Άρθρα

(Μέ ἀφορμή τήν 12^η Ἰουλίου, ἡμέρα  μνήμης τοῦ Ἁγίου)

Πολλές διδαχές καί προφητεῖες ἀποδίδονται ἀπό ὑπευθύνους ἤ ἀνευθύνους στόν Ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη μέ ιδιαίτερη ἔμφαση στά ἐθνικά θέματα. Το διαδίκτυο βρίθει ἀνακριβειῶν καί πρέπει νά εἴμαστε προσεκτικοί. Μέχρι καί μία θολή εἰκόνα σέ βίντεο μέ  φωνή πού μοιάζει μέ ἐκείνην τοῦ Ἁγίου, ἀλλά ἀνήκει σέ ἄλλο πρόσωπο, ἔχουν ἐπιστρατεύσει γιά να μᾶς πείσουν ὅτι δῆθεν προέβλεψε δεινά καί καταστροφές. Εἶναι ἐξ ἄλλου δυσάρεστη ἡ διαπίστωση ὅτι ὁρισμένοι συγγραφεῖς καί δημοσιογράφοι  κερδίζουν χρήματα προσβάλλοντας τή μνήμη του καί κατασκευάζοντας ἀνύπαρκτες προφητεῖες καί προτροπές τοῦ ἀσκητικοῦ Γέροντος. Κάθε φορά πού ἐξέρχεται στό Αἰγαῖο ἀπό τά Δαρδανέλλια ἕνα ρωσικό πολεμικό πλοῑο διαβάζουμε βαρύγδουπες προβλέψεις ὅτι δῆθεν ἔρχεται ὁ πόλεμος, τόν ὁποῖο προέβλεψε ὁ Ἅγιος. Μέχρι καί ψευδεῖς ἐμφανίσεις του σέ μοναχούς ἔχουν ἐπινοήσει οἱ πλαστογράφοι. Λέγουν ὅτι π.χ. τήν τάδε ἡμέρα ἐμφανίσθηκε στόν δεῖνα μοναχό τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τοῦ εἶπε νά ἀγοράσει τρόφιμα, διότι θά ἔλθει πεῖνα καί καταστροφή. Βεβαίως ὅλα αὐτά διαψεύδονται.

Ὅλοι αὐτοί, εἴτε εἶναι καλοπροαίρετοι, εἴτε εἶναι κακοπροαίρετοι, τελικῶς κάνουν τήν ἴδια ζημιά. Προσβάλλουν τή μνήμη τοῦ Ἁγίου καί ὑπονομεύουν τήν ἀξιοπιστία του. Γι’ αὐτό ὅσον ἀφορᾶ στά ἐθνικά θέματα προτείνω νά βασισθοῦμε στά τρία βιβλία, τά ὁποῖα θεωρῶ ὡς τά πλέον ἀκριβῆ καί γνήσια, διότι ἐγράφησαν ἀπό μοναχούς καί μοναχές, οἱ ὁποῖοι καί οἱ ὁποῖες ὄντως ἦσαν κοντά του καί ἔχαιραν τῆς ἐμπιστοσύνης του.

Ἀπό τό βιβλίο τοῦ μοναχοῦ Ἰσαάκ μέ τίτλο «Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου», τό ὁποῖο ἐξεδόθη τό 2004 ἀπό τό Ἱερό Ἡσυχαστήριο Τιμίου Προδρόμου Χαλκιδικῆς, μαθαίνουμε ὅτι ὁ Ἅγιος τόνιζε ὅτι πρέπει νά ἀγαποῦμε τήν πατρίδα, διότι εἶναι καί αὐτή μία μεγάλη οἰκογένεια. Ἀκολουθῶντας ἀντίστοιχες διδασκαλίες τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας (βλέπε τή ρήση τοῡ Μεγάλου Βασιλείου: «Τήν ἐνεγκοῦσαν καί θρέψασαν πατρίδα ἴσα γονεῦσιν τιμᾶν») ὁ Ἅγιος καλλιεργοῦσε τόν ὑγιῆ καί ἀφανάτιστο πατριωτισμό. Ἀγαποῦμε τήν πατρίδα μας χωρίς νά μισοῦμε τίς πατρίδες τῶν ἄλλων. Ὅπως ἀγαποῦμε τήν οἰκογένειά μας, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι μισοῦμε τίς οἰκογένειες τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.

Τό Μακεδονικό ζήτημα ἀπησχόλησε ἐντόνως τή  Ὁσιακή αὐτή μορφή τῆς ἐποχῆς μας. Ἔγραψε γράμμα στόν ἀείμνηστο Ὑπουργό καί συγγραφέα Νίκο Μάρτη, μέ τό ὁποῖο τόν συνέχαιρε γιά τά βιβλία του καί τούς ἂγῶνες του ὑπέρ τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας μας. Πάντως ἦταν αἰσιόδοξος γιά τήν τελική ἔκβαση τοῦ ἀγῶνος. Προέβλεψε ὅτι κάποια στιγμή τό κράτος τῶν Σκοπίων θά διαλυθεῖ, διότι, ὅπως ἔλεγε χαριτολογῶντας, δέν εἶναι κτισμένο μέ κανονικά τοῦβλα, ἀλλά μέ χαλβάδες Φαρσάλων σέ σχῆμα τούβλου! Ἤδη τά γεγονότα,  22 χρόνια μετά τήν κοίμηση τοῦ Γέροντος, τόν  δικαιώνουν. Τό 2001 ἡ πολυάριθμη Ἀλβανική κοινότητα τῆς ΠΓΔΜ πῆρε τά ὅπλα καί ζήτησε αὐτονόμηση ἤ καί απόσχιση ἀπό τήν ψευδομακεδονία. Ἔκτοτε οἱ σχέσεις Ἂλβανῶν καί Σλάβων εἶναι τεταμένες ἕως καί ἀνύπαρκτες μέσα στό κράτος αὐτό. Στίς 20.5.2015 ὁ Ρῶσος Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε μέσα στή Ρωσική Βουλή ὅτι δέν ἀποκλείεται νά δισπασθεῖ τό σκοπιανό κρατίδιο σέ δύο μέρη, ἐκ τῶν ὁποίων τό ἕνα θά ἑνωθεῖ μέ τό Κόσσοβο στό πλαίσιο τῆς ἀλβανικῆς Μεγάλης Ἰδέας , καί τό ἄλλο μέ τή Βουλγαρία.

