Kωνσταντίνος Χολέβας

Όσοι συμπατριώτες μας πανηγύρισαν για την εκλογή Δημάρχων από την Κεμαλική αντιπολίτευση στην Τουρκία (Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα κ.α) θα απογοητεύθηκαν όταν έμαθαν ότι η τουρκική πρόκληση για τα ελληνικά θαλάσσια πάρκα προήλθε από μία ανακοίνωση του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP) της αντιπολίτευσης.

Βεβαίως μας προβληματίζει η πολιτική του Προέδρου Ερντογάν και του Ισλαμιστικού Κόμματός της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), αλλά πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι στα μείζονα εθνικά θέματα, όπως τα ορίζει η Τουρκία, τα δύο ιδεολογικά ρεύματα συγκλίνουν και συνεργάζονται. Η τουρκική εξωτερική πολιτική ασχέτως κόμματος και Προέδρου θα είναι κατά τα επόμενα χρόνια επιθετική και διεκδικητική απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

ΤΟ CHP, που κέρδισε τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, είναι το κόμμα που ίδρυσε ο Κεμάλ Ατατούρκ. Είναι το κόμμα, το οποίο διατηρεί άριστες σχέσεις με το στράτευμα. Είναι το κόμμα του Μπουλέντ Ετσεβίτ, του Πρωθυπουργού της εισβολής στην Κύπρο. Αυτή η επέτειος, δηλαδή η συμπλήρωση 50 χρόνων από την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο, μας υπενθυμίζει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συνεργασίας Ισλαμιστών και Κεμαλικών. Η βραχύβια κυβέρνηση που αποφάσισε την εισβολή προήλθε από συνεργασία του Κεμαλικού σοσιαλδημοκράτη Μπουλέντ Ετσεβίτ και του Ισλαμικού Κόμματος Εθνικής Σωτηρίας του Νετσμετίν Ερμπακάν. Η συνεργασία του CHP  με τους Ισλαμιστές οδήγησε στη σοβαρότερη επιθετική ενέργεια των τελευταίων 50 ετών κατά του Ελληνισμού.

Ο Ετσεβίτ είναι ο ιδεολογικός πρόγονος των σημερινών ηγετών του CHP. Ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, πρώην ηγέτης του κόμματος, τον μνημόνευσε το 2023 λέγοντας στον Ερντογάν να εισβάλει στα ελληνικά νησιά όπως έκανε ο Ετσεβίτ στην Κύπρο. Ο Εκρέμ Ιμάμογλου, στέλεχος του CHP που κέρδισε δύο φορές τον Δήμο Κωνσταντινούπολης, τον αναφέρει συχνά ως ήρωα που έλαβε τη θαρραλέα απόφαση της εισβολής. Άλλωστε ο Ιμάμογλου πριν από τις προηγούμενες δημοτικές εκλογές μετέβη στα Κατεχόμενα και προσκύνησε τον τάφο του Ραούφ Ντενκτάς, του ηγέτη των Τούρκων της Κύπρου. Ο Ντενκτάς το 1996 παραδέχθηκε στον δημοσιογράφο  Σταύρο Σιδερά ότι δικές του παραστρατιωτικές ομάδες έσφαξαν το 1974 Έλληνες Κυπρίους.

Από την άλλη  πλευρά ο Ερμπακάν, Αντιπρόεδρος στη κυβέρνηση της εισβολής, είναι ο ιδεολογικός πρόδρομος και το ίνδαλμα του Τούρκου Προέδρου Ερντογάν. Ισλαμιστής και ακραίος εθνικιστής, υποστήριξε φανατικά την ιδέα της εισβολής. Ίδρυσε το Κόμμα Εθνικής Σωτηρίας, το οποίο αργότερα μετονομάσθηκε σε Κόμμα Ευημερίας. Προσφάτως  ο γιός του Φατίχ Ερμπακάν ίδρυσε το Νέο Κόμμα της Ευημερίας.

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Καμία αλλαγή προσώπων δεν πρόκειται να φέρει μία ουσιαστική αλλαγή των τουρκικών στόχων. Οι υπαρκτές ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των Κεμαλικών του CHP και των Ισλαμιστών του ΑΚΡ δεν επηρεάζουν τα θέματα που αφορούν τον Ελληνισμό.

