Kωνσταντίνος Χολέβας

Ο διάσημος στίχος του Γ. Σεφέρη «όπου και αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει»  έχει και αντίλογο. Υπάρχουν κατά καιρούς πρόσωπα και γεγονότα που μας χαρίζουν χαμόγελο και ελπίδα. Μας βοηθούν ώστε η Ελλάδα να μην μας πληγώνει.

Αναφέρομαι κυρίως στα χρυσά, αργυρά και χάλκινα μετάλλια των αθλητών και των αθλητριών μας: Τεντόγλου, Καραλής, Στεφανίδη στον στίβο. 6 χρυσά, 10 αργυρά και 4 χάλκινα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης. Νέα αγόρια και κορίτσια που αγωνίσθηκαν με μαχητικότητα, με καλούς προπονητές και με σωστό σχεδιασμό. Δεν είμαστε κακοί στον σχεδιασμό, όπως κάποιοι μεμψιμοιρούν. Όταν θέλουμε τα καταφέρνουμε. Εύγε παιδιά! Και καλή επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.

Ναι, υπάρχουν στιγμές που όλοι μας νιώθουμε ότι η Ελλάδα μας πληγώνει. Όμως για να προχωρήσουμε μπροστά πρέπει να βλέπουμε , να αναδεικνύουμε και να επαινούμε τους επιτυχημένους, έστω και αν είναι λίγοι. Οι επιτυχίες στον αθλητισμό τονώνουν την εθνική υπερηφάνεια. Και αυτό το έχουμε ανάγκη. Θυμηθείτε το τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου και των Φατμέ μετά την επιτυχία μας στο Μπάσκετ το 1987:

Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές! ……

Πιες απ το κύπελλο σαμπάνια να τραγουδήσουμε αγκαλιά…..

Για τη χαμένη περηφάνια που θυμηθήκαμε ξανά.

Έστω και αν έχουμε ξεφύγει από την αθλητική αφάνεια εδώ και χρόνια είμαι βέβαιος ότι κάθε φορά που ακούγεται ο Εθνικός μας Ύμνος για ένα αγόρι ή ένα κορίτσι που παίρνει χρυσό μετάλλιο, πολλά μάτια δακρύζουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, της Κύπρου, της Βορείου Ηπείρου και της Ομογένειας. Οι επιτυχίες στον αθλητισμό μας τονώνουν, μας βγάζουν από το τέλμα της καθημερινής γκρίνιας. Αποδεικνύουν ότι υπάρχουν στη χώρα μας νέοι άνθρωποι που δουλεύουν με όρεξη, κουράζονται και χαίρονται να βλέπουν ψηλά τη σημαία μας.

Είναι φυσιολογικός και απαραίτητος ο υγιής πατριωτισμός των Ελλήνων. Μας συγκινεί η σημαία μας και ο Ύμνος μας. Παρά τις επιδιώξεις των εκφραστών του διεθνιστικού μαρξισμού ή της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης, τα έθνη και οι εθνικές ταυτότητες υπάρχουν και θα υπάρχουν. Η μεταεθνική εποχή είναι μία ουτοπία. Η επιτυχία θα είναι να κρατήσουμε τις εθνικές ευαισθησίες μέσα σε πλαίσια, χριστιανικά, δημοκρατικά και αφανάτιστα. Η παράδοση της Ορθοδοξίας και το Οικουμενικό πνεύμα του Ελληνισμού αποδέχονται την αγάπη για την πατρίδα, αλλά απορρίπτουν τον ακραίο εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία.

Δυστυχώς κάποιοι γείτονές μας χρησιμοποιούν τις αθλητικές διοργανώσεις για να προβάλλουν αλυτρωτικά, προσβλητικά και άλλα απαράδεκτα συνθήματα και μηνύματα. Οι Αλβανοί φίλαθλοι στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου ξεπερνούν τα όρια. Απλώνουν χάρτες της Μεγάλης Αλβανίας, βρίζουν μπροστά στην κάμερα τους Σκοπιανούς, αναρτούν πανό για την Τσαμουριά (διεκδίκηση για τη Θεσπρωτία) έστω κι αν δεν τα τα βλέπει με την πρώτη ματιά ο τηλεθεατής. Πρέπει οι αρμόδιοι να γίνουν περισσότερο παρατηρητικοί και αυστηροί.

Εύχομαι αυτό το καλοκαίρι να έχουμε και άλλες αθλητικές επιτυχίες και να θυμηθούμε την Ελλάδα που δεν μας πληγώνει. Να αντλήσουμε θάρρος για να αντιμετωπίσουμε τα πολλά  προβλήματα που όντως μας πληγώνουν. Και ένα από αυτά που μας πληγώνει είναι η επέτειος των 50 ετών από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (Ιούλιος-Αύγουστος 1974). ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 29.6.2024

200 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την Καταστροφή των Ψαρών. Από τις 21 έως τις 26 Ιουνίου 1824 ο τουρκικός στόλος υπό τον ναύαρχο Χοσρέφ αποβίβασε 14000 στρατιώτες στο ηρωικό νησί του Αιγαίου, το οποίο συμμετείχε στην Ελληνική Επανάσταση με ισχυρό στόλο.

