Άρθρα

Είχα προσφάτως την ευκαιρία να επισκεφθώ την  Κεντρική Μακεδονία και να ακολουθήσω τα μονοπάτια των Μακεδονομάχων. Σήμερα που τα Σκόπια μας χλευάζουν παραβιάζοντας την – ούτως ή άλλως κακή – Συμφωνία των Πρεσπών, καλό είναι να θυμηθούμε ορισμένες από τις ηρωικές μορφές των αγωνιστών του 1903- 1908. Τότε που οι εντόπιοι Μακεδόνες και οι εθελοντές από την ελεύθερη Ελλάδα αντιμετώπισαν τους Τούρκους κατακτητές και τους Βουλγάρους κομιτατζήδες και διαφύλαξαν την ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Ξεκινούμε από το Πλατύ. Και τότε και τώρα σημαντικός σιδηροδρομικός κόμβος. Στη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα ήταν το σημείο επιβιβάσεως ανθρώπων και ανταλλαγής μηνυμάτων από και προς τη Θεσσαλονίκη. Εκεί, στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας, οι Έλληνες Πρόξενοι  σε συνεργασία με την Εκκλησία οργάνωναν τις αποστολές και κρατούσαν φυλαγμένα τα Μυστικά του Βάλτου.

Ο Βάλτος, τον οποίο περιγράφει γλαφυρά η Πηνελόπη Δέλτα,  ήταν η Λίμνη των Γιαννιτσών. Σήμερα έχει αποξηρανθεί και είναι μία εύφορη πεδιάδα. Από την ιστορική Μονή Παναγίας Δοβρά στη Βέροια βλέπουμε τον κάμπο που ήταν κάποτε λίμνη. Τα χωριά που ήταν τότε παραλίμνια σήμερα καλλιεργούν  την εύφορη πεδιάδα. Από την εποχή του Βάλτου έχει μείνει και το όνομα του χωριού Νησί. Τότε ήταν νησί μέσα στα καλάμια, εκεί που πολεμούσε ο Καπετάν Άγρας. Τώρα είναι ένα πεδινό χωριό.

Η Νάουσα, γνωστή και από το Ολοκαύτωμα του 1822, υπήρξε η πόλη που φιλοξένησε τον Άγρα, δηλαδή τον Σαράντο Αγαπηνό, Ανθυπολοχαγό από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας. Μετά από μάχες μέσα στη βαλτώδη λίμνη τραυματίσθηκε στο χέρι. Τον περιέθαλψαν Ναουσαίοι γιατροί και έμποροι. Εδώ του έστειλε το ύπουλο μήνυμα για συνάντηση η ομάδα των δολίων κομιτατζήδων Ζλατάν και Κασάπτσε. Πήρε τον Ναουσαίο φίλο του Αντώνη Μίγγα και πήγαν λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Νάουσα.

Από τη Νάουσα μέχρι την Έδεσσα ακολουθούμε νοερά τα βήματα των δύο αιχμαλωτισθέντων Μακεδονομάχων.  Οι Βούλγαροι δεν τους ήθελαν για καλό. Τους έδεσαν και τους περιέφεραν στα χωριά χτυπώντας και βρίζοντας. Ο Άγρας δεν ήταν αφελής. Αλλά πήγε στη συνάντηση με την ελπίδα να φέρει τους δύο κομιτατζήδες στην αγκαλιά του Πατριαρχείου και του Ελληνισμού.

Τους κρέμασαν σε μία καρυδιά, δίπλα στο χωριό που σήμερα φέρει το όνομα Καρυδιά. Ήταν η 7^η Ιουνίου 1907. Οι γυναίκες των γειτονικών χωριών  τους έθαψαν αρχικά στο σημερινό χωριό Άγρας. Ονομάσθηκε έτσι εις μνήμη του Καπετάν Άγρα. Στο χωριό βλέπουμε και σήμερα τον τόπο της αρχικής ταφής δίπλα από τον Ναό του Αγίου Δημητρίου. Το 1961 τα οστά των ηρώων μεταφέρθηκαν στον τόπο της θυσίας.

Δίπλα στην καρυδιά όπου απαγχονίσθηκαν ο Άγρας και ο Μίγγας έχουν ανεγερθεί οι προτομές τους και ένα εκκλησάκι προς τιμήν όλων  των Νεομαρτύρων.

Προπύργιο του Ελληνισμού οι Πρόμαχοι Αριδαίας με το ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Ιλαρίωνος.

