Kωνσταντίνος Χολέβας

(100 χρόνια από την εκδημία του)

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Η Κύπρος τιμά φέτος με ειδικές εκδηλώσεις τα εκατό χρόνια από την εκδημία του ποιητή που συνδύασε αριστοτεχνικά την Ορθόδοξη Παράδοση με την Ελληνική Ιστορία. Του Βασίλη Μιχαηλίδη. Οι εορτασμοί έχουν επίκεντρο την πόλη όπου έζησε τα περισσότερα χρόνια,  τη Λεμεσό. Εκεί εδρεύει και λογοτεχνικό σωματείο με το όνομά του. Ο Βασίλης Μιχαηλίδης προσέφερε πολλά, αλλά πέθανε λησμονημένος το 1917 στο Πτωχοκομείο Λεμεσού. Τραγούδησε τα εθνικά μας μεγαλεία, αλλά παραλλήλως διεκτραγώδησε τις αδικίες της κοινωνίας.

Γεννημένος το 1849 από γονείς αγρότες στο κατεχόμενο σήμερα Λευκόνοικο, ο Βασίλης από μικρός γνώρισε την Ορθόδοξη Πίστη στο σχολείο με δάσκαλο τον θείο του ιερέα Νικόδημο. Η ψυχή του ποτίσθηκε από νωρίς με αγάπη για τον Ελληνισμό, κομμάτι του οποίου αποτελεί και η Κύπρος, και άρχισε να αισθάνεται ότι πλησιάζει η ώρα για το οριστικό αγκάλιασμα Μητέρας και Κόρης. Όνειρο που δυστυχώς και σήμερα παραμένει απραγματοποίητο.

Η Ελληνορθόδοξη παιδεία του σφράγισε αποφασιστικά την προσωπικότητα του Βασίλη, ο οποίος μόνο το Δημοτικό Σχολείο κατόρθωσε να τελειώσει. Ο ενθουσιασμός του τον οδήγησε στην Αθήνα, όπου κατετάγη στον Στρατό ως εθελοντής. Έμεινε μέχρι το 1878 και μετά αποφάσισε να κατέβει πάλι στο νησί του, ελπίζοντας ότι η αλλαγή κυριάρχου (οι Άγγλοι αγόρασαν την Κύπρο από τους Τούρκους) θα έφερνε συντόμως την ελευθερία και τη γαλανόλευκη στην Κύπρο.

Ήδη η υγεία του είχε ταλαιπωρηθεί από τις κακουχίες και μετά από σύντομη θεραπεία στην Αιδηψό ήλθε στη Λεμεσό, πνευματική τότε πρωτεύουσα ης Κύπρου. Εργάσθηκε ως βοηθός φαρμακείου στο Νοσοκομείο, αλλά από το 1910 ανέλαβε να τον συντηρεί ο Δήμαρχος Λεμεσού Χριστόδουλος Σώζος. Πρόκειται για τον ήρωα των Βαλκανικών Πολέμων, ο οποίος εφονεύθη ηρωικώς στο Μπιζάνι το 1913 ως εθελοντής με τον Ελληνικό Στρατό που πολιορκούσε τα Ιωάννινα.

Τα τελευταία χρόνια της δυστυχισμένης ζωής του ο εθνικός μας βάρδος τα πέρασε στο Πτωχοκομείο Λεμεσού. Ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στην καλλιέργεια της ποιήσεως στην Κύπρο προσηύχετο συνεχώς και σαν τον Παπαδιαμάντη αρνείτο να φωτογραφηθεί ή να ποζάρει για σκίτσο.

Τους τελευταίους μήνες της ζωής του ο ευλαβής ποιητής συνήθιζε να λέει:

Θεέ μου και να πέθαινα ένα Σαββάτο βράδυ

Την Κυριακή με το πρωί να κοιμηθώ στον Άδη!

Και πράγματι! Το Σαββατόβραδο 25 Νοεμβρίου / 8 Δεκεμβρίου του 1917 ο Βασίλης Μιχαηλίδης άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μία στενή κάμαρα του Πτωχοκομείου. Η αναγνώριση άργησε να έλθει. Μόλις το 1953 η προτομή του στήθηκε σε μία πλατεία της Λεμεσού. Ακολούθησαν πολλλές μελέτες και εκδόσεις του έργου του. Σήμερα είναι πανελληνίως διάσημος για το ποίημά του « Η 9^η Ιουλίου εν Λευκωσία Κύπρου»  που θεωρείται ως ο ύμνος της Ελληνορθόδοξης Ρωμηοσύνης.

Από τα πολλά ποιήματά του σταχυολογώ τα σημαντικότερα:

Α) Πατριωτικά: « Η Κύπρος προς τους λέγοντας ότι δεν είναι ελληνική», « Η Κύπρος στη μάνα της», « Εις την 25^ην Μαρτίου», «Η Εκκλησία».