Σημαντική ἐπισήμανση: Ὁ Ἅγιος ἐνθάρρυνε τούς Χριστιανούς νά ἀσχολοοῦνται μέ τά ἐθνικά θέματα, ἀλλά ὑπογράμμιζε ὅτι πρωτεῦον καθῆκον εἶναι ἡ πνευματική ἐν Χριστῷ προετοιμασία. Χωρίς αὐτήν ὁ Ὀρθόδοξος Ἕλληνας κινδυνεύει νά ὑποπέσει σέ σφάλματα καί νά βλάψει, ἀντί νά ὠφελήσει τήν πατρίδα.

Γιά τήν Τουρκία ἐπίσης προέβλεπε διαλυτικές τάσεις καί βλέπουμε ἤδη τήν ἔνοπλη ἐξέγερση τῶν Κούρδων στις ἡμέρες μας. Ἔλεγε χαρακτηριστικά ὅτι ἡ χώρα αὐτή δέν ἔχει μέλλον, διότι «ἔχει τά κόλλυβα στό ζωνάρι της». Ὅμως δέν ἔδωσε ποτέ συγκεκριμένες ἡμερομηνίες γιά τήν ὑλοποίηση τῶν προβλέψεών του. Γι’ αὐτό θεωρῶ ὅτι δέν πρέπει νά σπεύδουμε νά συνδέουμε κάθε σύγχρονη ἐξέλιξη μέ ὅσα εἶπε ὁ Γέρων  Παΐσιος. Τίς θεόπνευστες προφητεῖες μόνον θεόπνευστοι μποροῦν νά ἑρμηνεύσουν!

Ἀπό τό βιβλίο «Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης», τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος (Βασιλικά Θεσσαλονίκης, 2015), μαθαίνουμε ὅτι ὁ Ἅγιος εἶχε ἐπιδείξει θερμό ἐνδιαφέρον γιά τόν Ἑλληνισμό τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὁ ὁποῖος τότε ὑπέφερε τά πάνδεινα ἀπό τό κομμουνιστικό καθεστώς τῶν Χότζα κάι Ἀλία. Ἐπίσης ἐπισκέφθηκε τή Θράκη καί ἐκεῖ γνώρισε τούς Πομάκους. Πληροφορούμενος ὅτι πρόκειται περί ἐξισλαμισθέντων πρώην Χριστιανῶν, πρότεινε νά ἐπαναφέρουμε στήν Ὀρθοδοξία ὅσους μποροῦμε, πάντα μέ τήν ἐλεύθερη βούλησή τους.

Κάθε φορά πού ἀπειλεῖτο θερμό ἐπεισόδιο στό Αἰγαῖο ὁ Ἅγιος ἐπεκαλεῖτο τήν Παναγία Ἅγία Σκέπη καί ἐκείνη βοηθοῦσε τήν Ἑλλάδα. Φυσικά ἀμέσως μετά ἔσπευδε νά τήν εὐχαριστήσει μέ προσευχή καί μέ δάκρυα.

Ὁ Ἅγιος ἐλυπεῖτο πού ἡ Πατρίδα μας δέν ἔχει ἡγέτες Μακκαβαίους μέ ἰδανικά, ἀνιδιοτέλεια, παλληκαριά καί θυσία. Γι’ αυτό καί τήν 1^η Αὐγούστου (μέ τό παλαιό Ἡμερολόγιο) τοῦ ἔτους 1984, μνήμη τῶν Ἁγίων Ἑπτά Παίδων, τῶν Μακκαβαίων, ἔγραψε ἔνα κείμενο γιά τόν Ἥρωα Στρατηγό Μακρυγιάννη, τόν ὁποῖο ὁρισμένοι χλεύαζαν ὡς θρησκόληπτο. Γράφει, λοιπόν, ὁ Πατήρ Παΐσιος ὅτι ὁ Λιδωρικιώτης Στρατηγός «ἀγωνίσθηκε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδος μας ἀπό τόν βάρβαρο τουρκικό ζυγό, καί στή συνέχεια ἀγωνίσθηκε μέ θεῖον ζῆλο γιά νά μήν ὑποδουλωθοῦμε πνευματικά ἀπό τούς Φράγκους».

Οἱ μοναχές, πού τόν περιέθαλπαν στή Σουρωτή ὅταν εἶχε σοβαρά προβλήματα ὑγείας, κατέγραψαν τά λόγια του σέ ἔξι τόμους. Ἀπό τόν Α΄ Τόμο, μέ τίτλο «Μέ ἀγάπη καί πόνο γιά τόν Ἄνθρωπο», (Ἱερόν Ἡσυχαστήριον Ἁγίου Ἰωάννου Θεολόγου, Σουρωτή 1998) ἐπιλέγω μία χαρακτηριστική  καί πάντα ἐπίκαιρη ἐπισήμανσή του γιά τήν Ἑλλάδα μας:

«Τήν Ὀρθοδοξία μας σάν Ἕλληνες τήν ὀφείλουμε στόν Χριστό καί τούς Ἁγίους Μάρτυρες καί τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί τήν ἐλευθερία μας τήν ὀφείλουμε στούς ἥρωες τῆς Πατρίδας μας πού ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά μᾶς. Αὐτήν τήν ἁγία κληρονομιά ὀφείλουμε νά τήν τιμήσουμε καί νά τήν διατηρήσουμε καί ὄχι νά τήν ἐξαφανίσουμε στίς ἡμέρες μας. Εἶναι κρῖμα νά χαθῆ ἕνα τέτοιο Ἔθνος»!

Ἅγιε Παΐσιε, πρέσβευε ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Γένους!

