Άρθρα

Καλά Χριστούγεννα, φίλες και φίλοι. Μακάρι να επικρατήσει η ειρήνη στις ψυχές μας και σε όλο τον κόσμο! Εορτάζουμε ως Χριστιανοί και ταυτοχρόνως ως  Έλληνες πρέπει να διατηρούμε την ιστορική μνήμη. Και ξαναδιαβάζουμε την Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως για να δούμε πώς σώθηκε το Μεσολόγγι από την επίθεση του Ομέρ Βρυώνη ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1822. Ακριβώς πριν από διακόσια χρόνια.

Η πρώτη πολιορκία (η δεύτερη κατέληξε στην ηρωική Έξοδο του 1826) άρχισε στα τέλη Οκτωβρίου 1822 και βρήκε επικεφαλής των Οθωμανικών δυνάμεων τον Ομέρ Βρυώνη. Είχε προηγηθεί η ήττα των Ελλήνων και των Φιλελλήνων στη μάχη του Πέτα, έξω από την Άρτα. Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Θανάσης Ραζηκότσικας και άλλοι ήσαν επικεφαλής της άμυνας των Ελλήνων. Πάντα λίγοι οι Μεσολογγίτες απέναντι σε πολυάριθμο στράτευμα. Αλλά το Μεσολόγγι βαστούσε.

Ο Ομέρ Βρυώνης έμαθε ότι θα αποχωρήσει μία ομάδα Ελλήνων πολεμιστών για άλλη εκστρατεία και αποφάσισε να κάνει τη μεγάλη επίθεση το ξημέρωμα των Χριστουγέννων. Ήξερε ότι οι Ορθόδοξοι Έλληνες πηγαίνουν στην Εκκλησία νωρίς το πρωί για τη Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία. Πίστευε ότι θα βρει αφύλακτα τα τείχη. Όμως έπεσε έξω στους υπολογισμούς του.

Ο υπηρέτης και κυνηγός του, ο Γιάννης Γούναρης από τα Γιάννενα, άκουσε το σχέδιο και ενημέρωσε τους πολιορκημένους. Ο Μητροπολίτης έδωσε άδεια να μην λειτουργήσουν ανήμερα τα Χριστούγεννα οι ναοί και όλοι οι μαχητές να βρίσκονται στα τείχη. Το φως του ήλιου βρήκε το Μεσολόγγι να αμύνεται σθεναρά και τους Τουρκαλβανούς στρατιώτες να υποχωρούν έκπληκτοι. Η ηγετική ικανότητα του Σουλιώτη Μάρκου Μπότσαρη έλαμψε για μία ακόμη φορά. Οι εισβολείς υπέστησαν πανωλεθρία. Στις 31 Δεκεμβρίου οι πασάδες έλυσαν την πολιορκία.

Το θύμα της ιστορίας αυτής ήταν η οικογένεια του Γιάννη Γούναρη, την οποία κρατούσε όμηρο στην Άρτα ο Ομέρ Βρυώνης. Μόλις κατάλαβε ποιος πληροφόρησε τους Έλληνες, ο πασάς διέταξε να σφαγιασθεί η σύζυγος και τα δύο παιδιά του Γούναρη. Ο υπηρέτης των πασάδων αναδείχθηκε έτσι σε μία ηρωική και συγχρόνως τραγική μορφή του Αγώνος. Λέγεται ότι έγινε μοναχός στη Μονή της Παναγίας της Ελεούσας, στη στενωπό της Κλεισούρας, μεταξύ Μεσολογγίου και Αγρινίου.

Στα παιδικά μας χρόνια μαθαίναμε αυτή την ιστορία, τη σωτηρία του Μεσολογγίου κατά την πρώτη πολιορκία του 1822,  από τα βιβλία του σχολείου και από το θαυμάσιο διήγημα της Πηνελόπης Δέλτα με τίτλο: ”Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα”. Αξίζει τις Άγιες αυτές ημέρες να διαβάζουμε στα παιδιά μας κείμενα βγαλμένα μέσα από την Ελληνορθόδοξη Παράδοση και από τη διαχρονική Ιστορία του Ελληνισμού. Αξίζει να τους μιλούμε για ήρωες της πατρίδας και της ελευθερίας. Να τους δίνουμε πρότυπα σε μία εποχή, κατά την οποία οι νέοι και οι νέες μας αναζητούν πυξίδα στη ζωή τους, αναζητούν σταθερές αξίες για να μην βουλιάξουν μέσα στα θολά νερά της αποδόμησης και της απαξίωσης των πάντων.

