Άρθρα

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Προ οκτώ μηνών το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (Ι.Ε.Π.) ανήρτησε στο διαδίκτυο την πρόταση δέκα συνεργατών του για πλήρη αλλαγή της ύλης, της δομής και της φιλοσοφίας του μαθήματος της Ιστορίας. Η πρόταση του Ι.Ε.Π. προκάλεσε πολλές αρνητικές αντιδράσεις και σήμερα τίθεται το ερώτημα: Θα εφαρμοσθεί ή θα αποσυρθεί η πρόταση;

Στους αντιδρώντες εντάσσονται η ΟΛΜΕ (Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαιδεύσεως) και οι δύο ενώσεις Φιλολόγων, δηλαδή των επιστημόνων που διδάσκουν την Ιστορία στη Μέση Εκπαίδευση. Επίσης το Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών με ομόφωνη ανακοίνωση όλων των διδασκόντων κατέγραψε τις πολλές και ουσιαστικές διαφωνίες του με την πρόταση.

Το κείμενο των 50 σελίδων, το οποίο έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο, συντάχθηκε από μία ομάδα Πανεπιστημιακών και Σχολικών Συμβούλων, στους οποίους δεν περιλαμβάνεται ούτε ένας ειδικός στην Αρχαία Ελληνική, στη Βυζαντινή και στην Πρώιμη Νεοελληνική Ιστορία. Οι ιδεολογικές και διδακτικές καινοτομίες της προτάσεως είναι εν συντομία οι ακόλουθες:

ΤΟ Ι.Ε.Π. προτείνει μία νέα ύλη από την Γ’ Δημοτικού μέχρι την Α’ Λυκείου. Δημιουργείται το ερώτημα: Θέλουν Γυμνάσιο 4 τάξεων; Μα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Μήπως εμμέσως οδηγούν σε κατάργηση του μαθήματος της Ιστορίας στη Β’ και Γ’ Λυκείου; Όμως έτσι χάνεται η μορφωτική αξία του Λυκείου, το οποίο απλώς θα παρέχει  υποστήριξη στο Φροντιστήριο για την εισαγωγή στα ΑΕΙ.

Η πρόταση του Ι.Ε.Π. δηλώνει την ιδεολογική αμφισβήτησή της στη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Μάλιστα δεν θέλουν καν να χρησιμοποιούν τον όρο «έθνος» και μιλούν για «εθνικό υποκείμενο».

Η πρόταση συρρικνώνει την Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος και του Βυζαντίου/Ρωμανίας. Μάλιστα καταργεί την Αρχαία Ιστορία στη Δ’ Δημοτικού και την συμπιέζει μαζί με τη Βυζαντινή και τη Μεσαιωνική στην Ε’ Δημοτικού.

Αν εφαρμοσθεί η πρόταση  ορισμένες  θεματικές ενότητες θα  επιλέγονται από τον διδάσκοντα και έτσι δεν θα υπάρχει ενιαία ύλη σε όλη την Ελλάδα.

Ζητούν να περιορισθεί η αφήγηση στα σχολικά εγχειρίδια για να μην υποστούν κριτική όπως συνέβη με το βιβλίο της κ. Ρεπούση. Όμως η διδασκαλία της Ιστορίας σε όλα τα προηγμένα κράτη βασίζεται πρωτίστως στην αφήγηση.

Συρρικνώνουν ή και αφαιρούν τελείως κάθε αναφορά στον απελευθερωτικό, εκπαιδευτικό και πολιτιστικό ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Προτείνουν να μην δίδεται έμφαση στα πολεμικά γεγονότα και να μην προβάλλονται οι ήρωες. Δίνουν προτεραιότητα στη διδασκαλία οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων.

Η πρόταση του Ι.Ε.Π.  εξωραΐζει τα διαχρονικά εγκλήματα των Τούρκων κατά του Ελληνισμού. Οι συντάκτες αποφεύγουν ακόμη και τον όρο «Τουρκοκρατία».

Ελπίζω να επικρατήσει η λογική και ο σεβασμός στην εθνική μας ταυτότητα. Η μεταλλαγμένη Ιστορία του Ι.Ε.Π. να μην εφαρμοσθεί στα σχολεία μας.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 26.11.2017

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Προ ολίγων ετών είδαμε ένα σχολικό βιβλίο της Στ΄ Δημοτικού να εξωραΐζει τα εγκλήματα των Οθωμανών και των Νεοτούρκων. Χαρακτηρίσθηκε ως το βιβλίο του «συνωστισμού». Προ ολίγων μηνών διαβάσαμε την ανηρτημένη στο διαδίκτυο πρόταση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, για την αλλαγή της ύλης του μαθήματος της Ιστορίας. Εκεί παρατηρούμε τη σαφή προσπάθεια να αμφισβητηθεί η συνέχεια του Ελληνισμού και να αποσιωπηθεί ο ρόλος της Εκκλησίας καθώς και η θυσία των ηρώων και των Εθνομαρτύρων. Μόλις προ δύο μηνών αισθανθήκαμε τη δυσάρεστη έκπληξη όταν το Προεδρείο της Βουλής των Ελλήνων δεν τίμησε την 14^η Σεπτεμβρίου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ελληνισμού (κατά τις επιταγές του σχετικού Νόμου), αλλά ως Ημέρα Μνήμης της Μικρασιατικής Καταστροφής. Και αυτά είναι μόνο λίγα δείγματα αποδομήσεως της εθνικής ταυτότητος.