(Δημοσιεύθηκε τόν Σεπτέμβριο 2015  στό Περιοδικό ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας)

photo by Anadolu agency

Η συζήτηση για το μέλλον της Ευρ. Ενώσεως έχει ανοίξει μετά την απόφαση του βρετανικού λαού. Πιστεύω ότι ένα από τα πρώτα θέματα, για τα οποία θα ληφθούν αποφάσεις, πρέπει να είναι και η λεγόμενη διεύρυνση, δηλαδή η εισδοχή νέων κρατών-μελών. Τα μηνύματα των λαών και η άνοδος των ευρωφοβικών κομμάτων σε διάφορες χώρες καθιστούν προφανή την απάντηση: Η Ένωση ας λύσει πρώτα τα εσωτερικά της θέματα και μετά ας ασχοληθεί με την ενδεχόμενη διεύρυνση.

Απαραίτητη είναι η αποσαφήνιση της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Θέλει η Ε.Ε. να ξαναβρεί τις χριστιανικές, ελληνικές και ρωμαϊκές ρίζες της ή θα πνιγεί στα θολά νερά της πολυπολιτισμικότητας; Θα πάρει ξεκάθαρη απόφαση ότι ισλαμίζουσες και μη δημοκρατικές χώρες όπως η Τουρκία δεν έχουν καμμία θέση ως μέλη; Θα δηλώσει η Ένωση προς την Αλβανία και τα Σκόπια ότι δεν πρόκειται να έχουν ευρωπαϊκό μέλλον αν δεν εγκαταλείψουν τα αλυτρωτικά οράματα της Μεγάλης ή «Φυσικής»  Αλβανίας και της Μεγάλης «Μακεδονίας»;

Η Τουρκία και ειδικά η σημερινή Τουρκία του Ερντογάν δεν έχει θέση στην Ευρ. Ένωση. Ο Πρόεδρός της οδηγεί τον λαό στον ισλαμισμό και εφαρμόζει περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών. Ερωτοτροπούσε μέχρι τώρα με τους τζιχαντιστές (ISIS), αδυνατεί να ελέγξει το αυτονομιστικό αντάρτικο των Κούρδων και για να το πω πολύ απλά: Ο Ερντογάν κάνει τα πάντα για να δείξει ότι η χώρα του δεν είναι ευρωπαϊκή, ούτε θέλει, ούτε μπορεί.

Δεν έχει θέση στην Ε.Ε. μία Τουρκία, η οποία κατέχει το 40% της Κυπριακής Δημοκρατίας, χώρας μέλους της Ενώσεως.

Δεν έχει θέση στην Ε.Ε. μία Τουρκία, η οποία διατηρεί την απειλή κηρύξεως πολέμου εναντίον μας για τα 12 μίλια και η οποία αμφισβητεί τις Οινούσσες και δεκάδες άλλα ελληνικά νησιά.

Δεν έχει θέση στην Ε.Ε. μία Τουρκία, η οποία δεν σέβεται την ιστορία της Αγίας Σοφίας και χρησιμοποιεί ως ισλαμικό τέμενος έναν χώρο ιερό για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό.

Σε προηγούμενες δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις υποστήριξαν τα ευρωπαϊκά οράματα της Άγκυρας. Η τακτική αυτή δεν ωφέλησε. Ούτε καλοπιάσαμε τους Τούρκους ούτε γίναμε αρεστοί στους Ευρωπαίους. Η μεν τουρκική πολιτική έγινε ακόμη πιο προκλητική, οι δε εταίροι μάλλον κατανόησαν ότι  δεν συμφέρει στην Ε.Ε. να εντάξει μία πολυπληθή μουσουλμανική χώρα.

Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο προ ολίγων ημερών η συντονίστρια Εξωτερικής Πολιτικής της Ε.Ε. Φεντερίκα Μογκερίνι παρουσίασε το έγγραφο με τίτλο «Παγκόσμια Στρατηγική για την Ασφάλεια». Αν εγκριθεί και υλοποιηθεί, τότε η Ένωση θα αποκτήσει δική της στρατιωτική δύναμη και δεν θα εξαρτάται αποκλειστικά από το ΝΑΤΟ, στο οποίο μετέχει η Τουρκία.

Ναι σε μία ειδική σχέση. Όχι στην Τουρκία ως πλήρες μέλος.

Άρθρο μου στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 10 Ιουλίου 2016

Εικόνα από bbc.com

Προσωπικά δεν εξεπλάγην από το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος. Η Βρετανία ήθελε πάντα να τονίζει τις πολιτικές, νομισματικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητές της. Μάς δίνει πάντως την αφορμή για μία βαθύτερη συζήτηση ως προς το μέλλον της Ενώσεως. Άλλοι σπεύδουν να μιλήσουν για διάλυση. Άλλοι προτείνουν μία Ευρώπη-υπερκράτος με μεγαλύτερη μείωση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών. Άλλοι προτείνουν την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων με σκληρό πυρήνα τη ζώνη του Ευρώ ή τα έξι αρχικά ιδρυτικά μέλη και τους υπόλοιπους στη δεύτερη ζώνη/ταχύτητα.

Η τελική απόφαση πιστεύω ότι πρέπει να ληφθεί αφού καταγραφούν τα μέχρι σήμερα επιτεύγματα, αλλά και τα κενά και οι αποτυχίες του εγχειρήματος.

Η Ευρ. Ένωση κατόρθωσε να διατηρήσει το έδαφός της μακρυά από πολέμους και χάρισε στη γηραιά Ήπειρο μία περίοδο ειρήνης εξήντα ετών, γεγονός σπάνιο για τη νεώτερη ευρωπαϊκή Ιστορία. Αν αναλογισθούμε τους πολέμους μεταξύ Γάλλων και Γερμανών κατά τον 19^ο και 20ό αιώνα θα διαπιστώσουμε ότι από την ίδρυσή της ΕΟΚ το 1957, η ευρωπαϊκή ενοποιητική προσπάθεια επέτυχε τη δημιουργική προσέγγιση των δύο ισχυρών αυτών κρατών. Η ΕΟΚ εξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση και αποτελεί μία νησίδα δημοκρατίας και σεβασμού των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε έναν ταραγμένο κόσμο. Υπογραμμίζω ότι στις χώρες της Ε. Ε. έχει καταργηθεί η θανατική ποινή. Θυμίζω επίσης την ελεύθερη μετακίνηση φοιτητών και εργαζομένων και τα χιλιάδες ελληνόπουλα που μορφώνονται εκτός Ελλάδος με προγράμματα Erasmus και άλλες σχετικές ευκαιρίες.