Οκτώ μήνες μετά τα Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα του 1822 ο πρωτεργάτης της νίκης, ο Μάρκος Μπότσαρης, σκοτώθηκε μαχόμενος στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου. Στις 9 Αυγούστου 2023 θα συμπληρωθούν 200 χρόνια από τον θάνατο του παλληκαριού. Ας τιμήσουμε τη μνήμη του με τον προσήκοντα σεβασμό.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 24.12.2022

Μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου η Κύπρος θα έχει νέο Αρχιεπίσκοπο. Και στις αρχές του Φεβρουαρίου θα εκλεγεί ο νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά από δύο  πενταετείς θητείες του Νίκου Αναστασιάδη. Οι εκλογές αφορούν ευρύτερα τον Ελληνισμό και εμείς που δεν είμαστε Κύπριοι πολίτες έχουμε κάθε λόγο να παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις δύο αυτές εκλογές, στις οποίες συμμετέχει και ο λαός.

Ο Ελληνισμός είναι ενιαίος. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ανεξάρτητο κράτος, αλλά είναι κομμάτι του Έθνους. Όταν πληγώνεται ένα μέλος του σώματος όλο το σώμα πάσχει. Και όταν ευημερεί ένα μέλος η θετική επίδραση εξαπλώνεται σε όλο το σώμα. Αν η Κύπρος δεχθεί μία κακή λύση, η οποία θα νομιμοποιεί την τουρκική εισβολή του 1974, τότε θα αποθρασυνθεί ο νέος Οθωμανισμός των γειτόνων και θα κινδυνεύσει το Αιγαίο και γενικότερα η Ελλάς. Δεν είναι μόνον θέμα προσώπων, αλλά  είναι ζήτημα αρχών,  ιδεών και προτάσεων. Ο νέος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου θα έχει και πρέπει να έχει λόγο στο εθνικό θέμα δεδομένου ότι το 37% της Μεγαλονήσου βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή. Ο δε νέος Πρόεδρος καλείται να κάνει επιλογές με γνώμονα το συμφέρον του Κυπριακού Ελληνισμού και όχι κάτω από το άγχος “μην μας χαρακτηρίσουν αδιάλλακτους”.

Πιστεύω ότι ο νέος Αρχιεπίσκοπος και ο νέος Πρόεδρος της Κύπρου πρέπει να δώσουν έμφαση στα εξής τέσσερα σημεία, τα οποία αφορούν θέματα εθνικής επιβιώσεως:

1. Να τονίζουν με κάθε τρόπο και προς πάσα κατεύθυνση ότι το Κυπριακό είναι ζήτημα εισβολής και κατοχής και όχι απλώς μία μεθοριακή διαμάχη Ελλήνων και Τούρκων. Η παρουσία του στρατού κατοχής δεν διευκολύνει τη οποιαδήποτε λύση. Απορρίπτεται η λύση των δύο κρατών καθώς και η χαλαρή συνομοσπονδία που θέλει ο Ερντογάν. Δεν συζητούμε επί της λογικής του σχεδίου Ανάν, το οποίο νομιμοποιούσε την εισβολή. Όσο παραμένει ο τουρκικός στρατός είναι δικαίωμα της Κύπρου να ενισχύει την άμυνά της σε στενή συνεργασία με την Ελλάδα.

2. Η Παιδεία στην Κύπρο πρέπει να είναι ελληνορθόδοξη και όχι εθνοαποδομητική. Ο Κυπριακός Ελληνισμός επιβίωσε επί αιώνες δια πυρός και σιδήρου. Ουδείς έχει δικαίωμα να τον αποκόψει από τα θεμέλιά της εθνικής υπάρξεώς του. Ορθοδοξία, αρχαία και νέα ελληνική γλώσσα, Ιστορία του ενιαίου και διαχρονικού Ελληνισμού, είναι ορισμένα από τα μαθήματα, τα οποία πρέπει να συνεχίσουν να διδάσκονται και μάλιστα με ιδιαίτερη έμφαση. Αλλά και ευρύτερα, πέραν της εκπαιδεύσεως, η ελληνική συνείδηση πρέπει να ενισχύεται και όχι να υπονομεύεται.