Η σχολή των «αναθεωρητών» της Ιστορίας είναι ολιγάριθμη, αλλά θορυβώδης και διεκδικεί να καταλαμβάνουν τα μέλη της καίριες θέσεις. Οι στόχοι της ομάδας είναι κυρίως οι εξής:

Α) Η αμφισβητηση της εθνικής, πολιτιστικής, εκπαιδευτικής και κοινωνικής προσφοράς της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Άλλοι από αυτούς κατηγορούν τον Ορθοδοξο Κλήρο ότι επέδειξε διάθεση υποταγής στους Τούρκους και δεν αγωνίσθηκε για την Ελευθερία και άλλοι γράφουν ακριβώς το αντίθετο: Ότι οι Ορθόδοξοι Κληρικοί είναι αξιόμεμπτοι, διότι καλλιέργησαν εθνικιστικό φρόνημα και ξέφυγαν από την πνευματική αποστολή τους. Η αντιφατικότητα των απόψεων και η έλλειψη σοβαρής τεκμηριώσεως δεν φαίνεται να τους προβληματίζει. Τούς αρκεί να πλήξουν με κάθε τρόπο την Εκκλησία και να αποδομήσουν την Ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας.

Β) Η υπονόμευση της διαχρονικής συνέχειας του Ελληνισμού. Στις νέες προτάσεις του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής για την Ιστορία – ελπίζω να μην εφαρμοσθούν στα σχολεία- χαρακτηρίζεται ως κάτι κακό η διδασκαλία περί συνέχειας του «εθνικού υποκειμένου», όπως ονομάζουν το Έθνος. Δεν δέχονται τη σύνδεση του Νέου Ελληνισμού με την Αρχαιότητα και το Βυζάντιο / Ρωμανία, έστω και αν υπάρχουν πολυάριθμες πηγές που την τεκμηριώνουν. Πιστεύουν ότι το κράτος του 1830 δημιούργησε το Έθνος και δεν δέχονται ότι υπήρξε Έθνος πριν από την Ελληνική Επανάσταση. Σκοπίμως αγνοούν τον Ηρόδοτο, ο οποίος από τον 5^ο αιώνα π.Χ. αναφέρεται στα τέσσερα στοιχεία, τα οποία ενώνουν το Ελληνικό Έθνος (όμαιμον, ομόγλωττον, τα κοινά των θεών ιδρύματα και τα ομότροπα ήθη), ούτε θέλουν να μάθουν για τον Αυτοκράτορα Ιωάννη Βατάτζη, ο οποίος το 1237 έγραφε προς τον Πάπα Γρηγόριο Θ΄ ότι οι Βυζαντινοί (Ρωμαίοι) είναι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων, από τους οποίους μεταδόθηκε η σοφία σε όλον τον κόσμο.

Γ) Η προπαγάνδιση της ουσιαστικά ανύπαρκτης «ελληνοτουρκικής φιλίας», με παράλληλη αθώωση των Οθωμανών και των Νεοτούρκων για τα εγκλήματα, τη γενοκτονία και την καταπίεση που επέβαλαν στον Ελληνισμό. Στη νέα Ιστορία που θέλει να επιβάλει το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής η Τουρκοκρατούμενη Βέροια προυσιάζεται όχι ως υπόδουλη, αλλά ως «Οθωμανική πόλη» και ως πρότυπο συνυπάρξεως θρησκευτικών κοινοτήτων. Οι αναθεωρητές της Ιστορίας δεν έμαθαν τίποτε ή δεν θέλουν να μάθουν για τις φρικιαστικές καταδίκες Ορθοδόξων Ελλήνων από τον Τούρκο ιεροδικαστή (καδή) Βεροίας, δι’ ασήμαντον αφορμήν. Δυστυχώς για εκείνους και ευτυχώς για τους σοβαρούς μελετητές της Ιστορίας, οι καταδικαστικές αποφάσεις σε θάνατο ή σε άλλες εξευτελιστικές ποινές έχουν εκδοθεί σε τόμο από την Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών και καταδεινύουν ότι η δήθεν συνύπαρξη θρησκειών είναι κατασκεύασμα νοσηρής φαντασίας. Σκληρή καταπίεση υπήρχε με εκτελέσεις, εξισλαμισμούς, βασανιστήρια αρπαγές παιδιών και άλλα παρόμοια, τα οποία παραδέχονται ακόμη και Μουσουλμάνοι ιστορικοί της περιόδου εκείνης, όπως ο Εβλιγιά Τσελεμπή.