Στο νησί αμύνθηκαν 7000 Ψαριανοί και 1000 Μακεδόνες. Στυλοβάτες την άμυνας και εδώ οι κληρικοί. Οι Τούρκοι ήσαν πολυάριθμοι και βρήκαν περάσματα για να καταλάβουν όλο το νησί. Τα τελευταία προπύργια της αντίστασης ανατινάχθηκαν μαζί με τους πολεμιστές. Ο Αντώνιος Βρατσάνος ανατίναξε το Παλαιόκαστρο  (Μαύρη Ράχη) και πολλοί Ψαριανοί και Μακεδόνες ανατινάχθηκαν στο Δασκαλιό. Στο νησί υπήρχαν και 20000 πρόσφυγες από τη Χίο και τα Μικρασιατικά παράλια. Σφαγιάσθηκαν  15000 πρόσφυγες και 3500 Ψαριανοί.  Το νησί καταστράφηκε και λεηλατήθηκε. Από τον περίφημο Ψαριανό στόλο σώθηκαν μόνο 16 βρίκια (είδος πλοίου της εποχής με δύο κατάρτια) και 7 πυρπολικά. Ας μην ξεχνούμε ότι τα Ψαρά διακρίθηκαν για τους πυρπολητές τους, τους μπουρλοτιέρηδες, όπως ο θρυλικός Κωνσταντής Κανάρης.

Ο Διονύσιος Σολωμός ύμνησε τη Δόξα των Ψαρών που περπατάει στην Ολόμαυρη Ράχη. Η καταστροφή του νησιού αφύπνισε την κυβέρνηση της αγωνιζόμενης Ελλάδας και την οδήγησε στην απόφαση να στείλει στόλο για να σώσει τη Σάμο. Τα Ψαρά γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στην Ιστορία του Νέου Ελληνισμού. Μαζί με την Ύδρα και τις Σπέτσες ήσαν οι μεγάλες ναυτικές δυνάμεις του 1821. Δεν είναι τυχαίο ότι μία φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού  μας  ονομάζεται “Ψαρά”.

Είναι χρήσιμο και επίκαιρο να θυμηθούμε γιατί αγωνισθήκαμε το 1821.  Ποια ιδανικά είχαν εκείνοι που ίδρυσαν αυτό το κράτος.

1) Η Ορθόδοξη Εκκλησία  διαφύλαξε την Πίστη, την εθνική συνείδηση και καλλιέργησε αγωνιστικό πνεύμα. Επί Τουρκοκρατίας όποιος χανόταν για την Ορθοδοξία χανόταν και για τον Ελληνισμό. Οι εξισλαμισμένοι τούρκευαν και μετατρέπονταν σε διώκτες του Έθνους μας. Η Εκκλησία με τους ιεροκήρυκες, τα μοναστήρια-σχολεία και κυρίως με τους Νεομάρτυρες διέσωσε τη σπίθα που άναψε τη φλόγα της Ελευθερίας.

2) Υπήρχε πίστη στη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Λόγιοι και κληρικοί, αγωνιστές και απλός λαός, όλοι είχαν την συνείδηση ότι πρέπει να ελευθερωθούν, διότι είναι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων και της Ελληνορθόδοξης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Κολοκοτρώνης δηλώνει στον Άγγλο Χάμιλτον ότι συνεχίζει τον αγώνα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης απαγορεύει στους στρατιώτες του να πουλήσουν αρχαία αγάλματα λέγοντας: «Γι’ αυτά πολεμήσαμε».

3) Η Μεγάλη Ιδέα ήταν το όραμα και η πηγή ελπίδας. Τίποτε σημαντικό δεν επιτυγχάνεται χωρίς όραμα.

4) Μας κράτησε όρθιους η αγάπη των Ελλήνων για τα γράμματα. Άλλοτε σε Κρυφά Σχολειά και άλλοτε –κυρίως μετά το 1650- σε φανερά εκπαιδευτήρια, οι υπόδουλοι μάθαιναν γράμματα με βασικά εγχειρίδια το Ψαλτήρι, την Οκτώηχο και το Ευαγγέλιο.

5) Μας βοήθησε πολύ η ικανότητα των Ελλήνων στο εμπόριο και στη ναυτιλία. Έμποροι από την υπόδουλη Ελλάδα έφευγαν για τη Δυτική και Ανατολική Ευρώπη, συγκέντρωναν χρήματα και επέστρεφαν για να ανοικοδομήσουν εκκλησίες και σχολεία. Το ναυτικό των νησιών και των παραλίων πόλεων ξεκίνησε ως εμπορικό, αλλά το 1821 μετετράπη σε πολεμικό.

6) Ουδέποτε ξεριζώθηκε το αντιστασιακό πνεύμα του Ελληνισμού. Δεκάδες εξεγέρσεις οργανώθηκαν πριν από το 1821.

