Kωνσταντίνος Χολέβας

Την Παρασκευή 20 Ιουνίου παρουσιάζεται στο κτήριο της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ο τόμος με τα Πρακτικά της διημερίδας για το μάθημα των Θρησκευτικών, την οποία διοργάνωσε το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου στις 12 και 13 Μαρτίου 2013. Ο τόμος είναι αφιερωμένος στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο και θα παρουσιασθεί από τον Κοσμήτορα της Νομικής Σχολής ΑΠΘ Νικόλαο Ιντζεσίλογλου. Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να παρουσιάσω συνοπτικά ορισμένες παλαιότερες και νεώτερες σκέψεις μου για το θέμα.

Το μάθημα των Θρησκευτικών είναι σήμερα πολύ πιο χρήσιμο και αναγκαίο για τη διαμόρφωση του ήθους και του χαρακτήρα των νέων μας. Παιδεία δεν είναι μόνον η ξερή μετάδοση γνώσεων και πληροφοριών. Είναι πρωτίστως η διάπλαση χαρακτήρων, η δια-μόρφωση ανθρώπων ολοκληρωμένων. Σωστή παιδεία δεν είναι μόνον η καθοδήγηση στην εξεύρεση επαγγέλματος, αλλά και η υποβοήθηση των νέων μας να γίνουν κοινωνικά χρήσιμοι, με αίσθημα φιλανθρωπίας, αλληλεγγύης, πατριωτισμού και με δημοκρατικότητα όχι ασύδοτη, αλλά υπεύθυνη!

Η Ορθόδοξη Χριστιανική αγωγή σε όλες τις βαθμίδες του σχολείου είναι ίσως η καλύτερη μέθοδος για να δώσουμε στα παιδιά μας ελπίδα και αισιοδοξία μέσα στην πολύμορφη κρίση που ζούμε. Είναι η δοκιμασμένη συνταγή για να τους απομακρύνουμε από απάνθρωπους ολοκληρωτισμούς που ευδοκίμησαν στον Μεσοπόλεμο, από ρατσιστικές ή ψευδοεπαναστατικές ιδέες των δύο άκρων. Για να μάθουν να σέβονται τους γονείς, τους δασκάλους, τους αδυνάτους, τους πάσχοντες, τους έχοντες μεγαλύτερη ανάγκη φροντίδας. Για να σέβονται την παράδοση του λαού μας, αλλά και για να κατανοούν το δικαίωμα κάθε ανθρώπου και κάθε λαού να έχει τη  δική του θρησκεία και παράδοση.

Η Ορθόδοξη Χριστιανική κληρονομιά μας είναι στοιχείο άρρηκτα συνδεδεμένο με την Ιστορία μας, την Εθνική μας Αξιοπρέπεια, με τους ήρωες και τους μάρτυρες του λαού μας. Η Βίβλος, οι Πατέρες, η ιστορία της Εκκλησίας μας, η κοινωνική , παιδευτική και εθνική προσφορά του κλήρου μας, η ιδιοπροσωπία της Ορθόδοξης Χριστιανικής τέχνης, η συμβολή της Εκκλησίας στη διατήρηση της διαχρονικής μας γλώσσας, η επίδραση του Ορθοδόξου Ελληνισμού στην οικοδόμηση του Πολιτισμού των Βαλκανικών και Ανατολικών Ευρωπαϊκών λαών, αυτά και πολλά άλλα δίνουν στους νέους μας μία  σφαιρική εικόνα για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του Γένους μας. Τότε θα κατανοήσουν καλύτερα γιατί ο Άγγλος Γκίλφορδ, ιδρυτής της Ιονίου Ακαδημίας στην Κέρκυρα τον 19^ο αιώνα, θεώρησε απαραίτητο να βαπτισθεί Ορθόδοξος για να αισθανθεί περισσότερο Έλληνας. Τότε θα αντιληφθούν καλύτερα γιατί εκατομμύρια Ρώσων, Ουκρανών και άλλων σλαβικών εθνοτήτων γράφουν με το κυριλλικό-βυζαντινό αλφάβητο.