3. Ο Κυπριακός Ελληνισμός απειλείται με δημογραφική συρρίκνωση. Η Τουρκία εργαλειοποιεί ταλαίπωρους παράτυπους μετανάστες και τους προωθεί μέσω της γραμμής Αττίλα στο ελεύθερο τμήμα της Νήσου. Η αύξηση του αριθμού των ανθρώπων με διαφορετικές θρησκευτικές και πολιτιστικές αντιλήψεις θα δημιουργήσει πρόβλημα λόγω αδυναμίας ενσωμάτωσης. Και μάλιστα σε ένα νησί ημικατεχόμενο.

4. Ο απελευθερωτικός αγώνας του 1955-59 και όλοι οι πρωταγωνιστές του πρέπει να τιμώνται και να προβάλλονται στα σχολεία. Οι Έλληνες είμαστε υπερήφανοι για τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ που θυσιάσθηκαν ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο και δεν φοβήθηκαν τη βρετανική αποικιοκρατία. Προσδοκούμε ότι η Εκκλησία και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα διαφυλάξουν την ιστορική μνήμη.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 17.12.2022

Τι να πιστέψουμε από όσα κατά καιρούς δηλώνει ο Αλβανός Πρωθυπουργός Έντι Ράμα; Είναι αντιφατική προσωπικότητα ή σκοπίμως διατηρεί μία διγλωσσία στα θέματα που αφορούν την Ελλάδα και την Ελληνική Εθνική Μειονότητα;

Σήμερα εμφανίζεται χαμογελαστός με τον Έλληνα Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και δίνει την εντύπωση ότι θα υπογράψει το συνυποσχετικό για τη ρύθμιση των θαλασσίων ζωνών μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Όμως ταυτοχρόνως διατηρεί  στενές σχέσεις με την Τουρκία, η οποία υποκίνησε την ακύρωση των σχετικών συμφωνιών του τότε Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή με τη αλβανική ηγεσία. Ο Ράμα ήταν εκείνος που ζήτησε την ακύρωση μέσω του Συνταγματικού Δικαστηρίου.

Ο Ράμα εμφανίζεται θιασώτης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας του, αλλά παραλλήλως ευνοεί το σχέδιο της ένωσης Αλβανίας-Κοσσόβου, το οποίο ουσιαστικά είναι το πρώτο βήμα για τη Μεγάλη Αλβανία. Ευρώπη και Μεγάλη Αλβανία πώς συμβιβάζονται; Δεν μας το εξηγεί.

Ο Έντι Ράμα δηλώνει ότι σέβεται τα δικαιώματα της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας, αλλά οι μπουλντόζες στη Χειμάρρα κατεδαφίζουν ή καταπατούν ελληνικές περιουσίες με δική του εντολή ή με δική του εύγλωττη ανοχή.

Ο Αλβανός Πρωθυπουργός μιλώντας προ ημερών σε δημοσιογράφο του EURACTIV κατηγόρησε την Ελλάδα ότι εξαπάτησε την Ευρ. Ένωση. Στη συνέχεια αναφέρθηκε σε παρερμηνεία των λεγομένων του. Πάντως καθαρή συγγνώμη  δεν ζήτησε.

Ο Ράμα σε κάθε ευκαιρία δηλώνει ότι επιθυμεί τη βελτίωση των σχέσεων με την Ελλάδα, αλλά συχνά υποστηρίζει τις απόψεις των Τσάμηδων, οι πρόγονοι των οποίων συνεργάσθηκαν με τους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές στη Θεσπρωτία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ελπίζω η αναβληθείσα επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στις περιοχές της Ελληνικής Μειονότητας να πραγματοποιηθεί συντόμως. Ιδιαιτέρως να προσέξουμε τη Χειμάρρα, η οποία ενοχλεί τις εθνικιστικές φωνές μέσα στην Αλβανία. Δυστυχώς τόσες δεκαετίες μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος οι αλβανικές κυβερνήσεις συνεχίζουν να μην αναγνωρίζουν τη Χειμάρρα ως περιοχή με ελληνικό πληθυσμό. Πρέπει να καταργηθούν οι διατάξεις των ολοκληρωτικών καθεστώτων του Χότζα και του Αλία που περιόριζαν τη μειονοτική ζώνη σε 99 χωριά.

Πρέπει επίσης να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για τη διεξαγωγή της απογραφής του πληθυσμού στην Αλβανία. Έχει προγραμματισθεί για φέτος. Η προηγούμενη είχε αμφισβητηθεί από την οργάνωση ΟΜΟΝΟΙΑ της Ελληνικής Μειονότητας διότι δεν προσέφερε εγγυήσεις για αντικειμενική καταγραφή του αριθμού των Ελλήνων. Με λίγα λόγια η Αλβανία αναγνωρίζει 60.000 μέλη της Μειονότητας, ενώ η απογραφή που διοργανώθηκε από την ΟΜΟΝΟΙΑ κατέγραψε 280.000 Αλβανούς υπηκόους με ελληνική εθνική συνείδηση και καταγωγή.