Σχετικά με το ερώτημα αν τα γεγονότα του 1919 στον Πόντο και του 1922 στα παράλια της Μικράς Ασίας είναι γενοκτονία ή κάτι άλλο, αξίζει να παραθέσουμε την απάντηση που δίνει ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος στο βιβλίο του «Ελληνοτουρκικές Σχέσεις» (Πατάκης, 2014, σελ. 63-64):

«Τα γεγονότα του 1922 πρέπει να εξετασθούν με κριτήριο τη σύμβαση του ΟΗΕ για την πρόληψη και καταστολή της γενοκτονίας (1948). Η σύμβαση δεν ίσχυε το 1922… είναι όμως το μοναδικό κείμενο που καθορίζει ρητώς την έννοια της γενοκτονίας…. Τα κεμαλικά στρατεύματα προέβησαν στις ακόλουθες πράξεις τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1922 στις περιοχές που κατέλαβαν:

• Συνέλαβαν όλους τους άρρενες ηλικίας 16- 55/60 ετών. Συνέλαβαν επίσης όλα τα γυναικόπαιδα που δεν είχαν εγκαταλείψει τη χώρα μέχρι τη 17/30 Σεπτεμβρίου 1922. Όλοι σχεδόν οι συλληφθέντες εσφάγησαν ή εξολοθρεύθηκαν απο τις κακουχίες, την ασιτία και τις επιδημίες στα Τάγματα Εργασίας…

• Σημειώθηκαν μαζικές σφαγές του Ελληνικού πληθυσμού στη Δυτική Μικρά Ασία και στον Πόντο. Τα θύματα μεταξύ των Ελλήνων την περίοδο 1919-22 ήσαν μεταξύ 300.000 και 640.000.

• Κατεστράφησαν εσκεμμένα οι κατοικές των Ελλήνων (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την πυρπόληση της Σμύρνης στις 31 Αυγούστου/ 13 Σεπτεμβρίου 1922).

• Λόγω της απειλής των σφαγών περίπου 1.000.000 Έλληνες μετετράπησαν μέσα σε λίγες ημέρες σε πρόσφυγες για να γλυτώσουν τη ζωή τους.

• Οι πράξεις αυτές δεν υπήρξαν ένα συμπτωματικό «τυχαίο» γεγονός. Ήταν συνέχεια ενός ευρύτερου σχεδίου που είχε θέσει σε κίνηση το 1914 η ηγεσία του νεοτουρκικού κινήματος…

• Όλα αυτά τα στοιχεία εμπίπτουν πλήρως στον ορισμό της γενοκτονίας. Η γενοκτονία συνοδεύθηκε από εθνοκάθαρση του ελληνικού και αρμενικού στοιχείου» .

Δ) Μία άλλη επιδίωξη των αναθεωρητών είναι η αποδόμηση της γραμμικής συνέχειας στην ιστορική εκπαίδευση των παιδιών μας. Θεωρούν αναχρονιστικό το σχήμα Αρχαία Ελλάδα, Βυζάντιο, Νεώτερος Ελληνισμός και επιχειρούν να διδάξουν θεματικά την Ιστορία (πχ ο Πόλεμος άλλοτε και τώρα, η Ειρήνη, το Θέατρο κλπ) χωρίς ιστορική αλληλουχία. Έτσι προκαλούν σύγχυση στα μυαλά των μαθητών. Την ίδια έλλειψη γραμμικής συνέχειας διαπιστώνουμε και στα μεταλλαγμένα Θρησκευτικά του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Στην Α’ Γυμνασίου διδάσκονται οι διωγμοί των Χριστιανών και στη Β’ Γυμνασίου διδάσκεται η ζωή, η Σταύρωση και η Ανάσταση του Κυρίου! Αποδόμηση μυαλών, αποδόμηση της ελληνορθόδοξης ταυτότητάς μας.

Στην προσπάθεια για αναθεώρηση της Ιστορίας μας θα απαντήσουμε με ψυχραιμία, μελέτη, τεκμηρίωση, εθνική αυτοπεποίθηση και Χριστιανική πραότητα. Οι πηγές βοούν για την αλήθεια και οι μαρτυρίες αφθονούν για να θεμελιώσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Με επίγνωση του παρελθόντος θα οικοδομήσουμε το μέλλον παραμένοντας πιστοί στην Ορθοδοξία και την Ελληνικότητά μας, αναγνωρίζοντας ταυτοχρόνως τις απαιτήσεις των καιρών και παρακολουθώντας τις διεθνείς εξελιξεις και τη βιβλιογραφία. Με τη βοηθεια του Θεού, με προσευχή και προσοχή, θα γαλουχήσουμε τη νέα γενιά με τον αφανάτιστο πατριωτισμό και με την εθνική συνείδηση του Ελληνορθοδόξου Γένους μας. Παρά τα συνθήματα της παγκοσμιοποιήσεως και της πολυπολισμικότητος, τα έθνη διατηρούν τα χαρακτηριστικά τους και οι λαοί διεκδικούν μαχητικά την εθνικη τους ιδιοπροσωπία. Εμείς θα την απεμπολήσουμε;

Άρθρο στην ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, Νοέμβριος 2017

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Στο ιστολόγιο mignatiou.com διάβασα την αποκάλυψη του δημοσιογράφου Δημήτρη Απόκη ότι δεν αποκλείεται τα Σκόπια να ονομασθούν «Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής». Κάτω από την είδηση δημοσιεύεται δήλωση του Αντώνη Σαμαρά στον ίδιο δημοσιογράφο, με την οποία ο πρώην Πρωθυπουργός επισημαίνει ότι το όνομα αυτό δεν είναι απορριπτέο, αλλά γενικώς πρέπει να είμαστε προσεκτικοί απέναντι στον αλυτρωτισμό των Σκοπίων.