Από την Αριδαία πηγαίνουμε προς το Πάικο Όρος. Κοντά στα σύνορα με τα Σκόπια βρίσκουμε το ανδρικό  μοναστήρι του Αρχαγγέλου (Όσσιανης) και το ομώνυμο χωριό. Η Μονή κάηκε επί Τουρκοκρατίας από εξισλαμισμένους της περιοχής. Κατά τον Μακεδονικό Αγώνα φιλοξένησε τον Υπολοχαγό Μιχαήλ Αναγνωστάκο ή Καπετάν Ματαπά- από τη Χαριά Μάνης- ο οποίος είχε ντυθεί καλόγερος για να μην αναγνωρίζεται!

Ας μιλήσουμε στα παιδιά μας για τους Μακεδονομάχους!

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 21.8.2021

φωτογραφία: Καπετάν Άγρας (Σαράντος Αγαπηνός)

Ο ρεμβασμός του Δεκαπενταυγούστου και η επέτειος των 200 ετών από την έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως καθοδηγούν τη σκέψη μου την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Και τις αφιερώνω στην Παναγία, την Υπέρμαχο Στρατηγό μας, και στην πίστη των αγωνιστών του 1821. Μπορεί κάποιοι από αυτούς να είχαν διαβάσει και να είχαν επηρεαστεί από ορισμένα κείμενα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Όμως η συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιστών και των πρωτεργατών της Ελληνικής Επαναστάσεως είχε ως κίνητρο και ως ελπίδα την Ορθοδοξία, την πίστη ότι η Παναγία θα βοηθήσει.

Από το Οκτώβριο του 1820 η Φιλική Εταιρεία είχε ορίσει ότι η εξέγεση στην Πελοπόννησο, στη Ρούμελη και σε άλλα μέρη του Εληνισμού θα αρχίσει την ημέρα του Ευαγγελισμού για να συνδεθεί η Παναγία με την Ελευθερία. Μας το λέει και ο Θ. Κολοκοτρωνης: Από το 1820 γνώριζαν ότι στις 25 του Μάρτη θα γίνει ο ξεσηκωμός.

Τον Απρίλιο του 1821 η Ιερά Μονή της Παναγίας Δαμάστας έδωσε υποστήριξη στον Αθανάσιο Διάκο και στον Πανουργιά. Ο Ηγούμενος Νεόφυτος εφονεύθη στη μάχη της Αλαμάνας. Ο Οπλαρχηγός Δυοβουνώτης έδειξε την ευγνωμοσύνη των Ελλήνων δίνοντας χρήματα για την αγιογράφηση του Ναού της Μονής.

Στις 30 Ιανουαρίου 1823, στο τρίτο έτος της Επαναστάσεως, βρέθηκε στην Τήνο η εικόνα του Ευαγγελισμού, η πολύ γνωστή μας Παναγία της Τήνου. Το γεγονός συγκίνησε τους αγωνιστές και θεωρήθηκε ως ένα καλό μήνυμα για την έκβαση της Επαναστάσεως.

Στη Παναγία στο Χρυσοβίτσι κάθεται γονατιστός ο Γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, και την παρακαλεί να του δώσει βοήθεια, στρατιώτες και νίκες Η προσευχή του εισακούσθηκε.

Στην Παναγία του Προυσού, στην Ευρυτανία ξεκουραζόταν ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, όταν τον ταλαιπωρούσε η ασθένεια και ο πυρετός. Και της χάρισε σχεδόν όλα τα χρήματά του για να ανακαινισθει το μοναστήρι και για να κατασκευασθεί η μεταλλική επένδυση της εικόνας της Παναγίας, το «πουκάμισο» όπως λέγεται.

Στην Ιερά Μονή της Παναγίας Δοβρά, κοντά στη Βέροια, έκαναν το 1822 τις συσκεψεις τους οι αρχηγοί των Ελλήνων Μακεδόνων. Ο Καρατάσος, ο Γάτσος, ο Ζαφειράκης και άλλοι. Εκεί έδωσαν τις πρώτες μάχες, γι’ αυτό οι Τούρκοι κατέστρεψαν το μοναστήρι και κρέμασαν στην πλατεία της Βέροιας τον Ηγούμενο Γεράσιμο.

Κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου ο ναύαρχος Σαχτούρης έδινε εντολή στα πληρώματα να υψώσουν τη σημαία και να ρίξουν εορταστικές κανονιές για να τιμήσουν την Παναγία Υπέρμαχο Στρατηγό.

Στην Παναγία προσευχόταν ο Ψαριανός πυρπολητής Κωνσταντίνος Κανάρης πριν και μετά από τα μεγάλα θαλασσινά κατορθώματά του.