Και ένα υστερόγραφο σε όλα αυτά. Πριν από λίγες ημέρες ο Πρόεδρος της Αλβανίας Μπαϊράμ Μπεγκάι επισκέφθηκε το Βατικανό και ζήτησε από τον Πάπα την αναγνώριση του Κοσσόβου. Έτσι θυμηθήκαμε ότι δίπλα στις 5 χώρες της Ευρ. Ενώσεως που δεν αναγνωρίζουν το Κόσσοβο (Ελλάς, Κύπρος, Ισπανία, Σλοβακία, Ρουμανία) υπάρχει και ένα μικρό, αλλά σημαντικό ευρωπαϊκό κράτος, το οποίο δεν έχει αναγνωρίσει το “δεύτερο αλβανικό κράτος στα Βαλκάνια”. Και αν είναι επιφυλακτικός ο Πάπας που είναι Ρωμαιοκαθολικός, ακόμη πιο επιφυλακτικοί πρέπει να είμαστε εμείς που έχουμε άμεσο ενδιαφέρον για την Ορθόδοξη Χριστιανική κληρονομιά και τα θρησκευτικά μνημεία του Κοσσυφοπεδίου που έχουν υποστεί επιθέσεις.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 10.12.2022

Το Πρωτοδικείο Φλώρινας ενέκρινε την ίδρυση “Κέντρου Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα”. Το Κέντρο με μορφή ΜΚΟ  έχει  σκοπό να διαδώσει μία γλώσσα τη οποία ονομάζει “μακεδονική” και να επιδιώξει τη διδασκαλία της σε σχολεία και Πανεπιστήμια της Ελλάδος. Θεωρώ ότι η λειτουργία αυτής της ΜΚΟ δημιουργεί σοβαρά νομικά και ιστορικά ερωτήματα και προτείνω να εξετασθούν οι νόμιμοι τρόποι προσφυγής κατά  της απόφασης του Πρωτοδικείου της Φλώρινας.

1. Ελέχθη ότι η έγκριση της ως άνω ΜΚΟ είναι συμβατική υποχρέωση της Ελλάδος απορρέουσα από τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ξαναδιαβάζω αυτή την πολύ κακή και ανιστόρητη Συμφωνία και δεν βρίσκω ότι προκύπτει τέτοια υποχρέωση. Το άρθρο 1.3.γ. αναφέρει ότι η γλώσσα του κράτους των Σκοπίων (Βόρειας Μακεδονίας όπως το ονομάζει) θα είναι η “μακεδονική”. Η αναφορά γίνεται μόνο για το κράτος αυτό. Ουδεμία αναφορά γίνεται στη Συμφωνία για “μακεδονική” γλώσσα στην Ελλάδα.

2. Κατά την πρόσφατη διένεξη (καλοκαίρι 2022) μεταξύ Σκοπίων και Βουλγαρίας για το ζήτημα της γλώσσας η Προεδρία της Ευρ. Ενώσεως αποδέχθηκε εν μέρει τις βουλγαρικές ενστάσεις. Τα Σκόπια από την πλευρά τους, για να παρακάμψουν το βουλγαρικό βέτο, έκαναν μία μονομερή δήλωση με την παραδοχή ότι η λεγόμενη “μακεδονική γλώσσα” ομιλείται μόνον εντός των ορίων του κράτους τους. Από τη στιγμή λοιπόν που υπάρχει αμφισβήτηση της γλώσσας αυτής σε πανευρωπαϊκό επίπεδο δεν καταλαβαίνω γιατί προκύπτει κάποια υποχρέωση της Ελλάδος να την αναγνωρίσει μέσα στα όρια της επικράτειάς μας.

3. Πιθανόν να υπάρχουν ορισμένοι Έλληνες πολίτες στη Βόρειο Ελλάδα που δηλώνουν άλλη εθνική καταγωγή πλην της ελληνικής. Όμως το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού αναγνωρίζεται από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μόνον σε άτομα. Όχι σε ομάδες μικρές ή μεγάλες. Οι ελάχιστοι αυτοί άνθρωποι που αισθάνονται πιο κοντά προς τα Σκόπια παρά προς την Ελλάδα ας εκφράσουν την άποψή τους ατομικά. Δεν έχει καμία υποχρέωση η Ελλάδα να τους αναγνωρίσει ως ομάδα ή ως σωματείο ή ως ΜΚΟ.

