Άρθρα

Σημαία της Αυτονόμου Βορείου Ηπείρου του 1914

Οι συνεχείς υποχωρήσεις μας στα εθνικά θέματα αποθρασύνουν τους γείτονες. Αντί να διεκδικούμε περισσότερα δικαιώματα για τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, φτάσαμε στο σημείο να δεχόμαστε συνεχείς προπαγανδιστικές επιθέσεις από τον αλβανικό εθνικισμό. Η γειτονική χώρα, ενώ μάς έχει ανάγκη για να προωθήσει τις σχέσεις της με την Ευρώπη, ακολουθεί μία ανθελληνική πολιτική στο πλαίσιο της ιδεολογίας της Μεγάλης Αλβανίας ή «Φυσικής Αλβανίας».

Η πρόσφατη εξέλιξη (15.2.2016) είναι η κατάθεση πολυσέλιδου Υπομνήματος από τους εκπροσώπους των Τσάμηδων στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης. Στο Υπόμνημα καταγράφονται ανυπόστατες κατηγορίες κατά της Ελλάδος. Δεν πρόκειται για το Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της ίδιας πόλης, το οποίο δικάζει θέματα όπως η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ, αλλά για ένα σχετικά νέο θεσμό, ο οποίος ιδρύθηκε για να δικάζει εγκλήματα πολέμου και γενικότερα τα λεγόμενα «εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητος». Όπως μαθαίνουμε από τον ιστότοπο paramythia-online.gr, δικηγόροι, καθηγητές και ιερείς (!) από την Αλβανία κατέθεσαν στο Δικαστήριο 4 αρχεία με τα εξής θέματα:

1. Αναγνώριση της υποτιθέμενης γενοκτονίας του 1944.

2. Αναφορές για τα υποτιθέμενα εγκλήματα των ελληνικών κυβερνήσεων κατά την περίοδο 1913-1945.

3. Διεκδίκηση επανόδου στην Ελλάδα των υποτιθεμένων εκτοπισμένων Τσάμηδων.

4. Απαίτηση για επιστροφή των ακινήτων που δήμευσε η Ελλάδα.

Για να καταλάβουμε την υπόθεση θυμίζω λίγα ιστορικά στοιχεία για τους Μουσουλμάνους Τσάμηδες της Ηπείρου και τώρα της Αλβανίας.

Τι σημαίνει η ονομασία; Με το όνομα Τσάμης εννοούμε μία ομάδα Μουσουλμάνων, οι οποίοι έζησαν στη Θεσπρωτία από τον 17^ο μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνος. Η λέξη αποτελεί παραφθορά του ονόματος Θύαμις, όπως ήταν γνωστός στην αρχαιότητα ο ποταμός Καλαμάς.

Πώς βρέθηκαν στη Θεσπρωτία; Οι Τσάμηδες είναι απόγονοι εξισλαμισθέντων Ορθοδόξων Χριστιανών της Ηπείρου. Πολλοί από αυτούς εξισλαμίσθηκαν βιαίως μετά τις ατυχείς δύο εξεγέρσεις του Επισκόπου Τρίκκης Διονυσίου Φιλοσόφου ή Σκυλοσόφου, το 1601 και 1611. Άλλοι προσχώρησαν εκουσίως στο Ισλάμ για να αποκτήσουν αξιώματα. Η αλλαγή θρησκεύματος οδήγησε πολύ γρήγορα και στη μεταστροφή της εθνικής συνειδήσεως. Έγιναν Τουρκαλβανοί και φανατικοί διώκτες των Ελλήνων Ορθοδόξων. Τούτο μαρτυρεί ότι η Ορθόδοξη Πίστη αποτελεί ισχυρότατο στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας. Όποιος χανόταν για την Ορθοδοξία χανόταν και για τον Ελληνισμό. Ο εξισλαμισμένος «τούρκευε»!

Πώς παρέμειναν στον ελλαδικό χώρο; Βάσει της συνθήκης της Λωζάννης του 1923 οι Αλβανόφωνοι Μουσουλμάνοι της Θεσπρωτίας κρίθηκαν ως «ανταλλάξιμοι», δηλαδή έπρεπε να φύγουν από την Ελλάδα. Όμως η τότε κυβέρνηση του Στρατηγού Θ. Πάγκαλου δεν τους έστειλε στην Αλβανία με την αφελή εντύπωση ότι αυτή  η χειρονομία θα μετρούσε θετικά στις σχέσεις με το νέο αλβανικό κράτος. Δυστυχώς από τότε μέχρι σήμερα η εμπράκτως εκδηλούμενη καλή διάθεση της χώρας μας δεν αποδίδει τα αναμενόμενα.

Γιατί κατηγορούνται για ανθελληνική δράση; Κατά την Ιταλική επίθεση εναντίον της χώρας μας τα τρία από τα δεκατέσσερα αλβανικά τάγματα ήσαν στελεχωμένα από Τσάμηδες που επιδόθηκαν σε ακατονόμαστες βιαιοπραγίες. Στη διάρκεια της Κατοχής του 1941-44 οι Τσάμηδες της ελληνικής Ηπείρου έγιναν οι καλύτεροι συνεργάτες των Ιταλών Φασιστών και διέπραξαν πολλά εγκλήματα εις βάρος των συγχωριανών τους Ορθοδόξων Ελλήνων. Υπό την ηγεσία του Νούρι Μπέη οργάνωσαν την KSILIA, δηλαδή Αλβανική Εθνική Επιτροπή. Το αποκορύφωμα της δράσης τους ήταν η μαζική εκτέλεση των 49 προκρίτων της Παραμυθιάς στις 29/9/1943.