Η υποχρεωτικότητα του μαθήματος έχει κριθεί τελεσίδικα με απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Χανίων του Δεκεμβρίου 2012. Έτσι καταργήθηκε η γνωμοδότηση του Συνηγόρου του Πολίτη Γ. Καμίνη του 2007 και επανήλθε η τάξη. Πρέπει πάραυτα αυτή απόφαση να εφαρμοσθεί σε όλα τα σχολεία και να απαλλάσσονται του μαθήματος μόνον οι ετερόδοξοι (πχ Ρωμαιοκαθολικοί) και οι αλλόθρησκοι (πχ Μουσουλμάνοι) με υπεύθυνη δήλωση των γονέων τους. Επίσης για τους απαλλασσομένους πρέπει να ορισθεί συγκεκριμένο εναλλακτικό κι βαθμολογούμενο μάθημα, όπως γίνεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες  Έτσι θα παύσει να είναι η απαλλαγή κίνητρο για παιχνίδι ή για γρηγορότερη φυγή προς το Φροντιστήριο.

Το περιεχόμενο του μαθήματος βάσει των Πορισμάτων της Διημερίδας  και της δικαστικής αποφάσεως πρέπει να παραμείνει Ορθόδοξο Χριστιανικό και να μην αποκτήσει θρησκειολογικό-πολυπολιτισμικό χαρακτήρα. Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης το μάθημα βασίζεται στην επικρατούσα θρησκεία. Τα πολυπολιτισμικά πειράματα απέτυχαν πανευρωπαϊκώς, όπως ομολογείται από πολιτικούς και διανοητές. Ας μην μεταφέρουμε αποτυχημένα πρότυπα στο ελληνικό σχολείο.

Η ελληνορθόδοξη παιδεία υπήρξε το στήριγμά μας σε κάθε δύσκολη περίοδο.

Άρθρο μου στην εφημερίδα Δημοκρατία, Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Μέσα σε μία εβδομάδα εξεδήμησαν προς Κύριον τρεις λόγιοι Αγιορείτες με σπουδαίο συγγραφικό και κοινωνικό έργο. Πρώτα έφυγε ο Γέρων Μωυσής ο Αγιορείτης, ο οποίος κατά τους τελευταίους μήνες δέχθηκε τη συγκινητική περίθαλψη και υποστήριξη από τον Σεβ. Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ και τους συνεργάτες του. Μετά από λίγες ημέρες πληροφορηθήκαμε ότι έπεσε από τη στέγη του κελλιού του στην Καψάλα του Αγίου Όρους ο μοναχός Νικόδημος Μπιλάλης, ο ιδρυτής της Πανελληνίου Ενώσεως Φίλων των Πολυτέκνων. Και ανήμερα της Πεντηκοστής παρέδωσε το πνεύμα ο προ-ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, ο πασίγνωστος ανά την Οικουμενική Ορθοδοξία Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης.

Ο Κύριος που τους πήρε κοντά του θα αποστείλει άλλες μορφές που θα εργασθούν για την Ελληνορθόδοξη παράδοσή μας.

Ο Γέρων Μωυσής εγκαταβιούσε σε μία σκήτη της Μονής Κουτλουμουσίου, κοντά στις Καρυές. Έγραψε πάμπολλα βιβλία, γλαφυρά, τεκμηριωμένα και κατανοητά. Έφερε την Ορθόδοξη Πνευματικότητα του Άθω σε όλα τα μήκη και πλάτη του Οικουμενικού Ελληνισμού. Πραγματοποίησε αναρίθμητες ομιλίες και εξέδιδε μέχρι προσφάτως το περιοδικό ΠΡΩΤΑΤΟΝ με άρθρα και σχόλια από τη ζωή του Αγίου Όρους. Πριν από λίγες ημέρες τον είχα επισκεφθεί στην Καστοριά και μού έκανε εντύπωση η διαύγειά του παρά την σοβαρότατη νόσο του.