Τα εθνικά μας θέματα δεν θα βρουν λύσεις ούτε με ζεϊμπέκικα (όπως το 1999)  ούτε με αδικαιολόγητους πανηγυρισμούς. Η πολιτική αποτροπής απαιτεί ενιαία γραμμή Ελλάδος και Κύπρου και ενίσχυση της αμυντικής, διπλωματικής και ψυχολογικής προετοιμασίας μας. 50 χρόνια μετά την εισβολή στην Κύπρο οφείλουμε να θυμίζουμε σε όλους ότι το Κυπριακό δεν μπορεί να λυθεί όσο παραμένουν στη Μεγαλόνησο τα στρατεύματα κατοχής.

Και ας μην ξεχνούμε τη συνεργασία Κεμαλικών και Ισλαμιστών στην εισβολή του 1974.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 27.4.2024

Ο ελληνικός λαός διαψεύδει τους μελλοντολόγους! Ενώ τα τελευταία χρόνια διαβάζαμε βαρύγδουπες προβλέψεις ότι μετά την πανδημία θα μειωθεί αισθητά η πίστη των ανθρώπων στον Θεό, η έρευνα της ΔιαΝΕΟσις (σε συνεργασία με την METRON ANALYSIS) με τίτλο «Τι πιστεύουν οι Έλληνες 2024»  καταλήγει στο αντίθετο αποτέλεσμα.

Η έρευνα αυτή διεξάγεται κάθε δύο χρόνια και καταγράφει τις απόψεις των Ελλήνων για μία σειρά από κοινωνικά, ηθικά και πολιτιστικά ζητήματα. Όταν η έρευνα ανακοινώθηκε στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, όλοι εντυπωσιάσθηκαν από το ποσοστό του 79.9% των ενηλίκων Ελλήνων που δηλώνουν ότι πιστεύουν στον Θεό. Το ποσοστό χαρακτηρίζεται ως ένα από τα υψηλότερα σε όλη την Ευρώπη. Μάλιστα συνοδεύεται και από την απάντηση ότι το 50,7%, περισσότεροι από τους μισούς, δηλώνουν ότι είναι στενή η σχέση τους με τη θρησκεία. Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα είναι μία λεπτομέρεια. Ότι και στην ηλικία των 17-24 ετών το 80,3% απήντησε ότι πιστεύει στον Θεό. Δηλαδή η νέα γενιά, που αποτελεί το μέλλον της πατρίδας μας, δεν διαφοροποιείται από τον μέσο όρο όσον αφορά αυτό το σημαντικό ζήτημα.

Φαίνεται ότι οι παραδοσιακές αξίες είναι το μέλλον μας. Ο Έλληνας αντιστέκεται στις προπαγάνδες και δεν παρασύρεται από τη δήθεν προοδευτικότητα, η οποία προτείνει να αποκοπούμε από ρίζες, από ταυτότητα, από πολιτιστική κληρονομιά.

Είναι χαρακτηριστική η απάντηση στο ερώτημα για την εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Η έρευνα της ΔιαΝΕΟσις παραθέτει μία σειρά θεσμών και οι Έλληνες απαντούν ότι οι πρώτοι πέντε που κερδίζουν την εμπιστοσύνη μας είναι οι εξής με άριστα το 5:

Η οικογένεια με βαθμό 4,3 στα 5. Οι Ένοπλες Δυνάμεις με 3,7. Οι Επιστήμονες/Τεχνοκράτες με 3,3.  Η Αστυνομία με 2,9. Και στην πέμπτη θέση η Εκκλησία με 2,7.  Ακολουθούν  άλλοι θεσμοί και στην τελευταία θέση εμπιστοσύνης βρίσκονται οι ΜΚΟ με 1,9. Είναι προφανές ότι οι πρώτοι πέντε θεσμοί, που κερδίζουν την εμπιστοσύνη του λαού μας, εκφράζουν την ανάγκη να διαφυλάξουμε την Άμυνα, την κοινωνική συνοχή και την πολιτιστική ταυτότητά μας χωρίς, όμως, να αδιαφορήσουμε για την Επιστήμη και τις τεχνολογικές εξελίξεις.

Προβληματισμό προκαλεί η απάντηση που δίνουν οι ερωτώμενοι στο ερώτημα αν αισθάνονται ότι προστατεύονται οι ελευθερίες. Το 46,9% απαντά ότι προστατεύονται οι ελευθερίες των μειονοτήτων, ενώ το 42,4% πιστεύει ότι προστατεύονται οι ελευθερίες των πολιτών γενικά. Δηλαδή οι Έλληνες θεωρούν ότι τα δικαιώματα της πλειοψηφίας προστατεύονται λιγότερο από  τα δικαιώματα των μειοψηφιών.

