Άρθρα

Η Τουρκία παραμένει ένας διεκδικητικός και απρόβλεπτος γείτονας. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα είναι αυξημένα, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να επαναπαυόμαστε. Καλό είναι να τα γνωρίζουμε και να τα αξιολογούμε σωστά.

Καταγράφω τις πρόσφατες εξελίξεις που δείχνουν ότι έχει πλήρως καταρρεύσει η πολιτική Νταβούτογλου περί «μηδενικών προβλημάτων» .

Η Τουρκία έχει προκαλέσει την έντονη δυσαρέσκεια του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, διότι παρήγγειλε πυραύλους S-400 από τη Ρωσία.

Οι περισσότερες χώρες της Ευρ. Ενώσεως ζητούν την διακοπή των διαπραγματεύσεων για το ευρωπαϊκό μέλλον της Τουρκίας λόγω του αυταρχικού καθεστώτος και των ισλαμικών τάσεων του Ερντογάν. Σε πρόσφατη δημόσια συζήτηση για τις Γερμανικές βουλευτικές εκλογές, ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών Μάρτιν Σουλτς είπε προς την καγκελλάριο Μέρκελ ότι, αν ο ίδιος εκλεγεί Καγκελλάριος, θα αναστείλει τη σχετική διαπραγμάτευση με την Άγκυρα.

Μεγάλο αγκάθι για την Τουρκία αποτελεί το δημοψήφισμα για ανεξαρτησία, το οποίο προκήρυξαν οι Κούρδοι του Ιράκ. Ήδη υπάρχει διακριτός κουρδικός τομέας μέσα στην σπαρασσόμενη Συρία και η Άγκυρα φοβάται μήπως το αποσχιστικό πνεύμα μεταδοθεί και στους πολυάριθμους Κούρδους της ΝΑ Τουρκίας.

Ιδιαίτερη αίσθηση έχουν προκαλέσει οι φωνές που ακούονται από Ισραηλινούς στρατιωτικούς και πολιτικούς υπέρ της δημιουργίας ανεξαρτητου Κουρδικού κράτους.

Στο Κυπριακό η Άγκυρα απέτυχε μέχρι τώρα να περάσει τις θέσεις της στο ζήτημα των εγγυήσεων και της παρουσίας τουρκικού στρατού.

Στη βουλγαρική πολιτική σκηνή η τουρκική επιρροή μειώθηκε αισθητά μετά την διάσπαση του κόμματος, το οποίο εκφράζει τη μουσουλμανική μειονότητα, και λόγω τη συνεργασίας του Πρωθυπουργού Μπόρις Μπορίσοφ με τρία εθνικιστικά κόμματα.

Η τουρκική οικονομία κλυδωνίζεται λόγω της εντυπωσιακής πτώσης του αριθμού των τοιυριστών. Οι τρομοκρατικές ενέργειες και η μορφή του καθεστώτος καθιστούν τη σημερινή Τουρκία μη ελκυστικό προορισμό διακοπών.

Η ελληνική προσοχή πρέπει ιδαιτέρως να στραφεί στις σχέσεις Ευρώπης – Τουρκίας. Όπως παρατηρεί ο καθηγητής του Παντείου Άγγελος Συρίγος, στο βιβλίο του «Ελληνοτουρκικές σχέσεις» (εκδ. Πατάκης, σελ. 660), η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θέλει την Τουρκία ως πλήρες μέλος, αλλά και η Τουρκία δεν έχει καταλήξει τί και με ποιες προϋποθέσεις θέλει από την Ε.Ε. Προφανώς οι Ευρωπαίοι εταίροι μας προωθούν μία ειδική σχέση, αλλά και αυτή θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες, όπως ο σεβασμός των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η τήρηση των συμφωνιών για το Προσφυγικό/ Μεταναστευτικό.

Πιστεύω ότι η Ελλάς πρέπει να δηλώσει ότι διαφωνεί με την πλήρη ένταξη της γείτονος στην Ε.Ε. , αλλά δεν αντιτίθεται σε μία ειδική σχέση. Ακόμη και σ’ αυτό το ενδεχόμενο πρέπει να καθορίσουμε όρους και κόκκινες γραμμές. Αν θέλετε την προσωπική μου πρόβλεψη, η Τουρκία σταδιακά θα απομακρύνεται από την Ευρώπη.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 17 Σεπτεμβρίου 2017

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού η Εκκλησία της Ελλάδος τιμά τη μνήμη των  Εθνομαρτύρων Επισκόπων Χρυσοστόμου Σμύρνης, Αμβροσίου Μοσχονησίων, Γρηγορίου Κυδωνιών, Προκοπίου Ικονίου και Ευθυμίου Ζήλων «και των συν αυτοίς αναιρεθέντων κατά την μικρασιατική καταστροφή μαρτύρων» του 1922. Ειδική Ακολουθία  έχει συντάξει ο μακαριστός Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος Βαλληνδράς.

