Kωνσταντίνος Χολέβας

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Με ανάμικτα συναισθήματα τιμούμε σήμερα τη συμπλήρωση 197 ετών από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Από τη μία πλευρά οι προκλήσεις των Σκοπιανών και των Αλβανών, η παράνομη κράτηση στην Αδριανούπολη δύο Ελλήνων στρατιωτικών και ο νέος Οθωμανισμός-επεκτατισμός του Ερντογάν μάς καθιστούν ανήσυχους για την ειρήνη στην περιοχή μας.

Επίσης μάς προβληματίζει η δημογραφική μας παρακμή, όπως καταδεικνύει και η μελέτη του Ινστιτούτου του Βερολίνου, η οποία ανακοινώθηκε προ ολίγων ημερών. Έχουμε έναν από τους πιο γηρασμένους πληθυσμούς στην Ευρώπη. Ένας στους πέντε Έλληνες είναι άνω των 65 ετών.

Και γενικότερα μάς στενοχωρεί η προσπάθεια των κυβερνώντων να επιβάλουν ένα διχαστικό κλίμα. Μας ενοχλεί  η αμφισβήτηση του  εθνικού και χριστιανικού περιεχομένου που πρέπει να έχει η Παιδεία.

Από την άλλη πλευρά λαμβάνουμε ορισμένα μηνύματα συγκρατημένης αισιοδοξίας, τα οποία μάς επιτρέπουν να ελπίζουμε ότι η μαγιά -που θα έλεγε και ο Μακρυγιάννης– επιβιώνει παρά τα θεριά που προσπαθούν να μάς δαγκώσουν.

Παρατηρούμε με χαρά μία σειρά δημοσκοπήσεων, στις οποίες η πλειοψηφία των Ελλήνων δηλώνουμε αντίθετοι σε μία υποχωρητική πολιτική στα εθνικά θέματα. Το όνομα της Μακεδονίας δεν το παραχωρούμε σε ένα πολυεθνικό συνονθύλευμα.

Και διαβάζουμε με ευχαρίστηση ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας, το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της χώρας, έκρινε ως αντισυνταγματικό το περιεχόμενο των «μοντέρνων» και πολυθρησκειακών Θρησκευτικών, τα οποία εισήγαγε στα σχολεία ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Ιστορία μας και το ισχύον Σύνταγμα επιβάλλουν σεβασμό στην εθνική και θρησκευτική μας ταυτότητα.

Ενώπιον των δυσκολιών αντλούμε δύναμη και θάρρος από τους αγωνιστές της εθνικής ελευθερίας. Ακολουθούμε τη συμβουλή του Κωστή Παλαμά και προσπαθούμε να ξαναμεθύσουμε με το αθάνατο κρασί του ’21. Διαβάζουμε τον Διονύσιο Σολωμό και συνειδητοποιούμε ότι ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν (1823) είναι ταυτοχρόνως και Ύμνος εις την Ορθοδοξίαν.

Ξαναπιάνουμε στα χέρια μας την Προκήρυξη του Αλεξάνδρου Υψηλάντη της 24.2.1821 και βροντοφωνάζουμε: «Μάχου Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος»! Μελετούμε τα Απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη και τον βλέπουμε να λέει στον Άγγλο Χάμιλτον ότι οι Έλληνες του 1821 δεν συνθηκολογούν. Θεωρούν αρχηγό τους τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, ο οποίος «συνθήκη δεν έκαμε».

Επισκεπτόμαστε τα πεδία των μαχών μαζί με τα κείμενα του Μακρυγιάννη, ο οποίος φωνάζει στους στρατιώτες του ότι «γι’ αυτά πολεμήσαμε» δείχνοντας τα αρχαία αγάλματα. Θαυμάζουμε τη συνείδηση εθνικής συνέχειας που είχαν μέσα τους αυτοί οι  άνθρωποι. Η Ελληνική Διάρκεια ενέπνευσε τους αγωνιστές. Συνέχιζαν την πνευματική παράδοση των Αρχαίων Ελλήνων και του Βυζαντίου/Ρωμανίας..

Προσκυνούμε ευλαβικά μπροστά στο Κιόσκι της Νάουσας όπου μαρτύρησαν οι 1400 Νεομάρτυρες το 1822. Για να τιμήσουμε τη θυσία τους οφείλουμε να υπερασπισθούμε το όνομα  και την ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Άρθρο στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Σάββατο 24 – Κυριακή 25 Μαρτίου 2018

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Το Ορθόδοξο Χριστιανικό και πατριωτικό φρόνημα των επαναστατών του 1821 καταδεικνύει αριστοτεχνικά με τα κείμενά του ο Στρατηγός Ιωάννης Μκρυγιάννης. Γεννήθηκε το 1797 σε ένα χωριό κοντά στο Λιδωρίκι Φωκίδος και πέθανε το 1864 στην Αθήνα. Μετέσχε σε πολλές μάχες του Αγώνος και πρωτοστάτησε στις 3 Σεπτεμβρίου 1843 στην εξέγερση που είχε ως αποτέλεσμα την παραχώρηση Συντάγματος από τον Βασιλέα Όθωνα.

Η ελληνορθόδοξη συνείδησή του εκφράζεται γλαφυρά, παρά την έλλειψη στοιχειώδους παιδείας, στα δύο κείμενα που μάς άφησε. Το πρώτο βιβλίο είναι τα Απομνημονεύματα, τα οποία εξυμνήθηκαν από τον Νομπελίστα ποιητή μας Γιώργο Σεφέρη. Το δεύτερο, το οποίο εξεδόθη το 1983, έλαβε από τον επιμελητή τον τίτλο «Οράματα και Θάματα» και αναφέρεται στην περίοδο μετά την Ελληνική Επανάσταση.