Ας μην επηρεαζόμαστε  από τις παραπλανητικές ετικέτες του συντηρητικού και του προοδευτικού. Πρέπει να σεβασθούμε την ανάγκη του λαού μας να κρατηθεί γερά από τις αξίες που του χάρισαν την εθνική επιβίωση κάτω από δυσκολίες, υποδουλώσεις, παγκόσμιες κρίσεις και άλλες ταλαιπωρίες. Οι παραδοσιακές αξίες είναι διαχρονικές, αλλά και αυτές πρέπει να ανταποκρίνονται στα προβλήματα και να δίνουν απαντήσεις στις ανάγκες της εποχής.

Πριν από 203 χρόνια οι πρόγονοί μας αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα ελεύθερο ελληνικό κράτος συνδυάζοντας την Ορθόδοξη Πίστη και την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού με τη δημοκρατική διακυβέρνηση και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Το παρελθόν μας δεν το κλείνουμε στο Μουσείο. Το αξιοποιούμε, χωρίς ακρότητες και υπερβολές,  ως εφαλτήριο για ένα καλύτερο μέλλον.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 20.4.2024

Με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τη Μεταπολίτευση δύο γνωστοί συγγραφείς, ο Καθηγητής και Βουλευτής της ΝΔ Άγγελος Συρίγος και ο Καθηγητής και Γενικός Γραμματέας του Ιδρύματος της Βουλής Ευάνθης Χατζηβασιλείου, συνέγραψαν το τεκμηριωμένο βιβλίο «Μεταπολίτευση 1974- 1975. 50 ερωτήματα και απαντήσεις».

Από τα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία του βιβλίου επιλέγω σήμερα να επισημάνω τη χρήση δύο όρων, τους οποίους συνειδητά επιλέγουν οι συγγραφείς. Αναφέρονται σε Έλληνες Κυπρίους και Τούρκους Κυπρίους. Δεν χρησιμοποιούν τους συνήθεις όρους: Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Προφανώς ακολουθούν κατά γράμμα τις Συνθήκες του 1959, με τις οποίες ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία. Διαβάζοντας το αγγλικό κείμενο πρόσεξαν ότι δεν υπάρχει παύλα μεταξύ των όρων Greek και Cypriot. Δεν είναι Greek-Cypriots. Είναι Greek Cypriots.

Πιστεύω ότι η υπενθύμιση είναι χρήσιμη για να μην λησμονούμε ότι στην Κύπρο κατοικεί ένα τμήμα του Ελληνικού Έθνους. Εξ άλλου ο τονισμός του όρου Έλληνες Κύπριοι αποτελεί και μία απάντηση στην προσπάθεια ελαχίστων να κατασκευάσουν Νεοκυπριακή συνείδηση αποκομμένη από την ελληνική.

Η ορολογία των Συρίγου και Χατζηβασιλείου δικαιώνεται και από την ανάγνωση του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας του 1960. Στο άρθρο 2 κατατάσσει τους πολίτες σε δύο Κοινότητες, την Ελληνική και την Τουρκική. Επεξηγεί το ίδιο άρθρο ότι την Ελληνική Κοινότητα αποτελούν όλοι οι πολίτες της Δημοκρατίας, οι οποίοι είναι ελληνικής καταγωγής και έχουν ως μητρική γλώσσα την ελληνική ή μετέχουν των ελληνικών πολιτιστικών παραδόσεων ή ανήκουν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Αντιστοίχως την Τουρκική Κοινότητα αποτελούν όλοι οι πολίτες της Δημοκρατίας, οι οποίοι είναι τουρκικής καταγωγής και έχουν ως μητρική γλώσσα την τουρκική ή μετέχουν των τουρκικών πολιτιστικών παραδόσεων ή είναι Μωαμεθανοί (δηλαδή Μουσουλμάνοι).

Είναι γνωστό ότι μετά την τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή, από τον καλοκαίρι του 1974, ολοκληρώθηκε η γεωγραφική απομάκρυνση των δύο Κοινοτήτων, η οποία είχε αρχίσει από την τουρκική ανταρσία του 1963-64. Σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των Τούρκων Κυπρίων κατοικεί στα Κατεχόμενα, ενώ αρκετοί έχουν φύγει προς την Τουρκία ή προς άλλες χώρες (π.χ. στη Βρετανία). Εξ άλλου στο Κατεχόμενο βόρειο τμήμα της Μεγαλονήσου η Άγκυρα έχει στείλει μεγάλο αριθμό Τούρκων εποίκων από την  τουρκική ενδοχώρα. Κατοικούν επίσης Μουσουλμάνοι από άλλες χώρες. Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Γεώργιος με συνεχείς παρεμβάσεις του υπολογίζει ότι ο παράνομος εποικισμός έχει ως αποτέλεσμα να κατοικούν σήμερα στα Κατεχόμενα 1.000.000 Τούρκοι και άλλοι. Δηλαδή από το 1974 μέχρι σήμερα έχει αλλοιωθεί σημαντικά η πληθυσμιακή σύνθεση.