4. Αμέσως μετά την ανακοίνωση της έγκρισης του “Κέντρου Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα” έσπευσαν Σκοπιανοί πολιτικοί να εκφράσουν τη χαρά τους και να κάνουν λόγο για δικαιώματα “μακεδόνων” στην Ελλάδα. Όμως η Συμφωνία των Πρεσπών προβλέπει στο άρθρο 4.3 ότι δεν πρέπει να παρεμβαίνουν τα Σκόπια σε εσωτερικά θέματα της Ελλάδος και μάλιστα για τα δικαιώματα πολιτών που δεν είναι υπήκοοι των Σκοπίων. Με τις δηλώσεις τους οι Σκοπιανοί πολιτικοί παραβιάζουν για μία ακόμη φορά την ήδη διάτρητη Συμφωνία των Πρεσπών. Αποδεικνύουν ότι την χρησιμοποιούν μονομερώς. Για να προβάλλουν τις δικές τους εθνικιστικές απόψεις χωρίς να τηρούν τις δικές τους υποχρεώσεις π.χ. σχολικά βιβλία, εμπορικά σήματα. Ελπίζω στο Υπουργείο Εξωτερικών να γίνεται η καταγραφή αυτών των παραβιάσεων εκ μέρους των βορείων γειτόνων μας και να σκεφτούν το ενδεχόμενο καταγγελίας της Συμφωνίας ενώπιον Διεθνούς Δικαστηρίου.

5. Ιστορικά και γλωσσολογικά η έγκριση της ΜΚΟ της Φλώρινας προσκρούει στην επιστημονική αλήθεια. Ο αείμνηστος γλωσσολόγος Νικόλαος Ανδριώτης έχει αποδείξει ότι το ελληνοσλαβικό ιδίωμα που μιλούσαν παλαιότερα ορισμένοι κάτοικοι στη Μακεδονία διαφέρει κατά πολύ από τη γλώσσα του κράτους των Σκοπίων. Εξ άλλου στον Μακεδονικό Αγώνα του 1903-1908 είδαμε σλαβόφωνους -δίγλωσσους Μακεδόνες να αγωνίζονται υπέρ του Ελληνισμού.

“Μακεδονική γλώσσα” στην Ελλάδα δεν υπάρχει!

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 3.12.2022

Καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος του χρόνου είναι χρήσιμο να κάνουμε έναν σύντομο απολογισμό των εκδηλώσεων Μνήμης του Μικρασιατικού, Ποντιακού και Θρακικού Ελληνισμού. Πέρασαν 100 χρόνια από το 1922, το οποίο συνδέεται με το εθνικό τραύμα της Μικρασιατικής Καταστροφής. Πιστεύω ότι πλέον έχουμε την ωριμότητα να εξαγάγουμε συμπεράσματα χωρίς φόβο και πάθος. Χωρίς  τις παρερμηνείες που είχαν διαμορφωθεί στο παρελθόν.

Μάθαμε, λοιπόν, ότι ήταν Γενοκτονία και όχι εθνοκάθαρση ή συνωστισμός. Από το 1914 μέχρι το 1923 ο Ελληνισμός της Ανατολής υπέστη μία προσχεδιασμένη Γενοκτονία, με τη νομική και την ουσιαστική έννοια του όρου. Αυτή είναι η σωστή ορολογία και ας μην προσπαθούν κάποιοι να μας πουν ότι η εμμονή μας στην αναγνώριση της Γενοκτονίας βλάπτει δήθεν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Είδαμε και τα πειράματα με τις μεικτές Ελληνοτουρκικές Επιτροπές και με τις περικοπές από τη Ιστορία μας πού οδήγησαν. Απλώς αποθράσυναν την Τουρκία.

Μάθαμε ότι η γείτων Τουρκία αρνείται να αναγνωρίσει τα εγκλήματα που διέπραξαν κατά Ελλήνων και Αρμενίων τρία καθεστώτα. Οι Οθωμανοί Σουλτάνοι (βλέπε Αμπντούλ Χαμίτ Β), οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλικοί εθνικιστές. Τρία καθεστώτα που διαφωνούσαν μεταξύ τους, αλλά συμφωνούσαν σε ένα στόχο: Στην απαλλαγή με κάθε τρόπο της Τουρκίας από τους δραστήριους Χριστιανικούς πληθυσμούς.