Στο τέλος των Απομνημονευμάτων γράφει τα εξής χαρακτηριστικά που καθιστούν εμφανή τον σεβασμό του στην πατρίδα και στη θρησκεία:

«Κι ὅσα σημειώνω τὰ σημειώνω γιατί δὲν ὑποφέρω νὰ βλέπω τὸ ἄδικο νὰ πνίγει τὸ δίκιο. Γιὰ κεῖνο ἔμαθα γράμματα στὰ γεράματα καὶ κάνω αὐτὸ τὸ γράψιμο τὸ ἀπελέκητο, ὅτι δὲν εἶχα τὸν τρόπον ὄντας παιδὶ νὰ σπουδάξω: ἤμουν φτωχὸς κι ἔκανα τὸν ὑπηρέτη καὶ τιμάρευα ἄλογα, κι ἄλλες πλῆθος δουλειὲς ἔκανα, νὰ βγάλω τὸ πατρικό μου χρέος ποὺ μᾶς χρέωσαν οἱ χαραμῆδες, καὶ νὰ ζήσω κι ἐγὼ σὲ τούτη τὴν κοινωνία, ὅσο ἔχω τ᾿ ἀμανέτι τοῦ Θεοῦ στὸ σῶμα μου. Κι ἀφοῦ ὁ Θεὸς θέλησε νὰ κάμει νεκρανάσταση στὴν Πατρίδα μου, νὰ τὴ λευτερώσει ἀπὸ τὴν τυραγνία τῶν Τούρκων, ἀξίωσε κι ἐμένα νὰ δουλέψω κατὰ δύναμη, λιγότερον ἀπὸ τὸν χερότερο πατριώτη μου Ἕλληνα. Γράφουν σοφοὶ ἄντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι, καὶ ξένοι διαβασμένοι γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ἕνα πρᾶμα μόνο μὲ παρακίνησε κι ἐμένα νὰ γράψω: ὅτι τούτη τὴν πατρίδα τὴν ἔχομεν ὅλοι μαζί, καὶ σοφοὶ κι ἀμαθεῖς, καὶ πλούσιοι καὶ φτωχοί, καὶ πολιτικοὶ καὶ στρατιωτικοί, καὶ οἱ πλέον μικρότεροι ἄνθρωποι. Ὅσοι ἀγωνιστήκαμεν, ἀναλόγως ὁ καθείς, ἔχομεν νὰ ζήσομεν ἐδῶ. Τὸ λοιπὸν δουλέψαμεν ὅλοι μαζὶ νὰ τὴ φυλᾶμε κι ὅλοι μαζί, καὶ νὰ μὴ λέγει οὔτε ὁ δυνατὸς «ἐγώ», οὔτε ὁ ἀδύνατος. Ξέρετε πότε νὰ λέγει ὁ καθεὶς «ἐγώ»; ὅταν ἀγωνιστεῖ μόνος του καὶ φκιάσει ἢ χαλάσει, νὰ λέγει «ἐγώ»· ὅταν ὅμως ἀγωνίζονται πολλοὶ καὶ φκιάνουν, τότε νὰ λένε «ἐμεῖς». Εἴμαστε στὸ «ἐμεῖς» κι ὄχι στὸ «ἐγώ». Καὶ στὸ ἑξῆς νὰ μάθομε γνώση, ἂν θέλομε νὰ φκιάσομε χωριὸ νὰ ζήσομε ὅλοι μαζί. Ἔγραψα γυμνὴ τὴν ἀλήθεια, νὰ ἰδοῦνε ὅλοι οἱ Ἕλληνες ν᾿ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν πατρίδα τους, γιὰ τὴ θρησκεία τους· νὰ ἰδοῦνε καὶ τὰ παιδιά μου καὶ νὰ λένε: «Ἔχομε ἀγῶνες πατρικούς, ἔχομε θυσίες -ἂν εἶναι ἀγῶνες καὶ θυσίες. Καὶ νὰ μπαίνουν σὲ φιλοτιμία καὶ νὰ ἐργάζονται στὸ καλό της πατρίδας τους, τῆς θρησκείας τους καὶ τῆς κοινωνίας- ὅτι θὰ εἶναι καλὰ δικά τους.»

Ο Μακρυγιάννης όπως και όλοι οι αγωνιστές είχε συνείδηση της διαχρονικής συνέχειας του Ελληνισμού. Ο σεβασμός του στην Αρχαία Ελλάδα φαίνεται από την ακόλουθη διήγησή του:

«Εἶχα δυὸ ἀγάλματα περίφημα, μία γυναῖκα κι ἕνα βασιλόπουλο, ἀτόφια -φαίνονταν οἱ φλέβες, τόση ἐντέλειαν εἶχαν. Ὅταν χάλασαν τὸν Πόρο, τὰ ῾χαν πάρει κάτι στρατιῶτες, καὶ στ᾿ Ἄργος θὰ τὰ πουλοῦσαν κάτι Εὐρωπαίων· χίλια τάλαρα γύρευαν […]. Πῆρα τοὺς στρατιῶτες, τοὺς μίλησα: ῾Αὐτά, καὶ δέκα χιλιάδες τάλαρα νὰ σᾶς δώσουνε, νὰ μὴν τὸ καταδεχτεῖτε νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν πατρίδα μας. Γι᾿ αὐτὰ πολεμήσαμε.»