Το θέμα ανακινείται λόγω των αμερικανικών πιέσεων προς τους Σκοπιανούς. Οι ΗΠΑ επιθυμούν να εντάξουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ κατά την επόμενη σύνοδο της Συμμαχίας στις 11 και 12 Ιουλίου 2018. Γνωρίζουν, όμως, ότι η Ελλάς δεν πρόκειται να συναινέσει, αν δεν λυθεί το ζήτημα του ονόματος. Αν τελικά οι ΗΠΑ πείσουν τα Σκόπια να δεχθούν ένα όνομα χωρίς τον όρο «Μακεδονία», αυτό θα αποτελέσει επιτυχία του ελληνικού λαού, ο οποίος έστειλε μήνυμα προς όλες τις κυβερνήσεις από το 1991 μέχρι σήμερα. Δεν είμαι βέβαιος ότι οι Σκοπιανοί θα δεχθούν την ονομασία «Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής», πάντως είναι η πρώτη φορά που φαίνεται έστω και ένα μικρό φωτάκι στον ορίζοντα για τα εθνικά μας συμφέροντα.

Υπάρχουν και άλλες εξελίξεις που μπορούν να επηρεάσουν το πρόβλημα του ονόματος. Θυμίζω:

Στο εσωτερικό του γειτονικού κράτους ακούγονται πλέον φωνές ότι το «μακεδονικό έθνος» είναι ανύπαρκτο και τεχνητό. Στις 3.11.2017 ο Μίροσλαβ Γκάρτσεφ, υπεύθυνος Πολιτισμού του κυβερνώντος Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και πρώην Δήμαρχος, δήλωσε σε σερβικά ΜΜΕ τα εξής: «Το μακεδονικό κράτος ουσιαστικά εφευρέθηκε από τη Γιουγκοσλαβία στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δημιουργήθηκε για πρώτη φορά και σε αυτό έγινε προσπάθεια για καθιέρωση του μακεδονικού έθνους, της μακεδονικής κουλτούρας, της μακεδονικής γλώσσας, των μακεδονικών συμβόλων και όλα τα μακεδονικά καλλιτεχνικά επιτεύγματα».

Η κυβέρνηση Ζάεφ ανέλαβε την εξουσία με τη στήριξη ορισμένων αλβανικών κομμάτων, τα οποία υπακούουν στα κελεύσματα της Αλβανίας και ζητούν καθεστώς ισονομίας με τους Σλάβους. Οι Αλβανοί δηλώνουν ότι η ΠΓΔΜ ανήκει εξ ίσου και στις δύο εθνότητες και απειλούν με απόσχιση, αν δεν γίνουν δεκτά τα αιτήματά τους.

Η Βουλγαρία έχει επανέλθει δυναμικά. Πρώτον δηλώνει ότι θα θέσει βέτο αν τα Σκόπια ονομασθούν Άνω ή Βόρεια Μακεδονία, διότι θεωρεί τους γεωγραφικούς αυτούς προσδιορισμούς ως απειλή για την βουλγαρική περιοχή του Πιρίν. Δεύτερον καλλιεργεί την άποψη ότι οι λεγόμενοι «Μακεδόνες» των Σκοπίων είναι Βούλγαροι και ταυτοχρόνως επέτυχε να αναγνωρισθεί από το Ευρωκοινοβούλιο ως βουλγαρική η «σκοπιανή» μειονότητα στην Αλβανία.

Βεβαίως ουδείς εγγυάται ότι οι ΗΠΑ θα πιέσουν μόνον τα Σκόπια για υποχωρήσεις. Είναι πολύ πιθανόν να πιέσουν και την ελληνική πλευρά. Ας είμαστε έτοιμοι να υπερασπισθούμε το όνομα και την Ιστορία της Μακεδονίας.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 19.11.2017

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι Έλληνες έχουν την ίδια απορία που έχω και εγώ. Γιατί έρχεται στις αρχές Δεκεμβρίου ο Ερντογάν στην Αθήνα; Τί προσδοκά η κυβέρνηση από την παρουσία του Τούρκου Προέδρου; Με άλλα λόγια γιατί να δώσουμε διεθνώς την εντύπωση ότι τον επιβραβεύουμε για τη διαγωγή του εντός και εκτός Τουρκίας;

Θυμίζω τις πράξεις του ιδίου και της κυβερνήσεώς του για να αναρωτηθούμε ποια από αυτές εγκρίνουμε:

Το καθεστώς Ερντογάν συνεχίζει την κατοχή του βορείου Τμήματος της Κύπρου.

Ο Ερντογάν έχει την απαίτηση να παραμείνει στην Κύπρο ο τουρκικός στρατός ως δήθεν εγγυητής της ασφάλειας των Τουρκοκυπρίων και μετά από την εξεύρεση «λύσης» για το μέλλον της Μεγαλονήσου.