Ψαρά 1824-2024: Μνήμη και Προσκύνημα.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 22.6.2024

Στις Ευρωεκλογές της 9.6.2024 τρεις ήταν οι νικητές. Η αποχή, ο Φρέντης Μπελέρης και ο Κυριάκος Βελόπουλος. Κατά τα άλλα όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα πλην της Ελληνικής Λύσης έχασαν ψηφοφόρους, αν μετρήσουμε σε απόλυτους αριθμούς, σε σχέση με τον Ιούνιο του 2023.

Η αποχή είναι ανησυχητική. Δείχνει μια γενικότερη αδιαφορία για την πολιτική, για τα κοινά, για τα κόμματα. Δημιουργείται μία γενιά «απολιτίκ». Θυμίζω ότι στην Αρχαία Ελλάδα όποιος αδιαφορούσε για τα δημόσια πράγματα χαρακτηριζόταν με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Ας διαβάσουμε ξανά τον Επιτάφιο του Περικλέους, όπως τον κατέγραψε ο Θουκυδίδης. Πάντως το φαινόμενο απασχολεί και άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Παρατηρούμε στην Κύπρο να εκλέγεται Ευρωβουλευτής ένας νεαρός που έκανε πλάκα μέσω του YouTube και ο οποίος δεν ανήκει σε κανένα κόμμα.

Ο Φρέντης Μπελέρης είναι αξιέπαινος, διότι άντεξε στις ποικιλόμορφες πιέσεις, διώξεις και μεθοδεύσεις. Νίκησε τον Ράμα και τον αλβανικό εθνικισμό. Η εκλογή του στην Ευρωβουλή θα διεθνοποιήσει τα αιτήματα της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας. Εύγε και σε εκείνους που είχαν την σκέψη να τον εντάξουν στο ψηφοδέλτιο ενός μεγάλου κόμματος.

Η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου αύξησε και τους ψηφοφόρους και τα ποσοστά της. Προφανώς εκεί κατέφυγαν πρώην ψηφοφόροι της ΝΔ, οι οποίοι διαφωνούν με τη ρύθμιση για την «ισότητα στον γάμο»  και με άλλες κυβερνητικές πράξεις ή παραλείψεις. Διαφωνώ με πολλά από αυτά που λέει ο Βελόπουλος, αλλά οι αριθμοί δείχνουν ότι προσωρινά έπεισε αρκετούς.

Η «Νίκη»,  που είχε κάνει σημαία της την αντίθεση προς την εν λόγω ρύθμιση, έχασε τώρα 20.000 ψηφοφόρους σε σύγκριση με τον Ιούνιο του 2023. Ας μην πανηγυρίζει η ηγεσία της για την πλασματική αύξηση των ποσοστών, διότι η τάση φυγής των ψηφοφόρων πιθανότατα θα συνεχισθεί.

Επί της ουσίας: Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η ρύθμιση για τον πολυσυζητημένο γάμο απομάκρυνε μεγάλο αριθμό παραδοσιακών υποστηρικτών της ΝΔ. Θυμίζω τρία στοιχεία:

1. Η κυβέρνηση δεν είχε καμία ευρωπαϊκή υποχρέωση να θεσπίσει αυτόν τον νόμο. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει αποφανθεί ότι το ζήτημα επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια κάθε κράτους.
2. Θα μπορούσε να ρυθμισθεί με μία προσθήκη στο υπάρχον Σύμφωνο Συμβίωσης.
3. Οι πανηγυρισμοί δημοσίων προσώπων, που είδαμε αμέσως μετά την ψηφοφορία, ενόχλησαν ακόμη και πολλούς μετριοπαθείς πολίτες.

Βεβαίως στο εκλογικό αποτέλεσμα έπαιξαν ρόλο και η ακρίβεια και άλλα προβλήματα. Όμως αν το καταλυτικό γεγονός ήταν η οικονομία, τότε η διαμαρτυρία των ψηφοφόρων θα ενίσχυε τα αριστερά κόμματα, όπως έγινε με τη διόγκωση του ΣΥΡΙΖΑ στα πρώτα χρόνια των μνημονίων. Αντιθέτως τώρα βλέπουμε να ενισχύονται κόμματα, παλαιά και καινούργια, τα οποία είχαν σαφή θέση εναντίον της ρύθμισης “περί ισότητας στον γάμο”.

Μερικοί ήδη διερωτώνται στους τηλεοπτικούς διαλόγους αν η Κυβέρνηση θα μπορέσει να εξαντλήσει την τριετία που απομένει. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή δεν τίθεται ζήτημα κυβερνητικής σταθερότητας. Αλλά τα μηνύματα πρέπει να ληφθούν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους συνεργάτες του. Να γίνουν σεβαστές οι ανησυχίες των πολιτών για την παράτυπη μετανάστευση, να βελτιωθεί η αστυνόμευση, να καλλιεργείται η εθνική και θρησκευτική συνείδηση στα σχολεία όπως προβλέπει το Σύνταγμα, να υποστηριχθεί η παραδοσιακή οικογένεια, να αντιμετωπισθεί το δημογραφικό πρόβλημα.