Ο μοναχός Νικόδημος Μπιλάλης έγινε πρώτα γνωστός ως λαϊκός και ως Θεολόγος-Φιλόλογος. Συνέγραψε εξαίρετα σχολικά βιβλία Θρησκευτικών (ως Βασίλειος Μπιλάλης). Αφιέρωσε τη ζωή του σε δύο σκοπούς: Στη συγκέντρωση ενδυμάτων και τροφίμων για τους ενδεείς πολυτέκνους και στην επανέκδοση όλων των έργων του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου. Το σημείο όπου συνέβη το θανατηφόρο δυστύχημα είναι κοντά στην  καλύβη όπου ασκήτευτε και συνέγραφε επί  αρκετά έτη ο Άγιος Νικόδημος στα τέλη του 18^ου αιώνος.

Ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης θα μπορούσε κάλλιστα να διαπρέψει ως Πανεπιστημιακός δάσκαλος, αλλά προτίμησε να αφιερωθεί στον μοναχισμό. Ο ίδιος και η συνοδεία του μετέβησαν στη Μονή Γρηγορίου στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και συνετέλεσαν στην αναγέννηση της Αθωνικής Μοναστικής Πολιτείας. Οι απόψεις του για κρίσιμα εκκλησιαστικά θέματα ελαμβάνοντο σοβαρά υπ’ όψιν από κληρικούς και λαϊκούς.

Το καλύτερο μνημόσυνο για την ψυχή τους θα είναι να δώσουμε στους νέους μας να μελετήσουν τα έργα τους.

Άρθρο μου στην εφημερίδα Δημοκρατία, Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή  ανακοίνωσε ότι έφθασε η ώρα για να αρχίσουν οι συζητήσεις για πιθανή ένταξη της Αλβανίας στην Ευρ. Ένωση. Δεν γνωρίζω πού βασίζεται αυτή η αισιοδοξία των Επιτρόπων, πιστεύω όμως ότι η Ελλάς δικαιούται και υποχρεούται να θέσει συγκεκριμένους και αυστηρούς όρους για να ανοίξει  η συζήτηση. Η Αλβανία δεν φέρεται σωστά σε πολλά θέματα που συγκινούν τον Ελληνισμό και γενικά επιδεικνύει κακοπιστία απέναντι στην Αθήνα και στην Ελληνική Εθνική Κοινότητα, η οποία ζει εκεί.

1)      Πρώτος  ελληνικός όρος πρέπει να είναι η άμεση συνεργασία και παροχή αδειών εκ μέρους των Αλβανών για τη περισυλλογή των οστών των Ελλήνων στρατιωτών του 1940- 41. Ορθώς το επισημαίνει η Επιτροπή Συγγενών Πεσόντων ότι οι περισσότεροι από τους 8000 αξιωματικούς και οπλίτες του έπους των Βορειοηπειρωτικών βουνών ή δεν έχουν εντοπισθεί ακόμη ή βρίσκονται θαμμένοι σε ομαδικούς τάφους. Από την εποχή που οι Αρχαίοι πρόγονοί μας έπαιζαν στο θέατρο την Αντιγόνη του Σοφοκλέους η τιμή προς τους νεκρούς αποτελεί στοιχειώδη προϋπόθεση για να θεωρείται πολιτισμένη μία κοινωνία. Η Αλβανία καλείται να αποδείξει εμπράκτως αν είναι πράγματι έτοιμη για να ενταχθεί στους ευρωπαϊκούς δημοκρατικούς θεσμούς.

2)      Οφείλουμε να ζητήσουμε τον μεγαλύτερο σεβασμό προς τα δικαιώματα των Ελλήνων είτε αυτοί ζουν στη Β. Ήπειρο είτε σε άλλα σημεία της χώρας. Να ξαναγίνει η απογραφή των μειονοτήτων με σαφή καταγραφή εθνικής καταγωγής και θρησκεύματος. Για την προηγούμενη απογραφή έχουμε παράπονα ότι διεξήχθη με σοβαρές παρατυπίες. γι’ αυτό και το αποτέλεσμα δεν αναγνωρίσθηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας και από την Οργάνωση ΟΜΟΝΟΙΑ της Ελληνικής Μειονότητος. Θυμίζω ότι η απογραφή αυτή πραγματοποιήθηκε με μερική χρηματοδότηση από την Ευρ. Ένωση, η οποία είχε θεωρήσει νόμιμη και χρήσιμη την καταγραφή θρησκεύματος και εθνικότητος (π.χ. μέλος της Ελληνικής ή Μαυροβουνιακής μειονότητος), αρκεί αυτή να είναι προαιρετική και με τη σύμφωνη γνώμη του απογραφομένου.