Β) Λυρικά: «Το Σίγαρον», «Το αεράκι», «Τοις φίλοις αναγνώσταις», «Ο Αποχωρισμός», «Μακράν σου», «Εις τον ηρωικώς πεσόντα Χριστόδουλον Σώζον», « Η Χιώτισσα» .

Γ) Σατιρικά: «Η Τοκογλυφία», « Η κυρία Φλογερού», « Μία επιστολή», « Είπεν η θάλασσα», «Η Αγγλική Διοίκησις».

Όπως προανέφερα ως ποιητής της Ρωμηοσύνης καθιερώθηκε με το μεγάλης εκτάσεως συγκινητικό, ιστορικά τεκμηριωμένο και γραμμένο στην Κυπριακή διάλεκτο ποίημά του για την θανάτωση του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού την 9^η Ιουλίου 1821. Το ποίημα αυτό ο ίδιος το τιτλοφορεί «Το τραγούδιν του Τζυπριανού». Χαρακτηρίζεται ως το γνήσιο εθνικό έπος των Ελλήνων της Κύπρου και αποτελείται από 56 στροφές των δέκα στίχων. Αναφέρεται στην αποφράδα ημέρα της 9^ης Ιουλίου 1821 και στην θυσία των Επισκόπων και των προκρίτων της Μεγαλονήσου.

Όταν ο Τούρκος διοικητής της Κύπρου Κιουτσούκ Μεχμέτ πληροφορήθηκε την Ελληνική Επανάσταση του 1821 φοβήθηκε ότι θα συμμετάσχουν σ’ αυτήν και οι Έλληνες της Κύπρου. Είχε στα χέρια του φυλλάδια της Φιλικής Εταιρίας και υποψιαζόταν τη μυστική δράση  της και στην Κύπρο. Αποφάσισε, λοιπόν, να θανατώσει όλους τους Επισκόπους, τους Ηγουμένους και 400 περίπου  προκρίτους. Ο Αρχιεπίσκοπος και Εθνάρχης Κυπριανός αρνήθηκε να φυγαδευθεί ή να αλλάξει την πίστη του για να σώσει η ζωή του. Ο Βασίλης Μιχαηλίδης περιγράφει ως εξής τα λόγια του Κυπριανού προς τον Κιουτσούκ Μεχμέτ:

Η Ρωμηοσύνη εν φυλή συνότζαιρη (συνομήλικη) του κόσμου

Κανένας δεν ευρέθηκε για να την ιξηλείψη (εξαφανίσει)

Κανένας γιατί σιέπει την (την σκεπάζει) που τάψη ο Θεός μου

Η Ρωμηοσύνη εν να χαθή όντας ο κόσμος λείψη!

Δηλαδή: Ο Ορθόδοξος Ελληνισμός θα σβήσει μόνον όταν έλθει η συντέλεια του Κόσμου. Μάς προστατεύει ο Θεός και κανείς  κατακτητής δεν μπορεί να μάς καταστρέψει. Μήνυμα ελπίδας, πίστης και μαχητικότητας. Το Γένος θα παραμείνει όρθιο και υπερήφανο όσο υπάρχουν ήρωες σαν τον Κυπριανό και ποιητές σαν τον Βασίλη Μιχαηλίδη.

Το καλύτερο μνημόσυνο και για τους δύο είναι να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη Ορθοδοξία, την Πατρίδα, τη Γλώσσα, την Παράδοσή μας. Ας δώσουμε στους νέους μας να διαβάσουν αυτό το επικό ποίημα του Μιχαηλίδη.

Άρθρο στην ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ 8.11.2017

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Δύο ενδιαφέροντα άρθρα μάς ενημέρωσαν προσφάτως για την προσπάθεια των ψευδοπροοδευτικών  να αποδομήσουν την εθνική και παιδαγωγική σημασία της 28^ης Οκτωβρίου. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στα άρθρα του καθηγητή Άγγελου Συρίγου στην «Καθημερινή της Κυριακής» (29.10.2017) και του καθηγητή Αθανασίου Γκότοβου στο ιστολόγιο του περιοδικού ΑΡΔΗΝ.

Το επιχείρημα των γνωστών αποδομητών της Ιστορίας μας είναι το εξής: «Οι άλλοι λαοί εορτάζουν το τέλος του Πολέμου, ενώ εμείς εορτάζουμε την αρχή του. Πρέπει να καθιερωθεί ως Εθνική Επέτειος η 12^η Οκτωβρίου 1944, ημέρα της Απελευθερώσεως της Αθήνας και να υποβαθμισθεί η 28^η Οκτωβρίου 1940».

Στα πολλά και σωστά, που έγραψαν οι προαναφερθέντες αρθρογράφοι, κρίνω σκόπιμο να προσθέσω ορισμένες σκέψεις μου.

