Άρθρα

Η 18^η Ιουνίου 1815 ήταν μία βροχερή ημέρα στο Βέλγιο. Οι 120.000 Γάλλοι στρατιώτες του Ναπολέοντος Βοναπάρτη είχαν φτάσει μέχρι την πεδιάδα του Βατερλώ, κοντά στις Βρυξέλλες. Απέναντί τους οι Βρετανοί του Ουέλλιγκτον, οι οποίοι επωφελήθηκαν από την άφιξη των Πρώσων του Μπλύχερ και κατανίκησαν τον Μεγάλο Κορσικανό, τον Ναπολέοντα. Οι διηγήσεις των σχολικών βιβλίων για τον Γάλλο στρατηγό Γκρουσύ, ο οποίος χάθηκε στον δρόμο και δεν μπόρεσε να φέρει εγκαίρως τις ενισχύσεις στον Βοναπάρτη, και οι σκηνές με τα άλογα να κολλούν στο βρεγμένο έδαφος από την κλασική ταινία με τον Ροντ Στάιγκερ βρίσκονται ακόμη στη μνήμη μας και μάς βοηθούν να αναπλάθουμε τη μάχη με τη φαντασία μας.

Η ήττα του Ναπολέοντος οδήγησε στη δεύτερη εξορία του, στο νησάκι Αγία Ελένη, όπου και πέθανε μετά από έξι χρόνια. Οδήγησε επίσης στην ίδρυση της Ιεράς Συμμαχίας από τη Ρωσία του Τσάρου, την Αυστρία (τεράστια τότε πολυεθνική αυτοκρατορία των Αψβούργων) και την Πρωσσία (πρόγονο της σημερινής Γερμανίας). Η Βρετανία έστελνε αντιπροσώπους, αλλά δεν ήταν πλήρες μέλος. Ρόλος της Συμμαχίας, η οποία ιδρύθηκε επισήμως στις 26.9.1815, ήταν η αποτροπή επαναστάσεων στην Ευρώπη και η καθιέρωση ενός συστήματος ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ των ισχυρών της εποχής ώστε να μην επανεμφανισθεί κάποιος νέος ταραξίας σαν τον Ναπολέοντα.

Ο ρόλος του σπουδαίου Έλληνα διπλωμάτη Ιωάννη Καποδίστρια υπήρξε καταλυτικός τη στιγμή εκείνη. Τα ιδρυτικά μέλη της Ιεράς Συμμαχίας σκέφτηκαν αρχικά να κατακερματίσουν την Γαλλία για να τιμωρήσουν τον λαό, ο οποίος ακολούθησε τον Ναπολέοντα μέχρι την εκστρατεία της Ρωσίας και μέχρι την Αίγυπτο των Μαμελούκων. Ο Καποδίστριας ως συν-υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας έπεισε τον Τσάρο να μην διαλυθεί η Γαλλία, διότι η τυχόν αποδυνάμωσή της θα ισχυροποιούσε την Αυστρία και την Πρωσσία. Η Γαλλία διατήρησε την εδαφική της ακεραιότητα και αργότερα έδειξε την ευγνωμοσύνη της στον Καποδίστρια αποστέλλοντας το 1827 τον ιππικό της υπό τον Στρατηγό Μαιζόν για να εκδιώξει τον Ιμπραήμ από την Πελοπόννησο.

Η λέξη Βατερλώ καθιερώθηκε από το 1815 στο παγκόσμιο λεξιλόγιο ως συνώνυμη με τη μεγάλη, την καταστροφική ήττα. Ο Ναπολέων, γνήσιο τέκνο της Γαλλικής Επαναστάσεως, υπήρξε κορυφαία στρατιωτική και πολιτική ιδιοφυία, αλλά υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του και υπερέβη τα όρια της ανοχής των άλλων Ευρωπαίων. Πολλοί Έλληνες τον συμπάθησαν, διότι είχε διακηρύξει ότι θα ερχόταν να απελευθερώσει την Ελλάδα από τους Τούρκους. Τέτοιες ελπίδες φαίνεται ότι επηρέασαν τον Ρήγα Βελεστινλή και άλλους λογίους του υποδούλου Γένους, αλλά μάλλον αποτελούσαν ευσεβείς πόθους βασισμένους σε μία ευφυή προπαγάνδα του Κορσικανού.