Οποιαδήποτε λύση του Κυπριακού, για να μην καταλήξει εις βάρος του Ελληνισμού, πρέπει να εξασφαλίζει δύο προϋποθέσεις: 1. Να μην νομιμοποιεί  και να μην μονιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής. 2. Να μην νομιμοποιήσει τον παράνομο και σκόπιμο  εποικισμό.

Από την πλευρά μας οι Έλληνες των δύο κρατών, Ελλάδος και Κύπρου, οφείλουμε να ενισχύσουμε τους πολιτιστικούς δεσμούς, παράλληλα με τους αμυντικούς που ήδη υπάρχουν. Χαίρομαι, διότι βλέπω στην Κύπρο την Ελληνική σημαία, μαζί με την Κυπριακή, στον ιστό των Ναών και των Σχολείων, καθώς και μεγάλες ελληνικές σημαίες που έχουν αναρτηθεί κατακόρυφα σε  Ορθοδόξους Ναούς.

Η διαφύλαξη της ελληνικής ταυτότητας δεν είναι εθνικισμός. Είναι δημοκρατικό δικαίωμα και έκφραση σεβασμού στη μνήμη των αγωνιστών της Ελευθερίας.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 13.4.2024

Οι δημοτικές εκλογές της 31ης Μαρτίου στην Τουρκία ανέδειξαν ως μεγάλο νικητή τον Δήμαρχο Κωνσταντινουπόλεως Εκρέμ Ιμάμογλου και ως μεγάλο ηττημένο τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν. Το κόμμα του Ερντογάν χάνει πολλούς μεγάλους Δήμους και γενικά το ποσοστό του υπολείπεται από αυτό του αντιπολιτευομένου Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Η ήττα του Ερντογάν και του κόμματος ΑΚΡ οφείλεται κυρίως στα σοβαρά οικονομικά προβλήματα και στην κόπωση του λαού από την μακρόχρονη παρουσία του σε ηγετικές θέσεις.

Έχω ξαναγράψει σε αυτόν τον φιλόξενο χώρο ότι δεν δικαιολογούνται πανηγυρισμοί κάθε φορά που εμφανίζεται μία νέα πολιτική προσωπικότητα στην Τουρκία. Η κεντρική γραμμή στην Εξωτερική Πολιτική και στην Άμυνα είναι κρατικά σχεδιασμένη και μακροπρόθεσμη. Δεν εξαρτάται από την αλλαγή προσώπων. Ήδη βλέπω άρθρα που υποδέχονται τον Ιμάμογλου ως φιλέλληνα. Δίδεται η εντύπωση ότι αν απομακρυνθεί από την εξουσία ο Ερντογάν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις θα βελτιωθούν αυτομάτως. Κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί.

Μιλώντας για τον Ιμάμογλου καλό είναι να γνωρίζουμε ότι συνδέεται προσωπικά με την Κύπρο και είναι θαυμαστής του Τουρκοκύπριου εθνικιστή ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς. Ο Ιμάμογλου γεννήθηκε στην Τραπεζούντα, αλλά σπούδασε στα Κατεχόμενα της Κύπρου. Έπαιξε ποδόσφαιρο στην τουρκοκυπριακή ομάδα Τουρκική Εστία Λεμεσού, η οποία μετά την εισβολή του 1974 έχει ως έδρα την Κυρήνεια.

Το 2014 ο Ιμάμογλου εξελέγη Δήμαρχος σε δήμο γειτονικό προς την Κωνσταντινούπολη, το Beylikduzu. Μετά από 3 χρόνια, δηλαδή το 2017, ανήγειρε μνημείο προς τιμήν του Ραούφ Ντενκτάς, του ηγέτη των Τουρκοκυπρίων κατά την περίοδο από το 1964 μέχρι και πολλά χρόνια μετά την εισβολή. Ο Ντενκτάς  ίδρυσε την Τουρκοκυπριακή ένοπλη οργάνωση ΤΜΤ, η οποία -κατά δική του ομολογία- έσφαξε το 1974 Ελληνοκυπρίους αμάχους και στρατιώτες. Εξ άλλου ο Ραούφ Ντενκτάς ήταν ο πρώτος Πρόεδρος του παράνομου ψευδοκράτους, το οποίο ιδρύθηκε στα Κατεχόμενα τον Νοέμβριο του 1983. Αυτόν τιμά  με μνημείο και με δηλώσεις ο Εκρέμ Ιμάμογλου.