Δεν ξεχνούμε, δεν πρέπει να ξεχάσουμε, τη θυσία των κληρικών της Μικράς Ασίας. Έμειναν πιστοί μέχρι θανάτου για να σώσουν το ποίμνιό τους. Οι Τούρκοι σφαγείς γνώριζαν ότι οι κληρικοί ήσαν εκείνοι που διατήρησαν την Πίστη και την εθνική συνείδηση των Ελλήνων. Ήξεραν ότι το ράσο δίδασκε Ορθοδοξία και ελληνική γλώσσα, ότι μέσω της Θείας Λειτουργίας οι Ρωμηοί  διεφύλαξαν Χριστό και Ελλάδα, ακόμη και εκείνοι που αναγκάσθηκαν να γίνουν τουρκόφωνοι.

Δεν υποτιμώ τη θυσία των υπολοίπων, αλλά ξεχωρίζω τον Σμύρνης Χρυσόστομο Καλαφάτη. Τον αγωνιστή του Μακεδονικού Αγώνος, όταν ήταν Μητροπολίτης Δράμας. Τον εμψυχωτή του εθνικού φρονήματος, όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του στη Σμύρνη. Τον υποστηρικτή της παιδείας και του αθλητισμού. Τον ποιμένα που αρνήθηκε να δραπετεύσει, να φυγαδευθεί από Γάλλους διπλωμάτες ή Ρωμαιοκαθολικούς κληρικούς. Τον κληρικό που κατακρεουργήθηκε για να ξεσπάσει σ’ αυτόν και όχι στο ποίμνιό του η οργή των βασανιστών. Τον Άγιο της Εκκλησίας μας, του οποίου δεν έχει βρεθεί το λείψανο. Δεν γνωρίζουμε πού το πέταξαν ο Νουρεντίν Πασάς και τουρκικός όχλος.

Δεν ξεχνώ τον Χρυσόστομο Σμύρνης, διότι έδωσε το παράδειγμα ηρωισμού και αυτοθυσίας του πραγματικού ηγέτη, την ώρα που ο εκπρόσωπος της Ελληνικής Πολιτείας, ο μυστηριώδης και αντιπαθής Αρμοστής Αριστείδης Στεργιάδης διέφευγε επάνω σε αγγλικό πλοίο.

Δεν ξεχνώ τον Χρυσόστομο Σμύρνης, διότι τα παιδιά μας πρέπει να μαθαίνουν την ιστορική αλήθεια. Να μην παρασύρονται από τους οπαδούς του «συνωστισμού» και της αποδομήσεως της ιστορικής μνήμης. Δεν είμαστε φανατικοί ή εκδικητικοί, αλλά τα παιδιά μας πρέπει να γνωρίζουν ότι στην Μικρά Ασία και στον Πόντο, από το 1914 και με αποκορύφωμα το 1922, πραγματοποιήθηκε μία ουσιαστική Γενοκτονία του Ελληνισμού. Μαζί μας υπέφεραν και θανατώθηκαν οι Αρμένιοι και άλλες Χριστιανικές κοινότητες. Αλλά ήταν Γενοκτονία. Κάθε αμφισβήτηση, κάθε άλλη ορολογία αποτελεί προσβολή προς τους νεκρούς και τους ξεριζωμένους.

Δεν ξεχνώ τον Χρυσόστομο Σμύρνης, διότι βλέπω με ανησυχία να προετοιμάζεται από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής μία νέα και προβληματική ύλη για τη σχολική Ιστορία. Κάποιοι επιχειρούν να αθωώσουν τους Οθωμανούς και τους Νεοτούρκους για τα εγκλήματά τους.