1. Δεν είμαστε ο μόνος λαός που τιμά την έναρξη ενός πολέμου. Οι ΗΠΑ στις 4 Ιουλίου (Ημέρα Ανεξαρτησίας) εορτάζουν την έναρξη και όχι τη λήξη  του πολέμου κατά των Βρετανών.

2. Η απελευθέρωση κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έγινε την ίδια ημέρα για όλη την  Ελλάδα. Η 12^η Οκτωβρίου αφορά μόνο την Αθήνα και καλώς την τιμά ο Δήμος Αθηναίων. Η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε μετά από δύο εβδομάδες. Η  Κρήτη έμεινε υπό γερμανικό ζυγό μέχρι τον Μάιο του 1945. Ενώ η 28^η Οκτωβρίου αφορά όλους τους Έλληνες.

3. Τα γεγονότα της απελευθερώσεως συνδέονται με αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων. Πώς να εορτάσουμε ως Πανεθνική Επέτειο την 12^η Οκτωβρίου όταν τον Πρωθυπουργό της Απελευθερώσεως, τον Γεώργιο Παπανδρέου, μετά από δύο μόλις μήνες επιχείρησε να τον ανατρέψει ο ένοπλος βραχίων της Αριστεράς; Το 1944 είναι χρονιά διχασμού, ενώ η 28^η Οκτωβρίου εκπέμπει μήνυμα ενότητας και νίκης.

4. Το ΟΧΙ είναι μία λέξη-σύμβολο για κάθε Έλληνα. Εκφράζει τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Συνδέει της νεώτερες γενιές με το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Λεωνίδα, με το ΟΧΙ του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, με την άρνηση των Μεσολογγιτών να παραδοθούν το 1826. Όσοι υποβαθμίζουν την επέτειο του ΟΧΙ υπονομεύουν την συνείδηση της διαχρονικής πορείας του Έθνους.

Δεν είναι μόνο η 28^η Οκτωβρίου που αμφισβητείται. Έχουμε δει αντίστοιχη απόπειρα αμφισβητήσεως και της 25^ης Μαρτίου. Με ατεκμηρίωτα και ανιστόρητα επιχειρήματα αμφισβητούν αυτό που καταγράφουν δεκάδες πρωταγωνιστές της Επαναστάσεως στα απομνημονεύματά τους. Ότι την ημερομηνία του Ευαγγελισμού τήν είχε ορίσει  η Φιλική Εταιρία ως ημέρα του ξεσηκωμού. Οι πρόγονοί μας ήθελαν συνειδητά  να ταυτίσουν την Πατρίδα με την Ορθοδοξία, την Παναγία με την Ελευθερία. Αυτή η σύνδεση ενοχλεί τους δήθεν προοδευτικούς. Και λέω «δήθεν», διότι η πραγματική πρόοδος δεν είναι η άρνηση της ιστορικής αλήθειας, αλλά η άντληση δυνάμεων και παραδειγμάτων από το παρελθόν για ένα καλύτερο μέλλον.

Εις πείσμα των αρνητών εμείς θα εορτάζουμε την 28^η Οκτωβρίου.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 5.11.2017

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Οι μεγάλες επιτυχίες του Ελληνικιύ Στρατού κατά του Μουσσολίνι από τον Οκτώβριο του  1940 μέχρι και την άνοιξη του 1941 (επιχείρηση Primavera) έλαβαν χώραν στη Βόρειο Ήπειρο, δηλαδή στην περιοχή της Αλβανίας, η οποία κατοικείται κυρίως από την Ελληνική Εθνική Κοινότητα. Πήραμε το Αργυρόκαστρο, νικήσαμε στο Τεπελένι, απελευθερώσαμε την Κορυτσά, ήσαν τα πρωτοσέλιδα των αθηναϊκών εφημερίδων που σκορπούσαν ρίγη συγκινήσεως. Οι Βορειοηπειρώτες περίμεναν με ελληνικές σημαίες τον Στρατό μας και όλοι μαζί, άνδρες και γυναίκες, μοιρολόγησαν τους νεκρούς.

Οφείλουμε πολλά στον Βοειοηπειρωτικο Ελληνισμό. Όχι μόνον για τη συνεισφορά του στη νίκη κατά της Φασιστικής Ιταλίας, αλλά και γενικότερα. Μέσα από πολλές κατακτήσεις και καταπιέσεις κράτησε την Ορθόδοξη Πίστη και, διαφύλαξε την ελληνική συνείδηση. Ακόμη κι όταν χανόταν η ελληνική γλώσσα και τη θέση της έπαιρναν διάλεκτοι, όπως τα Βλάχικα, οι Βορειοηπειρώτες παρέμεναν στενά προσηλωμένοι στο Ελληνορθόδοξο Γένος.