Ο ανερχόμενος Τούρκος πολιτικός δεν κρύβει τον θαυμασμό του για την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο και για τους πρωτεργάτες της. Δηλώνει ότι τιμά  τον τότε Πρωθυπουργό Μπουλέντ Ετσεβίτ,  τον οποίο επαινεί διότι έκανε … ένα  θαρραλέο βήμα. Επίσης σέβεται  τον Ισλαμιστή Νετσμεντίν Ερμπακάν, του τότε Κόμματος Εθνικής Σωτηρίας, ο οποίος ήταν Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως κατά την εισβολή. Ο Ιμάμογλου αποκαλεί την εισβολή “ειρηνευτική επιχείρηση”, κατά την επίσημη τουρκική ορολογία. Τονίζει ότι πρέπει να υποστηριχθεί το ψευδοκράτος (η αυτοαποκαλούμενη Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου) και να αναβαθμισθεί διεθνώς. Βλέπουμε ότι ουσιαστικά στο Κυπριακό οι θέσεις του δεν διαφέρουν από εκείνες του Ερντογάν, ο οποίος ζητεί την διεθνή αναγνώριση του ψευδοκράτους.

50 ακριβώς χρόνια μετά την τουρκική εισβολή του 1974 είναι χρήσιμο να παύσουμε να τρέφουμε αυταπάτες για κάποια σημαντική αλλαγή στην στρατηγική της Άγκυρας. Όποιος κι αν είναι ο Πρόεδρος και ο Πρωθυπουργός ο στόχος είναι σαφής: Η εγκαθίδρυση μιας χαλαρής Συνομοσπονδίας δύο κρατών, ούτως ώστε η Τουρκία να ελέγχει πλήρως το βόρειο τμήμα της Κύπρου και μερικώς -με δικαίωμα επέμβασης- το νότιο τμήμα.

Ο Ελληνισμός οφείλει να περιφρουρήσει την ύπαρξη  της Κυπριακής Δημοκρατίας και να ενισχύσει τον Ενιαίο Αμυντικό και Πολιτιστικό Χώρο.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 6.4.2024

Οι δημοτικές εκλογές της 31^ης Μαρτίου στην Τουρκία καθιστούν επίκαιρα δύο ερωτήματα: 1. Αν θα μπορέσει ο Τούρκος Πρόεδρος να κερδίσει μέσω του δικού του υποψηφίου την Κωνσταντινούπολη. 2. Αν πράγματι φτάνουμε στο τέλος της περιόδου Ερντογάν, όπως ο ίδιος άφησε να εννοηθεί.

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα θα δοθεί το βράδυ της Κυριακής. Ο Ερντογάν έχει κάνει μεγάλη προσπάθεια να οδηγήσει στην ήττα τον σημερινό Δήμαρχο Εκρέμ Ιμάμογλου. Είναι θέμα γοήτρου για τον Τούρκο Πρόεδρο, διότι από τη Δημαρχία της Κωνσταντινούπολης ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία. Προσπαθεί με τρόπους φανερούς π.χ. δηλώσεις για την Αγία Σοφία, αλλά και αφανείς.

Η απάντηση στο ευρύτερο ερώτημα χρειάζεται προσοχή και υπομονή. Όλα αλλάζουν και στις διαθέσεις του Ερντογάν, αλλά και στη νομοθεσία περί εκλογής Προέδρου. Για την Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι το πρόσωπο του εκάστοτε Προέδρου (ή Πρωθυπουργού). Στην Τουρκία τα πρόσωπα ναι, μεν, βάζουν τη σφραγίδα τους, αλλά τελικά ακολουθούν μία μακροχρόνια εθνική γραμμή.