Δεν ξεχνώ τον Χρυσόστομο Σμύρνης, διότι η δράση του και το μαρτύριό του δίνουν αποστομωτική απάντηση σε όσους αμφισβητούν την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας και στους ψευδοπροοδευτικούς που πετούν τα εικονίσματα στα σκουπίδια!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 10.9.2017

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Αδίκως ανέμεναν ορισμένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι στην Αθήνα ότι η νέα κυβέρνηση των Σκοπίων θα είναι πιο διαλλακτική συγκριτικά με τον Νίκολα Γκρούεφσκι. Με την έγκριση του νυν Πρωθυπουργού Ζόραν Ζάεφ, ο Γενικός Πρόξενος της ΠΓΔΜ στο Τορόντο μίλησε προσφάτως σε συγκέντρωση της  οργανώσεως «Ενωμένοι Μακεδόνες». Πίσω από τον ομιλητή υπήρχε ανηρτημένος μεγάλος χάρτης που περιλάμβανε εδάφη της Ελλάδος –μέχρι τον Όλυμπο- και της Βουλγαρίας. Πρόκειται για την Μεγάλη Ιδέα των Σκοπιανών, δηλαδή να ενώσουν το δικό τους τμήμα που το ονομάζουν «Μακεδονία του Βαρδάρη» με την Βόρειο Ελλάδα («Μακεδονία του Αιγαίου») και με τη δυτική Βουλγαρία («Μακεδονία του Πιρίν», από την ελληνική ονομασία του όρους Πυρήν).

Το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών διαμαρτυρήθηκε και θεώρησε αυτήν την ενέργεια ως παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του Σεπτεμβρίου 1995. Θα έπρεπε, όμως, οι αρμόδιοι για την Εξωτερική μας Πολιτική να αναρωτηθούν μήπως είναι ώρα να ασκήσουμε μεγαλύτερη πίεση προς την κυβέρνηση των Σκοπίων. Τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), τα οποία συζητούμε  με τους Σκοπιανούς, σε τίποτε δεν ωφέλησαν μέχρι τώρα. Απλώς δίνουν στην άλλη πλευρά το μήνυμα ότι είμαστε διατεθειμένοι για υποχωρήσεις.

Μία παράλληλη εξέλιξη στο ίδιο ζήτημα πρέπει να μάς προβληματίσει σοβαρά. Η Υπουργός Εξωτερικών της Βουλγαρίας Εκατερίνα Ζαχαρίεβα δήλωσε στις 5.8.2017 στα ΜΜΕ της χώρας της ότι η κυβέρνηση της Σόφιας δεν θα αποδεχθεί οποιαδήποτε ονομασία των Σκοπίων  περιλαμβάνει τον όρο «Άνω Μακεδονία» ή «Βόρεια Μακεδονία». Εξήγησε ότι η Βουλγαρική Κυβέρνηση θεωρεί ότι αυτοί οι γεωγραφικοί όροι αμφισβητούν την εδαφική ακεραιότητα της Βουλγαρίας και  εκφράζουν διεκδίκηση εις βάρος της βουλγαρικής περιοχής του Πιρίν. Μάλιστα η κ. Ζαχαρίεβα τόνισε ότι έχει αναφέρει τις επιφυλάξεις της στην Ελληνική Κυβέρνηση.

Η βουλγαρική επιφύλαξη έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πρώτον, διότι αποδεικνύει ότι έχουμε δίκιο όσοι εντός Ελλάδος φωνάζουμε ότι και ο γεωγραφικός προσδιορισμός στο όνομα «Μακεδονία» μπορεί να υποκρύπτει εδαφική διεκδίκηση. Δεύτερον, διότι μάς προειδοποιεί ότι και αν ακόμη συμφωνήσουν Αθήνα και Σκόπια στο όνομα Άνω Μακεδονία ή Βόρεια Μακεδονία, η Βουλγαρία θα ασκήσει βέτο και το κράτος των Σκοπίων δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ ή/και στην Ευρ. Ένωση. Άρα, αν επιμείνουμε στη λύση του γεωγραφικού προσδιορισμού, μάς απομένει μόνον μία από τις συζητούμενες εναλλακτικές: Η «Μακεδονία του Βαρδάρη», η οποία όμως δικαιώνει τις διεκδικήσεις των ψευδομακεδόνων, όπως τις καθόρισε ο κομμουνιστής δικτάτωρ Τίτο το 1944.