Γι’ αυτά πολέμησαν οι αγωνιστές του 1821. Για την Αρχαία Ελλάδα, για τη Βυζαντινή Ρωμηοσύνη, αλλά και για τη διαφύλαξη της Ορθοδοξίας μας. Ο Μακρυγιάννης αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση ευλαβούς Ορθοδόξου. Πίστευε, όπως οι περισσότεροι αγωνιστές, στη Θεία Πρόνοια. Η ακόλουθη συνομιλία του με τον Γάλλο Ναύαρχο Δεριγνύ στους Μύλους της Αργολίδος είναι αποκαλυπτική του ήθους του 1821:

«Ἐκεῖ πού ῾φκιανα τὶς θέσεις στοὺς Μύλους, ἦρθε ὁ Ντερνὺς νὰ μὲ ἰδεῖ: Μοῦ λέγει:

»- Τί κάνεις αὐτοῦ; Αὐτὲς οἱ θέσες εἶναι ἀδύνατες· τί πόλεμο θὰ κάνετε μὲ τὸν Μπραΐμη αὐτοῦ;

»Τοῦ λέγω:

»- Εἶναι ἀδύνατες οἱ θέσες κι ἐμεῖς. Ὅμως εἶναι δυνατὸς ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς προστατεύει, καὶ θὰ δείξομε τὴν τύχη μας σ᾿ αὐτὲς τὶς θέσες τὶς ἀδύνατες. Κι ἂν εἴμαστε ὀλίγοι στὸ πλῆθος τοῦ Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ᾿ ἕναν τρόπο· ὅτι ἡ τύχη μας ἔχει τοὺς Ἕλληνες πάντοτε ὀλίγους. Ὅτι ἀρχὴ καὶ τέλος παλαιόθε καὶ ὡς τώρα, ὅλα τὰ θεριὰ πολεμοῦν νὰ μᾶς φᾶνε καὶ δὲν μποροῦνε. Τρῶνε ἀπὸ μᾶς καὶ μένει καὶ μαγιά. Καὶ οἱ ὀλίγοι ἀποφασίζουν νὰ πεθάνουν. Καὶ ὅταν κάνουν αὐτήνη τὴν ἀπόφαση, λίγες φορὲς χάνουν καὶ πολλὲς κερδαίνουν. Ἡ θέση ὅπου εἴμαστε σήμερα ἐδῶ εἶναι τοιούτη. Καὶ θὰ ἰδοῦμε τὴν τύχη μας οἱ ἀδύνατοι μὲ τοὺς δυνατούς.

»- Τρὲ μπιέν, λέγει κι ἀναχώρησε ὁ ναύαρχος».

Είμαστε αδύνατοι, αλλά είναι δυνατός ο Θεός μας, διδάσκει ο Μακρυγιάννης. Και με αυτή την πίστη νίκησε τον Ιμπραήμ. Ενδιαφέρον δίδαγμα και για τους σύγχρονους Έλληνες. Με πίστη στον Θεό και επίγνωση της Ιστορίας μας θα γίνουμε πιο δυνατοί για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες!

Άρθρο στην ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 21.3.2018

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Στο  Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών ο οργανισμός DiaNEOsis παρουσίασε τα πρώτα αποτελέσματα μιας μεγάλης έρευνας που αναζητεί  τις τάσεις που επικρατούν στην κοινωνία μας. Παρατηρούμε ότι ο σημερινός Έλληνας, παρά την πολεμική ορισμένων πολιτικών κομμάτων και ΜΜΕ κατά των παραδοσιακών αξιών, επιθυμεί τη διαφύλαξη της ελληνορθόδοξης ταυτότητάς μας.

Παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά στοιχεία από την έρευνα: Οι Έλληνες  ζητούν να ορθώσουμε το ανάστημά μας στα εθνικά θέματα, κάτι που έγινε αισθητό και με τα συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας. Δεν εγκρίνουν την τακτική των συνεχών υποχωρήσεων και έχουν ανάγκη να νιώσουν υπερήφανοι.

Το 93% των Ελλήνων δηλώνουν εμπιστοσύνη στον θεσμό της οικογενείας και ακολουθούν οι θεσμοί των Ενόπλων Δυνάμεων, της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης.

Το 85% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι πιστεύει στον Θεό και το 60% ότι βρίσκεται κοντά στη θρησκεία πηγαίνοντας τακτικά στην Εκκλησία.

Παραλλήλως αυξάνεται και η εμπιστοσύνη προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία είχε κλονισθεί κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης. Η έρευνα καταδεικνύει ότι η εμπιστοσύνη στην Ε.Ε. ενισχύθηκε κατά 10 μονάδες, δηλαδή από το 53,55 τον Δεκέμβριο 2016 έφτασε το 63% τον Ιανουάριο του 2018. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η σύνθεση παραδοσιακών απόψεων και συγκρατημένου, αλλά συγκροτημένου, ευρωπαϊσμού. Το μήνυμα του μέσου Έλληνα είναι ότι θέλει να έχει ενεργό ρόλο σε μία υπερεθνική ένωση όπως είναι η  ευρωπαϊκή οικογένεια,  αλλά δεν δέχεται εκπτώσεις και αμφισβητήσεις ως προς την εθνική του ταυτότητα.

Ένα στοιχείο άξιο σχολιασμού είναι ότι η έρευνα δείχνει την ιδιαίτερη προσκόλληση προς τις παραδοσιακές αξίες για τις ηλικίες μεταξύ 25 και 54 ετών. Πρόκειται για μία εντυπωσιακή στροφή της νεώτερης γενιάς, η οποία αντιστέκεται επιτυχώς στις προσπάθειες των εθνοαποδομητών και των ψευδοπροοδευτικών.