Μάθαμε ότι η Γενοκτονία άρχισε το 1914 με το Μαύρο Πάσχα της Θράκης και με τη σφαγή των Ελλήνων στην Παλαιά Φώκαια τον Ιούνιο του 1914. Άρα δεν ισχύει η προπαγάνδα του Ερντογάν ότι η τουρκική αντίδραση ήταν δικαιολογημένη, επειδή αμύνθηκαν κατά των Ελλήνων εισβολέων. Ο Ελληνικός Στρατός αποβιβάσθηκε στη Σμύρνη τον Μάιο του 1919, ενώ η σφαγή του Ελληνισμού άρχισε αποδεδειγμένα πριν από πέντε χρόνια. Υπάρχει και η σχετική Μαύρη Βίβλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία εξεδόθη το 1919.

Μάθαμε ότι, λόγω του Εθνικού Διχασμού, μετά το 1922 επικράτησαν σκοπίμως ατεκμηρίωτες απόψεις για προπαγανδιστικούς λόγους. Π.χ. γράφουν ορισμένοι ότι η Ελληνική Κυβέρνηση ψήφισε Νόμο το καλοκαίρι του 1922 για να εμποδίσει την άφιξη προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Έγκυροι συγγραφείς αποδεικνύουν ότι πρόκειται περί παρερμηνείας. Ο Νόμος ψηφίσθηκε τον Ιούνιο του 1922 από  τα μεγάλα κόμματα της Βουλής (και από το Κόμμα των Φιλελευθέρων)  και απαγόρευε την  εκμετάλλευση των ταλαιπώρων Ελλήνων που έφευγαν από τον Καύκασο και έπεφταν θύματα επιτηδείων πλοιάρχων και πλοιοκτητών. Είναι απαραίτητο να ερευνήσουμε την τραγική εκείνη περίοδο χωρίς ψεύδη και προπαγανδιστικούς μύθους.

Μάθαμε ότι η Δίκη των Οκτώ και η Εκτέλεση των Έξι (15.11.1922) ήταν μία δικαστική παρωδία με πλήρη παραβίαση των δικονομικών κανόνων και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Οι Έξι είχαν σοβαρές πολιτικές ευθύνες, αλλά δεν ήσαν προδότες.

Μάθαμε να αντλούμε ελπίδα από τη διάθεση αναδημιουργίας των προσφύγων. Ξεριζώθηκαν, αλλά ξαναρίζωσαν. Με Ορθόδοξη Χριστιανική ευλάβεια και δημιουργική διάθεση ξανάφτιαξαν τη ζωή τους και συνέβαλαν θετικά στη διαμόρφωση της νεοελληνικής κοινωνίας.

Ας μιλήσουμε στα παιδιά μας για τον Ελληνικό και Χριστιανικό Πολιτισμό της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Ας διδάξουμε σωστά την Ιστορία στα σχολεία αποφεύγοντας τα δύο άκρα: Αφ’ ενός μεν την εθνική αλαζονεία και αφ’ ετέρου τον εθνομηδενισμό.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 26.11.2022

Κάθε φορά που επισκέπτομαι τον Νομό Έβρου (τώρα οι Νομοί ονομάζονται Περιφερειακές Ενότητες) αισθάνομαι ότι εκεί χτυπά η καρδιά της Ελλάδος. Τα σύνορα είναι εκτενή, η Τουρκία είναι δίπλα, ο Έβρος ποταμός χωρίζει λαούς, πολιτισμούς, νοοτροπίες, κρατικές οντότητες. Χωρίζει την Ευρώπη από μία χώρα, η οποία αναζητεί την ταυτότητά της εδώ και 100 χρόνια. Την Τουρκία.

Στον Έβρο συναντάς υψηλό πατριωτικό φρόνημα, διάθεση ειρηνικής συνύπαρξης με τους γείτονες, αλλά και διάθεση απόκρουσης κάθε επιβουλής άμεσης ή έμμεσης, όπως είδαμε τον Φεβρουάριο και Μάρτιο του 2020. Στον Έβρο γνωρίζεις ανθρώπους από διάφορες  περιοχές με ελληνική συνείδηση, όπως γηγενείς Θρακιώτες,  Πρόσφυγες από τη Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία, πρώην Τουρκόφωνους Ορθοδόξους Χριστιανούς (Γκαγκαούζους), όλους ενωμένους για το καλό του τόπου.