Άραγε η σημερινή Ελλάς θα αποφύγει το επαπειλούμενο οικονομικό Βατερλώ της;

Άρθρο μου στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 21 Ιουνίου 2015

Η πρόθεση της κυβερνήσεως να χαλαρώσει υπερβολικά τα κριτήρια απονομής της ελληνικής ιθαγενείας και να αλλοιώσει τη σύνθεση του εκλογικού σώματος πολιτογραφώντας ως «Έλληνες» παιδιά μεταναστών, τα οποία απλώς ενεγράφησαν στην Α΄ τάξη του Δημοτικού, ανοίγει την πόρτα για τη δημιουργία ισλαμικής μειονότητος σε όλη την Ελλάδα με θρησκευτικά και πολιτιστικά στοιχεία που δεν έχουν σχέση με την ταυτότητα των γηγενών Μουσουλμάνων της Θράκης. Οι μεθοδεύσεις για αθρόα απονομή ιθαγενείας σε άτομα, τα οποία δεν έχουν τον παραμικρό ψυχικό και πολιτιστικό δεσμό με το ελληνικό Έθνος οδηγούν στη δημιουργία ισλαμιστικού κόμματος στη χώρα μας!

Η όλη ρύθμιση είναι προδήλως αντισυνταγματική και έρχεται σε αντίθεση με την απόφαση 460/2013 του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία έκρινε ως αντισυνταγματικό τον νόμο Ραγκούση για την απονομή ιθαγενείας σε παιδιά αλλοδαπών που είχαν φοιτήσει μέχρι την Στ΄ Δημοτικού. Δηλαδή το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της χώρας μας έχει απορρίψει ως αντισυνταγματικό έναν νόμο που θέσπιζε αυστηρότερα κριτήρια συγκριτικά με το σχέδιο νόμου που βρίσκεται σήμερα σε δημόσια διαβούλευση. Θυμίζω, λοιπόν, στην αρμόδια Υπουργό και σε κάθε ενδιαφερόμενο τις σχετικές επισημάσεις της εν λόγω αποφάσεως του ΣτΕ:

« … Ο νομοθέτης έχει μεν την δυνατότητα να εκτιμά εκάστοτε τις συγκεκριμένες συνθήκες (πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές) και να καθορίζει τις προϋποθέσεις κτήσεως της ελληνικής ιθαγενείας κατά τρόπο χαλαρότερο ή αυστηρότερο, αλλά, εν πάση περιπτώσει, δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε και υπάρχει ως εθνικό κράτος με συγκεκριμένη ιστορία και ότι ο χαρακτήρας αυτός είναι εγγυημένος τουλάχιστον από τους ορισμούς του άρθρου 1 παρ.3 του ισχύοντος Συντάγματος, τέλος δε και ότι το κράτος αυτό είναι εντεταγμένο σε υπερεθνική κοινότητα εθνικών κρατών με παρόμοιες συνταγματικές παραδόσεις (Ευρωπαϊκή Ένωση), η οποία, μάλιστα, κατά το άρθρο 4 παρ. 2 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, σέβεται την εθνική τους ταυτότητα που είναι συμφυής με την θεμελιώδη πολιτική και συνταγματική τους δομή. Συνέπεια δε τούτων είναι ότι ελάχιστος όρος και όριο των σχετικών νομοθετικών ρυθμίσεων για την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας είναι η ύπαρξη γνησίου δεσμού του αλλοδαπού προς το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία, τα οποία δεν είναι οργανισμοί ασπόνδυλοι και δημιουργήματα εφήμερα αλλά παριστούν διαχρονική ενότητα με ορισμένο πολιτιστικό υπόβαθρο, κοινότητα με σχετικώς σταθερά ήθη και έθιμα, κοινή γλώσσα με μακρά παράδοση, στοιχεία τα οποία μεταβιβάζονται από γενεά σε γενεά με την βοήθεια μικρότερων κοινωνικών μονάδων (οικογένεια) και οργανωμένων κρατικών μονάδων (εκπαίδευση). Εάν παρεγνωρίζετο η προϋπόθεση του ουσιαστικού δεσμού και ο νομοθέτης – εναλλασσόμενος κατά θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος – μπορούσε να τον αγνοήσει και να ελαχιστοποιήσει τα προσόντα κτήσεως της ιθαγενείας, τότε πρακτικώς θα μπορούσε και να προσδιορίσει αυθαιρέτως την σύνθεση του λαού, με την προσθήκη απροσδιορίστου αριθμού προσώπων ποικίλης προελεύσεως, με χαλαρή ή ανύπαρκτη ενσωμάτωση, με ό,τι τούτο θα συνεπήγετο για την συνταγματική τάξη και τη λειτουργία του πολιτεύματος, καθώς και την ομαλή, ειρηνική εξέλιξη της κοινωνικής ζωής, λαμβανομένου σοβαρά υπόψη και του γεγονότος ότι το status της ιθαγένειας είναι αμετάκλητο, αφού η σχετική συνταγματική ρύθμιση (άρθρο 4 παρ.3) απαγορεύει την αφαίρεση της ιθαγένειας πλην δύο περιοριστικά καθοριζομένων περιπτώσεων (εκούσια απόκτηση άλλης ιθαγένειας, ανάληψη σε ξένη χώρα υπηρεσίας αντίθετης προς τα εθνικά συμφέροντα).