Σε γενικές γραμμές το μήνυμα της έρευνας θα μπορούσε να είναι: «Στην Ευρώπη με ελληνορθόδοξη ταυτότητα». Και ο υπότιτλος, κατά την άποψή μου, είναι: Η αποτυχία των εθνοαποδομητών. Όλοι εκείνοι που βάλλουν εδώ και μερικές δεκαετίες κατά της Εκκλησίας, κατά της Ιστορίας, κατά της συνέχειας του Ελληνισμού, αυτοί που ζητούν άτακτη υποχώρηση στα εθνικά θέματα και αυτοί που χλευάζουν τους ήρωες και τους μάρτυρες της Εκκλησίας και του Έθνους, φαίνεται ότι αποτυγχάνουν στον σκοπό τους. Ο Έλληνας θέλει την Ευρώπη, τα σύγχρονα επαγγέλματα, την Πληροφορική και το Διαδίκτυο, αλλά ταυτοχρόνως δεν επιθυμεί να αποκοπεί από την Ορθόδοξη Πίστη και από τις ιστορικές του ρίζες.

Όσοι χειρίζονται τα ελληνοτουρκικά και το Σκοπιανό ας προσέξουν το σημείο της έρευνας που μιλά για την ανάγκη να υψώσουμε το ανάστημά μας. Ο λαός μας δεν θα δεχθεί ούτε νέα Ίμια ούτε την παραχώρηση ιστορικών ονομάτων.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 18.3.2018

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Σήμερα όταν ομιλούμε για το Μακεδονικό ζήτημα αναφερομαστε στο όνομα του κράτους των Σκοπίων και στις εύλογες ελληνικές αντιρρήσεις ως προς τη χρήση του ονόματος Μακεδονία. Όμως το πρόβλημα έχει και προηγούμενους ιστορικούς σταθμούς. Ξεκίνησε το 1870 ως βουλγαρική διεκδίκηση επί των εδαφών και επί των ελληνικών πληθυσμών της τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας. Ας θυμηθούμε εν συντομία τις 4 φάσεις του ζητήματος.

1. Η Βουλγαρική Εξαρχία και τα σχέδια για Μεγάλη Βουλγαρία. Μέχρι το 1877 η Βουλγαρία παρέμενε υπό τουρκικό ζυγό. Όμως κατά την περίοδο 1862-1870 υπό την καθοδήγηση του κόμητος Ιγνάτιεφ, του Ρώσου Πρέσβεως στην Κωνσταντινούπολη, ορισμένοι Μητροπολίτες των βουλγαρικών επαρχιών αποσχίσθηκαν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και δημιούργησαν τη Σχισματική Εκκλησία, η οποία ονομάσθηκε Εξαρχία.Το 1872 οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες καταδίκασαν τους Εξαρχικούς επί εθνοφυλετισμώ. Δεν καταδικάσθηκε ο υγιής πατριωτισμός, αλλά η δημιουργία σχισματικών εκκλησιαστικών καθεστώτων με εθνικιστικό και φυλετικό κριτήριο, χωρίς μάλιστα την άδεια του Οικουμενικού Θρόνου.

Το 1878 με τη λήξη του ρωσο-τουρκικού πολέμου ελευθερώνεται η σημερινή Βουλγαρία, αλλά ο ρωσικός Πανσλαβισμός ήθελε να δημιουργήσει τη Μεγάλη Βουλγαρία για να κατέβουν οι Ρώσοι στο Αιγαίο. Οι Έλληνες μακεδόνες πληροφορούνται ότι θα περιληφθούν (πλην Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής) στη Μεγάλη Βουλγαρία και επαναστατούν. Τον Φεβρουάριο του 1878 εκδηλώνεται η πρώτη φάση του Μακεδονικού Αγώνος με επίκεντρο το Λιτόχωρο, το όρος Μπούρινο της Κοζάνης και τα μοναστήρια του Ολύμπου. Τελικά οι άλλες Μεγάλες Δυνάμεις ανατατρέπουν τα ρωσικά σχέδια για μεγάλο βουλγαρικό κράτος. Οι Έλληνες της Μακεδονίας παραμένουν υπό Οθωμανικό τουρκικό ζυγό.

2. 1903- 1908. Η αποκορύφωση της ένοπλης ρήξης Ελλήνων και Βουλγάρων. Ο Μακεδονικός Αγών. Οι Βούλγαροι προσπαθούν να εντάξουν στην Εξαρχία τα ελληνικά χωρθά της Μακεδονίας. Χρησιμοποιούν τη βία των ενόπλων ομάδων, των κομιτατζήδων. Η πολιτική καθοδήγηση γίνεται από την οργάνωση ΒΜΡΟ, η οποία στα ελληνικά έγινε γνωστή ως ΕΜΕΟ (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση). Αρχικά είχε τα αρχικά ΒΜΟΡΟ, διότι περιλάμβανε και τη λέξη Οντρίνσκο, δηλαδή Αδριανουπολίτικη ώστε να υποτάξει και τον Ελληνισμό της Θράκης.