Ο Ερντογάν στέλνει συνεχώς τους υπουργούς του στη Θράκη για να κάνουν δηλώσεις περί «τουρκικής»  μειονότητος.

Συνεχίζονται συστηματικά οι παραβιάσεις και παραβάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου από τα τουρκικά αεροπλάνα.

Ο Τούρκος Πρόεδρος αμφισβητεί με δηλώσεις του τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, με την οποία καθορίσθηκαν τα σημερινά σύνορα των δύο χωρών και ρυθμίσθηκαν τα δικαιώματα των Μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης (θρησκευτική μειονότητα) και των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως, Ίμβρου και Τενέδου.

Στο εσωτερικό της Τουρκίας έχει επιβληθεί ένα ημι-δικτατορικό καθεστώς με συλλήψεις αντιφρονούντων, οι οποίες συνεχίζονται ακόμη και 16 μήνες μετά το αποτυχόν πραξικόπημα του Ιουλίου 2016.

Το καθεστώς Ερντογάν παρεμβαίνει προκλητικά στη χώρα μας για να ανατρέψει αποφάσεις της Ελληνικής Δικαιοσύνης που αφορούν Τούρκους πολιτικούς φυγάδες.

Επί Ερντογάν η Τουρκία είχε μία πολύ αμφιλεγόμενη ανάμιξη στη Συρία άλλοτε συνεργαζόμενη και άλλοτε συγκρουόμενη με τους τζιχαντιστές.

Οι μεγαλύτερες χώρες της Ευρ. Ενώσεως και οι περισσότερες πολιτικές ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου έχουν προτείνει το πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της γείτονος χώρας, λόγω του αυταρχικού καθεστώτος της και της καταπατήσεως των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Και άλλα πολλά ων ουκ έστιν αριθμός. Ποια απ’ αυτά θέλουμε να επιβραβεύσουμε;

Αντί να κάνουμε φιλοφρονήσεις προς τον Τούρκο Πρόεδρο, θεωρώ πιο χρήσιμο να καταστρώσουμε μία πανεθνική και υπερκομματική πολιτική για το Αιγαίο και τη Θράκη:

Να διακηρύξουμε ότι η Ελλάς αρχίζει την οροθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της, συζητώντας  πρώτα με την Ιταλία και την Κύπρο.

Να δηλώσουμε ότι είναι ανεπιθύμητοι στο έδαφός μας, όσοι Τούρκοι αξιωματούχοι καλλιεργούν στην ελληνική Θράκη τον τουρκικό εθνικισμό.

Να ελληνοποιήσουμε την εκπαίδευση των Πομάκων που αποτελούν σημαντικό ποσοστό των Μουσουλμάνων της Θράκης σεβόμενοι πάντα τις θρησκευτικές ιδιαιτερότητες.

Να σταματήσουμε κάθε συζήτηση για μείωση της στρατιωτικής θητείας, όταν είναι προφανές ότι και η ισχύουσα θητεία 9 μηνών στον Στρατό Ξηράς δεν επαρκεί για τις αμυντικές μας ανάγκες.

Κύριε Ερντογάν, είμαστε φιλόξενοι, αλλά όχι αφελείς!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 13.11.2017

(100 χρόνια από την εκδημία του)

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Η Κύπρος τιμά φέτος με ειδικές εκδηλώσεις τα εκατό χρόνια από την εκδημία του ποιητή που συνδύασε αριστοτεχνικά την Ορθόδοξη Παράδοση με την Ελληνική Ιστορία. Του Βασίλη Μιχαηλίδη. Οι εορτασμοί έχουν επίκεντρο την πόλη όπου έζησε τα περισσότερα χρόνια,  τη Λεμεσό. Εκεί εδρεύει και λογοτεχνικό σωματείο με το όνομά του. Ο Βασίλης Μιχαηλίδης προσέφερε πολλά, αλλά πέθανε λησμονημένος το 1917 στο Πτωχοκομείο Λεμεσού. Τραγούδησε τα εθνικά μας μεγαλεία, αλλά παραλλήλως διεκτραγώδησε τις αδικίες της κοινωνίας.

Γεννημένος το 1849 από γονείς αγρότες στο κατεχόμενο σήμερα Λευκόνοικο, ο Βασίλης από μικρός γνώρισε την Ορθόδοξη Πίστη στο σχολείο με δάσκαλο τον θείο του ιερέα Νικόδημο. Η ψυχή του ποτίσθηκε από νωρίς με αγάπη για τον Ελληνισμό, κομμάτι του οποίου αποτελεί και η Κύπρος, και άρχισε να αισθάνεται ότι πλησιάζει η ώρα για το οριστικό αγκάλιασμα Μητέρας και Κόρης. Όνειρο που δυστυχώς και σήμερα παραμένει απραγματοποίητο.

Η Ελληνορθόδοξη παιδεία του σφράγισε αποφασιστικά την προσωπικότητα του Βασίλη, ο οποίος μόνο το Δημοτικό Σχολείο κατόρθωσε να τελειώσει. Ο ενθουσιασμός του τον οδήγησε στην Αθήνα, όπου κατετάγη στον Στρατό ως εθελοντής. Έμεινε μέχρι το 1878 και μετά αποφάσισε να κατέβει πάλι στο νησί του, ελπίζοντας ότι η αλλαγή κυριάρχου (οι Άγγλοι αγόρασαν την Κύπρο από τους Τούρκους) θα έφερνε συντόμως την ελευθερία και τη γαλανόλευκη στην Κύπρο.