Η Αλεξανδρούπολη αναβαθμίζεται γεωπολιτικά και ενεργειακά και καθίσταται κόμβος αγωγών με διεθνές ενδιαφέρον. Η αμερικανική παρουσία αναμένεται να θωρακίσει την περιοχή από την τουρκική επιθετικότητα. Αλλά υπάρχει και ο Βόρειος Έβρος, δηλαδή οι Δήμοι Σουφλίου, Διδυμοτείχου και Ορεστιάδος. Είναι μία ευαίσθητη περιοχή, η οποία γειτνιάζει με τη Βουλγαρία και την Τουρκία και πρέπει να τύχει του ενδιαφέροντος όλων μας.

Στον Βόρειο Έβρο παρατηρήθηκε μία σημαντική δημογραφική συρρίκνωση. Οι τρεις Δήμοι της περιοχής είχαν μείωση πληθυσμού κατά 12.000 ψυχές από το 2011 μέχρι το 2021. Οι απογραφές και οι στατιστικές αποτελούν αψευδείς μάρτυρες. Απαιτείται άμεση παροχή κινήτρων οικονομικών, διοικητικών, κοινωνικών,  για να μην φεύγει ο πληθυσμός προς μεγάλα αστικά κέντρα. Κίνητρα μπορούν να βρεθούν. Για παράδειγμα θυμίζω την πρωτοβουλία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, την οποία και σήμερα συνεχίζει η Εκκλησία της Ελλάδος, με την παροχή ενός χρηματικού επιδόματος στις Χριστιανικές οικογένειες της Θράκης που αποκτούν  τρίτο παιδί.

Η περιοχή του Βορείου Έβρου δεν έχει  ούτε ένα Γηροκομείο, για να δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τέτοιες ελλείψεις υποδομών αποθαρρύνουν τον εντόπιο πληθυσμό και οδηγούν σε ανατροπή των δημογραφικών δεδομένων. Όταν οι κάτοικοι του Βορείου Έβρου φεύγουν και πουλούν τη γη τους ίσως κάποιοι άλλοι έχουν το συμφέρον και την οικονομική ενίσχυση για να την αγοράσουν.

Η Ιστορία και ο Πολιτισμός είναι ο μεγάλος θησαυρός της Ελλάδος και βεβαίως του Νομού Έβρου. Το Διδυμότειχο με τα τείχη του και τη σύνδεσή του με τον Ιωάννη Βατάτζη και τον Ιωάννη Καντακουζηνό, οι Φέρρες με την Παναγία Κοσμοσώτειρα, καθώς και τα  άλλα μνημεία της περιοχής ανοίγουν τον δρόμο για να αναδειχθεί ο Έβρος ως ένα διεθνές κέντρο Βυζαντινών Μελετών και Συνεδρίων. Όμως το Βυζαντινό Μουσείο του Διδυμοτείχου είναι υποστελεχωμένο. Σε μία περίοδο κατά την οποία ο Ερντογάν μετατρέπει σε τζαμιά τα αριστουργήματα του Βυζαντινού Πολιτισμού, όπως είναι η Αγία Σοφία, είναι πολλαπλώς χρήσιμο να προβάλλουμε τον Νομό Έβρου, μαζί με τη Θεσσαλονίκη, την Καστοριά, την Άρτα, τον Μυστρά, ως κέντρα όπου το Βυζάντιο (Ρωμανία) ακτινοβολεί και σήμερα.

Η Νέα Ορεστιάδα, η μεγαλύτερη πόλη του Βορείου Έβρου, ιδρύθηκε το 1923 από τους πρόσφυγες της Αδριανούπολης και του Κάραγατς. Η επόμενη χρονιά, με τη συμπλήρωση 100 ετών από τη Σύμβαση ανταλλαγής των πληθυσμών, μάς δίνει την ευκαιρία να αναδείξουμε την ιστορική κληρονομιά και τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό της Θράκης.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 19.11.2022

Έτος 1222, πριν από 800 χρόνια. Η Φραγκική δυναστεία των Λουζινιάν έχει καταλάβει την Κύπρο κατά την περίοδο των Σταυροφοριών και καταλύει το Αυτοκέφαλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας των Ελλήνων της Μεγαλονήσου. Την περίοδο αυτή περιγράφει συγκινητικά ο Γιώργος Σεφέρης στο γνωστό ποίημά του:”Νεόφυτος ο Έγκλειστος μιλά-” με υποσημείωση: Εγκλείστρα 1953. Έτος 2022, 7 Νοεμβρίου. Πεθαίνει ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β΄, ο οποίος ουσιαστικά αποκατέστησε το Αυτοκέφαλο αυξάνοντας  τις Επισκοπές σε αριθμό άνω των 13, ώστε η Εκκλησία της Κύπρου να αποφασίζει μόνη της για τα θέματά της. Κατά σύμπτωσιν ο εκλιπών Αρχιεπίσκοπος υπήρξε μοναχός και ηγούμενος της Εγκλείστρας, της Μονής του Αγίου Νεοφύτου στην Πάφο.