3)      Να ζητήσουμε από την Ε.Ε. να απαιτήσει την παύση κάθε ανθελληνικής προπαγάνδας μέσω κομμάτων, Τύπου ή σχολικών βιβλίων. Στα σχολικά εγχειρίδια, τα οποία μοιράζονται ακόμη και στα ελληνόπουλα της Βορείου Ηπείρου, το αλβανικό κράτος- ασχέτως του κόμματος που κυβερνά- καλλιεργεί τον μύθο της μεγάλης ή « Φυσικής» Αλβανίας, στην οποία πρέπει να περιληφθούν αρκετά εδάφη της ελληνικής Ηπείρου και Δυτικής Μακεδονίας. Οι Αλβανοί των Βαλκανίων αναπτύσσουν έναν επικίνδυνο εθνικισμό με πρόσφατη έκφραση την ενοποίηση του εκπαιδευτικού συστήματος μεταξύ των «δύο αλβανικών κρατών»,  Κοσσόβου και Αλβανίας.

4)      Να απαιτήσουμε να σταματήσουν οι πάσης φύσεως διοικητικές και δικαστικές μεθοδεύσεις εις βάρος της Ελληνικής Εθνικής Κοινότητος. Να μην ενταχθεί η ελληνικότατη Χειμάρρα σε ενιαίο Δήμο μαζί με φανατικούς μουσουλμάνους, όπως θέλουν τα Τίρανα. Να ακυρωθούν οι δικαστικές αποφάσεις, οι οποίες αδικούν κατάφωρα Έλληνες ιδιοκτήτες γης καθώς και την Ορθόδοξη Εκκλησία. Να ρυθμισθεί δια νόμου η επιστροφή όλων των Ναών και Μονών που κρατικοποίησε το κομμουνιστικό καθεστώς.

5)      Να δηλώσουν τα δύο μεγάλα αλβανικά κόμματα, Δημοκρατικό και Σοσιαλιστικό, ότι δεν συμφωνούν με τα αιτήματα των Τσάμηδων απογόνων των εγκληματιών πολέμου του 1941- 44, τα οποία ξεκινούν από τη διεκδίκηση γης στην Θεσπρωτία και φθάνουν μέχρι τη διεκδίκηση ελληνικών εδαφών στην Ήπειρο.

Εφέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από το Πρωτόκολλο της Κερκύρας του 1914, το οποίο υπέγραψαν οι Αλβανοί και οι τότε προστάτες τους Ιταλοί μετά την εξέγερση των Βορειοηπειρωτών. Να θυμίσουμε στους εταίρους μας την Αυτονομία των Ελλήνων εντός Αλβανίας που ζητούσε το μηδέποτε εφαρμοσθέν εκείνο κείμενο. Έστω κι αν έχουν αλλάξει προδήλως οι συνθήκες οι Διεθνείς Συμφωνίες δεν πρέπει να κουρελιάζονται.

Άρθρο μου στην εφημερίδα Δημοκρατία, Τρίτη 10 Ιουνίου 2014.

Η κατάσταση στην Ουκρανία εκτραχύνεται και καθημερινά σκοτώνονται άνθρωποι στις μάχες μεταξύ του κυβερνητικού στρατού και των Ρώσων  αυτονομιστών. Για την Ελλάδα τα ερωτήματα που αναφύονται είναι τα εξής:

1)      Η τύχη των Ελλήνων. Πρώτιστο μέλημα του Ελληνικού Κράτους είναι η προστασία των απανταχού της γης ομοεθνών μας και αυτό πρέπει να διακηρυχθεί προς τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές στην Ουκρανία.