Είναι, λοιπόν,  απαραίτητο να επιστρέψουμε στην αρχική πανεθνική θέση του 1992, ότι δεν αποδεχόμαστε να υπάρχει ο όρος Μακεδονία στο όνομα του γειτονικού κράτους. Και ας πιέσουμε τα Σκόπια συνεργαζόμενοι με τη Σερβία και  τη Βουλγαρία.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 3/9/2017

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Η κυβερνώσα Αριστερά δυσφορεί όταν γίνεται αναφορά στις διαχρονικές αξίες, για τις οποίες αγωνίζεται ο Ελληνισμός. Προβεβλημένοι εκπρόσωποί της με δημόσιες δηλώσεις τους χαρακτηρίζουν ως κατάλοιπα αυταρχικών καθεστώτων τον σεβασμό του Έλληνα προς τον Θεό, προς την πατρίδα, προς τα ήθη και τα έθιμα, προς τον οικογενειακό θεσμό. Δεν ξέρω αν πρόκειται για άγνοια ή για ηθελημένη παραποίηση. Θεωρώ πάντως χρήσιμο να υπενθυμίσω ότι αυτές οι πατροπαράδοτες αξίες καθοδηγούν το Έθνος μας εδώ και 2500 τουλάχιστον χρόνια και το έχουν βοηθήσει να σταθεί όρθιο απέναντι σε επιδρομές, κατακτήσεις και άλλες δυσκολίες.

Για τους ναούς των Θεών, για την πατρίδα, για τους συγγενείς και για τους τάφους των προγόνων πολέμησαν οι Έλληνες τους Πέρσες τον 5^ο αιώνα π.Χ. Μας το θυμίζει ο παιάνας των Σαλαμινομάχων, όπως τον καταγράφει ο Αισχύλος στους «Πέρσες»:

Ώ παίδες Ελήνων ίτε, ελευθερούτε πατρίδα, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νύν υπέρ πάντων αγών!

Την πατρίδα, τη δημοκρατία, τη θρησκεία των προγόνων, τα όσια και τα ιερά της πόλεως, ορκίζονται να υπηρετούν οι Αθηναίοι Έφηβοι κατά την περίοδο ακμής της Αθηναϊκής Δημοκρατίας: «Θα αμυνθώ για τα ιερά και για τα όσια και μόνος και μαζί με πολλούς και την πατρίδα δεν θα παραδώσω μικρότερη, αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη από όση την παρέλαβα…. Και θα τιμήσω τα πατροπαράδοτα ιερά». Ο όρκος περιλαμβάνεται στον λόγο του ρήτορος Λυκούργου κατά Λεωκράτους, ο οποίος παλαιότερα εδιδάσκετο στα Λύκειά μας.

Ο Αριστοτέλης στο έργο του «Αθηναίων Πολιτεία» και στο κεφαάλιο 55 περιγράφει με ποια κριτήρια επέλεγε η Βουλή και το δικαστήριο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας τους εννέα Άρχοντες, κάτι αντίστοιχο με τους σημερινούς υπουργούς. Τα κριτήρια ήσαν: Πρώτον αν σέβεται τους πατρώους θεούς και πώς, δηλαδή σήμερα θα ρωτούσαμε αν εκκλησιάζεται τακτικά ο υποψήφιος. Στη συνέχεια τον ρωτούσαν αν φέρεται καλά στους γονείς του, αν πληρώνει τους φόρους  και αν πήγε να πολεμήσει όταν τον χρειάστηκε η πατρίδα.

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στην τελευταία ομιλία του, στις 28 Μαΐου 1453, καλεί τους υπερασπιστές της Βασιλεύουσας να αγωνισθούν για τη Χριστιανική Πίστη, την πατρίδα και τους συγγενείς. Προσθέτει και τον βασιλέα, διότι αυτό ήταν τότε το πολίτευμα. Σήμερα καλούμαστε να υπερασπίσουμε το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Βλέπουμε πάντως τις ίδιες διαχρονικές αξίες.

Ορθοδοξία και πατρίδα υμνεί ο Διονύσιος Σολωμός στον «Ύμνον εις την Ελευθερίαν», όταν συμβουλεύει τους αγωνιστές του 1821 με τα ακόλουθα λόγια (στροφή 148):

«… Όλο το αίμα όπου χυθή

Για θρησκεία, για πατρίδα

Όμοια έχει την τιμή».