…. Ο νομοθέτης, κατά τον καθορισμό των προϋποθέσεων αποκτήσεως της ελληνικής ιθαγενείας από αλλοδαπούς, θα πρέπει να συνδυάζει και ουσιαστικά κριτήρια, ούτως ώστε να τεκμηριώνεται ο γνήσιος δεσμός του αλλοδαπού προς την ελληνική κοινωνία, δηλαδή η ενσωμάτωσή του σε αυτήν».

Απαιτούμε, λοιπόν, σεβασμό στο Σύνταγμα και στην Ιστορία μας!

Άρθρο μου στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Τρίτη 16 Ιουνίου 2015

Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει ότι θα δυσαρεστήσει την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ με τα επαχθή μέτρα, τα οποία θα περιλαμβάνει η νέα συμφωνία με τους θεσμούς-δανειστές και έτσι αποφάσισε να κατευνάσει τις εξ αριστερών φωνές με δήθεν επαναστατικά μέτρα, τα οποία όμως θα οδηγήσουν σε κοινωνική αναταραχή. Βλέπουμε, λοιπόν, την ανάρτηση στο διαδίκτυο του σχεδίου νόμου για την επέκταση του Συμφώνου Συμβιώσεως και στα ζευγάρια του ιδίου φύλου. Το Σύμφωνο ισχύει για τα ετερόφυλα ζευγάρια και οφείλω να πω ότι προσωπικά ως Χριστιανός διαφωνώ και με την ισχύουσα ρύθμιση, διότι αμφισβητεί τον θεσμό της οικογενείας. Όμως τώρα πρέπει να βροντοφωνάξει η συνήθως σιωπηρή πλειοψηφία: «Ως εδώ και μη παρέκει» !

Ουσιαστικά στο όνομα του προοδευτισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αναγνωρίζεται η συμβίωση των ατόμων του ιδίου φύλου σαν κάτι φυσιολογικό, θεμιτό ίσως και επιθυμητό από την Πολιτεία. Η αναγνώριση αυτής της ιδιόρρυθμης συμβιώσεως ως θεσμού, που θα παράγει έννομες σχέσεις, θα δώσει την εντύπωση ότι η κοινωνία μας είναι ευτυχής για τέτοιες καταστάσεις, τις προβάλλει ως πρότυπα στους νέους και τις επιβραβεύει. Είπαμε: Να μην αδικείται και να μην χλευάζεται κανείς για την ιδιαιτερότητα της ιδιωτικής του ζωής. Αλλά αν νομοθετηθεί το Σύμφωνο Συμβιώσεως Ομοφυλοφίλων θα είναι προσβολή για την Ορθοδοξία, για την Ιστορία μας και για τα ήθη και τα έθιμα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων.

Οι προτείνοντες το σχέδιο νόμου αδιαφορούν για την σαφή καταδίκη της ομοφυλοφιλίας από τον Απόστολο Παύλο και από την Χριστιανική διδασκαλία γενικότερα. Θέλουν να αφελληνίσουν την κοινωνία με την πολιτογράφηση πολυαρίθμων αλλοδαπών και να την αποχριστιανοποιήσουν εισάγοντας αμφιλεγόμενους θεσμούς από δήθεν προοδευμένες χώρες. Αν αποκόψουμε τον Έλληνα από την Ορθοδοξία, αν υπονομεύσουμε την οικογένεια που είναι το θεμέλιο μιας υγιούς κοινωνίας, αν γκρεμίσουμε όσα πίστευαν οι αγωνιστές του 1821, τί θα οικοδομήσουμε στη θέση τους; Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε: Όπου δεν υπάρχει Θεός όλα επιτρέπονται. Μία τέτοια κοινωνία ασυδοσίας και ανομίας ονειρεύεται για την Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ;