Πώς έφυγαν από την πατρίδα μας; Οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες καταδιώχθηκαν από τις ομάδες Εθνικής Αντιστάσεως του ΕΔΕΣ υπό τον Ναπολέοντα Ζέρβα. Μετά της ήττες τους στη Μενίνα (Νεράιδα) τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1944 οι ένοπλοι Τσάμηδες μαζί με τις οικογένειές τους κατέφυγαν στην Αλβανία, όπου ζουν σήμερα οι απόγονοί τους. Σε αντίθεση με την ξεκάθαρη στάση του Ζέρβα η ένοπλη Αριστερά ερωτοτροπούσε μαζί τους, όπως αποδεικνύει ο Νίκος Μαραντζίδης στο βιβλίο του «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας».

Υπάρχουν καταδίκες εις βάρος τους; Βεβαίως. Το 1945 το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Ιωαννίνων καταδίκασε ερήμην 1930 Τσάμηδες της Θεσπρωτίας επί συνολικού πληθυσμού 19.000. Ο ένας στους δέκα ήταν εγκληματίας πολέμου! Πολλοί καταδικάσθηκαν σε θάνατο, αλλά είχαν ήδη διαφύγει στην Αλβανία. Η αγροτική περιουσία τους αποδόθηκε βάσει νόμου στους ακτήμονες της περιοχής, οι οποίοι είχαν υποφέρει από την αγριότητα των Τσάμηδων.

Δυστυχώς στο όνομα της ψευδοπροοδευτικότητας ορισμένοι Έλληνες διανοούμενοι οργανώνουν συνέδρια για ανύπαρκτες μειονότητες και στηρίζουν σήμερα τους Τσάμηδες… Αυτά βλέπουν οι οργανώσεις των Τσάμηδων στα Τίρανα και με την υποστήριξη των αλβανικών κομμάτων και του Πρωθυπουργού Έντι Ράμα,  προπαγανδίζουν με κάθε τρόπο κατά της Ελλάδος. Αρχικός στόχος των Τσάμηδων και των οπαδών της «Φυσικής Αλβανίας» είναι η δικαίωσή τους από κάποιο Διεθνές Δικαστήριο ή άλλο έγκυρο όργανο, στη συνέχεια η επάνοδός τους στη Θεσπρωτία και στο τέλος η διεκδίκηση της εντάξεως της Θεσπρωτίας στην Αλβανία.

Πίσω από τα μειονοτικά ζητήματα στα Βαλκάνια κρύβονται εδαφικές διεκδικήσεις. Η «Φυσική Αλβανία», βάσει των χαρτών που διδάσκονται στα αλβανικά σχολεία, περιλαμβάνει τμήματα του Μαυροβουνίου, της Σερβίας, των Σκοπίων και της Ελλάδος. Καλό θα ήταν να αντιδράσουμε διεκδικώντας την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου χωρίς αλλαγή συνόρων, βάσει του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας του 1914. Να τους δείξουμε ότι ξέρουμε να χορεύουμε και Τσάμικο και Κερκυραϊκό!

Άρθρο μου στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Ο «εθνικά υπερήφανος» κ. Τσίπρας είχε αρχικά σχεδιάσει να πετάξει προς το Ιράν με μία στάση στη Ρόδο για ανεφοδιασμό του κυβερνητικού αεροσκάφους. Η Τουρκία τού απαγόρευσε να σταθμεύσει στη Ρόδο, την οποία θεωρεί αποστρατιωτικοποιημένη. Ο Πρωθυπουργός δυστυχώς αποδέχθηκε την τουρκική απαγόρευση και δεν ανεφοδιάσθηκε στη Ρόδο. Έδωσε λανθασμένα μηνύματα υποχωρητικότητος στην Τουρκία.

Όπως αποκαλύπτει ο καθηγητής Διεθνούς Δικαίου Άγγελος Συρίγος (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 14.2.2016) η κυβέρνηση αποδέχθηκε την εξαίρεση της Δωδεκανήσου από τις περιπολίες των πλοίων του ΝΑΤΟ για την αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών. ΝΑΤΟ και Ελλάς υπεχώρησαν μπροστά στις τουρκικές απαιτήσεις.

Δύο φορές μέσα σε λίγες ημέρες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συναίνεσε στο «γκριζάρισμα» των Δωδεκανήσων. Η ελληνική κυριαρχία στην περιοχή κινδυνεύει να τεθεί υπό μόνιμη αμφισβήτηση λόγω της τουρκικής δολιότητος και των ελληνικών σφαλμάτων. Θυμίζω την αποχώρηση της ελληνικής σημαίας από τα Ίμια του Δωδεκανησιακού συμπλέγματος το 1996, υπό την εκσυγχρονιστική πρωθυπουργία του Κώστα Σημίτη. Υπογραμμίζω επίσης την εμμονή της Άγκυρας στην ανακίνηση μειονοτικού ζητήματος στα Δωδεκάνησα κατά τα τελευταία χρόνια. Προσπαθούν να μεταφέρουν εκεί το κλίμα της Θράκης με την προβολή υπερβολικών αιτημάτων για τους λίγους Μουσουλμάνους της Ρόδου και της Κω.

Η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται απαράδεκτα ενδοτική απέναντι σε μία Τουρκία, η οποία ταλαιπωρείται από εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα. Αντί να αξιοποιήσουμε τη δύσκολη θέση των γειτόνων, τούς κάνουμε την εξυπηρέτηση να αποδεχόμαστε τα ιταμά αιτήματά τους.

Η σημερινή Τουρκία των Ερντογάν και Νταβούτογλου έχει ανοικτό μέτωπο με τους δικούς της Κούρδους, απειλείται από τις αυτόνομες Κουρδικές περιοχές στη Συρία και στο Ιράκ, έχει εμπλακεί χωρίς επιτυχία στον συριακό εμφύλιο, έχει σοβαρή επιδείνωση σχέσεων με τη Ρωσία και την Αίγυπτο και προβληματικές σχέσεις με το Ισραήλ. Ο τουρισμός καταρρέει λόγω Κούρδων και ισλαμικής τρομοκρατίας και ήδη έχουν βγει προς πώληση 1300 τουρκικά ξενοδοχεία! Η Κωνσταντινούπολη, η οποία ήταν μέχρι πρότινος κορυφαίος τουριστικός προορισμός, εμφανίζει σήμερα σχεδόν μηδενικές αφίξεις ξένων επισκεπτών.