Οι Εξαρχικοί είχαν πάρει έγκριση από τον Σουλτάνο να στέλνουν Βούλγαρο ιερέα σε κάθε χωριό, στο οποίο τα 2/3 των κατοίκων θα υπέγραφαν ότι προτιμούν τη Βουλγαρική Εξαρχία. Για να πεισθούν τα χωριά να υπογράψουν χρησιμοπιήθηκε η σκληρή βία. Πολλοί κληρικοί, πρόκριτοι και δάσκαλοι φονεύθηκαν διότι επέμεναν να δηλώνουν Έλληνες και Πατριαρχικοί. Οι Χριστιανοί κάτοικοι της Μακεδονίας επέδειξαν συγκινητική αφοσίωση στον Ελληνισμό, έστω και αν αρκετοί από αυτούς – ιδίως στη Δυτική Μακεδονία- μιλούσαν ένα μικτό ελληνοβουλγαρικό ιδίωμα. Σήμερα το ιδίωμα αυτό ονομάζετια «τα εντόιπικα» και ομιλείται από μερικές χιλιάδες Ελλήνων.

Στις 20 Ιουλίου 1903 (Ίλιντεν= η ημέρα του Προφήτη Ηλία) η ΕΜΕΟ οργανώνει μία δολιοφθορά στη Δυτική Μακεδονία και οι Οθωμανοί στρτιώτες ξεσπούν στους Βλαχόφωνους ελληνικούς πληθυσμούς της Κλεισούρας, του Νυμφαίου και του Κρουσόβου (σήμερα ανήκει στο κράτος των Σκοπίων). Η Αθήνα αφυπνίζεται και συνειδητοπιοεί τον κίνδυνο που διατρέχουν οι Έλληνες Μακεδόνες. Αρχίζει ο διμέτωπος αγώνας κατά των Βουλγάρων Εξαρχικών και κατά των Τούρκων κατακτητών. Οι εντόπιοι Μακεδόνες οπλαρχηγοί ενισχύονται από αξιωματικούς που έρχονται με ψευδώνυμα από την Αθήνα (Παύλος Μελάς = Μίκης Ζέζας, Σαράντος Αγαπηνός = καπετάν Άγρας κ.ά) και από εθελοντές Κρητικούς, Μανιάτες, Ηπειρώτες, Κυπρίους κλπ. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει ήδη αποστείλει νέους, μορφωμένους και δυμαμικούς Ιεράρχες στις κυριώτερες πόλεις της Μακεδονίας. Ο Μακεδονικός Αγώνας αποτελεί υπόδειγμα οργανώσεως και συντονισμού, το οποίο αποδεικνύει ότι μπορούμε να κατορθώσουμε πολλά, όταν είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι. Για λόγους ιστορικής δικαιοσύνης αναφέρουμε ότι Οικουμενικός Πατριάρχης ήταν ο Ιωακείμ Γ΄ και σχεδιαστές της ελληνικής αντεπίθεσης ήσαν οι διπλωμάτες Λάμπρος Κορομηλάς και Ίων Δραγούμης.

Οι Ελληνικοί πληθυσμοί αποκτούν δύναμη και ανακτούν το θάρρος τους. Η σύγκρουση λήγει φαινομενικά το 1908 με την υποτιθέμενη φιλελευθεροποίηση του Οθωμανικού κράτους και η Μακεδονία τελικά ελευθερώνεται με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13.

Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής Μακεδονίας ενσωματώνεται στην Ελλάδα , ένα μικρό μέρος στη Σερβία και ένα επίσης μικρό μέρος στη Βουλγαρία. Τα περί ποσοστών 51% κ.λπ. είναι ανακριβή. Δεν αναφέρονται σε καμμία διεθνή συνθήκη. Η Ελλάς σήμερα ελέγχει το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των εδαφών της ιστορικής Μακεδονίας.

3. Ο Τίτο, το τεχνητό «Μακεδονικό» έθνος και η Λαϊκή Δημοκρατία της «Μακεδονίας». Ήδη κατά τις δεκαετίες 1920 και 1930 η βουλγαρική προπαγάνδα χρησιμοποίησε την Κομμουνιστική Διεθνή, δηλαδή την Ομοσπονδία των Κομμουνιστικών Κομμάτων, για να διαδώσει την ιδέα ότι υπάρχει «μακεδονικό» έθνος. Επειδή δεν έπειθε το σύνθημα «Η Μακεδονία στους Βουλγάρους» προτίμησαν το απατηλό σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες». Υπό την πίεση του Στάλιν και του ισχυρού Κ.Κ. Βουλγαρίας τα κομμουνιστικά κόμματα των Βαλκανίων, περλαμβανομένου και του ελληνικού, ακολούθησαν αυτή τη γραμμή.

Το 1944 με την επιβολή του κομμουνιστικού καθεστώτος στην τότε ενιαία Γιουγκοσλαβία ο Κροάτης δικτάτωρ Τίτο ανακήρυξε επισήμως την περιοχή Σκοπίων ως Λαίκή Δημοκρατία της «Μακεδονίας». Κατασκεύασε έθνος, ιστορία, γλώσσα, Ακαδημία και άλλους μηχανισμούς για να μπορεί να διεκδικεί εδάφη από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία. Μέχρι τότε η περιοχή γύρω από τα Σκόπια ονομαζόταν Νότιος Σεβία και για μικρό διάστημα Βάρνταρσκα Μπανοβίνα, δηλαδή επαρχία του ποταμού Αξιού. Οι κάτοικοι πριν από το 1944 δήλωναν Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι και Αλβανοί. Με τη δύναμη της καταπιεστικής προπαγάνδας και του ολοκληρωτικού καθεστώτος ο Τίτο κατόρθωσε να εκβιάσει συνειδήσεις και να αλλοιώσει την εθνική ταυτότητα της πλειοψηφίας.