Όμως υπάρχουν και ερωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί. Πόσο έλαβαν σοβαρά υπ’ όψιν τους οι Ευρωπαίοι τα μηνύματα της επιβιώσεως των εθνών και των εθνικών ταυτοτήτων, που έγιναν έντονα μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, της Γιουγκοσλαβίας και άλλων πολυεθνικών κρατών; Πόσο διάβασαν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών την ιστορία, που μας διδάσκει ότι δεν μπορείς και δεν πρέπει να υποτιμάς και να περιορίζεις πέραν ενός ορίου την εθνική κυριαρχία και την εθνική υπερηφάνεια των λαών; Πώς μπορούσε να προχωρήσει μία Ένωση η οποία στηρίζεται μόνο στο οικονομικό υπόβαθρο και λησμονεί τις πολιτιστικές της ρίζες;

Νομίζω ότι η παρακμή των ευρωπαϊκών θεσμών άρχισε όταν η Ε.Ε. εγκατέλειψε τις αξίες και τις αρχές των ιδρυτών της, δηλαδή την Χριστιανική κληρονομιά, την Ελληνική Παιδεία και το Ρωμαϊκό Δίκαιο. Όταν είδαμε ότι από το σχέδιο για ένα ευρωπαϊκό Σύνταγμα (2002-2004) απαλείφθηκαν οι αναφορές στον Χριστιανισμό και στον Ελληνισμό (αγνοήθηκε ο ορισμός του Θουκυδίδη περί δημοκρατίας), τότε κατέστη προφανές ότι η Ευρώπη έχασε τον δρόμο της.

Η λύση είναι αυτή την οποία έχει προτείνει ο πρώην Πρόεδρος της Κομμισσιόν Ζακ Ντελόρ: Μία χαλαρή Ομοσπονδία εθνικών κρατών!

Άρθρο μου στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 3 Ιουλίου 2016

           Ὑπῆρξαν στιγμές κατά τίς ὁποῖες ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐδιώχθη ἀπό τούς κρατοῦντες καί ἀνέδειξε πλῆθος μαρτύρων. Ὑπῆρξαν, ὅμως, καί ἱστορικές ἐποχές κατά τίς ὁποῖες οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου συνεργάσθηκαν κατά τρόπο θαυμαστό μέ τούς Ἁγίους καί τούς Πατέρες. Ἡ συνεργασία αὐτή ἀπέβη λίαν ἐπωφελής γιά τήν Ἐκκλησία καί τήν πατρίδα. Ἕνα τέτοιο παράδειγμα συνεργασίας μέ λαμπρά ἀποτελέσματα εἶναι καί ἡ συνάντηση τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου (ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 5 Ἰουλίου) μέ τόν στρατηγό καί μετέπειτα αὐτοκράτορα Νικηφόρο Φωκᾶ, ἀπό τήν ὁποία προέκυψε ἡ  οἰκοδόμηση τῆς Μονῆς τῆς Μεγίστης Λαύρας καί οὐσιαστικά ἡ ἵδρυση τῆς μοναστικῆς πολιτείας τοῦ Ἄθωνος.

            Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος γεννήθηκε στήν Τραπεζοῦντα τοῦ Πόντου μεταξύ τοῦ 927 καί τοῦ 930. Σπούδασε στήν Κωνσταντινούπολη καί μόνασε ἀρχικά στή Μονή τοῦ Κυμινᾶ, τῆς ὁποίας ἡγούμενος ἦταν ὁ Μιχαήλ Μαλεΐνος, θεῖος τοῦ Νικηφόρου Φωκᾶ. Ὁ Ἅγιος εἶχε βίαιο θάνατο πέφτοντας ἀπό ὕψος στή Μονή τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους τό ἔτος 1001. Οἱ βιογράφοι του καταγράφουν τήν ἔντονη παρουσία τῆς Παναγίας στή ζωή του καί τίς ἐμφανίσεις της, ὅταν τόν καθοδηγοῦσε νά κτίσει τό μοναστῆρι. Κοντά στή Μονή ὁ σημερινός ἐπισκέπτης μπορεῖ νά προισκυνήσει στό Ἁγίασμα, τό ὁποῖο ἀναβλύζει ἀπό τό σημεῖο ὅπου ὁ Ἀθανάσιος εἶδε τή μορφή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὁ Ἅγιος συνέγραψε τό θαυμαστό Τυπικό τῆς Μονῆς, πού θεωρεῖται τό θεμέλιο τοῦ Ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ, καθώς καί δύο ἄλλα σημαντικά κείμενα, τήν Ὑποτύπωση καί τήν Διατύπωση. Καταγράφονται πάμπολλα θαύματά του καί ἐν ζωῇ καί μετά τήν κοίμησή του. Ὁ τάφος του βρίσκεται στό καθολικό τῆς Μεγίστης Λαύρας, ὅπου μπορεῖ νά προσκυνήσει ὁ εὐλαβής ἐπισκέπτης.

            Ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς, γόνος μεγάλης οἰκογενείας στρατηγῶν καί ἀρχόντων, βασίλευσε ἀπό τό 963 ἕως τό 969,  ὁπότε δολοφονήθηκε. Στή σύντομη βασιλεία του δόξασε τό Ἑλληνορθόδοξο κράτος τῆς Ρωμανίας, αὐτὀ πού σήμερα ἀποκαλοῦμε Βυζαντινό.