Μπροστά σ’ αυτή την Τουρκία με τα δεκάδες προβλήματα η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα  δίνει μηνύματα υποχωρητικότητας. Θα έπρεπε να κάνει το αντίθετο. Να διεκδικήσει την πλήρη εφαρμογή της Συνθήκης της Λωζάννης για την Ίμβρο και την Τένεδο. Να απαιτήσει την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Να καταγγείλει την συνεχιζόμενη απειλή πολέμου -casus belli- αν εφαρμόσουμε το Διεθνές Δίκαιο για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων. Να προβάλει τον άθλιο ρόλο των Τούρκων διακινητών ανθρωπίνων ψυχών. Και να θυμίζει σε όλα τα βήματα ότι δεν μπορεί να απαιτεί αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων μία χώρα η οποία διαθέτει αποβατικό στόλο στη Σμύρνη και η οποία κατέχει το 40% της Κύπρου.

Η Ελλάς χρειάζεται δυναμική εξωτερική πολιτική.

Άρθρο μου στην Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 21 Φεβρουαρίου 2016

Ο Ακαδημαϊκός και Φιλόσοφος Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος εκοιμήθη προ ολίγων ημερών σε ηλικία 103 ετών. Όπως συνηθίζουμε να λέμε, έφυγε «πλήρης ημερών». Αλλά και η παιδεία του ήταν πλήρης. Πρώτον, διότι κάλυπτε όλο το φάσμα των Ανθρωπιστικών Επιστημών με έμφαση στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Δεύτερον, διότι προσέφερε τα φώτα του για να δίνει απαντήσεις σε σημαντικά ερωτήματα σχετικά με την εθνική μας ταυτότητα.

Ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος έδωσε μάχες για να προστατευθεί η εθνική μας αυτοσυνειδησία και για να τεκμηριωθεί ιστορικά η ελληνική διάρκεια, από την Αρχαία Ελλάδα μέσω του Βυζαντίου/ Ρωμανίας μέχρι τον Νεώτερο και Σύγχρονο Ελληνισμό. Όταν μία τηλεοπτική παραγωγή ακολουθούμενη από συναφή δημοσιεύματα αμφισβήτησε αυτή την ελληνική διάρκεια, ο σοφός Ακαδημαϊκός αντέδρασε. Μεταξύ άλλων απέστειλε μία επιστολή στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 28-1-2010, στην οποία κατέγραφε πλούτο επιχειρημάτων. Τον ενόχλησε η προσπάθεια των δημιουργών της σειράς, οι οποίοι παρουσίαζαν το ελληνικό έθνος ως εξαφανισμένο επί Τουρκοκρατίας και τους Δυτικούς Διαφωτιστές ως «κατασκευαστές» της νεοελληνικής εθνότητας και ταυτότητας. Επειδή και σήμερα βλέπουμε στον Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία να πρωταγωνιστούν διανοητές με παρόμοιες αποδομητικές απόψεις, θυμίζω μερικά από τα επιχειρήματα του εκλιπόντος:

«… Ο πρώτος μετά την Άλωση Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, απευθυνόμενος στους μοναχούς της Πάτμου, τονίζει προς αυτούς ότι με την περίσωση των ευρισκομένων στη Μονή χειρογράφων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας συμβάλλουν στην επιβίωση του υποδούλου Γένους.

… Στον 17^ο αιώνα, ο Έλληνας Επίσκοπος Βελιγραδίου έγραψε για τον σύγχρονό του φιλόσοφο Θεόφιλον Κορυδαλλέα ότι δεν υστερεί όχι μόνο των διάσημων τότε φιλοσόφων της Ιταλίας, αλλά και των ημετέρων φιλοσόφων της αρχαίας εποχής.

… Ο μέγας ζωγράφος Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, στον 17^ο αιώνα, ονομάζεται για τους Ευρωπαίους «Ελ Γκρέκο», ο Έλληνας, με όσα ένδοξα υποβάλλει τότε η λέξη αυτή, ενώ και υπενθύμιζε την ύπαρξη του Γένους των Ελλήνων, μεγαλουργού άλλοτε και υποδούλου τότε.

…Ο Διονύσιος Σολωμός, στον Ύμνον εις την Ελευθερίαν, γραμμένον πριν να υπάρξει ακόμη ελληνικό κράτος, όχι λοιπόν ως φερέφωνο της εκπαιδευτικής πολιτικής του, αναφέρεται σε «περασμένα μεγαλεία» και χαρακτηρίζει «σαν πρώτα αντρειωμένη» την ελευθερία, δηλαδή εμπνέεται από την ιστορική διάρκεια του Ελληνικού Έθνους..

… Η διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους, λοιπόν, είναι διάτορα μαρτυρημένη από την ιστορική πραγματικότητα και δεν είναι απλώς εφεύρημα του «ελληνικού ρομαντισμού», προς ιδεολογική στήριξη «εθνικών επεκτατισμών», όπως επιπόλαια γράφεται σε πρόσφατο δημοσίευμα….».

Προτείνω στους οπαδούς της επανασυγγραφής των σχολικών βιβλίων να ξαναδιαβάσουν τα κείμενα του Κων. Δεσποτόπουλου για την ελληνική διάρκεια, τα οποία επιβεβαιώνουν τον Κων. Παπαρρηγόπουλο, τον Κωστή Παλαμά και άλλους σπουδαίους.