Τι επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ;  Να καταργήσει τον Αισχύλο και τον Σολωμό;

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 27.8.2017

Οἱ πνευματικές προϋποθέσεις τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 εἶναι τά ἑλληνορθόδοξα ἰδανικά πού ἦσαν ριζωμένα στήν ψυχή τῶν ὑποδούλων ἐπί 400 καί 500 χρόνια Τουρκοκρατίας. Ὁρισμένοι ἱστορικοί, ἀκόμη καί συγγραφεῖς σχολικῶν ἐγχειριδίων, ὑπερτονίζουν τόν ρόλο τοῦ εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ στήν καλλιέργεια τῶν φιλελευθέρων ἰδεῶν στόν χῶρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Δέν ὑποτιμῶ τήν ἐπίδραση τῶν δυτικῶν ἰδεολογικῶν ρευμάτων, ἡ μελέτη τῶν πηγῶν, ὅμως, διδάσκει ὅτι αὐτή ἡ ἐπιρροή ἦταν περιορισμένη. Ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ συνείδηση τῆς συνέχειας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ γλῶσσα, τό ἀντιστασιακό πνεῦμα τοῦ Ἕλληνα, ἡ Μεγάλη Ἰδέα καί ἡ νοσταλγία γιά τήν Βυζαντινή Αὐτοκρατορία (Ρωμανία), αὐτά ἦσαν τά πνευματικά θεμέλια τοῦ 1821.          

  Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός δέν πῆρε στά χέρια του τουφέκι, ἀλλά μέ τήν πνευματική ἀναγέννηση τῶν ὑποδούλων προετοίμασε τό ἔδαφος γιά τήν μεγάλη Ἑλληνική Ἐπανάσταση. Ἡ συμβολή του στήν ἐθνική ἀφύπνιση ἦλθε σέ μία πολύ δύσκολη ἐποχή, ὄταν τό Γένος κινδύνευε νά ἀπογοητευθεῖ ἀπό τίς πολλές καί ἀτυχεῖς ἐξεγέρσεις. Τό πέρασμά του ἄφησε ἀνεξίτηλα ἴχνη στήν ψυχή τῶν ὑποδούλων ὄχι μόνο στήν γενέτειρά του Αἰτωλία, ἀλλά καί στήν Ἤπειρο, στήν Δυτική Μακεδονία καί σέ ὅλα τά μέρη τά ὁποῖα ἐπισκέφθηκε κατά τίς τρεῖς (ἤ τέσσερεις) περιοδεῖες του. Ἡ συνεισφορά του μπορεῖ ἐν συντομίᾳ νά κωδικοποιηθεῖ ὡς ἑξῆς:

            α) Ἡ καλλιέργεια τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος. Μέ τό κήρυγμά του, μέ τό παράδειγμά του, μέ τήν κατανοητή ἀλλά συνάμα θεολογική γλῶσσα του, ὁ Ἅγιος ἀπέτρεψε τούς ἐξισλαμισμούς καί στερέωσε τήν Ὀρθόδοξη Πίστη. Ἀπό φόβο, ἀπό ἐκβιασμό, ἀλλά μερικές φορές καί αὐτοβούλως καί ἀπό τήν προσδοκία ἀξιωμάτων ἕνας ἀριθμός Χριστιανῶν προσχώρησε στό Ἰσλάμ. Ὅλοι αὐτοί δέν χάθηκαν μόνο γιά τήν Ὀρθοδοξία, ἀλλά καί γιά τόν Ἑλληνισμό. Παράδειγμα οἱ Τσάμηδες τῆς Θεσπρωτίας. Ἀπόγονοι ἐξισλαμισμένων Χριστιανῶν ἔγιναν οἱ σκληρότεροι διῶκτες τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐπί Τουρκοκρατίας καί ἐπί Γερμανοϊταλικῆς Κατοχῆς. Ὁ ἀγώνας τοῦ Ἁγίου ἦταν πρωτίστως νά σώσει ψυχές. Ἀλλά ταυτοχρόνως ὅσοι παρέμεναν Χριστιανοί διατηροῦσαν καί τήν ἑλληνική τους συνείδηση. Γιά τήν ἀποτροπή τῶν ἐξισλαμισμῶν ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς δίδασκε μέ ἔμφαση τήν Τριαδολογία. Ἤξερε ὅτι πολλοί ἀγράμματοι Χριστιανοί ἔπεφταν εὔκολα θύματα τῆς μουσουλμανικῆς προπαγάνδας, ἠ ὁποία ἀρνεῖτο τήν Ἁγία Τριάδα.

            β) Ἡ ἐμμονή στήν ἑλληνική γλῶσσα. Εἶναι συγκλονιστική ἡ διδαχή τοῦ Ἁγίου ὅτι πάιρνει ἐπάνω του τίς ἁμαρτίες ἐκείνων πού θά σταματήσουν νά μιλοῦν διάφορες διαλέκτους καί θά ἀποφασίσουν νά μιλοῦν στό σπίτι τους μόνον ἑλληνικά. Γνώριζε τήν ὑπονομευτική δράση διαφόρων προπαγανδῶν πού ὑπονόμευαν τήν πίστη καί τήν γλῶσσα τῶν ὑποδούλων. Ὁ Ἅγιος τόνιζε ὅτι «Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι εἰς τήν Ἑλληνικήν, διότι καί τό Γένος μας εἶναι Ἑλληνικόν»!