Την εικόνα της Παναγίας είχε πάντα δίπλα του ο Ιωάννης Καποδίστριας και στη Ρωσία και στη Γενεύη και στην Ελλάδα, όταν ήλθε το 1828 ως πρώτος Κυβερνήτης. Ο ίδιος ζήτησε να ταφεί στον εσωτερικό περίβολο της Ι. Μονής την Παναγίας Πλατυτέρας στην Κέρκυρα.

Και στη Μεγαλόνησο Κρήτη η σφραγίδα των Κρητικών επαναστατών του 1821 έφερε ως σύμβολο την εικόνα της Παναγίας.

Άλλωστε επί 4 αιώνες η Μεγάλη Ιδέα που έτρεφε τους υποδούλους είχε την αναφορά της στην Παναγία: «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις. Πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά Σου θά’ ναι»!

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 14.8.2021

Στο ιστολόγιο protagon διάβασα προσφάτως το άρθρο του Απόστολου Δοξιάδη με τίτλο «Το τέλος του Ερντογάν». Εκτιμώ τον συντάκτη του άρθρου ως αξιόλογο σκηνοθέτη και συγγραφέα και μάλιστα ως άνθρωπο, ο οποίος δεν διστάζει να δημοσιοποιεί τολμηρές απόψεις, έστω και αν γνωρίζει ότι αυτές οι απόψεις θα δεχθούν κριτική. Θα ήθελα, λοιπόν, να σχολιάσω τις προβλέψεις του για το πιθανολογούμενο πολιτικό τέλος του Ερντογάν και να διατυπώσω αμέσως τον αντίλογό μου: Το πρόβλημά μας δεν είναι μόνον ο Ερντογάν, αλλά ο σταθερός επί δεκαετίες τουρκικός επεκτατισμός.

Για να γίνω σαφέστερος: Ο Απόστολος Δοξιάδης δημοσιεύει πληροφορίες και προβλέψεις για ένα αναίμακτο πραξικόπημα, που θα οργανωθεί κυρίως από συνεργάτες του Τούρκου Προέδρου. Ο Ερντογάν θα αναγκασθεί να φύγει στο εξωτερικό και στην Τουρκία θα κυβερνήσει ένας συνασπισμός δυνάμεων που θα εφαρμόσει μία πιο δημοκρατική διοίκηση και θα καταπολεμήσει το παρακράτος του Ερντογάν. Ενδιαφέρουσες οι προβλέψεις και δεν μπορώ να τις επιβεβαιώσω ούτε να τις απορρίψω. Όμως εκείνο που με ενδιαφέρει είναι κατά πόσον θα επηρεασθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μήπως η πιθανολογούμενη  απομάκρυνση του Ερντογάν οδηγήσει σε μία συνέχιση της επιθετικότητας των γειτόνων; Προσωπικά δεν αποκλείω το ενδεχόμενο η νέα κυβέρνηση- αν και όταν υπάρξει- να είναι ακόμη πιο διεκδικητική εις βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου.

Γράφει ο Δοξιάδης ότι η ανατροπή του Ερντογάν θα γίνει από μία συμμαχία πρώην στελεχών του κόμματος ΑΚΡ, κεμαλικών του CHP και του Καλού Κόμματος της Ακσενέρ. Θυμίζω ότι τα στελέχη του ΑΚΡ που εγκατέλειψαν τον Ερντογάν περιλαμβάνουν τον πρώην Πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος στο βιβλίο του «Το Στρατηγικό Βάθος» κατέγραψε αναλυτικά τους στόχους του νέου Οθωμανισμού και πρότεινε να κάνει η Τουρκία στη Θράκη ότι έκανε και στην Κύπρο.

Θυμίζω επίσης ότι ο Κεμαλιστής Κιλιτσντάρογλου του CHP είναι εντόνως εθνικιστής και κατηγορεί τον Ερντογάν ότι δεν διεκδικεί τα 18 νησιά που κατέχει παρανόμως η Ελλάδα! Στην ίδια γραμμή κινείται και η Ακσενέρ του Καλού Κόμματος. Οι Κεμαλιστές, που κυβερνούσαν πριν από τους ισλαμιστές του Ερντογάν, δεν είχαν διακριθεί για διαλλακτική στάση.

Κεμαλικής ιδεολογίας ήταν η Τανσού Τσιλέρ, η οποία μας δημιούργησε το επεισόδιο τω Ιμίων, τον Ιανουάριο του 1996, και η οποία έκαιγε τα δάση των νησιών μας, όπως παραδέχθηκε ο διάδοχός της, ο Μεσούτ Γιλμάζ στις 24.12.2011.