Εθνική ταυτότητα, οικονομική πρόοδος και δημοκρατία μπορούν κάλλιστα να συνυπάρξουν.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 15.6.2024

Ο Μακεδονικός Αγώνας παραμένει πάντα επίκαιρος  λόγω των εθνικιστικών εξάρσεων όλων των γειτόνων μας. Η αξιοποίηση μηνυμάτων με διαχρονική αξία είναι απαραίτητη σε μία εποχή κατά την οποία η Ελληνική Ιστορία διαστρεβλώνεται έξωθεν  και έσωθεν. Η 7^η Ιουνίου μάς δίνει την αφορμή να θυμηθούμε δύο αγωνιστές που απαγχονίσθηκαν από τους Βουλγάρους κομιταζήδες το 1907 στο αποκορύφωμα του Αγώνα. Πρόκειται για τον Μεσσήνιο Ανθυπολοχαγό Σαράντο Αγαπηνό, γνωστό με το πολεμικό ψευδώνυμο Τέλλος Άγρας, και τον Ναουσαίο συνεργάτη του Αντώνη (Τώνη) Μίγγα.

Ο Άγρας έγινε γνωστός στο Πανελλήνιο από το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα «Στα Μυστικά του Βάλτου». Η δράση του στη βαλτώδη λίμνη των Γιαννιτσών, η οποία σήμερα πλέον έχει αποξηρανθεί, ήταν δύσκολη αλλά και επιτυχής. Αντιμετώπισε τις βουλγαρικές ένοπλες ομάδες κρυμμένες μέσα στα καλάμια και την ομίχλη και ταυτόχρονα ταλαιπωρήθηκε από την ελονοσία. Κατόρθωσε, σε συνεργασία με εθελοντές από την Ελεύθερη Ελλάδα και εντόπιους αγωνιστές, να καθαρίσει τον δρόμο που ένωνε τη Θεσσαλονίκη με τη Δυτική Μακεδονία. Συνελήφθη μετά από παρασπονδία του Βουλγάρου Ζλατάν έξω από τη Νάουσα και απαγχονίσθηκε σε μια καρυδιά ανάμεσα στα χωριά Τέχοβο και Βλάντοβο, που μετονομάσθηκαν σε Καρυδιά και Άγρας. Δίπλα του κρεμάσθηκε και ο έγγαμος ράφτης Τώνης Μίγγας που τον ακολούθησε με συγκινητική προσήλωση. Ένα παλληκάρι από τη Νότιο Ελλάδα, Ανθυπολοχαγός του Πεζικού, έρχεται εθελοντικά να βοηθήσει τον Ελληνισμό στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία. Και ένας εντόπιος αγωνιστής τον ακολουθεί γνωρίζοντας τους κινδύνους.

Αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας της δεύτερης φάσης του Μακεδονικού Αγώνα: 1904- 1908. Η ενότητα του Ελληνισμού. (Είχε προηγηθεί η πρώτη φάση το 1878 κατά των ρωσικών σχεδίων για τη Μεγάλη Βουλγαρία). Οι διπλωμάτες Ίων Δραγούμης και Λάμπρος Κορομηλάς κατέστρωσαν το σχέδιο με λεπτομέρειες. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι Μητροπολίτες επέδειξαν ευφυΐα και πατριωτισμό. Οι Αξιωματικοί ήλθαν από την Αθήνα να εκπαιδεύσουν τους εντοπίους Μακεδόνες. Παράδειγμα ο ηρωικός  Παύλος Μελάς. Οι εθελοντές Μανιάτες, Κρητικοί, Κύπριοι κ.α. ήσαν παρόντες. Οι  δασκάλες τολμούσαν να μιλούν για Χριστό και Ελλάδα παρά τον κίνδυνο να φονευθούν από τους κομιτατζήδες της ΕΜΕΟ (VMRO). Οι μειξίγλωσοι Έλληνες, Σλαβόφωνοι, Αρβανιτόφωνοι, Βλαχόφωνοι κατά συντριπτική πλειοψηφία επέδειξαν αφοσίωση στο Πατριαρχείο και στον Ελληνισμό. Η τρομοκρατία νικήθηκε. Ο Ελληνισμός ανάσανε και προετοίμασε το έδαφος για την απελευθέρωση του 1912-13.

Για τη σύγχρονη εποχή υπάρχουν ενδιαφέροντα μηνύματα:

1. Ενωμένοι κερδίσαμε τη Μακεδονία. Σε λίγα χρόνια διχασθήκαμε και χάσαμε τη Μικρά Ασία.
2. Οι επιτυχίες του Ελληνισμού οφείλονται κατά πολύ στην εθνική δράση της Εκκλησίας. Είναι ανιστόρητοι όσοι το αποσιωπούν.
3. Κακώς οι προπαγάνδες των γειτονικών λαών προσπαθούν να ανακινήσουν μειονοτικά ζητήματα τονίζοντας τα διάφορα γλωσσικά ιδιώματα ελληνικών πληθυσμών. Το ανάμεικτο γλωσσικό ιδίωμα δεν σημαίνει διαφορετική εθνική συνείδηση.
4. Στις αναφορές των δυτικών διπλωματών και στις Οθωμανικές απογραφές της εποχής εκείνης δεν υπάρχει καμία ένδειξη για «Μακεδονικό Έθνος».
5. Οι Έλληνες που κέρδισαν τον Μακεδονικό Αγώνα είχαν  περάσει από τη χρεωκοπία του 1893, τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και την επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1898. Το μυστικό ήταν το αξιακό υπόβαθρο. Πίστευαν στον Θεό και στη διαχρονική ιστορική πορεία του Έθνους μας.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 8.6.2024