Σήμερα τα προβλήματα των ομοεθνών μας στην Αλβανία είναι πολλά και έρχονται να προστεθούν στο βεβαρημένο κλίμα των ελληνοαλβανικών σχέσεων.

Θυμίζω τα κυριώτερα σημεία διαφωνίας μεταξύ Αθηνών και Τιράνων.

Α) Η αμφισβήτηση από το αλβανικό κράτος των ιδικτησιακών δικαιωμάτων των Ελλήνων της Χειμάρρας.

Β) Η απαγόρευση καθόδου στις εκλογές αυτονόμου ελληνικού κόμματος, διότι ο εκλογικός νόμος τούς αναγκάζει να ενταχθούν σε συνασπισμό με αλβανικά κόμματα ακόμη και με ανθέλληνες Τσάμηδες.

Γ) Η κυκλοφορία σχολικών βιβλίων, τα οποία παρουδσιάζουν ελληνικά εδάφη να εντάσσονται στη «Φυσική Αλβανία» .

Δ) Η άγνοια του ακριβούς αριθμού των Βορειοηπειρωτών λόγω μη υπάρξεως αντικειμενικής απογραφής.

Ε) Η άρνηση λειτουργίας μειονοτικών Δημοτικών Σχολείων σε μεγάλες πόλεις. Τόσα χρόνια μετά την πτώση του Κομμουνισμού οι αλβανικές κυβερνήσεις αναγνωρίζουν ως Έλληνες μόνον τις 58.000 που αναγνώριζαν ο Χότζα και ο Αλία.

Στ) Η προπαγάνδα περί δικαιωμάτων των Τσάμηδων- συνεργατών των Γερμανο-ιταλών στην Κατοχή- και ο χαρακτηρισμός ης Θεσπρωτίας ως «Τσαμουριάς».

Ζ) Η προπαγάνδα των Τιράνων ότι οι Έλληνες Αρβανίτες είναι Αλβανοί.

Η) Η αμφισβήτηση από την κυβέρνηση Ράμα της συμφωνίας μεταξύ Κώστα Καραμανλή και Σάλι Μπερίσα για την οροθέτηση των θαλασσίων ζωνών μεταξύ των δύο χωρών.

Θ) Ο νέος νόμος περί μειονοτήτων που ψήφισε το Αλβανικό Κοινοβούλιο, ο οποίος περιορίζει τα δικαιώματα της Ελληνικής Μειονότητος.

Ι) Η πρόκληση εμποδίων απέναντι στο ελληνικό αίτημα για την περισυλλογή των οστών και τον Χριστιανικό ενταφιασμό των Ελλήνων στρατιωτών του 1940- 41.

Ο εορτασμός της επετείου του ΟΧΙ ας οδηγήσει όλους μας, Κυβέρνηση, κόμματα και πολίτες, να σταθούμε εμπράκτως στο πλευρό των Βορειοηπειρωτών. Αν δεν σεβασθούν τους Βορειοηπειρώτες και τα ιστορικά δίκαια του Ελληνισμού,  τα Τίρανα δεν πρόκειται να προσεγγίσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Άρθρο στην ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Σάββατο 28 – Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Καθώς πλησιάζουν οι δύο μεγάλες Εθνικές Επέτειοι, της 26^ης Οκτωβρίου 1912 (απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ανήμερα του πολιούχου Αγίου Δημητρίου) και της 28^ης Οκτωβρίου 1940 (το μεγάλο ΟΧΙ) αναλογίζομαι τί αισθάνονται, τί καταλαβαίνουν και πόσο σωστά ενημερωμένα είναι σήμερα τα παιδιά μας.

Η πρώτη δυσκολία προέρχεται από την πολεμική που δέχεται η έννοια και η αξία του Έθνους. Πώς θα μιλήσεις για Εθνική Επέτειο χωρίς Έθνος; Οι οπαδοί του μαρξιστικού διεθνισμού ή της ισοπεδωτικής και υλιστικής παγκοσμιοποιήσεως προσπαθούν με κάθε τρόπο να αμφισβητήσουν την ιστορική ύπαρξη των εθνών και τα θεωρούν είτε «φαντασιακές κοινότητες» είτε «κατασκευάσματα της αστικής τάξης». Η πραγματικότητα δείχνει ότι τα καθεστώτα του μαρξισμού-λενινισμού κατέρρευσαν, η παγκοσμιοποίηση αμφισβητείται πολλαπλώς, αλλά τα έθνη και οι εθνικές ταυτότητες συνεχίζουν να διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις.