Μάλιστα είδαμε και κάτι παγκοσμίως πρωτοφανές: Άθεος ίδρυσε Εκκλησία. Με υπόδειξη του Τίτο οι τρεις Επισκοπές της «Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» αποσχίσθηκαν από το Ορθόδοξο Σερβικό Πατριαρχείο (1958) και αργότερα ανακήρυξαν την Αυτοκεφαλία τους (1967). Το Οικουμενικό Πατριαρχείο και σύμπασα η Ορθοδοξία ανά την Υφήλιο αρνήθηκε να αναγνωρίσει αυτή την αντικανονική πράξη. Πρόκειται για την Σχισματική και ψευδεπίγραφη «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία».

4. Η δημιουργία του κράτους των Σκοπίων και η ελληνική αντίδραση στον σφεερισμό του ονόματος. Η Γιουγκοσλαβία το 1991 διελύθη εις τα εξ ών συνετέθη. Ένα από τα κράτη που δημιουργήθηκαν είναι το κράτος που διεκδικεί το ονομά μας, την Ιστορία μας, τον Πολιτισμό μας, την ταυτότητά μας και, για να μην το ξεχνούμε, τα εδάφη της Βορείυ Ελλάδος. Ο Ελληνισμός ορθώς αντέδρασε και επιμένει να αντιδρά στη χρήση του ονόματος «Μακεδονία» από ένα πολυεθνικό κράτος, το οποίο θρασύτατα πλαστογραφεί την ελληνική, αλλά και τη βουλγαρική ιστορία, και το οποίο συνεχίζει να πιστεύει στο ιδεολόγημα του Τίτο: Η «Μακεδονία» του Βαρδάρη με έδρα τα Σκόπια, θα απελευθερώσει τη Μακεδονία του Αιγαίου (δηλ. την ελληνική) και τη Μακεδονία του Πιρίν (βουλγαρική επαρχία).

Το όνομα προβάλλει τον αλυτρωτισμό. Δεν πρέπει να δεχθούμε οποιαδήποτε σύνθετη ή παράγωγη ονομασία, η οποία θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία. Η Μακεδονία είναι μία, ελληνική και αδιαπραγμάτευτη. Οι προσδιορισμοί Άνω, Νέα κλπ γρήγορα θα ξεχαστούν και θα εκπέσουν. Θα μείνει μόνον ο όρος Μακεδονία για το κράτος, «μακεδομική» για την εθνότητα και τη γλώσσα. Τότε θα έχουμε πλέον πρόβλημα εμείς οι Έλληνες να χρησιμοποιούμε τον όρο Μακεδονία. Και εγώ που γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη θα αναγκασθώ – ο μη γένοιτο- να δηλώνω Κατωμακεδόνας, Παλαιομακεδόνας ή μήπως Βορειοθεσσαλός;

Ας ακούσουν οι αρμόδιοι τη φωνή της Ιστορίας, τη φωνή της Εκκλησίας και τη φωνή του λαού, όπως αυτή εκφράσθηκε με τα δύο μεγάλα συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Ο Άγιος Δημήτριος και όλοι οι Άγιοι της Μακεδονίας είθε να βοηθήσουν για την επικράτηση της ιστορικής αλήθειας και της δικαιοσύνης!

Άρθρο στο περιοδικό ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, Μαρτίου 2018

Η Παναγία η Κοσμοσώτειρα, Φέρες Έβρου (φωτoγραφία από radio maximum)

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Ενώνω την προσευχή μου με την προσευχή όλων των Ελλήνων και εύχομαι τη γρήγορη απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών μας, οι οποίοι κρατούνται στις τουρκικές φυλακές. Συμφωνώ με τους ταξιδιωτικούς πράκτορες της Θράκης και γενικότερα της Βορείου Ελλάδος, οι οποίοι σταμάτησαν τη διοργάνωση εκδρομών προς την Αδριανούπολη και την Κωνσταντινούπολη. Γιατί να αφήνουμε τα χρήματά μας σε μία χώρα, η οποία φέρεται επιθετικά και απειλητικά ενατίον μας;

Με την ευκαιρία αυτή πιστεύω ότι είναι εθνικώς επωφελές να πυκνώσουμε τις επισκέψεις μας στην ακριτική αυτή περιοχή. Όλοι οι Έλληνες, όπου κι αν κατοικούμε, να προγραμματίσουμε εκδρομές και επισκέψεις στον Νομό Έβρου. Σχολεία, Πανεπιστήμια, σωματεία, ενορίες, πολιτιστικοί σύλλογοι, όσοι μπορούμε. Να γνωρίσουμε τις φυσικές ομορφιές, να συνειδητοποιήσουμε το εύρος του πολιτισμού μας, να προσκυνήσουμε στα μοναστήρια, να μιλήσουμε με τους κατοίκους, να στηρίξουμε την οικονομία των πόλεων και των χωριών του Έβρου μας.

Να μάθουν τα παιδιά μας πόσο όμορφο είναι το Δέλτα του Έβρου, να θαυμάσουν το δάσος της Δαδιάς, να προσκυνήσουν την Παναγία την Κοσμοσώτειρα στις Φέρες, τον περικαλλή Ναό που έκτισαν οι Αυτοκράτορες Κομνηνοί. Να μάθουν για την παράδοση των μεταξωτών στο Σουφλί, να ακούσουν τον βίο και τα επιτεύγματα του Αγίου Βασιλέως Ιωάννου Βατάτζη, που γεννήθηκε στο Διδυμότειχο και κυβέρνησε τη Βυζαντινή μας Αυτοκρατορία με έδρα τη Νίκαια τον 13^ο αιώνα. Να θαυμάσουν τα βυζαντινά τείχη στο Διδυμότειχο και στο Πύθιο, να επισκεφθούν πόλεις ταχέως αναπτυσσόμενες όπως είναι η Αλεξανδρούπολη και η Ορεστιάδα.