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα εθνικιστικά ιδεολογήματα της Τουρκίας εντάσσονται στην ύλη των σχολικών βιβλίων. Σήμερα έχουμε τη θεωρία του Τουρκικού Αιώνα και τη Γαλάζια Πατρίδα. Για πολλές δεκαετίες, πριν από το 2012, η Τουρκική Εκπαίδευση έδινε ρόλο δασκάλου σε αξιωματικούς με στολή, οι οποίοι δίδασκαν στο Λύκειο το μάθημα της «Εθνικής Ασφάλειας». Το μάθημα  καταργήθηκε από τον Ερντογάν τον Ιανουάριο 2012 κατόπιν σχετικών συστάσεων του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Οι αξιωματικοί που δίδασκαν επί δεκαετίες την Εθνική Ασφάλεια στους μαθητές και στις μαθήτριες του Λυκείου εξηγούσαν ότι τα σημερινά σύνορα της Ελλάδος είναι παράνομα και ότι η Τουρκία έχει αδικηθεί. Δίδασκαν ότι η Ελλάς θα έπρεπε να φτάνει μέχρι τον Όλυμπο, διότι το 1912-13 συνασπίσθηκαν οι Χριστιανικοί λαοί των Βαλκανίων και επιτέθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία  είχε εσωτερικά προβλήματα. Δίδασκαν και άλλα πολλά. Άφηναν βεβαίως εκτός ύλης τη Γενοκτονία των Χριστιανικών πληθυσμών, Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων κ.ά., η οποία άρχισε το 1894 και αποκορυφώθηκε κατά την περίοδο 1913- 1923.

Η διδασκαλία των εθνικών διεκδικήσεων είναι διαχρονική και υπερκομματική γραμμή. Αν φύγει ο Ερντογάν και έλθει στην εξουσία το CHP λίγα πράγματα θα αλλάξουν. Τέτοια μαθήματα πάντα θα υπάρχουν στα σχολεία της γείτονος. Η άρνηση της Γενοκτονίας των Χριστιανών είναι η επίσημη πολιτική όλων των κυβερνήσεων, πολιτικών και στρατιωτικών, συντηρητικών και κεντροαριστερών, επί 100 χρόνια τουλάχιστον.

Ο Γάλλος συγγραφέας και διευθυντής μεγάλου εκδοτικού οίκου (και Ορθόδοξος θεολόγος) Ζαν Φρανσουά Κολοζιμό στο βιβλίο του «Το ξίφος και το σαρίκι»  (στα ελληνικά από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις) επισημαίνει:

«Μέσα σε εκατό χρόνια το τουρκικό κράτος….. εξεδίωξε 2.000.000 Έλληνες, υποχρέωσε 100.000 Εβραίους να αποχωρήσουν, έδιωξε 90.000 Ασσυρίους, κυνήγησε 80.000 Γεζίντι, απέκλεισε 60.000 Ντονμέδες, απαγόρευσε τη νόμιμη ύπαρξη 15.000.000 Αλεβιτών, καθώς και 20.000.000 Κούρδων, τρομοκράτησε 3.000.000 Ζάζα και 200.000 Λαζούς. Έκλεισε στη φυλακή 300.000 έως 400.000 Τούρκους που ξεσηκώθηκαν ενάντια στη μία ή στην άλλη δικτατορία…».

Η Ελλάς είναι  χώρα δημοκρατική και ευρωπαϊκή και δεν θα ακολουθήσει τα ακραία παραδείγματα φανατισμού και διαστρεβλώσεως που βλέπουμε στη γειτονική χώρα. Αυτό, όμως,  δεν σημαίνει ότι θα φτάσουμε στο άλλο άκρο και θα διαγράψουμε τους ήρωές μας ή ότι θα ξεχάσουμε τη Γενοκτονία των Μικρασιατών, των Ποντίων και των Ανατολικοθρακιωτών (και των άλλων χριστιανικών κοινοτήτων). Η απάντηση στον νεο-οθωμανισμό της Άγκυρας δεν είναι η αποδόμηση της Ιστορίας μας, αλλά η τεκμηριωμένη και νηφάλια καταγραφή των ιστορικών δεδομένων και η καλλιέργεια του πατριωτικού φρονήματος στους μαθητές και στις μαθήτριες.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια είχαμε στη χώρα μας ορισμένα  φαινόμενα αποδόμησης, όπως το βιβλίο του «συνωστισμού», η μαρξίζουσα και διεθνιστική ύλη της Ιστορίας Δημοτικού και Γυμνασίου, την οποία προσπάθησε να επιβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ψευδολογίες εις βάρος αγωνιστών του 1821 κ.ά.