2)      Το ενεργειακό ζήτημα. Αν σταματήσει λόγω εχθροπραξιών η ροή φυσικού αερίου μέσω Ουκρανίας τότε θα σταματήσει η διοχέτευση προς την Ελλάδα μέσω των ελληνοβουλγαρικών συνόρων. Θα απομένει η παροχή αερίου που έρχεται από το Αζερμπαϊτζάν μέσω Τουρκίας και θα αναβαθμισθεί ο σταθμός υγροποιημένου αερίου στη νήσο Ρεβυθούσα των Μεγάρων. Ίσως μεσομακροπρόθεσμα αξίζει να αναζητήσουμε και άλλες μορφές φυσικού αερίου όπως το σχιστολιθικό, που είναι φθηνότερο από αυτό που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε.

3)      Η παρουσία δεξιών εξτρεμιστών στην κυβέρνηση. Έστω κι αν στηρίζουμε την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τη συμμετοχή της εξτρεμιστικής δεξιάς στην κυβέρνηση του Κιέβου. Οφείλουμε να δηλώσουμε την ενόχλησή μας. Γενικότερα οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρ. Ενώσεως πρέπει να εμφανίσουν συνεπή γραμμή. Για να μπορούν πειστικά να καταγγείλουν την αναβίωση του νεοναζισμού σε διάφορες χώρες της Ευρώπη ας μην εθελοτυφλούν στην Ουκρανία.

4)      Οι αποσχιστικές τάσεις και ο ρόλος της Ρωσίας. Οι Ρώσοι ή ρωσόφιλοι ή ρωσόφωνοι, έχουν πάρει τα όπλα και σε ορισμένες περιοχές ζητούν αυτονομία μέχρι και απόσχιση από την Ουκρανία. Η Ρωσία στηρίζει την απόσχιση της Κριμαίας. Η ελληνική στάση πρέπει να είναι σαφώς κατά των αποσχίσεων, αλλά υπέρ της διευρυμένης αυτονομίας και της προστασίας της πολιτιστικής ταυτότητας των Ορθοδόξων Ρώσων. Η Ελλάς δεν έχει αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσσόβου που αποσχίσθηκε από τη Σερβία, ούτε πρέπει να να αναγνωρίσει την οποιαδήποτε μορφή ανεξαρτησίας της Κριμαίας. Σε αντίθετη περίπτωση θα αρχίσει και η Τουρκία να ζητεί την αυτονόμηση ελληνικών εδαφών!

5)      Ο ρόλος της Τουρκίας. Η Άγκυρα στηρίζει τους Τατάρους μουσουλμάνους στην Κριμαία κατά των Ρώσων. Όμως οι μουσουλμάνοι Τστετσένοι στέλνουν εθελοντές πολεμιστές υπέρ των Ρώσων. Φαίνεται ότι η Τουρκία δεν επιβάλλεται σε όλους τους Μουσουλμάνους όπως θα ήθελε!

Άρθρο μου στην εφημερίδα Δημοκρατία, Σάββατο 7 Ιουνίου 2014.

Με την ευκαιρία του εξαμήνου της Ελληνικής Προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ακριβέστερα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο) η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος και το Υπουργείο Εξωτερικών διοργάνωσαν  Ημερίδα αφιερωμένη στον πρώτο Κυβερνήτη του νεοσύστατου κράτους μας, τον Ιωάννη Καποδίστρια. Η Ημερίδα έλαβε χώραν στις 30 Μαίου στην Παλαιά Βουλή, ενώ προέκτασή της ήσαν οι συναφείς εκδηλώσεις στο Ναύπλιο στις 31 Μαίου και 1 Ιουνίου. Στην Ημερίδα ήσαν παρόντες και απηύθυναν χαιρετισμό ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος και ο Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως και Υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος.