Το Κράτος στη γείτονα χώρα είναι θεσμός σχεδόν θεοποιημένος. Τα πρόσωπα υπηρετούν την κρατική ιδεολογία. Δεν αλλάζει αυτή η ιδεολογία κάθε λίγα χρόνια. Υπάρχουν σταθερές γραμμές κρατικής πολιτικής που αφορούν την Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισλάμ, τους Κούρδους, την Εθνική Άμυνα και άλλους τομείς. Στην Ελλάδα δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε αυτή τη σταθερότητα της κρατικής ιδεολογίας. Για να γίνω κατανοητός θα δώσω ένα παράδειγμα. Όταν ο Ερντογάν ήταν Πρωθυπουργός ήταν πιο διαλλακτικός απέναντι στην Ελλάδα. Όταν έγινε Πρόεδρος άλλαξε γραμμή. Τούτο συμβαίνει διότι ως Πρωθυπουργός ακολουθούσε τη γραμμή του κόμματος. Όμως ως Πρόεδρος οφείλει να ακολουθεί την προδιαγεγραμμένη κρατική πολιτική.

Η τουρκική εξωτερική και αμυντική πολιτική θα παραμείνει επιθετική έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι μετά τον Ερντογάν τα πράγματα θα βελτιωθούν. Είτε κυβερνήσουν διάδοχοι από το κόμμα του (πχ ο Νουμάν Κουρτουλμούς) είτε αναλάβουν την εξουσία οι Κεμαλιστές η επίσημη Εξωτερική Πολιτική δεν θα αλλάξει.

Κατά καιρούς ορισμένοι αναλυτές στην Ελλάδα κάνουν το λάθος να προσδοκούν σημαντική αλλαγή πολιτικής κάθε φορά που αλλάζουν τα πρόσωπα στην Τουρκία. Θυμάμαι τη θετική υποδοχή της Τανσού Τσιλέρ από μερίδα συμπατριωτών μας. Τότε έλεγαν ότι μάς συμφέρουν οι Κεμαλιστές για να μην έλθουν οι ισλαμιστές.  Τελικά η κυρία Τσιλέρ προκάλεσε την κρίση των Ιμίων.

Η συμπλήρωση 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο είναι ένα διδακτικό μάθημα. Η κυβέρνηση της εισβολής ήταν μία συνεργασία της Κεντροαριστεράς του Πρωθυπουργού Μπουλέντ Ετσεβίτ και των Ισλαμικού Κόμματος Ευημερίας του Νετσμεντίν Ερμπακάν. Από τότε μέχρι σήμερα κυβέρνησαν όλοι οι συνδυασμοί κομμάτων και ιδεολογιών, αλλά ο κατοχικός στρατός παραμένει εκεί. Ουδείς διανοήθηκε να αλλάξει την τουρκική πολιτική στο Κυπριακό.. Συντηρητικοί, Σοσιαλδημοκράτες, Κεμαλικοί, Ισλαμιστές, Γκρίζοι Λύκοι και δήθεν «προοδευτικοί», διαφωνούν σε πολλά, αλλά ομονοούν στα εθνικά θέματά τους.

Για την Ελλάδα και την Κύπρο προτεραιότητα πρέπει να είναι η αμυντική και διπλωματική μας θωράκιση και η αξιοποίηση της ευρωπαϊκής ένταξής μας. Οι τριγωνικές συνεργασίες με Αίγυπτο, Ισραήλ και άλλες χώρες μάς ενισχύουν. Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος είναι το ενιαίο μέτωπο του Ελληνισμού.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 30.3.2024

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 ήταν μία Πανελλήνια εξέγερση με εθνικό και  θρησκευτικό χαρακτήρα. Συμμετείχαν Έλληνες Ορθόδοξοι από όλα τα μέρη του υποδούλου Γένους, αλλά και από τις κοινότητες της Διασποράς. Γιορτάζοντας την 25η Μαρτίου είναι ευκαιρία να αντλήσουμε μηνύματα από το 1821 για την πορεία των συγχρόνων εθνικών θεμάτων.

Πρώτο μήνυμα είναι η ανάγκη να διαφυλάξουμε την εθνική μας ταυτότητα σε συνδυασμό με τις ευρωπαϊκές αξίες. Η Εκκλησία διαφύλαξε την ελληνικότητα, την αγωνιστικότητα και την ελπίδα. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός καλούσε τους Έλληνες του 18ου αιώνος να μην εξισλαμισθούν και να διδάξουν στα παιδιά τους τη διαχρονική ελληνική γλώσσα. Ορθοδοξία, γλώσσα, παιδεία, δημοκρατία και πίστη τη συνέχεια του Ελληνισμού είναι και σήμερα τα στοιχεία της εθνικής ταυτότητας που θα μάς κρατήσουν όρθιους.