Απορρίπτουμε τον τουρκικό εθνικισμό, απορρίπτουμε όμως και τους αποδομητές με τις ιδεοληψίες τους. Πρέπει να δώσουμε στα παιδιά μας πρότυπα από τη διαχρονική πορεία του Ελληνισμού. Η Αρχαιότητα, το Βυζάντιο, η Ελληνική Επανάσταση, τα Εθνικά  μας Θέματα, μαζί με την Παγκόσμια Ιστορία, είναι απαραίτητα εφόδια για να προετοιμάσουμε  πολίτες με εθνική και δημοκρατική συνείδηση.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 1.6.2024

Κάθε Έλληνας πολίτης έχει δικαίωμα και υποχρέωση  να τιμά τη μνήμη των πεσόντων κατά την 29η Μαΐου 1453 στα τείχη της Βασιλεύουσας και να ενδιαφέρεται για την τύχη της Αγίας Σοφίας και άλλων Χριστιανικών ναών που μετετράπησαν σε ισλαμικά τεμένη.

Όπως εξηγεί η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ το Βυζαντινό κράτος (η Ρωμανία όπως ήταν το πραγματικό όνομά του) είχε τρία συστατικά: Ελληνική γλώσσα και Ελληνικό Πολιτισμό. Ρωμαϊκό Δίκαιο και πολιτειακή συγκρότηση. Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη. Και τα τρία αποτελούν και σήμερα θεμελιώδη στοιχεία της εθνικής μας ταυτότητας. Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί κατά συντριπτική πλειοψηφία και ως ενδιαφερόμενοι για τον διαχρονικό Ελληνικό Πολιτισμό είμαστε μέτοχοι της Βυζαντινής κληρονομιάς. Αλλά και το Ρωμαϊκό Δίκαιο, βελτιωμένο με την επίδραση του Χριστιανισμού και του Βυζαντίου, εφαρμόσθηκε στη Νεώτερη Ελλάδα, όπως φαίνεται και από τις αποφάσεις των Εθνικών Συνελεύσεων του Αγώνος. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος το αποκαλεί  ορθότερα: Βυζαντινορρωμαϊκό Δίκαιο.

Η Αγία Σοφία του Ιουστινιανού σχεδιάσθηκε από Έλληνες Μικρασιάτες αρχιτέκτονες, τον Ανθέμιο και τον Ισίδωρο. Λειτούργησε επί αιώνες ως Ορθόδοξος Ναός και η Θεία Λειτουργία ετελείτο στα ελληνικά. Οι εικόνες που διασώθηκαν είναι Ορθόδοξες και οι επιγραφές είναι ελληνικές. Βεβαίως αποτελεί μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Αλλά η οικουμενικότητα δεν αναιρεί την ελληνικότητα.

Ο Ελληνισμός της Κύπρου διατηρεί έντονη τη μνήμη του Βυζαντινού Πολιτισμού. Η Ρωμανία, το όνομα της Αυτοκρατορίας, διασώζεται σε σημαντικά κείμενα της Κυπριακής Ορθόδοξης γραμματείας, όπως πχ στο ιστορικό κείμενο του Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου: «Περί τῶν κατά χώραν Κύπρον σκαιῶν». Ο Άγιος, που έζησε στα τέλη του 12^ου και στις αρχές του 13^ου αιώνος, περιγράφει την εισβολή των Άγγλων Σταυροφόρων στη Μεγαλόνησο (εποχή Ριχάρδου Λεοντόκαρδου) μετρώντας τις αποστάσεις όχι από την Κύπρο, αλλά από τη Ρωμανία: «Χώρα ἐστίν Ἰγκλιτέρρα, πόρρω τῆς Ρωμανίας κατά βορρᾶν». (Βλέπε τον Ε΄ τόμο των έργων του Αγίου που εξέδωσε η Ιερά Βασιλική και Σταυροπηγιακή Μονή Αγίου Νεοφύτου, σελ. 406). Ένας μοναχός που ζει σε μία σπηλιά κοντά στην Πάφο δηλώνει πολίτης της Ρωμανίας, αισθάνεται Βυζαντινός Έλληνας. Σε άλλο κείμενό του παρακαλεί τον Άγιο Δημήτριο τον Θεσσαλονικέα να βοηθήσει τον στρατό της Ρωμανίας.

Εκτός από την Αγία Σοφία και η Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη είναι ένα Ορθόδοξο μνημείο που μετατράπηκε σε τζαμί. Ο ανακαινιστής της τον 14ο αιώνα, ο Θεόδωρος Μετοχίτης, έγραψε ότι οι Βυζαντινοί της εποχής του ήσαν απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και μετείχαν στο γένος και στη γλώσσα των Ελλήνων.

Η Κωνσταντινούπολη και η Ρωμανία παρέμεινε πάντα επίκαιρη για τους Έλληνες. Η απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στον Μωάμεθ τον Πορθητή κράτησε όρθιο τον Ελληνισμό επί Τουρκοκρατίας. Το ΟΧΙ του τελευταίου Αυτοκράτορα έδωσε ηθική δύναμη στην αντίσταση των κλεφτών και αρματολών. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης απήντησε στον Άγγλο Πλοίαρχο Χάμιλτον ότι δεν δέχεται να υπογράψει συνθήκη με τους Τούρκους, διότι ο τελευταίος βασιλέας των Ελλήνων δεν συνθηκολόγησε. Εννοούσε τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.