Ήδη η υγεία του είχε ταλαιπωρηθεί από τις κακουχίες και μετά από σύντομη θεραπεία στην Αιδηψό ήλθε στη Λεμεσό, πνευματική τότε πρωτεύουσα ης Κύπρου. Εργάσθηκε ως βοηθός φαρμακείου στο Νοσοκομείο, αλλά από το 1910 ανέλαβε να τον συντηρεί ο Δήμαρχος Λεμεσού Χριστόδουλος Σώζος. Πρόκειται για τον ήρωα των Βαλκανικών Πολέμων, ο οποίος εφονεύθη ηρωικώς στο Μπιζάνι το 1913 ως εθελοντής με τον Ελληνικό Στρατό που πολιορκούσε τα Ιωάννινα.

Τα τελευταία χρόνια της δυστυχισμένης ζωής του ο εθνικός μας βάρδος τα πέρασε στο Πτωχοκομείο Λεμεσού. Ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στην καλλιέργεια της ποιήσεως στην Κύπρο προσηύχετο συνεχώς και σαν τον Παπαδιαμάντη αρνείτο να φωτογραφηθεί ή να ποζάρει για σκίτσο.

Τους τελευταίους μήνες της ζωής του ο ευλαβής ποιητής συνήθιζε να λέει:

Θεέ μου και να πέθαινα ένα Σαββάτο βράδυ

Την Κυριακή με το πρωί να κοιμηθώ στον Άδη!

Και πράγματι! Το Σαββατόβραδο 25 Νοεμβρίου / 8 Δεκεμβρίου του 1917 ο Βασίλης Μιχαηλίδης άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μία στενή κάμαρα του Πτωχοκομείου. Η αναγνώριση άργησε να έλθει. Μόλις το 1953 η προτομή του στήθηκε σε μία πλατεία της Λεμεσού. Ακολούθησαν πολλλές μελέτες και εκδόσεις του έργου του. Σήμερα είναι πανελληνίως διάσημος για το ποίημά του « Η 9^η Ιουλίου εν Λευκωσία Κύπρου»  που θεωρείται ως ο ύμνος της Ελληνορθόδοξης Ρωμηοσύνης.

Από τα πολλά ποιήματά του σταχυολογώ τα σημαντικότερα:

Α) Πατριωτικά: « Η Κύπρος προς τους λέγοντας ότι δεν είναι ελληνική», « Η Κύπρος στη μάνα της», « Εις την 25^ην Μαρτίου», «Η Εκκλησία».

Β) Λυρικά: «Το Σίγαρον», «Το αεράκι», «Τοις φίλοις αναγνώσταις», «Ο Αποχωρισμός», «Μακράν σου», «Εις τον ηρωικώς πεσόντα Χριστόδουλον Σώζον», « Η Χιώτισσα» .

Γ) Σατιρικά: «Η Τοκογλυφία», « Η κυρία Φλογερού», « Μία επιστολή», « Είπεν η θάλασσα», «Η Αγγλική Διοίκησις».

Όπως προανέφερα ως ποιητής της Ρωμηοσύνης καθιερώθηκε με το μεγάλης εκτάσεως συγκινητικό, ιστορικά τεκμηριωμένο και γραμμένο στην Κυπριακή διάλεκτο ποίημά του για την θανάτωση του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού την 9^η Ιουλίου 1821. Το ποίημα αυτό ο ίδιος το τιτλοφορεί «Το τραγούδιν του Τζυπριανού». Χαρακτηρίζεται ως το γνήσιο εθνικό έπος των Ελλήνων της Κύπρου και αποτελείται από 56 στροφές των δέκα στίχων. Αναφέρεται στην αποφράδα ημέρα της 9^ης Ιουλίου 1821 και στην θυσία των Επισκόπων και των προκρίτων της Μεγαλονήσου.

Όταν ο Τούρκος διοικητής της Κύπρου Κιουτσούκ Μεχμέτ πληροφορήθηκε την Ελληνική Επανάσταση του 1821 φοβήθηκε ότι θα συμμετάσχουν σ’ αυτήν και οι Έλληνες της Κύπρου. Είχε στα χέρια του φυλλάδια της Φιλικής Εταιρίας και υποψιαζόταν τη μυστική δράση  της και στην Κύπρο. Αποφάσισε, λοιπόν, να θανατώσει όλους τους Επισκόπους, τους Ηγουμένους και 400 περίπου  προκρίτους. Ο Αρχιεπίσκοπος και Εθνάρχης Κυπριανός αρνήθηκε να φυγαδευθεί ή να αλλάξει την πίστη του για να σώσει η ζωή του. Ο Βασίλης Μιχαηλίδης περιγράφει ως εξής τα λόγια του Κυπριανού προς τον Κιουτσούκ Μεχμέτ:

Η Ρωμηοσύνη εν φυλή συνότζαιρη (συνομήλικη) του κόσμου

Κανένας δεν ευρέθηκε για να την ιξηλείψη (εξαφανίσει)

Κανένας γιατί σιέπει την (την σκεπάζει) που τάψη ο Θεός μου

Η Ρωμηοσύνη εν να χαθή όντας ο κόσμος λείψη!