Η δεύτερη δυσκολία προέρχεται από την έλλειψη στοιχειωδών ιστορικών γνώσεων λόγω της υποβαθμίσεως του μαθήματος της Ιστορίας ή/και της διαστρεβλώσεως των γεγονότων. Στα σχολεία το μάθημα δεν διδάσκεται σωστά. Πολλά σχολικά εγχειρίδια είναι γραμμένα υπό την επίδραση ιδεοληψιών και μονομερών ερμηνειών. Ακόμη και αν το βιβλίο περιέχει χρήσιμα κεφάλαια, έρχονται συνήθως οδηγίες του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής και προτείνουν στους διδάσκοντες να αφαιρέσουν ουσιώδη κεφάλαια με το πρόσχημα του «εξορθολογισμού της ύλης».

Τρίτη δυσκολία: Η γενικότερη αντιμετώπιση των Εθνικών Επετείων από μία μειοψηφία ψευδοπροοδευτικών εκπαιδευτικών. Στην σχολική εορτή θα ακουστούν ποιήματα και κείμενα άσχετα με τα ιστορικά γεγονότα, θα γίνει προσπάθεια ταυτίσεως της Εθνικής Αντιστάσεως με την Αριστερά και μόνον, δηλαδή θα αλλοιωθεί το νόημα της Επετείου.

Τέλος η γενικότερη προπαγάνδα των εθνοαποδομητών επηρεάζει τους νέους και τις νέες. Όταν ακούν το μονότονο και ανιστόρητο κήρυγμα κατά των μαθητικών παρελάσεων πώς να αισθανθούν εθνική υπερηφάνεια;

Γι’ αυτό πρέπει να βοηθήσουμε τα παιδιά μας όσο μπορούμε. Αν άλλοι τα αποκόπτουν από τις ρίζες της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, ας σπεύσουμε όλοι, γονείς, παππούδες-γιαγιάδες, Κατηχητικά και όποιος άλλος μπορεί, να τους μιλήσουμε για την Ιστορία μας.

Ας αναρτήσουμε στο μπαλκόνι μας την ελληνική σημαία και ας καλέσουμε τα παιδιά της οικογενείας να μάς βοηθήσουν. Να αποτίσουν εμπράκτως φόρο τιμής στους νεκρούς, οι οποίοι έχυσαν το αίμα τους για τη Γαλανόλευκη.

Ας τους διηγηθούμε ό,τι γνωρίζουμε ή ό,τι έχουμε ακούσει από τους παλαιότερους για τις μεγάλες εθνικές εποποιίες.

Ας ενθαρρύνουμε τους νέους μας να μαθαίνουν την Ελληνική Ιστορία από εξωσχολικά βιβλία  ή από έγκυρες δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο, ακόμη και από τα παλαιά σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας, τα οποία κυκλοφορούνται σε ανατύπωση.

Οι νέοι είναι το μέλλον. Ας τους διδάξουμε να αντλούν δύναμη από το παρελθόν!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 22/10/2017

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Ο θάνατος του Παλληκαριού αφύπνισε τον Ελληνισμό. Ο ανθυπολοχαγός Παύλος Μελάς σκοτώθηκε από τουρκικό βόλι στη Στάτιτσα (σημερινό χωριό Μελάς) της Καστοριάς, στις 13 Οκτωβρίου 1904. Η Μακεδονία ήταν ακόμη Οθωμανική επαρχία, αλλά καραδοκούσαν οι Βούλγαροι, οι οποίοι προσπαθούσαν με την ένοπλη βία και με τους ιερείς της Σχισματικής Εξαρχίας τους να αλλοιώσουν το φρόνημα των Ελλήνων Μακεδόνων. Η ένοπλη φάση του Μακεδονικού Αγώνος διήρκεσε από το 1904 μέχρι το 1908 και διαφύλαξε τα δίκαια του Ελληνισμού. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912 – 13.

Μία Ελλάδα μικρή, με τα σύνορά της μέχρι την Άρτα και τον Πηνειό, πτωχευμένη το 1893, ηττημένη στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και πολλαπλώς χρεωμένη στους έξι δανειστές του Διεθνιύς Οικονομικού Ελέγχου – η τρόικα της εποχής- κατόρθωσε να προστατεύσει τους Έλληνες που αποτελούσαν την πλειοψηφία στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία. Βεβαίως οι Μακεδόνες δεν έπαυσαν να διεκδικούν την ένωσή τους με την Ελλάδα από το 1821 και μετά, με αποκορύφωμα την εξέγερση της Δυτικής Μακεδονίας το 1878. Οι εθελοντές που ήλθαν να βοηθήσουν από την ελεύθερη Ελλάδα βρήκαν έναν Ελληνισμό μαχόμενο με ελληνορθόδοξα ιδανικά. Σπουδαίοι μαχητές και οι δίγλωσσοι Έλληνες, που μιλούσαν στο σπίτι τους τα ελληνικά ανάμικτα με σλαβικές ή βλαχικές διαλέκτους. Η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι μαχητικές δασκάλες τούς βοήθησαν να παραμείνουν πιστοί στο Πατριαρχείο και στον Ελληνισμό.