            Ἡ συνάντηση τῶν δύο ἀνδρῶν ἔγινε στή Μονή τοῦ Κυμινᾶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὅταν ὁ Νικηφόρος ἐπεσκέφθη τόν θεῖο του Μιχαήλ Μαλεΐνο. Ὁ στρατηγός γοητεύθηκε ἀπό τήν ἀσκητική καί πνευματική μορφή τοῦ Ἀθανασίου καί τοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι συντόμως θά ἐγκαταλείψει τά κοσμικά ἀξιώματα καί θά μονάσει κοντά του. Αὐτή ἡ ὑπόσχεση δέν τηρήθηκε, ὅμως ὁ σεβασμός τοῦ Νικηφόρου πρός τόν Ἅγιο παρέμεινε ἀδιάπτωτος καί ὁ δεσμός τους κατέστη ἰσχυρός. Τό 961 ὅταν ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς ἐστάλη στήν Κρήτη γιά νά τήν ἀπελευθερώσει ζήτησε μετ’ ἐπιτάσεως νά ἔχει κοντά του τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο. Παρά τόν ἀρχικό δισταγμό του ὁ Ἅγιος ἦλθε στήν Κρήτη καί προσηύχευτο συνεχῶς ὑπέρ τῆς ἐπιτυχίας τῶν ἑλληνικῶν στρατευμάτων. Ὁ Νικηφόρος τόν ὑπεδέχθη μέ συγκίνηση καί τόν κράτησε κοντά του ἐπί μῆνες ὡς σύμβουλο. Ὅταν ἀπελευθερώθηκε  ὁ Χάνδαξ, τό σημερινό Ἡράκλειο, οἱ Ἄραβες ὑπέγραψαν συνθήκη καί ἀπεχώρησαν ἀφήνοντας πολλά λάφυρα. Ἀπό αὐτά τά λάφυρα προῆλθαν τά πρῶτα χρήματα τά ὁποῖα ἔδωσε ὁ Φωκᾶς στόν Ἀθανάσιο γιά τήν οἰκοδόμηση τῆς Λαύρας. Βλέπουμε ὅτι ὁ Ἅγιος εἶχε πατριωτικά αἰσθήματα καί βοήθησε πνευματικά στήν ἀπελευθέρωση ἑλληνικῶν ἐδαφῶν. Παρατηροῦμε ἐπίσης ὅτι ἡ ἵδρυση τοῦ πρώτου καί ἱστορικοῦ μοναστηριοῦ τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὀφείλεται σέ χρήματα πού προῆλθαν ἀπό ἕναν ἀπελευθερωτικό ἀγῶνα τῶν Βυζαντινῶν Ρωμηῶν καί ἀπό τήν εὐλάβεια  ἑνός στρατηγοῦ καί μετέπειτα αὐτοκράτορος.

            Ὅταν τό 963 ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς ἐστέφθη αὐτοκράτωρ, διότι ἦσαν ἀνήλικα τά τέκνα τοῦ ἀποθανόντος Ρωμανοῦ Β΄,  τότε ὁ Ἀθανάσιος τόν ἐπεσκέφθη στήν Κωνσταντινούπολη καί ὁ βασιλεύς ἐξέδωσε Χρυσόβουλλο, διά τοῦ ὁποίου χορηγήθηκε στήν Λαύρα βοήθεια ἐκ 244 χρυσῶν νομισμάτων. Στήν ἴδια Μονή παρεχωρήθη καί ἡ Μονή τῶν Περιστερῶν, ἡ ὁποία βρισκόταν στήν Θεσσαλονίκη. Κατά τήν ἐπίσκεψή του αὐτή ὁ Ἅγιος ἔλαβε ἀπό τόν Νικηφόρο βοήθεια χρηματική καί γιά τήν οἰκοδόμηση τοῦ Ναοῦ τοῦ Πρωτάτου, κατόπιν αἰτήματος τῶν μοναχῶν τῶν Καρυῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Γιά τήν ἀποπεράτωση τῆς Λαύρας, ἡ ὁποία ἔχει μορφή καστροπολιτείας, τόν Ἀθανάσιο βοήθησαν ἀργότερα καί ἄλλοι αὐτοκράτορες, ὅπως ὁ Ἰωάννης Τσιμισκῆς, ὁ Βασίλειος Β΄ ὁ Μακεδών (Βουλγαροκτόνος), ὁ Μιχήλ Στ΄Στρατιωτικός, ὁ Κωνσταντῖνος Ι΄ Δούκας καί ὁ Ἀλέξιος Α΄ Κομνηνός.

            Στό Τυπικόν τῆς Μεγίστης Λαύρας, τό ὁποῖο ἐγράφη μεταξύ τοῦ 970 καί τοῦ 975 ὁ Ἀθανάσιος ἀναφέρεται τιμητικά καί στόν ἀοίδιμο πλέον Νικηφόρο. Τόν χαρακτηρίζει ζηλωτή τοῦ μοναχικοῦ βίου, μέγαν ἐν βασιλεῦσι καί πολύν τήν ἀνδρείαν καί τήν ἀρετήν, τόν ὁποῖον ὁ ἀπροιστοτέχνης Θεός τόν ἀξίωσε «ὡς γέρας (βραβεῖον) ἄξιον» νά ἐκπορθήσει τίς βαρβαρικές πόλεις. Ὅμως δέν κατόρθωσε νά ἐπληρώσει τήν φιλόθεο πρόθεσή του νά γίνει μοναχός, διότι κατέλαβε «τά τῆς βασιλείας τῶν Ρωμαίων σκῆπτρα». Τόν ἐπαινεῖ ἐπίσης, διότι ἔζησε μέσα στόν κόσμο ὡς μοναχός μέ μακρές νηστεῖες καί κοιμώμενος κάτω στό σκληρό πάτωμα, γεγονός πού βεβαιώνουν καί οἱ βιογράφοι τοῦ αὐτοκράτορος Νικηφόρου. Ὁ Ἀγιος Ἀθανάσιος τιμᾶ τόν Νικηφόρο γράφοντας ὅτι ξεπέρασε τούς μοναχούς τῶν ὀρέων μέ τίς ἀγρυπνίες του καί τίς συνεχεῖς γονυκλισίες .