Δηλαδή: Ο Ορθόδοξος Ελληνισμός θα σβήσει μόνον όταν έλθει η συντέλεια του Κόσμου. Μάς προστατεύει ο Θεός και κανείς  κατακτητής δεν μπορεί να μάς καταστρέψει. Μήνυμα ελπίδας, πίστης και μαχητικότητας. Το Γένος θα παραμείνει όρθιο και υπερήφανο όσο υπάρχουν ήρωες σαν τον Κυπριανό και ποιητές σαν τον Βασίλη Μιχαηλίδη.

Το καλύτερο μνημόσυνο και για τους δύο είναι να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη Ορθοδοξία, την Πατρίδα, τη Γλώσσα, την Παράδοσή μας. Ας δώσουμε στους νέους μας να διαβάσουν αυτό το επικό ποίημα του Μιχαηλίδη.

Άρθρο στην ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ 8.11.2017

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Δύο ενδιαφέροντα άρθρα μάς ενημέρωσαν προσφάτως για την προσπάθεια των ψευδοπροοδευτικών  να αποδομήσουν την εθνική και παιδαγωγική σημασία της 28^ης Οκτωβρίου. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στα άρθρα του καθηγητή Άγγελου Συρίγου στην «Καθημερινή της Κυριακής» (29.10.2017) και του καθηγητή Αθανασίου Γκότοβου στο ιστολόγιο του περιοδικού ΑΡΔΗΝ.

Το επιχείρημα των γνωστών αποδομητών της Ιστορίας μας είναι το εξής: «Οι άλλοι λαοί εορτάζουν το τέλος του Πολέμου, ενώ εμείς εορτάζουμε την αρχή του. Πρέπει να καθιερωθεί ως Εθνική Επέτειος η 12^η Οκτωβρίου 1944, ημέρα της Απελευθερώσεως της Αθήνας και να υποβαθμισθεί η 28^η Οκτωβρίου 1940».

Στα πολλά και σωστά, που έγραψαν οι προαναφερθέντες αρθρογράφοι, κρίνω σκόπιμο να προσθέσω ορισμένες σκέψεις μου.

1. Δεν είμαστε ο μόνος λαός που τιμά την έναρξη ενός πολέμου. Οι ΗΠΑ στις 4 Ιουλίου (Ημέρα Ανεξαρτησίας) εορτάζουν την έναρξη και όχι τη λήξη  του πολέμου κατά των Βρετανών.

2. Η απελευθέρωση κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έγινε την ίδια ημέρα για όλη την  Ελλάδα. Η 12^η Οκτωβρίου αφορά μόνο την Αθήνα και καλώς την τιμά ο Δήμος Αθηναίων. Η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε μετά από δύο εβδομάδες. Η  Κρήτη έμεινε υπό γερμανικό ζυγό μέχρι τον Μάιο του 1945. Ενώ η 28^η Οκτωβρίου αφορά όλους τους Έλληνες.

3. Τα γεγονότα της απελευθερώσεως συνδέονται με αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων. Πώς να εορτάσουμε ως Πανεθνική Επέτειο την 12^η Οκτωβρίου όταν τον Πρωθυπουργό της Απελευθερώσεως, τον Γεώργιο Παπανδρέου, μετά από δύο μόλις μήνες επιχείρησε να τον ανατρέψει ο ένοπλος βραχίων της Αριστεράς; Το 1944 είναι χρονιά διχασμού, ενώ η 28^η Οκτωβρίου εκπέμπει μήνυμα ενότητας και νίκης.

4. Το ΟΧΙ είναι μία λέξη-σύμβολο για κάθε Έλληνα. Εκφράζει τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Συνδέει της νεώτερες γενιές με το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Λεωνίδα, με το ΟΧΙ του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, με την άρνηση των Μεσολογγιτών να παραδοθούν το 1826. Όσοι υποβαθμίζουν την επέτειο του ΟΧΙ υπονομεύουν την συνείδηση της διαχρονικής πορείας του Έθνους.

Δεν είναι μόνο η 28^η Οκτωβρίου που αμφισβητείται. Έχουμε δει αντίστοιχη απόπειρα αμφισβητήσεως και της 25^ης Μαρτίου. Με ατεκμηρίωτα και ανιστόρητα επιχειρήματα αμφισβητούν αυτό που καταγράφουν δεκάδες πρωταγωνιστές της Επαναστάσεως στα απομνημονεύματά τους. Ότι την ημερομηνία του Ευαγγελισμού τήν είχε ορίσει  η Φιλική Εταιρία ως ημέρα του ξεσηκωμού. Οι πρόγονοί μας ήθελαν συνειδητά  να ταυτίσουν την Πατρίδα με την Ορθοδοξία, την Παναγία με την Ελευθερία. Αυτή η σύνδεση ενοχλεί τους δήθεν προοδευτικούς. Και λέω «δήθεν», διότι η πραγματική πρόοδος δεν είναι η άρνηση της ιστορικής αλήθειας, αλλά η άντληση δυνάμεων και παραδειγμάτων από το παρελθόν για ένα καλύτερο μέλλον.