Άρθρο μου στην Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 14 Φεβρουαρίου 2016

Συμπληρώνονται φέτος 400 χρόνια ἀπό τή συγγραφή δυό ἐξαιρετικῶν κειμένων τοῦ μαρτυρικοῦ Πατριάρχου καί λογίου Κυρίλλου Λουκάρεως. Τό 1616 εὑρισκόμενος στή Μολδαβία, περιοχή φόρου ὑποτελῆ στούς Ὀθωμανούς, ὁ Λούκαρις συνέγραψε δυό ὁμολογίες Ὀρθοδοξίας καί Ἑλληνικότητος μέ στόχο πρῶτον νά καταπολεμήσει τήν προπαγάνδα τοῦ Πάπα καί τῶν Ἰησουιτῶν καί δεύτερον νά τονώσει τήν ἐθνικοθρησκευτική ταυτότητα τῶν ὑποδούλων Ἑλλήνων.

Ὁ Κύριλλος Λούκαρις γεννήθηκε στό Ἡράκλειο τῆς Κρήτης τό 1572 καί σπούδασε στή Βενετία καί στήν Πάδοβα τῆς Ἰταλίας. Ἀπεστάλη ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στή νότιο Ρωσία, Μολδαβία, Οὐκρανία καί Πολωνία γιά νά ἐργασθεῖ κατά τῆς Οὐνίας. Τό 1601 διεδέχθη στόν θρόνο τῆς Ἀλεξανδρείας τόν σοφό Πατριάρχη Μελέτιο Πηγᾶ. Τόν Νοέμβριο τοῦ 1620 ἐξελέγη Οἰκουμενικός Πατριάρχης στήν Κωνσταντινούπολη. Οἱ ραδιουργίες τῶν ξένων θρησκευτικῶν προπαγανδῶν τόν κατέστησαν ὕποπτο στά μάτια τῶν Τούρκων, οἱ ὁποῖοι τόν στραγγάλισαν στίς 27 Ἰουνίου 1638. Γιά τίς θεολογικές του διατριβές ἔχουν γραφεῖ πολλά καί ἀφήνω τό θέμα αὐτό στούς εἰδικούς. Θά ἤθελα ὡς μελετητής τῆς Ἱστορίας καί τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας νά μείνω περισσότερο στήν ἐθνική ἀφύπνιση τῶν ὑποδούλων, τήν ὁποία ἐπιχειρεῖ ὁ Λούκαρις μέ τά δυό περίφημα κείμενα τοῦ 1616, γραμμένα σέ γλώσσα δημώδη της ἐποχῆς ἐκείνης. Ἔχουν σήμερα ἰδιαίτερη ἀξία αὐτά τά κείμενα, διότι ἀπό τούς διαστρεβλωτές τῆς ἱστορίας μας ἀμφισβητεῖται ἡ διαχρονική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Λέγουν, δηλαδή, ὅτι κατά τήν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας δέν ὑπῆρχε ἑλληνική ἐθνική συνείδηση καί ὅτι ὁ δυτικός Διαφωτισμός τόν 18ο αἰῶνα μᾶς δίδαξε ὅτι εἴμαστε Ἕλληνες!

Ἀφήνω νά τούς ἀπαντήσει ὁ μαχητικός Ἱεράρχης. Τό πρῶτο κείμενο τοῦ Λουκάρεως ἔχει τίτλο «Διάλογος βραχύς μεταξύ Ζηλωτῆ καί Φιλαλήθη» καί ἀπό αὐτό ἐπιλέγω τό ἀκόλουθο χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα, στό ὁποῖο φαίνεται ἡ δυναμική ἀπόκρουση τῆς προπαγάνδας τῶν Ἰησουιτῶν καί ἡ ἄρρηκτη σύνδεση Ὀρθοδοξίας καί Ἑλληνισμού:

«Πρέπον εἶναι, ὦ ἄνδρες Ἕλληνες καί τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας γνήσια παιδία, ἄν ἴσως (λέγω) καί ἤμασθεν ξεπεσμένοι ἀπό βασιλείαν καί ἀπό πλούτη καί ἀνάπαυσες ὅπου ἔχει ὁ κόσμος, νά μήν προδώσωμεν κατά τήν εὐγένειαν τῆς ψυχῆς μας… Ἐνθυμηθῆτε, ἄνδρες Ἕλληνες, τούς περασμένους καιρούς καί θέλετε ἰδεῖ ὅτι κανένα καιρόν οἱ Λατίνοι τοῦ γένους μας φίλοι δέν ἤτονε. Ὁ Πάπας καί οἱ ὑπερασπισταί του πάντοτε ἤσαν ἐχθροί του γένους μας, πάντοτε τήν ἀπώλειαν τῆς βασιλείας μας ἤθελαν…. Δία τοῦτο ὅταν σᾶς λέγουσι «ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης καί τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶναι μία καί δέν εἶναι ἀνά μέσον μας διαφορά» , μέ κακήν διάθεσίν σᾶς τό λέγουν διότι αὐτοί ὅλοι, καί Γεζουίται καί Φράροι, εἰς τά βιβλία τά βιβλία ὁπού γράφουν καί εἰς ταίς διδαχαίς ὁπού κάμνουν, ἡμᾶς τούς Ἕλληνας μᾶς κράζουν σχισματικούς καί αἱρετικούς ἀποστάτας καί κάθε ἄλλον κακό ὄνομα…».

Ὁ Λούκαρις χρησιμοποιεῖ τόν ὄρο «ἡ βασίλεία μας» γιά νά ὑποδηλώσει τήν Βυζαντινή Αὐτοκρατορία (Ρωμανία), ἀποδεικνύοντας ὅτι οἱ ὑπόδουλοι Ἕλληνες αἰσθάνονταν συνεχιστές καί κληρονόμοι της. Τόν ὅρο Φράροι χρησιμοποιεῖ γιά τούς Ρωμαιοκαθολικούς μοναχούς ἀπό τήν γαλλική λέξη freres= ἀδελφοί. Τονίζω μέ ἔμφαση τή χρήση τοῦ ἐθνικοῦ ὀνόματος Ἕλληνες, διότι ἀπαντᾶ σέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι σταματοῦν τόν Ἑλληνισμό στό τέλος τῆς κλασσικῆς Ἑλλάδος καί τόν ξαναβρίσκουν γύρω στό 1780!