Ο Καποδίστριας μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει πρότυπο πολιτικού και διπλωμάτη για την εποχή μας. Παραμένει επίκαιρος, διότι το ήθος του και οι ικανότητές του συνέθεταν μία προσωπικότητα διαχρονικής και οικουμενικής αξίας και εμβέλειας. Δεν εμπνέει μόνον τους Έλληνες, αλλά και τους Ρώσους, τους Ελβετούς, τους Γάλλους και άλλους λαούς. Τους Έλληνες τούς  βρήκε  ματωμένους, διχασμένους, φτωχούς και με τον Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο και έδωσε αγώνα για να δημιουργήσει κράτος και να καθορίσει τα σύνορά του. Οι Ρώσοι τον αξιοποίησαν ως Υπουργό Εξωτερικών, οι Ελβετοί τον τιμούν ως θεμελιωτή της Ελβετικής Συνομοσπονδίας των καντονίων, οι Γάλλοι τον ευγνωμονούν διότι εμπόδισε τον Τσάρο και τους άλλους ηγέτες από το να τεμαχίσουν την ηττημένη Γαλλία του Ναπολέοντα. Η Ευρώπη του αναγνωρίζει την αρχική ιδέα και το όραμα για μία μορφή Ενώσεως χωρίς να καταργηθούν τα εθνικά κράτη.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν ευλαβής, προσευχόμενος και μελετητής των θησαυρών της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Από τον Κερκυραίο πατέρα του και την Κυπρία μητέρα του είχε διδαχθεί την πίστη στον Χριστό και στην Εκκλησία και έφερε πάντα μαζί του την εικόνα της Παναγίας Πλατυτέρας από το ομώνυμο μοναστήρι της Κέρκυρας.

Η Ορθοδοξία ήταν η βάση κάθε σκέψης και πράξης του. Θεμελίωσε την παιδεία με κύριο μάθημα τα Ορθόδοξα Θρησκευτικά. Ζήτησε από τον Ανδρέα Μουστοξύδη να συγγράψει βιβλίο Θρησκευτικών ως το πιο απαραίτητο για τα σχολεία του νέου κράτους. Ίδρυσε στον Πόρο Ιερατική Σχολή. Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων είναι ιδέα του Καποδίστρια, ο οποίος τότε το ονόμασε Γραμματεία των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως.

Στα πρώτα βήματά του ως Κυβερνήτης στην Αίγινα πήγαινε τακτικά στον Μητροπολιτικό ναό, την Μεγάλη Παναγία, όπου και σήμερα σώζεται το στασίδι του. Αλλά και το φονικό βόλι τον βρήκε έξω από τον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο όπου πήγαινε να εκκλησιασθεί από όρθρου βαθέος.

Προέβαλλε την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων γράφοντας στους ξένους πολιτικούς ότι Έλληνες είναι εκείνοι, οι οποίοι παρά την δουλεία δεν έπαυσαν να ομολογούν την πίστη τους στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και να μιλούν τη γλώσσα των πατέρων τους.

Πίεζε με έξυπνο τρόπο τον Τσάρο της Ρωσίας να ενδιαφερθεί για την ελευθερία της Ελλάδος. Η πατρίδα του ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντός του. Ο αντίπαλός του, ο Αυστριακός Καγκελλάριος Μέττερνιχ, τον κατηγορούσε ότι είναι ικανός να κάνει τα πάντα αρκεί να κερδίσει η Ελλάς την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό. Ο Χένρι Κίσσιγκερ, πρώην Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, έγραψε στη διδακτορική διατριβή του για τη διπλωματία του 19ου αιώνος: «Δύο ειδών διπλωμάτες υπάρχουν: Οι Μέττερνιχ και οι Καποδίστριες». Εννοούσε ότι η σχολή σκέψης του Μέττερνιχ μιλούσε μόνο για συμφέροντα και καταπίεζε τα μικρότερα έθνη. Ενώ η γραμμή πλεύσης του Καποδίστρια βασιζόταν σε αξίες και ιδανικά.

Ο Καποδίστριας ήταν πρότυπο εντιμότητος. Δεν κρατούσε τον μισθό που εδικαιούτο αλλά τον χάριζε στις χήρες και στα ορφανά. Ο Ελληνορθόδοξος Καποδίστριας είναι άξιος μιμήσεως ως πρότυπο Κυβερνήτου.