Εις πείσμα των αρνητών εμείς θα εορτάζουμε την 28^η Οκτωβρίου.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 5.11.2017

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Οι μεγάλες επιτυχίες του Ελληνικιύ Στρατού κατά του Μουσσολίνι από τον Οκτώβριο του  1940 μέχρι και την άνοιξη του 1941 (επιχείρηση Primavera) έλαβαν χώραν στη Βόρειο Ήπειρο, δηλαδή στην περιοχή της Αλβανίας, η οποία κατοικείται κυρίως από την Ελληνική Εθνική Κοινότητα. Πήραμε το Αργυρόκαστρο, νικήσαμε στο Τεπελένι, απελευθερώσαμε την Κορυτσά, ήσαν τα πρωτοσέλιδα των αθηναϊκών εφημερίδων που σκορπούσαν ρίγη συγκινήσεως. Οι Βορειοηπειρώτες περίμεναν με ελληνικές σημαίες τον Στρατό μας και όλοι μαζί, άνδρες και γυναίκες, μοιρολόγησαν τους νεκρούς.

Οφείλουμε πολλά στον Βοειοηπειρωτικο Ελληνισμό. Όχι μόνον για τη συνεισφορά του στη νίκη κατά της Φασιστικής Ιταλίας, αλλά και γενικότερα. Μέσα από πολλές κατακτήσεις και καταπιέσεις κράτησε την Ορθόδοξη Πίστη και, διαφύλαξε την ελληνική συνείδηση. Ακόμη κι όταν χανόταν η ελληνική γλώσσα και τη θέση της έπαιρναν διάλεκτοι, όπως τα Βλάχικα, οι Βορειοηπειρώτες παρέμεναν στενά προσηλωμένοι στο Ελληνορθόδοξο Γένος.

Σήμερα τα προβλήματα των ομοεθνών μας στην Αλβανία είναι πολλά και έρχονται να προστεθούν στο βεβαρημένο κλίμα των ελληνοαλβανικών σχέσεων.

Θυμίζω τα κυριώτερα σημεία διαφωνίας μεταξύ Αθηνών και Τιράνων.

Α) Η αμφισβήτηση από το αλβανικό κράτος των ιδικτησιακών δικαιωμάτων των Ελλήνων της Χειμάρρας.

Β) Η απαγόρευση καθόδου στις εκλογές αυτονόμου ελληνικού κόμματος, διότι ο εκλογικός νόμος τούς αναγκάζει να ενταχθούν σε συνασπισμό με αλβανικά κόμματα ακόμη και με ανθέλληνες Τσάμηδες.

Γ) Η κυκλοφορία σχολικών βιβλίων, τα οποία παρουδσιάζουν ελληνικά εδάφη να εντάσσονται στη «Φυσική Αλβανία» .

Δ) Η άγνοια του ακριβούς αριθμού των Βορειοηπειρωτών λόγω μη υπάρξεως αντικειμενικής απογραφής.

Ε) Η άρνηση λειτουργίας μειονοτικών Δημοτικών Σχολείων σε μεγάλες πόλεις. Τόσα χρόνια μετά την πτώση του Κομμουνισμού οι αλβανικές κυβερνήσεις αναγνωρίζουν ως Έλληνες μόνον τις 58.000 που αναγνώριζαν ο Χότζα και ο Αλία.

Στ) Η προπαγάνδα περί δικαιωμάτων των Τσάμηδων- συνεργατών των Γερμανο-ιταλών στην Κατοχή- και ο χαρακτηρισμός ης Θεσπρωτίας ως «Τσαμουριάς».

Ζ) Η προπαγάνδα των Τιράνων ότι οι Έλληνες Αρβανίτες είναι Αλβανοί.

Η) Η αμφισβήτηση από την κυβέρνηση Ράμα της συμφωνίας μεταξύ Κώστα Καραμανλή και Σάλι Μπερίσα για την οροθέτηση των θαλασσίων ζωνών μεταξύ των δύο χωρών.

Θ) Ο νέος νόμος περί μειονοτήτων που ψήφισε το Αλβανικό Κοινοβούλιο, ο οποίος περιορίζει τα δικαιώματα της Ελληνικής Μειονότητος.

Ι) Η πρόκληση εμποδίων απέναντι στο ελληνικό αίτημα για την περισυλλογή των οστών και τον Χριστιανικό ενταφιασμό των Ελλήνων στρατιωτών του 1940- 41.

Ο εορτασμός της επετείου του ΟΧΙ ας οδηγήσει όλους μας, Κυβέρνηση, κόμματα και πολίτες, να σταθούμε εμπράκτως στο πλευρό των Βορειοηπειρωτών. Αν δεν σεβασθούν τους Βορειοηπειρώτες και τα ιστορικά δίκαια του Ελληνισμού,  τα Τίρανα δεν πρόκειται να προσεγγίσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Άρθρο στην ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Σάββατο 28 – Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017