            Ἄς εὐχηθοῦμε ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος νά πρεσβεύει ὑπέρ τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν του. Ἐπίσης ἄς προσευχηθοῦμε ὁ Ἑλληνορθόδοξος λαός μας νά βρεῖ καί σήμερα κυβερνῆτες μέ πίστη καί πατριωτισμό, σάν τόν Νικηφόρο Φωκᾶ.

Άρθρο μου στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι  γεγονός σημαντικό για την Εκκλησία, το Γένος μας και την Ανθρωπότητα. Θα αφήσω σε άλλους πιο ειδικούς τον θεολογικό σχολιασμό. Θα ασχοληθώ σήμερα με ορισμένα μηνύματα Παιδείας που αποκομίζουμε από τη Σύνοδο.

Μάθημα Πολιτικής Αγωγής: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δικαιούται να έχει προσωπική ευλάβεια προς την Ορθόδοξη Παράδοση και να μετέχει στις Ιερές Ακολουθίες προσευχόμενος και γονατίζοντας όποτε τούτο προβλέπεται. Όλοι οι πιστοί γνωρίζουν ότι μετά τη Θεία Λειτουργία της Πεντηκοστής ακολουθεί αμέσως ο Εσπερινός του Αγίου Πνεύματος με τις καθιερωμένες γονυκλισίες κληρικών και λαϊκών κατά την ανάγνωση των ευχών. Οι παλαιότεροι μάλιστα έλεγαν ότι πηγαίνουν στον Εσπερινό «της γονατιστής». Είναι μία εξαιρετική ημέρα για την Εκκλησία και ορθώς ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος επέδειξε τον προσήκοντα σεβασμό. Όσοι τον επέκριναν λησμονούν ότι αυτός ο τόπος οφείλει την ελευθερία του στους  αγωνιστές του 1821, οι οποίοι οραματίσθηκαν μία Ελλάδα Ορθόδοξη Χριστιανική και δημοκρατική.

Μάθημα διαχρονικής ελληνικής γλώσσας: Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος και πολλοί άλλοι εκ των συμμετεχόντων στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο χρησιμοποιούν μία δυναμική γλωσσική μορφή της λογίας ελληνικής. Η γλώσσα μας δεν χωρίζεται με διακριτό κενό μεταξύ Αρχαίας και Νέας. Τα ελληνικά της Καινής Διαθήκης, η γλώσσα των βυζαντινών κειμένων, η καθαρεύουσα του 19^ου αιώνος, η οποία δημιούργησε μία ολόκληρη ορολογία που δεν υπήρχε, η λογία έκφραση των σημερινών εκκλησιαστικών ταγών καταδεικνύουν τον θαυμαστό πλούτο της γλώσσας μας καθώς και τη συνέχεια του Ελληνισμού. Είναι επίσης εντυπωσιακό να βλέπουμε Σέρβους, Τσέχους, Αφρικανούς και άλλους Ορθοδόξους Επισκόπους να χειρίζονται ωραιότατα την ελληνική σε όλες τις μορφές της, όταν δυστυχώς πολλά ελληνόπουλα αποφοιτούν από το Λύκειο αγνοώντας στοιχειώδεις κανόνες της Γραμματικής και του Συντακτικού μας.

Όσοι ομιλούν κατά των Αρχαίων Ελληνικών ας ρωτήσουν για την αξία τους τον Μητροπολίτη Κένυας Μακάριο, που διδάσκει τη διαχρονική ελληνική γλώσσα με πολυτονικό σε Αφρικανούς Ορθοδόξους, και τον Σέρβο Επίσκοπο Μπάτσκας Ειρηναίο, που διδάσκει τα Αρχαία Ελληνικά στη Θεολογική Σχολή Βελιγραδίου.

Μάθημα Ιστορίας. Το Βυζάντιο (Ρωμανία), το οποίο υποτιμάται από ορισμένους συγχρόνους διανοητές, είναι πάντα παρόν στη ζωή των Ορθοδόξων. Παρακολουθώντας τη Σύνοδο, αναλογιζόμαστε την ακτινοβολία του Βυζαντινού Ελληνισμού προς τους λαούς της Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης. Τί γνωρίζουν σήμερα τα παιδιά μας για την ιστορία των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων, για τους Θεσσαλονικείς φωτιστές των Σλάβων Κύριλλο και Μεθόδιο, τους Έλληνες καλλιτέχνες του 14^ου αιώνος που αγιογράφησαν τα σερβικά μοναστήρια του Κοσσυφοπεδίου;  Πόσοι  «μεταμοντέρνοι» ιστορικοί γνωρίζουν ότι ο Ρουμάνος πολιτικός Γιόργκα χαρακτήρισε τη χώρα του ως «το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο»;  Δράξασθε Παιδείας!

Άρθρο μου στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 26 Ιουνίου 2016

Οι Τσάμηδες  είναι απόγονοι εξισλαμισμένων πληθυσμών της Θεσπρωτίας, οι οποίοι συνεργάσθηκαν το 1941-44 με τους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές και αποχώρησαν στην Αλβανία για να αποφύγουν τη σύλληψη και την προσαγωγή τους στα ελληνικά δικαστήρια. Το αίτημα της επιστροφής τους στην Ελλάδα καθώς και της αποδόσεως των περιουσιών τους, οι οποίες δημεύθηκαν, δεν τίθεται απλώς από κάποια σωματεία ή από  εθνικιστικούς κύκλους. Πρόκειται για ενιαία γραμμή των δύο μεγάλων κομμάτων της γείτονος χώρας.

Βεβαίως η Τουρκία υποστηρίζει κάθε ανθελληνική εκδήλωση, αλλά η πολιτική του Πρωθυπουργού Έντι Ράμα και του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι σαφής και προδιαγεγραμμένη προ πολλών ετών. Το Τσάμικο αποτελεί την αιχμή του δόρατος κατά της Ελλάδος και αποτελεί  αντιπερισπασμό στο υπαρκτό πρόβλημα των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου. Οι Αλβανοί φωνασκούν για τα ανύπαρκτα δικαιώματα των Τσάμηδων για να μην ακούγονται οι φωνές των καταπιεσμένων Ελλήνων που ζουν στην Αλβανική επικράτεια.