Η Ενιαία Ήπειρος, όλη υπό Οθωμανικό ζυγό,  έλαβε μέρος σε πολλά κινήματα πριν από το 1821 και συνέβαλε την Ελληνική Επανάσταση. Τότε δεν υπήρχε ο όρος Βόρειος Ήπειρος. Δημιουργήθηκε όταν χαράχθηκαν τα σύνορα μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας τον Δεκέμβριο του 1913. Ας μιλήσουμε καλύτερα για το βόρειο τμήμα της Ηπείρου και ας θυμηθούμε ότι η Μοσχόπολη, κοντά στην Κορυτσά, ήταν η πνευματική πρωτεύουσα του Ελληνισμού κατά τον 18ο αιώνα. Είχε Ακαδημία, σχολεία, ναούς, τυπογραφεία και μαχητικούς Βλαχόφωνους Έλληνες κατοίκους. Καταστράφηκε από τους Τουρκαλβανούς με εντολή του Αλή πασά. Εξ άλλου ο Εθνικός Ευεργέτης Ευαγγέλης Ζάππας  από το Λάμποβο της Β. Ηπείρου υπήρξε στα νιάτα του αγωνιστής στο πλευρό των Σουλιωτών. Ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης από το Αργυρόκαστρο, με σπουδαία δράση κατά τη διάρκεια της Επαναστάσεως, σκοτώθηκε  το 1828 μαχόμενος ηρωικά στο Φραγκοκάστελλο της Κρήτης.

Ο Ελληνισμός της Κύπρου πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος για την Ελευθερία του Έθνους μας. Στις 9 Ιουλίου 1821 θανατώθηκε μαρτυρικά στη Λευκωσία ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός μαζί με όλους τους Επισκόπους, τους ηγουμένους των Μονών και 400 προκρίτους. Ο Τούρκος Διοικητής είχε πληροφορηθεί τη συμμετοχή Κυπρίων κληρικών στη Φιλική Εταιρεία. Στην Έξοδο του Μεσολογγίου έλαβαν μέρος  Κύπριοι, οι οποίοι τιμώνται σήμερα με ειδικό μνημείο. Στη μάχη του Αναλάτου, στην Αθήνα το 1827, έπεσαν μαχόμενοι πολλοί Κύπριοι. Ο καθηγητής Πέτρος Παπαπολυβίου έχει υπολογίσει ότι τουλάχιστον 500 Έλληνες της Κύπρου πολέμησαν στην Ελληνική Επανάσταση.

Υπογραμμίζουμε όλα αυτά για να αντιληφθούμε τη ιδιαίτερη ευθύνη μας απέναντι στην Κύπρο και στη Βόρειο Ήπειρο. Η εισβολή του Αττίλα το 1974 έχει επιβάλει μια συνεχιζόμενη κατοχή στη Μεγαλόνησο. Ο Ερντογάν μιλά ήδη για δύο ξεχωριστά κράτη. Στην Αλβανία ο Δήμαρχος Χειμάρρας Φρέντυ Μπελέρης παραμένει αδίκως φυλακισμένος. Η απογραφή πληθυσμού του Οκτωβρίου 2023 ήταν κατάφωρα πλαστή και δεν θα καταγράψει αντικειμενικά το μέγεθος της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας. Είναι χρήσιμο να τονίσουμε ότι ο Ερντογάν και ο Ράμα είναι στενοί φίλοι και σύμμαχοι.

Για να διαφυλάξει η Ελλάς το κύρος της και για να βοηθήσει τους Κυπρίους και τους Βορειοηπειρώτες απαιτείται η σαφής καταδίκη κάθε διχοτομικού σχεδίου τύπου Ανάν στην Κύπρο  και η σκληρότερη στάση έναντι του Ράμα. Να φύγει ο τουρκικός στρατός από την Κύπρο. Να εξασφαλισθούν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των Ελλήνων της Αλβανίας.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 23.3.2024

Φαίνεται ότι η καρδιά της Ευρώπης έχει κοπεί στα δύο. Πιθανότατα υπάρχουν δύο Ευρώπες, από την άποψη της ταυτότητας και του πολιτισμού, και καθημερινά κονταροχτυπιούνται. Η Ευρώπη των αξιών, η οποία δεν θέλει να αποκοπεί από την αρχαιοελληνική και χριστιανική παράδοση. Και η Ευρώπη της αποδόμησης, η οποία προσπαθεί να κατεδαφίσει οτιδήποτε θεωρεί παραδοσιακό.