Η νεανική περίοδος της ζωής του συνδέεται με τον αγώνα της ΕΟΚΑ για Αυτοδιάθεση -Ένωση με την Ελλάδα και με τη γνωριμία του με τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Έβλεπε τους αγωνιστές να προετοιμάζονται για τη σύγκρουση με τους Βρετανούς στρατιώτες και ο Ευαγόρας ξεχώριζε. Ήταν διανοούμενος, έγραφε ποιήματα, ήταν καλός αθλητής. Απαγχονίσθηκε σε ηλικία 18 ετών πριν καν τελειώσει το Εξατάξιο Γυμνάσιο. Θυσιάσθηκε για τον Ελληνισμό. Αυτός ο αγώνας των νεαρών μαθητών -παιδιών του Κατηχητικού, για την ελευθερία της Κύπρου, για τα Πανελλήνια ιδανικά, για τη διαφύλαξη της εθνικής ταυτότητας χαράχθηκε βαθιά μέσα στην ψυχή του νεαρού Ηρόδοτου (έτσι λεγόταν πριν καρεί μοναχός). Ως Ιερομόναχος, ως Μητροπολίτης Πάφου και ως Αρχιεπίσκοπος Κύπρου ο Χρυσόστομος αναδείχθηκε σε ένα πραγματικό αγωνιστή του Ελληνισμού.

Εμπόδισε με τη σθεναρή στάση του την επιβολή κακών και διχοτομικών λύσεων στη Κύπρο. Αντιτάχθηκε στο Σχέδιο Ανάν. Τόνιζε πάντα ότι το Κυπριακό είναι ζήτημα εισβολής και κατοχής με αποκλειστική ευθὐνη της Τουρκίας. Έδινε έμφαση στην ελληνορθόδοξη αγωγή των μαθητών και μαθητριών. Διαφώνησε με την προσπάθεια του αειμνήστου Προέδρου  Χριστόφια και του αριστερού κόμματος ΑΚΕΛ να αλλάξουν το περιεχόμενο της Κυπριακής Παιδείας και να υποβαθμίσουν την επέτειο του αγώνος της ΕΟΚΑ (1 Απριλίου). Έλεγε καθαρά και δυνατά την άποψή του για τα εκκλησιαστικά και τα εθνικά θέματα.

Το έργο του στον τομέα της φιλανθρωπίας και της εκκλησιαστικής διοίκησης ήδη παρουσιάζεται από ειδικές στήλες ή εκπομπές. Θα ήθελα να μείνω στη συμβολή του εκλιπόντος στη διαφύλαξη της εθνικής ταυτότητας σε ένα ακριτικό και μαρτυρικό κομμάτι του Ελληνισμού. Στην Κύπρο, όπου οι αγωνιστές του 1955-59 απαγχονίσθηκαν ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο και τα τροπάρια της Μεγάλης Παρασκευής, προσπάθησαν κατά καιρούς ορισμένοι να αμφισβητήσουν την ελληνική συνείδηση και τη διαχρονική συνέχεια του Έθνους μας. Άλλοι μίλησαν για νεο-κυπριακή συνείδηση, άλλοι πρότειναν την κατασκευή “έθνους Κυπρίων”, άλλοι είπαν ότι η επαναπροσέγγιση με τους Τουρκοκυπρίους επιβάλλει την απομάκρυνση των Κυπρίων από την ελληνική ταυτότητα και Ιστορία. Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος στάθηκε εμπόδιο στην αλλοίωση της ελληνικής συνείδησης σεβόμενος ταυτοχρόνως την ανεξάρτητη κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τους τελευταίους μήνες, δίνοντας τη μάχη με τον καρκίνο, επέδειξε θαυμαστή υπομονή και πίστη στον Θεό. Εύχομαι ο Θεός να αναπαύσει τη ψυχή του και ο διάδοχός του, που θα  εκλεγεί από τον λαό και την Ιερά Σύνοδο, να συνεχίσει το έργο του Χρυσοστόμου Β΄ για την ενότητα της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 12.11.2022