Παρηγορούνται ορισμένοι ότι το προτεινόμενο σχέδιο νόμου δεν επιτρέπει την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Μην αυταπτώμεθα. Αν ανοίξει ο ασκός του Αιόλου το επόμενο βήμα θα είναι και η υιοθεσία ταλαιπώρων παιδιών που δεν θα ξέρουν τί σημαίνει πατρικό και μητρικό πρότυπο.

Λέγουν ορισμένοι ότι η ρύθμιση είναι υποχρεωτική επειδή υπάρχει σχετική καταδίκη της Ελλάδος από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικιωμάτων του Ανθρώπου. Λάθος. Αν διαβάσει κάποιος προσεκτικά την απόφαση θα δει ότι η Ελλάς καταδικάσθηκε επειδή δεν ήσαν επαρκώς τεκμηριωμένα τα επιχειρήματα των νομικών παραστατών του Ελληνικού Δημοσίου. Ας μην τα διαλύσουμε όλα!

Άρθρο μου στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 14 Ιουνίου 2015

Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στην Τουρκία παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Το ισλαμικό Κόμμα ΑΚΡ, δηλαδή Κόμμα Ανάπτυξης και Δικαιοσύνης, του Προέδρου Ερντογάν και του Πρωθυπουργού Νταβούτογλου είναι μεν πρώτο, αλλά δεν μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ενώ άπιαστο όνειρο θα παραμείνει η προσδοκία του Ερντογάν να μετασχηματίσει το σύστημα σε Προεδρικό ώστε να αυξήσει τις εξουσίες του.

Τα αποτελέσματα μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δίνουν 40,8% στο ΑΚΡ, 25,1 στο αντιπολιτευόμενο CHP (Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό) των κεμαλιστών, 16,4 στους Γκρίζους Λύκους του ΜΗΡ με ηγέτη τον ακραίο εθνικιστή Μπαχτσελί και 12,9 στο HDP, το κόμμα Δημοκρατίας των Λαών, που στηρίζεται κυρίως από τους Κούρδους και την αριστερά της Τουρκίας. Το φιλοκουρδικό κόμμα αποτελεί την έκπληξη, διότι κατόρθωσε να ξεπεράσει με άνεση το όριο του 10%, το οποίο έχει τεθεί από τη νομοθεσία για την είσοδο στη Βουλή και το οποίο υπάρχει ακριβώς για να εμποδίζει την είσοδο φιλοκουρδικών κομμάτων.

Ο Γκρίζος Λύκος Μπαχτσελί δηλώνει ότι δεν θέλει να μετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας, αν και έχω την υποψία ότι το λέει για να εκβιάσει τον Νταβούτογλου, ο οποίος αναζητεί αναγκαστικά συμμάχους για το σχηματισμό κυβερνήσεως. Αν τελικά ο Μπαχτσελί επιβάλει τους όρους του θα έχουμε μία επικίνδυνη ισλαμο-εθνικιστική κυβέρνηση με δυσάρεστες συνέπειες για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό. Θα συνδυασθούν οι νεο-οθωμανικές ιδέες του Νταβούτογλου με τον φασίζοντα εθνικισμό των Γκρίζων Λύκων, οι οποίοι επέτυχαν άνοδο του ποσοστού τους κατά 3%. Το ενδεχόμενο μιας τέτοιας κυβερνήσεως στην Άγκυρα θυμίζει τις μαύρες ημέρες της εισβολής στην Κύπρο το 1974 όταν οι Ισλαμιστές του Ερμπακάν (πνευματικού πατρός των Ερντογάν και Νταβούτογλου) συγκυβερνούσαν μαζί με τον κεντροαριστερό Πρωθυπουργό Ετσεβίτ και τους Γκρίζους Λύκους του συνταγματάρχη Αλπαρσλάν Τουρκές. Με αρχηγό τον Μπαχτσελί οι Γκρίζοι Λύκοι και το κόμμα ΜΗΡ έχουν μετάσχει σε συγκυβέρνηση τριών κομμάτων ακριβώς τότε που ο Γιώργος Α. Παπανδρέου χόρευε τα ζεϊμπέκικα με τον αείμνηστο Ισμαήλ Τζεμ!