Ταυτοχρόνως το ζήτημα των Τσάμηδων εντάσσεται στον γενικότερο σχεδιασμό της Μεγάλης Αλβανίας, την οποία προσφάτως μετονόμασαν σε «Φυσική Αλβανία», όνομα που θεωρείται πιο εύηχο. Η θεωρία αυτή διδάσκεται στα σχολεία, προβάλλεται με χάρτες, υποστηρίζεται από την κυβέρνηση Ράμα και αποτυπώθηκε προ εικοσαετίας στο επίσημο Εθνικό Δόγμα της Ακαδημίας Επιστημών των Τιράνων. Η «Φυσική Αλβανία», δηλαδή η θεωρία ότι τα φυσικά σύνορα της Αλβανίας πρέπει να διευρυνθούν για να περιλάβουν όλους τους Αλβανούς των Βαλκανίων, χαρακτηρίζει αλβανικά εδάφη την ελληνική Ήπειρο μέχρι την Πρέβεζα, περιοχές της Δυτικής Μακεδονίας, όλες τις δυτικές επαρχίες των Σκοπίων, τμήμα της Σερβίας, το νότιο τμήμα του Μαυροβουνίου και φυσικά  το Κόσσοβο.

Είδαμε ότι το 2014, όταν Αλβανοί φίλαθλοι και ποδοσφαιριστές υποστήριξαν τη «Φυσική Αλβανία» με ιπτάμενο χάρτη σε γήπεδο του Βελιγραδίου, η κυβέρνηση του Έντι Ράμα τούς συνεχάρη. Ο άμεσος και πιο αδύναμος στόχος του αλβανικού εθνικισμού είναι το κράτος των Σκοπίων, όπου η πολυάριθμη αλβανική κοινότητα (30% του πληθυσμού) προς το παρόν μεν έχει ανακηρύξει τις δυτικές επαρχίες σε αυτόνομη Ιλλυρίδα με αλβανικές σημαίες στα δημαρχεία και με απαγόρευση εισόδου των Σλάβων Σκοπιανών αστυνομικών, ετοιμάζεται δε να αποσχισθεί από την ΠΓΔΜ και να ενωθεί με τους ομοεθνείς αλβανούς του Κοσσόβου. Ήδη στον διεθνή τύπο δημοσιεύονται σενάρια για πιθανή διάλυση των Σκοπίων (βλέπε New Statesman, 6.6.2016).

Η  ελληνική αντίδραση στις συνεχιζόμενες αλβανικές προκλήσεις πρέπει να έχει δύο πυλώνες: Α) Να ζητήσουμε αντικειμενική απογραφή της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας ως προϋπόθεση για την προσέγγιση μεταξύ Ευρ. Ενώσεως και Αλβανίας. Β) Να υπενθυμίσουμε ότι βάσει του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας του 1914 η Αλβανία αποδέχθηκε καθεστώς Αυτονομίας στη Βόρειο Ήπειρο. Απαιτείται δυναμική πολιτική.

Άρθρο μου στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Σάββατο 18-Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Προτείνω να θυμηθούμε την Ιστορία, διότι οι προπαγάνδες των τελευταίων ετών χρεώνουν την πατρίδα μας με τις εξής μειονότητες, υπαρκτές ή ανύπαρκτες:

1. Μουσουλμάνοι ή Τούρκοι; Η Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, την οποία υπέγραψαν η Ελλάδα, η Τουρκία και οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, κάνει λόγο για Μουσουλμανική (θρησκευτική) μειονότητα στην Ελληνική Θράκη και για Ελληνική (εθνική) μειονότητα στην περιοχή Κωνσταντινουπόλεως, στην  Ίμβρο και  στην Τένεδο. Μέσα στην Μουσουλμανική μειονότητα υπάρχουν τρεις διακριτές ομάδες: α) Οι τουρκοφανείς, οι οποίοι μιλούν τουρκικά και αρκετοί από αυτούς δηλώνουν Τούρκοι. β) Οι Πομάκοι, οι οποίοι ομιλούν ένα ανάμικτο ελληνοσλαβικό ιδίωμα και προέρχονται από εξισλαμισμό γηγενών Χριστιανών. Και  γ) οι Αθίγγανοι. Η θρησκευτική ελευθερία των Μουσουλμάνων είναι και πρέπει να είναι απολύτως σεβαστή και στην Θράκη λειτουργούν πολλά τζαμιά. Οι μουφτήδες Ξάνθης, Κομοτηνής και Διδυμοτείχου είναι οι ανώτατοι θρησκευτικοί λειτουργοί και οι μουφτείες αναγνωρίζονται στην χώρα μας ως Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Η δημοτική εκπαίδευση των Μουσουλμανοπαίδων γίνεται κυρίως στην τουρκική γλώσσα. Όσοι αποφοιτήσουν από Ελληνικό ανεγνωρισμένο Λύκειο εισάγονται στα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. της χώρας μας χωρίς εισαγωγικές εξετάσεις (μέχρι ενός ποσοστού). Η πλειοψηφία των Μουσουλμάνων ζει ειρηνικά με το Χριστιανικό στοιχείο. Ελάχιστοι φανατικοί δημιουργούν κατά καιρούς προβλήματα. Ο Άρειος Πάγος απέρριψε το 2004 το αίτημα ενός σωματείου να αποκαλείται Τουρκική Ένωση Ξάνθης, διότι το όνομα αυτό δεν είναι σύμφωνο με την Συνθήκη της Λωζάννης.
2. Αρβανίτες. Πολλοί τους μπερδεύουν με τους Αλβανούς είτε από άγνοια είτε σκοπίμως. Πρόκειται για Έλληνες Ορθοδόξους, οι οποίοι απλώς μιλούν ένα διαφορετικό γλωσσικό ιδίωμα, τα αρβανίτικα. Κατάγονται από το Άρβανον, μία περιοχή της Βορείου Ηπείρου, το οποίο αναφέρεται ήδη από τον 11ο αιώνα μ.Χ. στην «Αλεξιάδα» της Άννας Κομνηνής. Εκλήθησαν να βοηθήσουν τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες σε διάφορες περιστάσεις και έτσι βρέθηκαν στον κυρίως ελλαδικό χώρο. Πολλοί από αυτούς μετά την Άλωση του 1453 εργάσθηκαν ως μισθοφόροι στον στρατό της Βενετίας και σε επίσημα έγγραφα των Βενετσιάνικων Αρχών αναφέρεται ότι οι ίδιοι οι Αρβανίτες δηλώνουν Έλληνες. Η ορθότερη ορολογία θα ήταν Αρβανιτόφωνοι Έλληνες. Πήραν μέρος σε όλους τους εθνικούς αγώνες του Ελληνισμού και πάντοτε τόνιζαν την ελληνικότητά τους (Μάρκος Μπότσαρης, Παύλος Κουντουριώτης κ.ά.). Προσφάτως ορισμένες ανιστόρητες προπαγάνδες προσπαθούν να τους ταυτίσουν με τους Αλβανούς. Η ιστορία διδάσκει ότι άλλο Αρβανίτης και άλλο Αλβανός.
3. Τσάμηδες. Πρόκειται για ένα ζήτημα που εμφανίσθηκε ως διεκδίκηση ορισμένων εθνικιστικών κύκλων της Αλβανίας τα τελευταία χρόνια. Οι πρόγονοι των Τσάμηδων ζούσαν μέχρι τον 17ο αιώνα ως Ορθόδοξοι Έλληνες στην περιοχή της Ηπείρου. Εξισλαμίσθηκαν άλλοι βιαίως και άλλοι εκουσίως και μαζί με τη πίστη άλλαξαν και την εθνική τους συνείδηση. Έγιναν Τουρκαλβανοί και πήραν το όνομα Τσάμηδες από την παραφθορά του ονόματος Θύαμις, που είχε στην αρχαιότητα ο ποταμός Καλαμάς. Παρά την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1923 περίπου 20.000 από αυτούς παρέμειναν στην Θεσπρωτία και δυστυχώς χρησιμοποιήθηκαν επί Γερμανοϊταλικής Κατοχής ως όργανα των κατακτητών. Για την εγκληματική δράση τους (1941-1944) οι επικεφαλής καταδικάσθηκαν ερήμην από το Δικαστήριο Δωσιλόγων Ιωαννίνων και οι περιουσίες τους δημεύθηκαν. Οι απόγονοι των Τσάμηδων αυτών ζουν σήμερα στην Αλβανία και διεκδικούν άλλοτε τις περιουσίες τους και άλλοτε τα εδάφη της ελληνικής Ηπείρου. Τον Φεβρουάριο του 2016 κατέθεσαν προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
4. Βλάχοι. Πρόκειται για ακραιφνείς Έλληνες με καταγωγή από την Ήπειρο, την Μακεδονία και την Θεσσαλία, των οποίων οι πρόγονοι κατά την διάρκεια της Ρωμαιοκρατίας υπηρέτησαν στις ρωμαϊκές φάλαγγες και έμαθαν τα λατινικά. Έκτοτε οι Βλάχοι ομιλούν ένα ελληνολατινικό γλωσσικό ιδίωμα, τα Βλάχικα, το οποίο είναι μόνο προφορικό και όχι γραπτό. Βλάχος ουσιαστικά σημαίνει λατινόφωνος. Οι ίδιοι προτιμούν να ονομάζονται Αρωμούνοι η Αρμάνοι από την λέξη Ρωμανία, που είναι ένα από τα ιστορικά ονόματα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. (Νέα Ρώμη =Κωνσταντινούπολη). Οι Βλάχοι ταξίδευαν επί Τουρκοκρατίας σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και τα χρήματα που συγκέντρωναν τα έστελναν πίσω στο χωριά τους για να κτισθεί Ορθόδοξη Εκκλησία και ελληνικό σχολείο. Αντιστάθηκαν σθεναρά σε κάθε προπαγάνδα που επιχειρούσε να τους πείσει ότι δεν είναι Έλληνες. Σημαντικοί Εθνικοί Ευεργέτες του Ελληνισμού υπήρξαν Βλαχόφωνοι, όπως ο Σίνας (Ακαδημία), ο Ζάππας (Ζάππειο), ο Αρσάκης (Αρσάκειο), ο Αβέρωφ (Παναθηναϊκό Στάδιο), οι δωρητές του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου και πολλοί άλλοι.
5. Δίγλωσσοι –Σλαβόφωνοι. Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας αρκετοί Ορθόδοξοι ‘Ελληνες της Μακεδονίας άρχισαν να εμπορεύονται και να συμβιώνουν με σλαβικούς πληθυσμούς και έτσι συνήθισαν να μιλούν ένα γλωσσικό ιδίωμα ανάμικτο από βουλγαρικές και αρχαίες ελληνικές λέξεις. Επειδή η πρόσβαση στην ελληνική παιδεία εκείνη την εποχή ήταν δύσκολη, το φαινόμενο της σλαβοφωνίας – διγλωσσίας επεκτάθηκε σε σημαντικό αριθμό Ορθοδόξων ειδικά στην Δυτική Μακεδονία. Όμως στον Μακεδονικό Αγώνα του 1904-1908 η συντριπτική πλειοψηφία των Σλαβοφώνων ετάχθη υπέρ του Πατριαρχείου και του Ελληνισμού και κατά της Βουλγαρικής εκκλησιαστικής και πολιτικής προπαγάνδας. Το πρόβλημα σήμερα δημιουργείται από την προπαγάνδα των Σκοπίων που ανακαλύπτουν «μακεδονική» μειονότητα στην Ελλάδα. Οσάκις κατέβηκε στις εκλογές κόμμα που διεκήρυσσε ότι εκπροσωπεί την «μακεδονική» μειονότητα δεν συγκέντρωσε παρά λίγες εκατοντάδες ψήφων.Άρθρο μου στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016