            γ) Παιδεία καί Σχολεῖα. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς δηλώνει ὁ ἴδιος στήν τελευταία ἐπιστολή πρός τόν ἀδελφό του ὅτι ἵδρυσε 10 ἑλληνικά (ἀνώτερα ) σχολεῖα καί 200 κοινά (κατώτερα). Σέ σωζόμενη ἐπιστολή του πρός τούς Παργίους ὑπογραμμίζει ὅτι πρέπει νά ἱδρύσουν σχολεῖο γιά τήν διαφύλαξη τῆς Πίστεως καί τήν Ἐλευθερία τῆς πατρίδος. Σκοπός του πρώτιστος ἦταν μέσῳ τοῦ σχολείου τά παιδιά νά μαθαίνουν γιά τόν Χριστό, παραλλήλως ὅμως τά σχολεῖα τοῦ Πατροκοσμᾶ καλλιέργησαν τήν ἱστορική καί γλωσσική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

            δ) Ἡ ἔμφαση στήν κοινωνική δικαιοσύνη. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς εἶχε συνειδητοποιήσει αὐτό πού λίγο πρίν ἀπό τούς Βαλκανικούς Πολέμους εἶπε ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος γιά τούς ἀγρότες τῆς Θεσσαλίας: Ἐάν παραμείνουν κοινωνικά καί οἰκονομικά καταπιεσμένοι δέν θά μπορέσουν νά πολεμήσουν γιά νά ἐλευθερώσουν τούς ὑποδούλους ἀδελφούς τους. Τό κήρυγμα τοῦ Ἁγίου ὑπέρ τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ὑπέρ τῶν δικαιωμάτων τῶν γυναικῶν, κατά τῆς πλεονεξίας καί τῆς ἀδικίας, ὑπέρ τῆς σφυρηλατήσεως τῶν κοινοτικῶν δεσμῶν καί τῆς ἀλληλεγγύης, βοήθησε τήν ψυχική ἑνότητα τῶν Ρωμηῶν καί συνετέλεσε στήν ἀποφυγή ἐπικινδύνων διχασμῶν καί ἐρίδων μεταξύ ὁμοεθνῶν.

            ε) Οἱ Προφητεῖες. Τό ποθούμενο, τό Ρωμαίικο, τά βουνά πού θά σώσουν πολλούς, οἱ δύο Πασχαλιές πού θά ἔλθουν μαζί, ὅπως ἔγινε τό 1912, αὐτά καί πολλά ἄλλα αἰσιόδοξα μηνύματα ἔδιδε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς διά τῶν προφητειῶν του.  Αὐτή ἧταν ἡ μεγαλύτερη ἐθνική προσφορά του σέ ἕνα λαό πού κινδύνευε νά χάσει κάθε ἐλπίδα γιά ἐλευθερία καί ἀναγέννηση. Ἄς μην ξεχνοῦμε ὅτι ὅ Ἅγιος ἔζησε τήν σφαγή τῶν Ἑλλήνων ἀπό Τουρκαλβανούς μετά ἀπό τά Ὀρλωφικά. Ἡ φωνή του ἦταν ἡ μοναδική ὄαση μέσα στήν ἀπελπισία.

            Στ) Τό μαρτύριό του. Μέ τόν μαρτυρικό θάνατό του στήν ἀγχόνη τῶν δημίων του (Κολικόντασι Βορείου Ἠπείρου, 24-8-1779) ὁ Πατροκοσμᾶς γίνεται θρῦλος, σύμβολο καί πρότυπο γιά τούς ὑποδούλους. Ἡ ἁγιότητά του ἀναγνωρίζεται ἀμέσως ἀπό ὅλο τό σκλαβωμένο Γένος πολύ πρίν ἀναγνωρισθεῖ ἐπισήμως τό 1961. Στήν Ἐλληνική Ἐπανάσταση ἕνα γνωστό ἆσμα ἔλεγε: «Βοήθα μας Ἅη Γιώργη καί σύ Ἅγιε Κοσμᾶ, νά πάρουμε τήν Πόλη καί τήν Ἁγιά Σοφιά». Ἡ θυσία του ἐνέπνευσε καί ἐμπνέει ἀκόμη καί σήμερα, εἰδικά δέ  τούς ἐμπερίστατους Βορειοηπειρῶτες ἀδελφούς μας. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἀγχόνῃ ἐτελειώθη καί κατέδειξε ἐμπράκτως ὅτι ἡ Ἐλευθερία τῶν Ἑλλήνων εἶναι ἀπ’ τά κόκκαλα βγαλμένη. Μαζί μέ τό νέφος τῶν ἀναρίθμητων Νεομαρτύρων ἔβαλε τό λίπασμα γιά τήν ἑλληνορθόδοξη αὐτοσυνειδησία τῶν ὑποδούλων, ἡ ὁποία ὁδήγησε στήν Παλιγγενεσία τοῦ 1821. Κλίνουμε εὐλαβικά τό γόνυ στήν ἱερά μνήμη του!