Πάντως η δηλωμένη μέχρι στιγμής άρνηση του Μπαχτσελί οδηγεί στα επόμενα σενάρια: Α) Συνεργασία με το φιλοκουρδικό κόμμα. Δεν αποκλείεται δεδομένου ότι φραστικά τουλάχιστον οι Ερντογάν- Νταβούτογλου έχουν ταχθεί υπέρ της ρυθμίσεως του Κουρδικού ζητήματος. Προσωπικά το θεωρώ δύσκολο δεδομένου ότι η κυβέρνηση Νταβούτογλου έχει κατηγορηθεί για υποστήριξη των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους, οι οποίοι μάχονται κατά των Κούρδων στη Συρία. Αν ευοδωθεί αυτή η συνεργασία ίσως οδηγήσει σε διεύρυνση των δικαιωμάτων των πολυαρίθμων Κούρδων της Τουρκίας και σε σταδιακή μετατροπή της χώρας σε ομοσπονδία Τούρκων, Κούρδων και άλλων εθνοτήτων. Β) Συνεργασία με τους κεμαλιστές του CHP. Πολύ δύσκολο, αλλά όχι απίθανο ενδεχόμενο. Οι κεμαλιστές αντιτάσσονται στα ισλαμικά πιστεύω του ΑΚΡ και υποστηρίζονται από τον Στρατό, ο οποίος δεν συμπαθεί το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου. Ας μην ξεχνούμε τις μαζικές διώξεις αποστράτων που κατηγορήθηκαν ως επίδοξοι πραξικοπηματίες από τον Ερντογάν. Γ) Νέες εκλογές, που μάλλον είναι το πιθανότερο ενδεχόμενο, αλλά με μεγάλη επικινδυνότητα για το ΑΚΡ. Μπορεί σε μία νέα αναμέτρηση οι Ερντογάν-Νταβούτογλου να βγουν πιο αδύναμοι και το φιλοκουρδικό HDP ακόμη πιο ενισχυμένο, διότι θα ξεθαρρέψουν πολλοί μέχρι σήμερα φοβισμένοι ψηφοφόροι.

Για τον Ελληνισμό το δίδαγμα είναι ότι κάθε Τούρκος ηγέτης ακμάζει και παρακμάζει, αλλά η συνισταμένη της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής παραμένει σταθερή και επιθετική σχετικά με τη Θράκη, το Αιγαίο, την Κύπρο, τα Βαλκάνια. Αντί κατά καιρούς να θαυμάζουμε την Τσιλέρ, τον Τζεμ, τον Ερντογάν κ.ά. ας ενισχύσουμε την Εθνική Άμυνά μας και ας σταματήσουμε τις χορευτικές επιδείξεις, όπως η πρόσφατη του κ. Κοτζιά με τον Τούρκο ΥΠΕΞ Τσαβούσογλου.

Άρθρο μου στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Η συγκινητική κοσμοσυρροή για την προσκύνηση του ιερού σκηνώματος της Αγίας Βαρβάρας και η επίσης σημαντική προσέλευση για την προσκύνηση της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας στην Εξαρχία του Παναγίου Τάφου είναι γεγονότα, τα οποία πρέπει να εκτιμηθούν και να αξιολογηθούν σωστά. Αυτός ο λαός, παρά την οικονομική και κοινωνική κρίση δεν χάνει την Πίστη του, την ελπίδα του, τον προσανατολισμό του. Ακουμπά στην Ορθοδοξία, στην Παράδοση, στην Ιστορία, στην κληρονομιά των προγόνων, παλαιοτέρων και νεωτέρων.

Είναι χρήσιμο να καταλάβουν όλοι οι κρατούντες και οι νομοθετούντες ότι ο λαός μας δεν έχει μόνον υλικές ανάγκες. Έχει και πνευματικές ανάγκες. Χρειάζεται σταθερά στηρίγματα, υπήνεμα αραξοβόλια, διψά για λόγο παρηγορίας και αισιοδοξίας. Σε πολύ δυσκολότερες καταστάσεις η Ορθόδοξη Χριστιανική Παράδοση και διδασκαλία, η εργατικότητα, η φιλομάθεια, ο άδολος πατριωτισμός και η συνείδηση της δοξασμένης καταγωγής μας έδωσαν όραμα και οδήγησαν σε αγώνες νικηφόρους.