Ὕμνος στήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί στήν ἑλληνική συνείδηση τῶν ὑποδούλων εἶναι καί τό δεύτερο κείμενο, τό ὁποῖο ἔγραψε ὁ Κύριλλος Λούκαρις τό 1616. Ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ ἑλληνική παιδεία διώκεται ἀπό τούς Τούρκους καί ἀπαντᾶ ἔτσι στούς σημερινούς ὑμνητές τῶν Ὀθωμανῶν καί στούς ἀρνητές τοῦ Κρυφοῦ Σχολειοῦ. Διδάσκει στούς ὁμοδόξους καί ὁμοεθνεῖς του νά ἐπιδιώκουν τά γράμματα καί τή μόρφωση. Ἀλλά πιό σημαντική καί ἀπό τήν κοσμική παιδεία νά θεωροῦν τήν Χριστιανική Πίστη καί νά εἶναι ἕτοιμοι νά θυσιασθοῦν γι’ αὐτήν. Ἡ ἀναφορά σέ Ἕλληνες καί Ἑλλάδα εἶναι πάλι ἐνδεκτική τοῦ γεγονότος ὅτι οἱ πρόγονοί μας ἐπί Τουρκοκρατίας διεφύλαξαν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν ἐθνική τους ταυτότητα χρησιμοποιώντας παράλληλα τά ἐθνικά ὀνόματα Ἕλλην, Ρωμηός (ἀπό τή Νέα Ρώμη – Κωνσταντινούπολη) καί Γραικός. Παραθέτω ἕνα χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα:

«Ὅσον πώς δέν ἔχομεν σοφίαν καί μαθήματα ἀλήθεια εἶναι. Ἀμή ἅς μετρήσουν δυό πράγματα οἱ Λατῖνοι: Πρῶτον ὅτι τόν καιρόν ὁπού ἡ σοφία ἐπολιτεύετο εἰς τήν Ἑλλάδα, τούς Λατίνους οἱ Ἕλληνες τούς εἶχαν διά βαρβάρους καί τώρα ἄν ἐβαρβαρώθημεν ἠμεῖς καί ἐκεῖνοι ἐσοφίσθησαν παράξενον δέν εἶναι. Ἡ πτωχεία καί ἡ ἀφαίρεσις τῆς βασιλείας μας τό ἔκαμαν καί ἄς ἔχωμεν ὑπομονήν. Δεύτερον ἅς λογιάσουν ὅτι ἄν δέν ἔχωμεν σοφίαν ἐξωτέραν, χάριτι Χριστοῦ ἔχομεν σοφίαν ἐσωτέραν καί πνευματικήν, ἡ ὁποία στολίζει τήν ὀρθόδοξόν μας πίστιν. Καί εἰς τοῦτο πάντοτε εἴμεσθεν ἀνώτεροι ἀπό τούς Λατίνους…. Ἄν εἶχε βασιλεύσει ὁ Τοῦρκος εἰς τήν Φραγκίαν δέκα χρόνους χριστιανούς ἐκεῖ δέν εὕρισκες, καί εἰς τήν Ἑλλάδα τώρα τριακοσίους χρόνους εὑρίσκεται καί κακοπαθοῦσιν οἱ ἄνθρωποι καί βασανίζονται διά νά στέκουσιν εἰς τήν πίστιν τους…. Τήν σοφία σου δέν τήν ἐθέλω ὀμπρός εἰς τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ. Κάλλιο ἦτο νά ἔχη τινάς καί τά δυό, δέν τό ἀρνοῦμαι, πλήν ἀπό τά δυό τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ προτιμῶ» .

Δηλαδή: Οἱ Ἕλληνες ἔχασαν τήν βασιλεία τους, τήν αὐτοκρατορία τους, καί τώρα ὑφίστανται τά πάνδεινα ἀπό τούς Τούρκους, ἀλλά μέ αἷμα καί θυσίες διατηροῦν τήν Πίστη τους στόν Χριστό. Ἄν τέτοια μαρτύρια εἶχαν ὑποστῆ μόνο γιά δέκα χρόνια οἱ Χριστιανοί τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, θά εἶχαν ἀλλαξοπιστήσει ὅλοι. Ὁ Ὀρθόδοξος Ἑλληνισμός ἐπιβιώνει, διότι ἀγαπᾶ μέν τήν γνώση, δέν τήν κάνει ὅμως αὐτοσκοπό μέ τίμημα τήν ἀπώλεια τῆς ἐθνοθρησκευτικῆς τοῦ ταυτότητος. Αὐτά διδάσκει ὁ Κύριλλος Λούκαρις, ὄχι μόνο στούς Ἕλληνες τῆς ἐποχῆς του, ἀλλά καί στούς σημερινούς. Διαβάζοντας τά κείμενά του κατανοοῦμε ὅτι αὐτό τό Ἔθνος ἀντιμετωπίζει ὅλες τίς δυσκολίες καί ἐπιβιώνει, διότι διαφυλάσσει τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Πίστη καί τή διαχρονική ἑλληνική συνείδηση καί διότι γνωρίζει νά ἐκτιμᾶ τή σοφία τοῦ Σταυροῦ περισσότερο ἀπό τή σοφία τοῦ κόσμου.

Πρίν ἀπό τετρακόσια ἀκριβῶς ἔτη, εὑρισκόμενος τότε προσωρινά στή Μολδαβία, ὁ ἐθνομάρτυς Ἱεράρχης Κύριλλος Λούκαρις κατέγραψε καί ἐπιβεβαίωσε τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ δίδοντας σοφά διδάγματα στούς καλοπροαίρετους καί ἑλληνορθόδοξη μαρτυρία στούς ἀμφισβητίες τοῦ τότε καί τοῦ σήμερα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Κωνσταντίνου Σκουτέρη: Κείμενα τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, Ἀθήνα 1971.