Γιατί κερδίσαμε αυτή τη δύσκολη μάχη; Πρώτον, διότι εμφανισθήκαμε ενωμένοι και συντονισμένοι. Διπλωμάτες και κληρικοί, αγωνιστές και άμαχοι, Μακεδόνες και Νότιοι Έλληνες, αξιωματικοί και δάσκαλοι, γυναίκες και παιδιά, όλοι επέδειξαν ομοψυχία και αποφσιστικότητα.

Δεύτερον, διότι οι Έλληνες τότε δίδασκαν στους νέους τα Ελληνορθόδοξα γράμματα, χωρίς συμπλέγματα ψευδοπροοδευτισμού. Αγόρια και κορίτσια μάθαιναν για τον Χριστό και την Ελλάδα, με αγάπη για τα Αρχαία Ελληνικά, με Ορθόδοξα Θρησκευτικά, με σεβασμό στην ιστορική συνέχεια του Έθνους, μέ θαυμασμό για τους ήρωες.

Τρίτον, διότι υπήρχε όραμα: Η Μεγάλη Ιδέα. Οι πολιτικοί, παρά τις διαφωνίες τους, προσπαθούσαν να υλοποιήσουν τον στόχο της απελευθερώσεως των ελληνικών εδαφών. Και οι διανοούμενοι αγωνίζονταν για την εθνική ταυτότητα και όχι για κάποιες μοντέρνες «ταυτότητες» που μάς απασχολούν σήμερα…

Στην εποχή μας βλέπουμε ένα θνησιγενές κράτος να προσπαθεί να υφαρπάσει το όνομά μας και την Ιστορία μας. Τιμώντας τη μνήμη των Μακεδονομάχων δηλώνουμε ότι ο Μακεδονικός Αγώνας συνεχίζεται με ειρηνικά μέσα.

Η έκκληση του Ίωνος Δραγούμη, λίγο μετά τον θάνατο του Μελά, παραμένει επίκαιρη: «Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, η Μακεδονία θα μάς σώση… από τη μετριότητα και από τη ψοφιοσύνη…. Αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε»!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 15/10/2017

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Ούτε η παγκοσμιοποίηση έφερε το τέλος των εθνικών ταυτοτήτων, ούτε η Ευρωπαϊκή ενοποίηση οδηγεί στο τέλος των εθνικών κρατών. Το έθνος ως αξία, ως βίωμα, ως ζωντανή κοινότητα, ως σύνολο ανθρώπων με κοινή συνείδηση παρελθόντος και κοινά οράματα για το μέλλον, δεν ανήκει στο παρελθόν. Οι θαυμαστές της μεταεθνικής εποχής και οι κήρυκες του ισοπεδωτικού διεθνισμού διαψεύσθηκαν. Η εθνική ταυτότητα βρίσκεται στο επίκεντρο αναζητήσεων και συγκρούσεων.

Άλλοι επιχειρούν να διακηρύξουν την εθνική τους ταυτότητα αποχωρούντες από πολυεθνικές συνεργασίες. Παράδειγμα οι Άγγλοι με το Brexit.

Άλλοι ζητούν απόσχιση από το κράτος, στο οποίο ανήκουν. Παράδειγμα οι Καταλανοί και οι Κούρδοι (Ιράκ).

Άλλοι ζητούν μεγαλύτερη αυτονομία μέσα στο κράτος, στο οποίο ζουν. Παράδειγμα οι Κορσικανοί στη Γαλλία, οι βόρειες επαρχίες στη  Ιταλία.

Άλλοι συγκρούονται ενόπλως με την κεντρική κυβέρνηση. Παράδειγμα οι Ρωσόφωνοι της Ουκρανίας.

Άλλοι κλέβουν την Ιστορία των γειτόνων τους για να κατασκευάσουν μία τεχνητή εθνική ταυτότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Σκοπιανοί, οι οποίοι ασεβούν κατά την Ελληνικής Ιστορίας.

Άλλοι δίνουν μάχες με τη Βουλή, τη Δικαιοσύνη και την Αστυνομία της χώρας στην οποία κατοικούν για να διαφυλάξουν την εθνική τους ταυτότητα, τη γη τους και τα δικαιώματά τους. Παράδειγμα οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες στην Αλβανία.