Η σκοτεινή και καταπιεστική Τουρκοκρατία δεν μπόρεσε να αλλοιώσει το φρόνημα των Ελλήνων παρά τους εξισλαμισμούς, τα βασανιστήρια, τις ταπεινώσεις, τις αδικίες. Η Μεγάλη Ιδέα για την απελευθέρωση της Κωνσταντινουπόλεως και όλων των ελληνικών πληθυσμών αποτέλεσε διαρκές κήρυγμα ελευθερίας και βασίσθηκε στην Ορθοδοξία και στην Ιστορία μας. Η Ελληνορθόδοξη Μεγάλη Ιδέα εκφράσθηκε ποιητικά με την υπόσχεση προς την Παναγία ότι «πάλι δικά της θά’ναι». Ήταν μία Ιδέα με εδαφική έκφραση, αλλά κατά βάθος ήταν μία Ιδέα με πνευματικό, ηθικό και πολιτιστικό περιεχόμενο. Οι υπόδουλοι ποτέ δεν αποκόπηκαν από τις ελληνορθόδοξες ρίζες τους.

Όταν εισέβαλαν οι Ναζί ο Γιώργος Σεφέρης διηγείται ότι αυθόρμητα ο λαός της Αθήνας έκανε διαδήλωση στην οδό Σταδίου ψάλλοντας το κοντάκιο «Τη Υπερμάχω». Ενώ ο άλλος μεγάλος Νομπελίστας της ποιήσεώς μας, ο Οδυσσέας Ελύτης, διδάσκει: «Όταν σάς βρίσκουν αδελφοί τα δύσκολα, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη». Δηλαδή να αγαπάτε το Έθνος, την Ελευθερία και την Ελληνορθόδοξη κληρονομιά μας.

Σήμερα αυτός ο λαός έχει ανάγκη από μηνύματα αισιοδοξίας, αναζητεί εναγωνίως μία νέα μεγάλη Ιδέα. Όχι με περιεχόμενο εδαφικό, αυτή τη φορά, αλλά πολιτιστικό, εκπαιδευτικό. Σε μία περίοδο κατά την οποία βλέπουμε τους τζιχαντιστές να γυρίζουν την ανθρωπότητα πολλούς αιώνες πίσω και την Γαλλία να εισάγει στα σχολεία της το Ισλάμ εις βάρος των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών, πιστεύω ότι είναι ανάγκη να γίνει η πατρίδα μας Διεθνές Κέντρο μελέτης, προβολής και διαδόσεως των Αρχαίων Ελληνικών και των Ορθοδόξων Πατερικών κειμένων και αξιών. Δηλαδή να συγκεντρώνει επιστήμονες από όλον τον κόσμο για αυτόν τον ευγενή σκοπό.

Αυτή θα μπορούσε να είναι η νέα Μεγάλη Ιδέα. Αρκεί να απαλλαγούμε από την ξενομανία και να πιστέψουμε στην Οικουμενικότητα της Ελληνορθόδοξης Παιδείας.

Άρθρο μου στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 7 Ιουνίου 2015

Οι κυβερνητικές προθέσεις στον τομέα της Παιδείας έχουν προκαλέσει πολλές αντιδράσεις. Η κριτική επικεντρώνεται στην υποβάθμιση των Προτύπων και Πειραματικών Σχολείων, στην επαναφορά των αιωνίων φοιτητών, στην επαναφορά μιας απαράδεκτης λογικής περί ασύλου, στην συμμετοχή φοιτητών και διοικητικών υπαλλήλων για την εκλογή Πρυτανικών αρχών και σε άλλα σημεία. Νομίζω ότι αυτό που περισσότερο από όλα αξίζει να συζητηθεί είναι το Αναλυτικό Πρόγραμμα του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου, οι αρχές και οι αξίες που η Πολιτεία θέλει να μεταδώσει μέσω της Παιδείας. Βεβαίως σημαντικά είναι και τα άλλα θέματα –έχω ήδη γράψει για την αξία της αριστείας και των Πειραματικών Σχολείων- αλλά ας μην υποτιμούμε το περιεχόμενο της Παιδείας.