Γιώργου Καραμπελιᾶ: 1821- Ἡ Παλιγγενεσία. Ἐναλλακτικές Ἐκδόσεις. Ἀθήνα 2015.

Άρθρο μου στην ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, Τεύχος Φεβρουαρίου 2016

Η ευγενική πρόσκληση του Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου με έφερε προ ολίγων ημερών στα αγιασμένα χώματα της Δυτικής Μακεδονίας. Είχα την τιμή  να ομιλήσω για την ελληνορθόδοξη παιδεία με την ευκαιρία της εορτής των Τριών Ιεραρχών και της κοπής της Βασιλόπιτας της Μητροπόλεως. Δεν θα αναφερθώ στην ομιλία μου. Θα σας διηγηθώ τις έντονες συγκινήσεις που αισθάνθηκα ως Ορθόδοξος Χριστιανός και ως Έλλην από το σύντομο αυτό προσκύνημα στις ρίζες των προγόνων μου.

Με τη συνοδεία καλών φίλων επισκέφθηκα την κωμόπολη Εράτυρα (με πληθυσμό χιλίων κατοίκων) που ανήκει στον Δήμο Βοΐου του Νομού Κοζάνης και στην Ιερά Μητρόπολη Σισανίου και Σιατίστης. Είχα ηθική  υποχρέωση να ανάψω ένα κερί στη μνήμη των παππούδων μου, οι οποίοι γεννήθηκαν εκεί. Ο ναός του Αγίου Γεωργίου με το περίφημο ξυλόγλυπτο τέμπλο του εόρταζε τους Τρεις Ιεράρχες. Τί ευχάριστη έκπληξη αισθανθήκαμε όλοι, όταν είδαμε τους σημαιοφόρους και τους μαθητές του Δημοτικού και του Γυμνασίου να εισέρχονται στον ναό με την ελληνική σημαία, με προσεγμένη εμφάνιση και να παρακολουθούν τη Θεία Λειτουργία! Στο τέλος μάλιστα πολλά από τα παιδιά μετέλαβαν με τάξη και ευλάβεια. Εικόνες που θυμίζουν παλαιότερες εποχές και κινδυνεύουν να χαθούν κάτω από τον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποιήσεως.

Ο σύντομος, σαφής και θεολογικά άρτιος λόγος του νεαρού Φιλολόγου του Γυμνασίου συμπλήρωσε τις θαυμάσιες εντυπώσεις μας. Η Ελλάδα αντιστέκεται και στην Εράτυρα και σε όλη τη Δυτική Μακεδονία και παντού. Στα βάθη της ψυχής των παιδιών μας ριζώνει η Ορθοδοξία, η  σημαία, ο σεβασμός στα όσια και στα ιερά, παρά τις αντίθετες προπαγάνδες. Γι’ αυτό και είμαι  αισιόδοξος για το μέλλον.

Στην Κοζάνη η ημέρα των Τριών Ιεραρχών επεφύλασσε μία άλλη έκπληξη. Όσοι φέρουν το όνομα Ζήσης, και είναι αρκετοί, ειδικά στην πόλη αυτή εορτάζουν στις 30 Ιανουαρίου. Οι λόγοι είναι εθνικοί και ιστορικοί. Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνος (1903-1908) τρεις Κοζανίτες συνονόματοι, φέροντες το όνομα Ζήσης, χτύπησαν μία τουρκική άμαξα που μετέφερε χρήματα. Είχαν τη ατυχία να συλληφθούν και να καταδικασθούν αρχικά σε θάνατο. Με την παρέμβαση του  Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης η ποινή τους μετετράπη σε κάθειρξη. Η ανακοίνωση του ευχάριστου γεγονότος έγινε στις 30 Ιανουαρίου. Μετά από λίγα χρόνια οι Τούρκοι απελευθέρωσαν τους φυλακισμένους στο πλαίσιο συνταγματικών μεταρρυθμίσεων. Οι τρεις Ζήσηδες εισήλθαν πανηγυρικά στην αίθουσα όπου ετελείτο η σχολική εορτή των Τριών Ιεραρχών στις 30 Ιανουαρίου 1908. Η διπλή ημερολογιακή σύμπτωση των ευχάριστων γεγονότων οδήγησε τους Κοζανίτες να εορτάζουν το όνομα Ζήσης μαζί με τους Τρεις Ιεράρχες.

Η Δυτική Μακεδονία θυμάται τον Μακεδονικό Αγώνα και δεν δέχεται παραχώρηση του ονόματος «Μακεδονία» στα Σκόπια! Άλλωστε ο Παύλος Μελάς φιλοξενήθηκε στο ιστορικό Επισκοπείο της Κοζάνης, το οποίο προσφάτως ανακαινίσθηκε. Οι μνήμες είναι ζωντανές.

Άρθρο μου στην Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 7 Φεβρουαρίου 2016

Ο νυν Πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου έχει γράψει το βιβλίο «Στρατηγικό Βάθος», στο οποίο μεταξύ άλλων πρότεινε την πολιτική μηδενικών προβλημάτων με τις γειτονικές χώρες. Ταυτόχρονα έγραφε ότι η Τουρκία δεν πρέπει ποτέ να φύγει από την Κύπρο έστω κι αν δεν υπάρχει εκεί ούτε ένας Τουρκοκύπριος. Τι ισχύει σήμερα;

Στο πρώτο σημείο ο Νταβούτογλου απέτυχε πλήρως. Μαζί με τον Πρόεδρο Ερντογάν διακήρυξαν τη θεωρία του Νέου Οθωμανισμού, αλλά απέτυχαν στην προσπάθεια για μηδενικά προβλήματα.  Οι σχέσεις της Τουρκίας με τους γείτονες είναι προδήλως επιβαρυμένες και γεμάτες από προβλήματα.