Και άλλοι συγκινούνται με γεγονότα που τονώνουν την εθνική τους υπερηφάνεια. Παράδειγμα οι Έλληνες της Κύπρου, οι οποίοι ενθουσιάσθηκαν από την υπέρπτηση δύο αεροσκαφών της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας κατά τον εορτασμό της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, την 1^η Οκτωβρίου.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει με αμηχανία την έκρηξη αυτού του κύματος εθνικών αναζητήσεων και διεκδικήσεων. Χαρακτηρίζει παράνομο το δημοψήφισμα των Καταλανών και κατά τη γνώμη μου ορθώς πράττει. Όμως δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί τα περισσότερα κράτη-μέλη της Ε. Ε. αναγνώρισαν την απόσχιση των Αλβανών του Κοσσόβου από τη Σερβία. Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Στην περίπτωση αυτή δικαιώνεται η Ελλάς, η οποία ανήκει στη μειοψηφία των Ευρωπαίων που δεν αναγνώρισαν την ανεξαρτησία του Κοσσόβου (Κοσσυφοπεδίου).

Η επιβίωση των εθνικών κρατών και η αναβίωση των εθνικών ταυτοτήτων πρέπει να μάς απασχολήσει σοβαρά στο εσωτερικό της χώρας μας. Ανάμεσα στο ένα άκρο, που είναι ο ρατσισμός και η εθνική αλαζονεία, και στο άλλο άκρο που είναι η ισοπέδωση των εθνικών χαρακτηριστικών και ο αφελληνισμός της Παιδείας, υπάρχει η μέση λύση. Ο υγιής πατριωτισμός, ο σεβασμός στην Ορθοδοξία, στην ελληνική γλώσσα και στην Ιστορία μας, με παράλληλο σεβασμό προς τους άλλους λαούς και τους άλλους πολιτισμούς.

Ας διαφυλάξουμε την εθνική μας ιδιοπροσωπία με τρόπο ειρηνικό και όχι συγκρουσιακό. Ο Ελληνισμός καλείται να συμβάλει δημιουργικά στην παγκόσμια συζήτηση για τη σημασία των εθνικών ταυτοτήτων!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 8.10.2017

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Την Παρασκευή 6.10 και το Σάββατο 7.10 θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα διαλέξεων του Μεγάρου της Ιεράς Συνόδου το Στ΄ Επιστημονικό Συνέδριο από τη σειρά των 10, που έχουν προγραμματισθεί με θέμα την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ήδη έχουν εκδοθεί οι Τόμοι με τα Πρακτικά των 5 προηγουμένων Συνεδρίων και ο στόχος είναι να υπάρχουν 10 τόμοι με πλούσιο ιστορικό υλικό το 2021, όταν ο Ελληνισμός θα τιμά την επέτειο 200 ετών από την έναρξη της Εθνεγερσίας.

Το εφετεινό Συνέδριο θα έχει ως θέμα: «Πολεμικές Συγκρούσεις και τόποι καθαγιασμού του απελευθερωτικού Αγώνος κατά την Επανάσταση του 1821». Τη διοργάνωση έχει αναλάβει η Ειδική Συνοδική Επιτροπή Πολιτιστικής Ταυτότητος με Πρόεδρο τον Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο και με Πρόεδρο της Επιστημονικής Επιτροπής τον κορυφαίο ιστορικό και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών Κωνσταντίνο Σβολόπουλο. Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος έχει επανειλημμένως τονίσει ότι θεωρεί πολύ ωφέλιμη και διαφωτιστική αυτή την προσπάθεια.

Οι εισηγήσεις του Συνεδρίου χωρίζονται σε τρεις ενότητες: Την Παρασκευή 6 Οκτωβρίου το απόγευμα η ενότητα θα έχει ως γενικό τίτλο: «Μορφές και τόποι θυσίας». Θα ομιλήσουν, μεταξύ άλλων, ο Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος για τη θυσία του Αθανασίου Διάκου και ο Σεβ. Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων για τους Νεομάρτυρες της Ναούσης. Άλλοι ομιλητές θα αναφερθούν στο Σούλι, στη Μάνη και σε άλλα ηρωικά πρόσωπα. Η δεύτερη συνεδρία θα λάβει χώραν το πρωί του Σαββάτου 7 Οκτωβρίου και θα έχει ως γενικό τίτλο: «Η αρχή και η πορεία των επιχειρήσεων του Επαναστατικού Αγώνος». Θα γίνει αναφορά στην εξέγερση του Αλ. Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία, στον ιστορικό ρόλο της Αγίας Λαύρα και σε σημαντικές μάχες του Αγώνος. Η Τρίτη συνεδρία, η οποία θα διεξαχθεί το απόγευμα του Σαββάτου 7 Οκτωβρίου, θα έχει ως γενικό τίτλο: «Γενικά χαρακτηριστικά του Αγώνος» και μεταξύ άλλων θα έχει αναφορές στη συμμετοχή των Ελλήνων της Κύπρου και στη συμβολή του Ναυτικού των επαναστημένων Ελλήνων.