Η εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει ταλαιπωρηθεί από συνεχείς αλλαγές, οι οποίες προέρχονται είτε από την εφαρμογή ξενόφερτων προτύπων, είτε από τη μανία μοντερνισμού είτε από την εφαρμογή ιδεολογικώς φορτισμένων αντιλήψεων. Στην εποχή μας βλέπουμε να υφίστανται επιθέσεις και άκριτους πειραματισμούς κυρίως τα μαθήματα της Ανθρωπιστικής Παιδείας. Η Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία, τα Αρχαία Ελληνικά, η Ιστορία και τα Θρησκευτικά από άλλους μεν θεωρούνται άχρηστα βαρίδια σε μία τεχνοκρατική και παγκοσμιοποιημένη εποχή και από άλλους αντιμετωπίζονται ως προνομιακό πεδίο εφαρμογής πολιτικών, κομματικών και ιδεολογικών φανατισμών.

Όλοι συμφωνούμε ότι η Πληροφορική και οι Ξένες Γλώσσες είναι απαραίτητα εφόδια για τους μαθητές και τις μαθήτριες που θα αναζητήσουν εργασία στην ελληνική και ευρωπαϊκή κοινωνία του 21^ου αιώνα. Όμως σκοπός της Παιδείας κατά την αρχαιοελληνική και κατά τη Χριστιανική αντίληψη δεν είναι μόνον η παροχή ξηρών γνώσεων και επαγγελματικής κατάρτισης. Σκοπός της είναι ή μάλλον πρέπει να είναι η διάπλαση χαρακτήρων, η παροχή προτύπων, η καλλιέργεια της κοινωνικότητας και της δημοκρατικής υπευθυνότητας και φυσικά η ανάπτυξη εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως, όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Τα γλωσσικά μαθήματα υπέστησαν διάφορα πειράματα με χαρακτηριστικά παραδείγματα την κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών από το πρωτότυπο κατά την περίοδο 1976-1990 και την καθιέρωση του μονοτονικού άνευ σοβαρής μελέτης το 1982. Η Νεοελληνική Λογοτεχνία σε όλες τις βαθμίδες δεν προβάλλει πλέον τους μεγάλους λογοτέχνες μας ούτε διδάσκει την παράδοση του λαού μας. Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την κοίμηση του σπουδαίου αγιογράφου και λογοτέχνη Φώτη Κόντογλου, αλλά οι μαθητές της Μέσης Εκπαιδεύσεως αγνοούν τα κείμενά του. Στην Ιστορία η περίπτωση του βιβλίου της Μ. Ρεπούση δεν είναι η μοναδική. Απλώς βοήθησε να εκδηλωθεί ο υγιής πατριωτισμός της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Με ανησυχία είδα μία πρόσφατη προσπάθεια του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής να αλλάξει τη διδασκαλία της Ιστορίας στο Νέο Λύκειο καταργώντας την εθνική αυτογνωσία και μετατρέποντας το μάθημα σε στοιχεία οικονομίας και κοινωνιολογίας. Εύχομαι να μην υλοποιηθεί.

Για το μάθημα των Θρησκευτικών όλοι οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους τις δύο αμετάκλητες αποφάσεις του Διοικητικού Εφετείου Χανίων, οι οποίες καθορίζουν ότι το μάθημα είναι υποχρεωτικό για τους Ορθοδόξους μαθητές και ότι το περιεχόμενό του πρέπει να βασίζεται στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη και όχι στην πολυθρησκειακή προσέγγιση. Με βάση αυτές τις αποφάσεις το Πιλοτικό Πρόγραμμα του μαθήματος, το οποίο εφαρμόσθηκε επί δύο χρόνια σε ορισμένα Γυμνάσια πρέπει να αποσυρθεί όχι μόνον ως αντισυνταγματικό, αλλά και ως αντιπαιδαγωγικό. Η Ορθόδοξη διδασκαλία είναι το μόνο εφόδιο, το οποίο μπορεί να διαπλάσει νέους πολίτες με κοινωνική ευαισθησία και ανθρωπιά μακριά από ρατσισμούς και μισαλλοδοξίες.

Τιμήσαμε προ ολίγων ημερών την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και θυμηθήκαμε ότι επιβιώσαμε επί Τουρκοκρατίας με Πίστη στον Θεό, με συνείδηση της Ιστορίας μας, με ελληνορθόδοξη παιδεία. Αυτή η Παιδεία θα μάς βοηθήσει να βγούμε από την κρίση.