Αλλά και ευρύτερα, πέραν του Ελληνισμού, ο Βυζαντινός Πολιτισμός τιμάται και θαυμάζεται από πολιτικούς και διανοητές. Ο αείμνηστος Ιταλός συγγραφέας και πολιτικός φιλόσοφος Ουμπέρτο Έκο στο βιβλίο του “Μπαουντολίνο” εκφράζει θαυμασμό για την ελληνική παιδεία των Βυζαντινών και για τον ελληνικό πολιτισμό της Κωνσταντινούπολης του 1204. Ήρωας του βιβλίου του είναι ο Νικήτας Χωνιάτης, ιστορικός συγγραφέας και πολιτικός, ο οποίος κατέγραψε  σε θαυμάσια αττική γλώσσα την καταστροφή της Κωνσταντινουπόλεως από τους Δυτικούς Σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας το 1204.

Ο Ντιμίτρι Ομπολένσκι, που δίδαξε σε βρετανικά πανεπιστήμια, στο βιβλίο του «Βυζαντινή Κοινοπολιτεία»  γράφει ότι μέσω της Ορθόδοξης Θείας Λατρείας, της υμνογραφίας, της αγιογραφίας, της ναοδομίας, όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αποτελούν σήμερα μία Βυζαντινή Κοινοπολιτεία.

Εκατομμύρια Ορθοδόξων Χριστιανών στην Ανατολική Ευρώπη χρησιμοποιούν το κυριλλικό αλφάβητο, το οποίο ονομάσθηκε έτσι για να τιμήσει τη μνήμη του Κωνσταντίνου / Κυρίλλου. Μαζί με τον αδελφό του Μιχαήλ/ Μεθόδιο ο Κύριλλος εστάλη τον 9^ο αιώνα σε ιεραποστολή προς τους σλαβικούς λαούς της Μεγάλης Μοραβίας (Τσεχίας) από τον Αυτοκράτορα και τον Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως. Οι δύο Έλληνες Θεσσαλονικείς αδελφοί μετέδωσαν το ελληνικό αλφάβητο και μάλιστα τη βυζαντινή μεγαλογράμματη γραφή στους σλαβικούς λαούς. Έτσι σήμερα όλοι αυτοί γράφουν ελληνικά, αλλά ομιλούν ρωσικά, σερβικά, βουλγαρικά κ.λπ.!

Στη Μέση Ανατολή οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αποτελούν σήμερα μειοψηφία μέσα σε μία πλειοψηφία μουσουλμανική. Επιβιώνουν με πίστη στον Θεό και διατηρούν τη μνήμη του Βυζαντίου/ Ρωμανίας μέσω του ονόματός τους. Οι ίδιοι αποκαλούνται Ρουμ Ορτοντόξ, δηλαδή Ρωμηοί- Βυζαντινοί Ορθόδοξοι. Έχουν συνείδηση ότι συνεχίζουν τη βυζαντινή κληρονομιά μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Ο πρόσφατος καταστροφικός σεισμός στη ΝΑ Τουρκία και στη Συρία μάς θύμισε τον αγώνα επιβιώσεως που κάνουν. Είδαμε Ορθοδόξους Ναούς να γκρεμίζονται στην Αλεξανδρέττα, στο Χαλέπι κ.α.. Αλλά το φρόνημά τους δεν γκρεμίζεται. Διαφυλάσσουν τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό του Βυζαντίου.

Η Αγία Σοφία και η Ρωμανία/Βυζάντιο εκφράζουν έναν πολιτισμό Ορθόδοξο, Ελληνικό και ταυτοχρόνως Οικουμενικό. Ας μιλήσουμε στα παιδιά μας για τη «Δόξα των Ελλήνων», όπως χαρακτηρίζει αυτόν τον πολιτισμό ο Γάλλος σύγχρονος βυζαντινολόγος Συλβαίν Γκουγκενέμ (στο ομώνυμο βιβλίο του από τις Εκδόσεις Ενάλιος, Αθήνα 2019). Ας αντλήσουμε ελπίδα από τον καημό της Ρωμηοσύνης, όπως περιγράφει την ελληνορθόδοξη αγωνιστικότητα των Βυζαντινών ο Νομπελίστας ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης (βλέπε το ποίημά του: Νεόφυτος ο Έγκλειστος μιλά-). Ας διατηρήσουμε στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντός μας το ζήτημα της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως και της Μονής της Χώρας.

Σκόπιμη διαστρέβλωση της Ιστορίας προδίδει η καινοφανής άποψη που ακούγεται από Αλβανούς ιστορικούς και πολιτικούς ότι, δηλαδή, σημαντικοί ήρωες του 1821 και των μετέπειτα εθνικών αγώνων υπήρξαν Αλβανοί.