Άρθρο στην ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 23.8.2017

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Νίκος Βούτσης πιστεύει ότι δεν είμαστε ένας Ορθόδοξος λαός, αλλά ένα σύγχρονο κράτος. Προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί το ένα αποκλείει το άλλο. Η Μ. Βρετανία θεωρείται σύγχρονο κράτος, αλλά ο Βασιλεύς ή η Βασίλισσα είναι πάντοτε  επικεφαλής της επικρατούσης θρησκείας και 26 Αγγλικανοί Επίσκοποι ή απλοί κληρικοί μετέχουν βάσει νόμου στη Βουλή των Λόρδων.

Προ ολίγων ετών στην Ιταλία προκλήθηκε μεγάλη αναστάτωση, διότι μία άθεη μητέρα προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με αίτημα να μην υπάρχει στις σχολικές αίθουσες ο Εσταυρωμένος Ιησούς. Όλοι οι πολιτικοί της Ιταλίας, ακόμη και η κομμουνίστρια βουλευτής Νατάλια Γκίνσμπουργκ, τάχθηκαν υπέρ του Εσταυρωμένου ως θεμελίου της εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας της χώρας. Το Δικαστήριο, μετά από τη συγκλονιστική αντίδραση των Ιταλών, δέχθηκε να αλλάξει την αρχική του ετυμηγορία. Τελικά με διευρυμένη σύνθεση αποφάσισε ότι είναι δικαίωμα της Ιταλίας να αναρτά τον Εσταυρωμένο σε όλες τις σχολικές αίθουσες, διότι ο Χριστιανισμός αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της εθνικής ταυτότητας της χώρας. Δεν είναι σύγχρονο κράτος η Ιταλία; Ή μήπως είναι αντιδραστικός θεσμός το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου;

Στην πατρίδα μας η Ορθοδοξία αποτελεί τη ρίζα μας, το σπίτι μας, την ιδιοπροσωπία μας. Το παρατηρούν πολλοί ξένοι, όπως ο αείμνηστος Γάλλος λογοτέχνης Ζακ Λακαρριέρ, ο οποίος προ 15 περίπου ετών είχε διαπιστώσει: «Ο Έλληνας μέσα στην Ορθοδοξία νιώθει σαν στο σπίτι του». Ο αείμνηστος Βρετανός Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν έγραψε στον Επίλογο του σπουδαίου βιβλίου του «Η Μεγάλη Εκκλησία εν αιχμαλωσία»: «Κατά τη διάρκεια των σκοτεινών αιώνων η Ορθοδοξία διεφύλαξε τον Ελληνισμό. Αλλά και χωρίς την ηθική δύναμη του Ελληνισμού η ίδια η Ορθοδοξία πιθανόν να  είχε μαραζώσει» !

Οι πρόγονοί μας, που αγωνίσθηκαν για να μάς ελευθερώσουν από τον τουρκικό ζυγό, θεωρούσαν την Ορθόδοξη Πίστη απαραίτητο όρο επιβιώσεως του Ελληνισμού. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μιλώντας το 1838 στους μαθητές του πρώτου Γυμνασίου της Αθήνας, τόνισε: «Οταν επιάσαμε τα άρματα  είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος». Και ο πρώτος Κυβερνήτης της ελευθέρας Ελλάδος, ο Ιωάννης Καποδίστριας, απαντούσε ως εξής στους δυτικούς πολιτικούς και διπλωμάτες, όταν τον ρωτούσαν ποιοι είναι οι σύγχρονοι Έλληνες:

«Το Ελληνικόν Έθνος σύγκειται εκ των ανθρώπων, οίτινες από την Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως δεν έπαυσαν ομολογούντες την Ορθόδοξον Πίστιν και την γλώσσαν των Πατέρων αυτών λαλούντες».