Και να μην ξεχάσουμε τη Σαμοθράκη. Είναι το νησί του Νομού Έβρου. Με καταπράσινα δάση και με τη μνήμη των Πέντε Νεομαρτύρων να τονώνει το ελληνορθόδοξο φρόνημα.

Όποιος επισκέπτεται τον Έβρο εντυπωσιάζεται από τον πατριωτισμό, τη χριστιανική ευλάβεια και την εργατικότητα των κατοίκων. Στρατός και λαός συνυπάρχουν και συνεργάζονται αρμονικά. Ο μεγαλοπρεπής Ναός της Παναγίας Ελευθερώτριας στο Διδυμότειχο πανηγυρίζει τις εθνικές επετείους υψώνοντας μία τεράστια ελληνική σημαία. Ας προσευχηθούμε στην Ελευθερώτρια Παναγία να ελευθερωθούν το συντομότερο ο Ανθυπολοχαγός και ο Λοχίας που κρατούνται αδίκως.

Η αναδρομή στην Ιστορία φέρνει στον νου τον Ιούλιο του 1923. Κατά τη διαπραγμάτευση της Συνθήκης της Λωζάννης ο Ελευθέριος Βενιζέλος παραχώρησε στον Τούρκο Ισμέτ Ινονού, συνεργάτη του Κεμάλ, το «Τρίγωνο του Κάραγατς», για να μην ζητήσει η Τουρκία πολεμικές αποζημιώσεις. Είναι το μονο σημείο όπου ο Έβρος παύει να αποτελεί σύνορο και εισέρχεται στο τουρκικό έδαφος. Είναι εκεί που συνελήφθησαν προ εβδομάδος οι δύο στρατιωτικοί μας.

Μήπως θα ήταν καλύτερα να είχε υψωθεί εκεί φράκτης με συρματόπλεγμα; Εάν υπήρχε δεν θα μπορούσαν οι Τούρκοι να συλλάβουν τους δύο Έλληνες.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 11.3.2018

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Κάθε χρόνο στις 3 Μαρτίου η μνήμη μου στρέφεται στον Σταυραετό του Μαχαιρά, τον υπαρχηγό της ΕΟΚΑ, τον ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου. Ήταν 3.3.1957, όταν τον περικύκλωσαν εκατοντάδες Βρετανοί καταδρομείς μετά από προδοσία. Το δικό του Μανιάκι, οι δικές του Θερμοπύλες, ήταν μία σπηλιά κοντά στην ιστορική Ιερά Μονή της Παναγίας του Μαχαιρά. Έδιωξε τους τρεις συντρόφους του και επί ώρες πολεμούσε μόνος του. Στο τέλος οι Βρετανοί τον έκαψαν ανοίγοντας τρύπα πάνω από τη σπηλιά.

Ο Ελληνισμός τον θρήνησε και τον τίμησε. Οι αποικιοκράτες τον έθαψαν κρυφά στα Φυλακισμένα Μνήματα, στο Προαύλιο των Κεντρικών Φυλακών για να μην μετατραπεί η κηδεία του σε παλλαϊκή διαδήλωση υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο Γιάννης Ρίτσος τού αφιέρωσε ένα συγκλονιστικό ποίημα όπου μιλά για τις «χοντρές ελληνικές κοκκάλες», από τις οποίες τον αναγνώρισαν απανθρακωμένο οι γονείς του.

Γρηγόρης Αυξεντίου, από την κατεχόμενη σήμερα Λύση Αμμοχώστου. Μετά το Εξατάξιο Γυμνάσιο προσπάθησε να εισαχθεί στην Σχολή Ευελπίδων στην Αθήνα. Απέτυχε στις εξετάσεις γιατί ήταν ανορθόγραφος! Αλλά στα ηθικά προτερήματα, στην εθνική ευαισθησία, στην παλληκαριά, ήταν πολύ ορθογραφημένος. Ζήτησε να καταταγεί ως εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό. Η Ελλάδα τον αξιοποίησε ως Έφεδρο Αξιωματικό. Μετετέθη στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, τα οποία τότε ήσαν αυστηρώς φυλασσόμενα λόγω Ψυχρού Πολέμου. Συνέδεσε τον Ελληνισμό του Νότου, την Κύπρο, με τον Ελληνισμό του Βορρά, τη Μακεδονία. Η αγάπη του για τη Μακεδονία φάνηκε και όταν εντάχθηκε στην Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών υπό την αρχηγία του Γεωργίου Γρίβα – Διγενή. Για να μην γνωρίζουν οι Βρετανοί ποιος ήταν ο αντίπαλός τους ο Γρηγόρης έλαβε το ψευδώνυμο Ζήδρος. Έτσι τίμησε έναν από τους πιο μαχητικούς κλεφταρματολούς της Δυτικής Μακεδονίας επί Τουρκοκρατίας.

Ο Αυξεντίου της Κύπρου και της Μακεδονίας, του Ελληνισμού ολοκλήρου, διδάσκει και σήμερα. Το μήνυμά του σαφές και χρήσιμο στους δύσκολους για την πατρίδα καιρούς. Διδάσκει με την ελληνορθόδοξη αγωγή, που τού έδωσαν οι γονείς και οι δάσκαλοί του. Διδάσκει με το θάρρος του απέναντι στον υπέρτερο εχθρό. Διδάσκει, διότι μάς θυμίζει ότι οι Έλληνες κατά κανόνα έδιναν μάχες ως ολιγάριθμοι έναντι υπεραρίθμων αντιπάλων. Διδάσκει, διότι υπογραμμίζει την ενότητα των Πανελλήνων ασχέτως αν κατοικούν στην Κύπρο, στη Μακεδονία, στο Αιγαίο, στη Βόρειο Ήπειρο.