Η Εκκλησία της Ελλάδος έχει αναλάβει αυτή την πρωτοβουλία με στόχο να ακούγονται ψύχραιμες και τεκμηριωμένες φωνές και να κατατίθενται απόψεις βασισμένες στις πηγές. Δυστυχώς στην εποχή μας γίνεται μία προσπάθεια να παραθεωρηθούν ή να παρερμηνευθούν οι πηγές, να υποτιμηθεί ο εθνικός και αγωνιστικός ρόλος του ορθοδόξου κλήρου, να διαστρεβλωθούν οι πνευματικές και ιδεολογικές προϋποθέσεις του 1821 και να ξεχαστούν οι ήρωες και οι μάρτυρες. Εξ άλλου με τα Συνέδρια αυτά δίδεται η δυνατότητα στους ερευνητές, αλλά και σε κάθε ενδιαφερόμενο, να έχουν στη διάθεσή τους τόμους των Πρακτικών και να βρίσκουν στοιχεία με βιβλιογραφία και παραπομπές. Η Εκκλησία δεν επιζητεί τον μονόλογο και τη μονοφωνία στα ιστορικά ζητήματα. Στα μέχρι τώρα διεξαχθέντα πέντε Συνέδρια υπήρξαν διαφορετικές απόψεις και έγινε διάλογος, ώστε να δοθεί μία πιο σφαιρική εικόνα των γεγονότων.

Η Τουρκοκρατία και η Ελληνική Επανάσταση έχουν βρεθεί κατά καιρούς στο στόχαστρο μονομερών και ιδεολογικώς φορτισμένων αντιλήψεων. Η μαρξιστική-υλιστική αντίληψη προσπάθησε να χαρακτηρίσει κοινωνική και όχι εθνική την Επανάσταση. Άλλη ομάδα ιστορικών επιχείρησε να παρουσιάσει το 1821 ως γνήσιο τέκνο του δυτικού Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επαναστάσεως. Κάποιοι άλλοι θυσιάζουν την ιστορική αλήθεια στον βωμό των συγχρόνων ελληνοτουρκικών σχέσεων και μάς ζητούν να λησμονήσουμε τους Νεομάρτυρες και τους Εθνομάρτυρες για να βοηθήσουμε την «ελληνοτουρκική φιλία». Όμως την Ιστορία δεν την γράφουν οι ιδεολογίες και οι σκοπιμότητες. Την γράφουν οι μαρτυρίες των πρωταγωνιστών, τα κείμενα των ξένων παρατηρητών και περιηγητών της εποχής, τα Απομνημονεύματα πολιτικών και στρατιωτικών, οι εφημερίδες, οι διακηρύξεις και όλα όσα σώζονται σε αρχεία και βιβλιοθήκες. Πρωτίστως, όμως, την Ιστορία την γράφουν με το αίμα τους και με τη θυσία τους εκείνοι που έδωσαν ελπίδα μέσα στο φως της σκλαβιάς, εκείνοι που πίστεψαν στον Χριστό και στην Ελλάδα, εκείνοι που άνοιξαν δρόμους με το παράδειγμά τους και τον θάνατό τους.

Η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί ή να αλλοιωθεί. Η Επανάσταση έγινε για του Χριστού την Πίστη την αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία. Αν δεν είχε προηγηθεί το Κρυφό Σχολειό, ο Πατροκοσμάς και η θυσία των Νεομαρτύρων θα είχαν τουρκέψει οι πρόγονοί μας. Δεν θα είχε μείνει μαγιά για να ξεσηκωθεί το 1821. Δεν είναι τυχαίο ότι ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός στον «Ύμνον εις την Ελευθερίαν» αναφέρεται συχνά στον Χριστό, στη θρησκεία, στον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε, τον Εθνοϊερομάρτυρα. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι ο ίδιος ποιητής έγραψε στο πεζό δοκίμιο που συνοδεύει τους «Ελευθέρους Πολιορκημένους» του ότι τα δύο μεγάλα ιδανικά για τα οποία αγωνίσθηκε η Φρουρά του Μεσολογγίου ήσαν η Πίστη και η πατρίδα.

Γι’ αυτό θεωρώ ως ιδιαιτέρως επίκαιρο και διδακτικό το θέμα του εφετεινού Στ΄ Επιστημονικού Συνεδρίου. Με τον ορθολογισμό της επιστημονικής έρευνας, αλλά και με της καρδιάς το πύρωμα, οι ομιλητές θα μάς θυμίσουν ορισμένες από τις πάμπολλες ηρωικές στιγμές και μορφές του Αγώνος. Χρήσιμη απάντηση στους σχεδιαστές της ανιστόρητης Ιστορίας, την οποία προετοιμάζει το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Σ’ αυτούς που αμφισβητούν τα ελληνορθόδοξα ιδανικά των Αγωνιστών.

Άρθρο στην ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 4.10.2017