Με το Ισραήλ επί νεο-οθωμανισμού οι σχέσεις εκτραχύνθηκαν ιδίως μετά την Ισραηλινή επέμβαση στο πλοιάριο Μαβί Μαρμαρά. Προσφάτως ο Ισραηλινός Υπουργός Αμύνης κατηγόρησε την Τουρκία για συνεργασία με τους τζιχαντιστές του ISIS.

Με το Ντάες – ISIS η Άγκυρα διατηρεί σχέση αγάπης-μίσους. Από τη μία το ενισχύει κατά του Προέδρου Άσαντ της Συρίας και από την άλλη το κατηγορεί ότι βάζει βόμβες σε μεγάλες τουρκικές πόλεις.

Με τη Ρωσία τα πράγματα είναι δύσκολα μετά την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από τουρκικά πυρά. Ο Πούτιν κάλεσε τους Ρώσους τουρίστες να μην επισκέπτονται την Τουρκία και ο ρωσικός στρατός οικοδομεί στρατιωτική βάση στη Συρία δίπλα στα τουρκικά σύνορα.

Στο Ιράκ υπάρχει ήδη ένα ημιανεξάρτητο Κουρδιστάν, το οποίο αποτελεί και τον πυρήνα για τη μελλοντική ένωση όλων των Κούρδων της περιοχής, άρα και της Τουρκίας. Αλλά και οι Κούρδοι της Συρίας απέκτησαν διεθνές κύρος ως  αξιόμαχοι αντίπαλοι των τζιχαντιστών.

Η αναβάθμιση των σχέσεων ΗΠΑ- Ιράν απειλεί την Τουρκία, διότι τώρα πλέον θα μπορούν να διέρχονται αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου προς την Δύση  και από αυτή τη μεγάλη χώρα. Άρα δεν θα έχουν το μονοπώλιο οι Τούρκοι.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ναι μεν δίνει χρήματα στην Άγκυρα για το προσφυγικό-μεταναστευτικό, αλλά είναι σαφές ότι δεν θα δεχθεί ποτέ την Τουρκία ως πλήρες μέλος.

Και το σημαντικότερο: Στο εσωτερικό μέτωπο ο αιματηρός πόλεμος του τουρκικού στρατού με τους Κούρδους αυτονομιστές έχει εξαπλωθεί σχεδόν στο ένα τέταρτο της χώρας.

Θα είναι άραγε η Κύπρος ο μόνος τομέας, στον οποίο θα καταγάγει νίκη η  διπλωματία του Νταβούτογλου; Όσοι δεν ενθουσιαζόμαστε με τις κοινές εμφανίσεις Αναστασιάδη- Ακιντζί παρατηρούμε τη χαρά του τουρκικού τύπου για την αναβάθμιση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους μέσω Νταβός και για την αναμενόμενη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Διαβάζουμε  με ανατριχίλα την πρόταση της τουρκικής «Σαμπάχ» να φιμωθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου ως αντίθετη στη «λύση» και να αφελληνισθούν τα σχολικά βιβλία των Κυπρίων.

Ο ενιαίος Ελληνισμός  οφείλει να διαφυλάξει την Κυπριακή Δημοκρατία.

Άρθρο μου στην Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 31 Ιανουαρίου 2016

Η επικείμενη εορτή των Τριών Ιεραρχών φέρνει στην επικαιρότητα το αίτημα να συνδυάσουμε τα κείμενα και τα διδάγματα των μεγάλων αυτών Πατέρων της Εκκλησίας με τις σύγχρονες ανάγκες της Παιδείας και με την κρίση που βιώνουμε. Πιστεύω ότι σε μία δύσκολη εποχή, όπως είναι η σημερινή, η ελληνορθόδοξη παιδεία μπορεί να καλλιεργήσει μηνύματα αισιοδοξίας και να δώσει πρότυπα ζωής στα παιδιά μας.

Όταν διαβάζει κάποιος τα βιβλία διαφόρων τάξεων και επιπέδων του σχολείου διερωτάται γιατί ταλαιπωρούμε τους νέους μας χωρίς αξίες και πρότυπα. Έχει επικρατήσει μία δήθεν προοδευτική αντίληψη που θεωρεί ξεπερασμένες τις παραδοσιακές αξίες, οι οποίες κράτησαν όρθιο το Έθνος μας επί αιώνες. Επικρατεί η τάση να υποτιμώνται οι μάρτυρες, οι ήρωες και οι αγωνιστές των εθνικών ιδεωδών και να προβάλλονται υλιστικές αξίες που δεν εμπνέουν. Επιπλέον η πολυδιαφημισμένη πολυπολιτισμικότητα αναφέρεται ως κύριος στόχος των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, ενώ έχει αποτύχει σε όλη την Ευρώπη, όπως ομολογούν οι ηγέτες της. Άλλωστε σε εποχές κρίσης ένας λαός συσπειρώνεται και αποκτά αυτοπεποίθηση περισσότερο με την προβολή της εθνικής ταυτότητας και της εθνικής συνείδησης και όχι με πολυπολιτισμικούς χυλούς και με διεθνιστικά, δήθεν ανθρωπιστικά, μηνύματα.