Κάθε φορά που επισκέπτεσαι την Κύπρο, φίλε αναγνώστη, θυμήσου να επισκεφθείς τα Φυλακισμένα Μνήματα στη Λευκωσία. Εκεί αναπαύεται ο Γρηγόρης Αυξεντίου μαζί με άλλα παλληκάρια του επικού αγώνος των Κυπρίων για την Αυτοδιάθεση-Ένωση. Θυμήσου να επισκεφθείς και τη Μονή Μαχαιρά για να προσκυνήσεις τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και το κρησφύγετο όπου φονεύθηκε ο ήρωας.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 4.3.2018

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Την ώρα που Έλληνες υπουργοί και δήμαρχοι προβαίνουν σε άστοχες και εθνικώς επιζήμιες δηλώσεις για το όνομα των Σκοπίων, έρχεται ο πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας και ομολογεί ότι ο εθνολογικός χάρτης του σκοπιανού κράτους είναι τεχνητός και αποτελεί προϊόν ψυχολογικής βίας.

Όπως μάς πληροφορεί το ιστολόγιο «Βαλκανικό Περισκόπιο», ο Ζόραν Ζάεφ στις 17 Φεβρουαρίου παραδέχθηκε ότι είναι αλβανικής καταγωγής και ότι η οικογένεια του αναγκάσθηκε να αποδεχθεί μία Σλαβική ταυτότητα. Είπε συγκεκριμένα: «Είμαι Ορθόδοξος αλβανικής καταγωγής, τόσο από τη γιαγιά μου όσο και από τον παππού μου που ήταν Ιλλυριοί στη Στρώμνιτσα και αποδέχθηκαν την Ορθόδοξη πίστη. Με την πάροδο του χρόνου οι Σλάβοι, δια της βίας κυρίως, μάς αφομοίωσαν και μάς επέβαλαν τη σλαβική γλώσσα. Αλλά όλα αυτά ανήκουν στην ιστορία».

Πόσα μυστικά κρύβει άραγε ο εθνολογικός χάρτης των Σκοπίων; Ο Ζάεφ, που απαιτεί να λέγεται η χώρα του Μακεδονία, μάς θύμισε ότι στο κράτος του έγιναν πολλές και βίαιες αλλαγές ταυτοτήτων. Η σημαντικότερη επιβολή πλαστής ταυτότητας, που μάς ταλαιπωρεί και σήμερα, πραγματοποιήθηκε από τον Τίτο. Από το 1944, οπότε επεβλήθη το ολοκληρωτικό καθεστώς στη Γιουγκοσλαβία, ο δικτάτωρ Τίτο αποφάσισε να επιβάλει την τεχνητή μακεδονική συνείδηση στους Έλληνες, Σέρβους, Αλβανούς και Βουλγάρους, οι οποίοι κατοικούσαν την περιοχή Σκοπίων, την Βάρνταρσκα Μπανοβίνα (επαρχία του ποταμού Αξιού). Διακήρυξε μάλιστα ότι η Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας, ως ομόσπονδο κρατίδιο εντός Γιουγκοσλαβίας, έχει στόχο να «απελευθερώσει» τους Μακεδόνες του Αιγαίου (Βόρειος Ελλάδα) και του Πιρίν (τμήμα της Βουλγαρίας).

Με την καταπίεση του μονοκομματικού καθεστώτος, με την προπαγάνδα και με τη βοήθεια της μυστικής αστυνομίας οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής αναγκάσθηκαν να δηλώσουν «Μακεδόνες» και αρκετοί από αυτούς να αλλάξουν τα επώνυμά τους. Οι Αλβανοί Μουσουλμάνοι δεν αφομοιώθηκαν από την αναγκαστική μακεδονοποίηση λόγω της θρησκείας τους. Όμως οι Χριστιανικοί πληθυσμοί μέσα σε μία γενιά αποδέχθηκαν- εκόντες άκοντες -τη νέα ταυτότητα.

Μία παρόμοια αλλαγή ταυτοτήτων παρατηρούμε την εποχή εκείνη στην ελληνική Δυτική Μακεδονία. Λίγες χιλιάδες ατόμων ρευστής συνειδήσεως δήλωσαν αρχικά Βούλγαροι και συνεργάσθηκαν με τις γερμανικές και βουλγαρικές αρχές Κατοχής. Το 1943, βλέποντας τη διαφαινόμενη ήττα του Άξονος, μεταστράφηκαν εν μιά νυκτί. Οι βουλγαρόφρονες φασίστες έγιναν κομμουνιστές οπαδοί του Τίτο! Υιοθέτησαν το όνομα «Σλαβομακεδόνες» και αγωνίσθηκαν αργότερα στις τάξεις του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος» για την απόσχιση της Μακεδονίας και της Θράκης. Τα γεγονότα αυτά περιγράφει με στοιχεία ο Καθηγητής του ΑΠΘ Ιωάννης Κολιόπουλος στο δίτομο έργο του «Λεηλασία Φρονημάτων».

Το συμφέρον του Ελληνισμού επιβάλλει: α) Να μην χρησιμοποιούμε τον όρο «Σλαβομακεδόνες». β) Να μην αναγνωρίσουμε με την υπογραφή μας το τεχνητό «μακεδονικό» έθνος.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 25.2.2018