Τον μύθο αυτό αναπαρήγαγε κατά την πρόσφατη ομιλία του στην Αθήνα ο Αλβανός Πρωθυπουργός Έντι Ράμα χαρακτηρίζοντας Αλβανίδα την Μπουμπουλίνα. Είναι προφανές ότι πρόκειται για προσχεδιασμένη ενέργεια αντιπερισπασμού. Για να μην μιλούμε εμείς για την υπαρκτή Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία, μας χρεώνουν οι Αλβανοί εθνικιστές  με μία ανύπαρκτη μειονότητα.

Γίνεται σύγχυση με τους Αρβανίτες, τους αρβανιτόφωνους Έλληνες. Άλλοι, όμως, είναι οι  Αλβανοί και άλλοι οι Αρβανίτες. Υπάρχει μεγάλη διαφορά: Ο Μάρκος Μπότσαρης, στη μνήμη του οποίου ασεβούν πολλοί, ήταν Έλλην αρβανιτόφωνος, όπως όλοι οι Σουλιώτες. Η ελληνική του συνείδηση φαίνεται και από την περίφημη φράση που είπε όταν πάτησε το πόδι του στα Επτάνησα: “Ο Έλλην δεν μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος εκεί όπου κυματίζει η Βρετανική σημαία”. Το δε Λεξικό που έγραψε ήταν της αρβανίτικης – όχι αλβανικής – και ρωμαίικης απλής (νεοελληνικής).

Ο όρος Αρβανίτης, που αφορά τους Σουλιώτες, τους Υδραίους, τους Σπετσιώτες κ.ά., προέρχεται από τη λέξη “Άρβανον”, τοπωνύμιο της  Ηπείρου, το οποίο βρίσκουμε ήδη από τον 11ο αιώνα στην “Αλεξιάδα” της Άννας Κομνηνής. Από το Άρβανον ή Άρβωνα, δηλαδή από μία περιοχή στο βόρειο τμήμα της Ηπείρου κατέβηκαν στη Νότιο Ελλάδα -και μετά την Άλωση έφτασαν μέχρι τη Βενετία-  ελληνικοί πληθυσμοί που μιλούσαν αρβανίτικα. Δηλαδή μία διάλεκτο ανάμεικτη με αρχαία ελληνικά, λατινικά, εντόπια βαλκανικά γλωσσικά στοιχεία  και (αργότερα) με τουρκικά.

Η σύγχυση μεταξύ των λέξεων Αλβανός και Αρβανίτης δημιουργείται μόνον στην ελληνική γλώσσα, διότι φαίνονται να μοιάζουν οι δύο όροι ηχητικά. Η ομοιότητα είναι επιφανειακή. Στην ουσία διαφέρουν κατά πολύ. Άλλωστε οι ίδιοι οι Αλβανοί αποκαλούν εαυτούς Σκιπετάρ και την χώρα τους Σκιπερία: χώρα των Αετών. Ούτε είναι ορθή η άποψη ότι το λ και το ρ αντιμετατίθενται και ο Αλβανός γίνεται Αρβανίτης. Θυμίζω ότι τελείως διαφορετική έννοια έχουν το Άργος (= φωτεινός τόπος) και το άλγος (=πόνος).

Τις ελληνικές ρίζες των Αρβανιτών κατέδειξαν πολλοί ιστορικοί και προσφάτως οι αείμνηστοι Αχιλλέας Λαζάρου (βλέπε το τετράτομο έργο του: Ελληνισμός και λαοί της Νοτιοανατολικής Ευρώπης) και Κώστας Καραστάθης (στο βιβλίο του: Οι Έλληνες από το Άρβανον). Την ελληνική συνείδησή τους απέδειξαν οι ίδιοι οι Αρβανίτες μαχόμενοι υπέρ Ορθοδοξίας και Ελληνισμού σε κάθε κρίσιμη περίσταση.

Πρέπει να διαδώσουμε με κάθε τρόπο, πάντα νηφάλια και επιστημονικά, τα σοβαρά ιστορικά στοιχεία που καταδεικνύουν ότι το 1821 αγωνίσθηκαν πολλοί αρβανιτόφωνοι Έλληνες και βοήθησαν στην απελευθέρωση. Από την άλλη πλευρά οι Μουσουλμανικές φυλές, που έμειναν στην Ιστορία ως Τουρκαλβανοί, έδρασαν εναντίον των Ελλήνων ως τμήμα του Οθωμανικού στρατού.

Παραλλήλως έχουμε υποχρέωση να αγωνιζόμαστε για να παραμείνουν στη γη των προγόνων τους οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες, τους οποίους όλες οι αλβανικές κυβερνήσεις επιχείρησαν και επιχειρούν να τρομοκρατήσουν και να ξεριζώσουν. Η φυλάκιση του Φρέντυ Μπελέρη δεν είναι το μόνο περιστατικό. Είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα των ανθελληνικών ενεργειών.

Θέλουμε την ειρήνη και τη φιλία με όλους τους γείτονες, αλλά δεν επιτρέπουμε τη διαστρέβλωση της Ιστορίας μας και την καταπίεση των ομοεθνών μας.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 25.5.2024