Άρθρο μου στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 2 Ιουνίου 2015

Η είδηση είναι συγκινητική και έρχεται από τη Γαλλία. Οι εκπαιδευτικοί βγαίνουν στον δρόμο και διαδηλώνουν υπέρ της διατηρήσεως των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών στη Μέση Εκπαίδευση. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φρανσουά Ολλάντ, αφού απέτυχε σε πολλούς τομείς, αποφάσισε να καταργήσει τα Κλασικά Λύκεια, στα οποία διδάσκονται από το πρωτότυπο τα σπουδαιότερα κείμενα της Αρχαιοελληνικής και της Λατινικής Γραμματείας. Επίσης θα εισαγάγει ως υποχρεωτική τη διδασκαλία του Ισλάμ, ενώ τα μαθήματα τα σχετικά με τον Χριστιανισμό θα είναι προαιρετικά και θα επιλέγονται αν θέλει ο μαθητής.

Τα Κλασικά Λύκεια αποτελούν θεσμό με μεγάλη παράδοση και θετικά αποτελέσματα στη Γαλλική εκπαίδευση. Στο βιβλίο «Αγαπάμε τα Αρχαία Ελληνικά», το οποίο επιμελήθηκε η αείμνηστη ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγύ, περιλαμβάνονται μαρτυρίες διακεκριμένων Γάλλων επιστημόνων όλων των ειδικοτήτων, οι οποίοι καταγράφουν τα οφέλη τα οποία αποκόμισαν από την κλασική παιδεία τους και κυρίως από την επαφή με το πρωτότυπο κείμενο, τη σοφία και τον λεξιλογικό πλούτο των Αρχαίων Ελλήνων. Ένας δικαστής αναφέρει στο βιβλίο αυτό ότι κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής στη χώρα του το κίνητρο για να ενταχθεί στην Αντίσταση ήταν η μελέτη των Αρχαίων κειμένων, όπως ο Επιτάφιος του Περικλέους, η Αντιγόνη του Σοφοκλέους κ.ά. , τα οποία του έμαθαν να μην σκύβει το κεφάλι αλλά να μένει πάντα όρθιος.

Η Γαλλία πληρώνει αφ’ ενός μεν τις ψευδοπροοδευτικές ιδεοληψίες των συντρόφων του κ. Ολλάντ, αλλά και την γενικότερη αποκοπή της από τις χριστιανικές ρίζες της. Η υποχρεωτική διδασκαλία του Ισλάμ εις βάρος του Χριστιανισμού ίσως εκφράζει μία ψηφοθηρική σκοπιμότητα για να πάρουν οι Σοσιαλιστές την ψήφο των εκατομμυρίων πολιτών αραβικής καταγωγής, πρωτίστως όμως αποτελεί συνέπεια του αντιχριστιανικού πνεύματος της Γαλλικής Επαναστάσεως του 1789. Η Γαλλία επηρεάσθηκε από τα αθεϊστικά στοιχεία του Διαφωτισμού και από τις αντιχριστιανικές αντιλήψεις των Επαναστατών και από το 1905 απαγορεύει τη διδασκαλία θρησκευτικού μαθήματος στα σχολεία. Τώρα βλέπουμε το επόμενο βήμα. Αφού πρώτα εν ονόματι του Διαφωτισμού απομακρύνθηκε ο Χριστός από τα δημόσια σχολεία, έρχεται το Ισλάμ να εισβάλει πανηγυρικά. Μήπως εκεί θα καταλήξουν και τα εκπαιδευτικά πειράματα των Ελλήνων ψευδοπροοδευτικών, οι οποίοι ζητούν ουδετερόθρησκο κράτος και κατάργηση του Ορθοδόξου Χριστιανικού μαθήματος των Θρησκευτικών;

Όταν το Ισλάμ αντικαθιστά τα Αρχαία Ελληνικά, τα Λατινικά και την Χριστιανική διδασκαλία στην παιδεία μίας μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, τότε η ίδια η Ευρώπη έχει πρόβλημα πολιτισμού και προσανατολισμού. Η Ελλάς, αν θέλει να παύσει να εμφανίζεται μόνον σαν επαίτης έναντι των δανειστών και να βρει τον ρόλο που της ταιριάζει, πρέπει να αναλάβει πανευρωπαϊκά την προστασία της αρχαιοελληνικής και χριστιανικής γραμματείας.

Άρθρο μου στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 31 Μαΐου 2015