Άρθρο μου στην εφημερίδα Δημοκρατία, Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Ενώ η προσοχή μας ήταν στραμμένη στις ευρωεκλογές  διαδραματίσθηκαν ενδιαφέροντα γεγονότα στο δεύτερο κράτος του Ελληνισμού, την Κύπρο. Τα θυμίζω εν συντομία:

Πρώτο σημαντικό γεγονός ήταν η επίσκεψη του Αντιπροέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν. Ο Αμερικανός αξιωματούχος δήλωσε ότι τώρα με την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων και με τη συνεργασία Κύπρου-Ισραήλ, οι ΗΠΑ καθίστανται στρατηγικός εταίρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο Μπάιντεν επισκέφθηκε και τα Κατεχόμενα, αλλά αρνήθηκε να κάνει χειραψία με τον ψευδοπρόεδρο των Τουρκοκυπρίων Έρογλου. Η κίνηση αυτή υποδηλώνει ότι οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν το ψευδοκράτος, το οποίο ανακήρυξε ο μακαρίτης Ντενκτάς στις 15.11.1983. Ο Ελληνισμός οφείλει να αξιοποιήσει τη διεθνή απομόνωση των φερεφώνων της Άγκυρας και να εργασθεί για την προβολή του Κυπριακού ως ζητήματος εισβολής και κατοχής.

Δεύτερο σημείο άξιο σχολιασμού είναι το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών. Με σταυροδοσία των υποψηφίων, όπως και στην Ελλάδα, οι Κύπριοι ανέδειξαν πρώτο κόμμα τον Δημοκρατικό Συναγερμό (ΔΗΣΥ) της Δεξιάς. Περισσότερο από το ένα τρίτο των ψηφοφόρων έδειξαν έτσι τη στήριξή τους στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη,  πρώην Πρόεδρο του ΔΗΣΥ. Δεύτερο κόμμα, με μεγάλες απώλειες συγκριτικά με το παρελθόν, ήλθε το Κομμουνιστικό ΑΚΕΛ. Η αριστερή διακυβέρνηση του Δ. Χριστόφια και του ΑΚΕΛ κατά την προηγούμενη πενταετία έβλαψε την Κυπριακή οικονομία, προσπάθησε να αφελληνίσει την παιδεία και τελικά οδήγησε την Κυπριακή Αριστερά στην απώλεια του 1/4 της δυνάμεώς της. Τρίτο  ήλθε το Δημοκρατικό Κόμμα (ΔΗΚΟ) του Κέντρου, το οποίο διαφωνεί με οποιαδήποτε σκέψη νεκραναστάσεως του Σχεδίου Ανάν.  Τέταρτο ήλθε το Σοσιαλιστικό Κόμμα ΕΔΕΚ, με αρχηγό τον αξιόλογο πολιτικό Γιαννάκη Ομήρου και με σαφή αντίθεση σε λύσεις τύπου Ανάν. Ο πρώην Υπουργός Γιώργος Λιλλήκας, ο οποίος είχε πέρσυ διεκδικήσει την Προεδρία της Δημοκρατίας, ίδρυσε κόμμα, αλλά με μικρή διαφορά δεν κέρδισε έδρα.

Τελικά ο ΔΗΣΥ εκλέγει 2 ευρωβουλευτές. Το ΑΚΕΛ επίσης 2, το ΔΗΚΟ 1 και η ΕΔΕΚ 1. Με τον ΔΗΣΥ επανεξελέγη η μαχητική Ελένη Θεοχάρους, η οποία θέτει συχνά στην Ευρωβουλή το ερώτημα για την τύχη των αγνοουμένων-θυμάτων της εισβολής του 1974. Προ ενός έτους κατήγγειλε ότι βρέθηκαν σκελετοί Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων σε τουρκική φυλακή. Της εύχομαι να συνεχίσει τον αγώνα!

Άρθρο μου στην εφημερίδα Δημοκρατία, Κυριακή 1 Ιουνίου 2014