Όσοι παρερμηνεύουν την ταυτότητά μας ας διαβάσουν τις διδαχές του νεομάρτυρος Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Θα διαπιστώσουν ότι η Ελληνορθόδοξη Παράδοση  συνδυάζει τον υγιή και αφανάτιστο πατριωτισμό με την κοινωνική δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο.

Είμαστε και θα παραμείνουμε ένας Ορθόδοξος λαός.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 20.8.2017

Παναγία Πορταΐτισσα

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Δεκαπενταύγουστος. Τιμούμε την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου. Δοξάζουμε την Παναγιά μας, την μεσίτριά μας προς τον φιλάνθρωπο Θεό. Από τους πρώτους αιώνες της Ελληνορθόδοξης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας, το Γένος των Ελλήνων συνέδεσε τους αγώνες του για την Ελευθερία με τις θαυματουργικές παρεμβάσεις της Υπερμάχου Στρατηγού.

Ήταν το 626, όταν η Παναγία έσωσε την Κωνσταντινούπολη από την επιδρομή των Αβάρων, κατά την απουσία του Αυτοκράτορος Ηρακλείου. Τότε ακούσθηκε για πρώτη φορά το πασίγνωστο κοντάκιον «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ», το οποίο ψάλλεται και στις ημέρες μας μαζί με το υπέροχο ποίημα των Χαιρετισμών.

Επί Τουρκοκρατίας η Μεγάλη Ιδέα της απελευθερώσεως όλων των ελληνικών εδαφών συνδέθηκε με την τιμή προς την Παναγία: «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις. Πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά σου θάναι»! Ο δε φλογερός ιεροκήρυκας Ηλίας Μηνιάτης, γύρω στο 1700, την Παναγία παρακαλεί να απαλλάξει το Γένος των Ελλήνων από τον βαρύ Οθωμανικό ζυγό.

Την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, την 25^η Μαρτίου 1821, όρισαν ως ημέρα του Πανεθνικού ξεσηκωμού τα στελέχη της Φιλικής Εταιρίας, όπως μαρτυρούν τα απομνημονεύματα των αγωνιστών. Ήθελαν να συνδυάσουν την Παναγία με την Ελευθερία, να καταδείξουν τους άρρηκτους δεσμούς Ορθοδοξίας και Ελληνισμού.

Στην Παναγία έκανε τάματα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και της έχτιζε εκκλησάκια για να την ευχαριστήσει. Την εικόνα της Παναγίας Πλατυτέρας είχε πάντα μαζί του ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο ευλαβής πρώτος Κυβερνήτης του ελευθέρου Ελληνικού Κράτους και στη Μονή της Πλατυτέρας στην Κέρκυρα είναι θαμμένος.

Όταν ο μεγάλος ποιητής μας Κωστής Παλαμάς ήθελε να αφυπνίσει το Έθνος, μετά  την πτώχευση του 1893 και τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, έγραψε τη «Φλογέρα του Βασιλιά», ένα επικό ποίημα με κεντρικό ήρωα τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Βασίλειο Β’ (τον γνωστό ως Βουλγαροκτόνο). Εκεί υμνεί την Παναγία και θυμίζει ότι ο Βασίλειος κατέβηκε με όλο τον στρατό του μέχρι την Αθήνα για να  ευχαριστήσει την Υπέρμαχο Στρατηγό στον Παρθενώνα, ο οποίος είχε μετατραπεί επί αιώνες σε Ορθόδοξο Ναό της Παναγίας της Αθηνιώτισσας.

Και ο Νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης καταγράφει  (Δοκιμές Α’, σελ 178) τα εξής: «Θυμάμαι τη μέρα που μάς κήρυξαν τον πόλεμο οι Γερμανοί. Το πλήθος που ζητωκραύγαζε στην οδό Σταδίου σώπασε ξαφνικά κι έπειτα άρχισε να τραγουδά με μια βαριά μεγάλη φωνή: «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια». Αυτό και μόνο. Αλλά αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να καταλάβει κανείς πως ο πόλεμος τούτος δεν ήταν σημερινός ούτε χτεσινός. Ήταν ο αιώνιος πόλεμος της Ελλάδας όλων των καιρών για την ανθρώπινη αξία».

Παναγιά μου Οδηγήτρια, καθοδήγησέ μας στον σωστό δρόμο!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 13.8.2017