Η δύσκολη περίοδος που διανύουμε απαιτεί την αναπροσαρμογή των στόχων της παιδείας επάνω σε βάσεις ελληνορθόδοξες και μακριά από συμπλέγματα ηττοπάθειας και θολοκουλτούρας. Η γλώσσα μας πρέπει να διδάσκεται ως ενιαία, από τις αρχαίες μέχρι τις νεότερες μορφές της. Η κατάργηση του πολυτονικού πρέπει να επανεξετασθεί, διότι επέφερε ανορθογραφία και αύξησε τις δυσλεξίες και μαθησιακές δυσχέρειες. Τα κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας πρέπει να βασισθούν σε νέα σχολικά εγχειρίδια που θα επαναφέρουν τους μεγάλους λογοτέχνες και ποιητές και δεν θα καλλιεργούν την απαισιοδοξία που παρατηρώ σήμερα σε διδασκόμενα κείμενα. Η Ιστορία ωφελεί όταν καλλιεργεί τον υγιή πατριωτισμό μακριά από λογικές «συνωστισμού», τουρκολαγνείας και μαρξίζοντος υλισμού. Οι νέοι μας αναζητούν εθνική υπερηφάνεια και ηρωικά πρότυπα. Γιατί τούς τα στερήσαμε κατά τα τελευταία χρόνια;

Το μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να παραμείνει Ορθόδοξο Χριστιανικό, όπως διακηρύσσει και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας μας με την απόφαση της 13.1.2016. Όπως ορθώς τονίζει στη σχετική εισήγησή του ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ Ιερόθεος, για λόγους θεολγικούς, παιδαγωγικούς και νομικούς πρέπει να απορριφθούν οι προτάσεις για θρησκειολογικό ή πολυθρησκειακό μάθημα. Ένα μάθημα αποχριστιανοποιημένο έρχεται σε αντίθεση με στοιχειώδεις παιδαγωγικές αρχές και συν τοις άλλοις είναι αντισυνταγματικό, όπως κατέδειξε με εννέα σχετικές επισημάνσεις της η γνωστή και σαφέστατη απόφαση για τα Θρησκευτικά του Διοικητικού Εφετείου Χανίων με αριθμό 115/2012. Σε όλες τις χώρες της Ευρ. Ενώσεως -πλην της Γαλλίας- το μάθημα υπάρχει ως βασικό μέσο διαπλάσεως ήθους και αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο το περιεχόμενο βασίζεται στην επικρατούσα θρησκεία κάθε λαού. Η Χριστιανική διδασκαλία είναι ακόμη πιο αναγκαία σήμερα, διότι η αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο είναι το ζητούμενο εν μέσω οικονομικής κρίσης.

Σε ορισμένα Γυμνάσια της πατρίδας μας έγινε τα τελευταία χρόνια ένας πειραματισμός. Διδάχθηκε ένα πολυθρησκειακό μάθημα αντί για τα Ορθόδοξα Θρησκευτικά με αποτέλεσμα να προκληθεί σύγχυση σε μαθητές και διδάσκοντες. Το Πρόγραμμα αυτό πρέπει αμέσως να αποσυρθεί έστω κι αν το υποστηρίζει μία μικρή ομάδα «προοδευτικών» θεολόγων. Βασίζεται στη θεωρία του θρησκευτικού εγγραμματισμού, η οποία δοκιμάσθηκε στην Αγγλία και κρίθηκε αποτυχημένη. Τα ελληνόπουλα, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για το πείραμα, βομβαρδίσθηκαν από πληροφορίες για Βουδισμό, Ταοϊσμό, Ισλάμ, κ.λπ. ανακατεμένα με λίγη Ορθοδοξία και Καθολικισμό. Έτσι κινδύνευσαν να αποκοπούν από την ελληνορθόδοξη παράδοση και την εθνική μας ταυτότητα. Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου στην πλήρη τεκμηρίων εισήγησή του της 12.1.2016, ενώπιον των Συνοδικών Ιεραρχών, καθηγητών των Θεολογικών Σχολών και εκπροσώπων των Θεολόγων, χαρακτήρισε αυτό το πιλοτικό πρόγραμμα ως μία συγκριτική θρησκειολογία, η οποία δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελέσει τη βάση των οποιωνδήποτε βελτιώσεων. Πρότεινε -και αυτό δέχθηκε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος- να παραμείνουν ως κορμός τα βιβλία και το Αναλυτικό Πρόγραμμα του Γυμνασίου και του Λυκείου, όπως ισχύουν σήμερα, και να προστεθούν στο τέλος κάθε βιβλίου ορισμένα κεφάλια γνωριμίας με τα κυριώτερα θρησκεύματα. Δέχθηκε μάλιστα να αξιοποιηθούν και κάποια θετικά στοιχεία από το Πιλοτικό Πρόγραμμα, αν υπάρχουν.

Εννοείται ότι και η εισήγηση του Σεβ. Ναυπάκτου και η τελική απόφαση της Διρκούς Ιεράς Συνόδου δεν κάνουν αποδεκτή την πρόταση του Υπουργού Παιδείας κ. Νίκου Φίλη για μετάλλαξη του μαθήματος από Ορθόδοξη Χριστιανική Αγωγή σε θρησκειολογία. Τα παιδιά μας χρειάζονται πρότυπα και όχι ξερές γνώσεις.

Χρωστούμε πολλά στους νέους μας. Τους έχουμε πληγώσει με τις συνέπειες της κρίσης, για την οποία οι ίδιοι δεν ευθύνονται. Τουλάχιστον ας τους εφοδιάσουμε με ηθικά και πνευματικά εφόδια για να επιβιώσουν ως άνθρωποι και ως Έλληνες. Να τους μεταδώσουμε, μέσω της παιδείας, τις προαιώνιες αξίες του Ελληνισμού, όπως είναι η φιλοπατρία, η δημοκρατία, η θρησκευτική ευλάβεια, η κοινωνική δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, ο ηρωισμός, η αγάπη προς τα γράμματα, ο σεβασμός προς τους γονείς, η αγάπη για τα έθιμά μας. Και για να τιμήσουμε ουσιαστικά τον Μέγα Βασίλειο, τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και τον Ιωάννη Χρυσόστομο, ας επαναφέρουμε τα Πατερικά κείμενα στη Μέση Εκπαίδευση!

Άρθρο μου στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016