Δίνω χαρακτηριστικά παραδείγματα: Οι δύο επίσημες αφίσες των Ολυμπιακών Αγώνων του 2024 παρουσιάσθηκαν στο Παρίσι και έδωσαν λαβή για αρνητικά σχόλια. Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει διάφορα μνημεία και κτήρια-τοπόσημα του Παρισιού, αλλά από το Μέγαρο των Απομάχων (Invalides) απουσιάζει ο σταυρός. Στην κορυφή του μεγάρου ο καλλιτέχνης τοποθέτησε μία λόγχη. Τραγικό: Λόγχη αντί για σταυρό. Ακόμη και σήμερα κάποιοι λογχίζουν τον Εσταυρωμένο!

Η διαγραφή του σταυρού καθώς και η απουσία της γαλλικής σημαίας ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Πολλοί Γάλλοι πολίτες και δημοσιογράφοι  αναρωτήθηκαν: Γιατί σβήνετε την εθνική ταυτότητα: Γιατί δεν θέλετε να θυμόμαστε τις χριστιανικές ρίζες μας; Η ημερήσια εφημερίδα LE FIGARO το έκανε πρώτο θέμα. Μία γαλλική Ρωμαιοκαθολική οργάνωση ανακοίνωσε ότι θα απαντήσει με τον δικό της τρόπο: Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, που αρχίζουν στις 26 Ιουλίου, τα μέλη της οργανώσεως θα τελούν και θα παρακολουθούν καθημερινά τη Θεία Λειτουργία.

Η άλλη Ευρώπη εκφράσθηκε προσφάτως στη Βαυαρία. Στο γερμανικό  κρατίδιο το Υπουργείο Παιδείας θορυβήθηκε από τα κακά αποτελέσματα των μαθητών του Δημοτικού στην αξιολόγηση του διεθνούς οργανισμού PISA. Τα Βαυαρικά σχολεία πρέπει να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση στη διδασκαλία της γερμανικής γλώσσας και των Μαθηματικών. Η κυβέρνηση του κρατιδίου, η οποία ελέγχεται από το Χριστιανικό Κοινωνικό Κόμμα (CSU) της Κεντροδεξιάς, αποφάσισε την αύξηση των ωρών διδασκαλίας σ΄ αυτά τα δύο μαθήματα και την αντίστοιχη μείωση ωρών από τα Καλλιτεχνικά μαθήματα και από τα Αγγλικά.

Η πρόταση ορισμένων «προοδευτικών» να κοπούν ώρες από τα Θρησκευτικά απορρίφθηκε χωρίς καν να συζητηθεί. Τα Βαυαρικά Δημοτικά σχολεία θα συνεχίσουν να διδάσκουν επί 3 ώρες την εβδομάδα το μάθημα των Θρησκευτικών για τους Χριστιανούς μαθητές και το εναλλακτικό μάθημα της Ηθικής για όσους δεν θέλουν να παρακολουθήσουν τα Θρησκευτικά.

Βλέπουμε έναν πολιτιστικό διχασμό ακόμη και στο εσωτερικό των χωρών. Στη Γαλλία άλλοι χάρηκαν με την απάλειψη του σταυρού και άλλοι αντέδρασαν εντόνως. Στη Γερμανία η μεν Βαυαρία θεωρεί τα Χριστιανικά Θρησκευτικά πιο σημαντικό μάθημα από τα Αγγλικά, ενώ στην ίδια χώρα η Φρανκφούρτη στολίζεται για να γιορτάσει πανηγυρικά το μουσουλμανικό Ραμαζάνι. Αυτόν τον διχασμό αποκάλεσα προηγουμένως με τον όρο: Δύο Ευρώπες.

Η τάση αποχριστιανοποίησης είναι σαφής εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά οι αντιστάσεις είναι ισχυρές. Θυμόμαστε την Επίτροπο της Ευρ. Ένωσης που ζήτησε να αντικατασταθεί η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» από την άχρωμη ευχή «Καλές Γιορτές». Και τότε υπήρξε αντίδραση και η συγκεκριμένη οδηγία δεν εφαρμόσθηκε.

Η ελληνική απάντηση στην αποδόμηση πρέπει να βασίζεται στην παράδοση της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Αποφεύγοντας τις ακρότητες πρέπει να αναδείξουμε τις ελληνικές και χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης, οι οποίες είναι απαραίτητες για την εμβάθυνση της δημοκρατίας. Ας μην ξεχνούμε ότι και ο Χιτλερικός και ο Σοβιετικός ολοκληρωτισμός ήταν εχθρικοί προς τον Χριστιανισμό!

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 16.3.2024

Φωτό: AFP/Kenzo Tribouillard – Dessin Ugo Gattoni