Ο Απόστολος Δοξιάδης πιστεύει ότι το Ισλαμικό κίνημα του Γκιουλέν θα μετασχηματισθεί σε φιλελεύθερο. Θα θυμίσω, όμως, ότι όσο είχαν επιρροή στη Θράκη οι Γκιουλενιστές εμπόδισαν με ποικίλους τρόπους την ομαλή ενσωμάτωση της μειονότητας στην ελληνική κοινωνία.

Ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις! Η Τουρκική πολιτική κατά του Ελληνισμού χαράσσεται σε μακροχρόνια βάση ασχέτως ιδεολογικών διαφορών. Η Άγκυρα ακολουθεί μακροπρόθεσμη στρατηγική υπεράνω κομμάτων και προσώπων. Ας θυμηθούμε την εκδίωξη των Ελλήνων της Πόλης. Το 1941-44 με τον Φόρο Varlik, το 1955 με τα Σεπτεμβριανά, το 1964 με την απέλαση των κατόχων Ελληνικού διαβατηρίου, το 1971 με το κλείσιμο της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.

Καλή είδηση  για όλους θα είναι μία δημοκρατική Τουρκία. Ασχέτως τούτου ας συνεχίσουμε την αμυντική και διπλωματική θωράκισή μας.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 7.8.2021

Η Ελλάς ορθώς έχει αναπτύξει στρατηγικές συνεργασίες  με ορισμένες χώρες του αραβικού κόσμου, όπως είναι η Αίγυπτος, η Ιορδανία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κ.α. Αυτό δεν διαταράσσει τη στενή συνεργασία μας με το Ισραήλ. Άλλωστε πολλές αραβικές χώρες έχουν βελτιώσει  τις δικές τους διμερείς σχέσεις με το Ισραήλ. Η πρόσφατη  (28.7.2021)  συνάντηση στην Αθήνα της τριμερούς πρωτοβουλίας Ελλάδος-Κύπρου-Ιορδανίας και η εδώ παρουσία του βασιλέως της Ιορδανίας Αμπντάλλα καθιστούν εμφανή την ανάγκη να αναπτύξουμε ακόμη περισσότερο τον πολιτιστικό βραχίονα της εξωτερικής πολιτικής.

Η Ιορδανία είναι μία χώρα της Μέσης Ανατολής με στρατηγική θέση, ως κόμβος παλαιών και νέων εμπορικών και ενεργειακών δρόμων, αλλά επί πλέον αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα προβολής της πλούσιας πολιτιστικής παράδοσης του Ελληνισμού.

Το πέρασμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Μακεδόνων του έχει αφήσει εμφανή αποτυπώματα. Το Αμμάν, η πρωτεύουσα της Ιορδανίας, δεν λησμονεί ότι οι επίγονοι του Αλεξάνδρου, οι Σελευκίδες, το ονόμασαν Φιλαδέλφεια. Μισή ώρα από το Αμμάν βρίσκονται τα ερείπια των Γεράσων, μιας πόλης που ίδρυσε ο Αλέξανδρος για να μείνουν οι απόμαχοι στρατιώτες του. Σώζονται σε καλή κατάσταση αρχαίοι ναοί και το οδικό δίκτυο. Ο ξεναγός, όταν τον ρώτησα, είπε ότι αυτά τα έχτισαν οι Μακεδόνες που ήσαν Έλληνες. Το ελληνιστικό θέατρο συγκινεί κάθε Έλληνα επισκέπτη, διότι φαίνονται καθαρά τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου που αριθμούν σειρές και θέσεις. Δίπλα στα έργα των Μακεδόνων υπάρχουν και ερείπια πρωτοχριστιανικού ναού, θυμιζοντάς μας ότι η Μέση Ανατολή συνδέεται με την παρουσία της Ορθοδοξίας και του Βυζαντινού Ελληνισμού.

Στην Πέτρα των Ναβαταίων, διάσημη  από ταινίες του Χόλλυγουντ, ο Έλληνας επισκέπτης διαβάζει άνετα τις ελληνικές επιγραφές σε βωμούς και κτίσματα των διαδόχων του Αλεξάνδρου. Ψηλά στον λόφο μια Ορθόδοξη βυζαντινή εκκλησία διδάσκει τη συνέχεια του Ελληνισμού και τη οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας.

Το 5% του πληθυσμού της σημερινής Ιορδανίας είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ομιλούν αραβικά, αγαπούν την Ελλάδα και υπάγονται στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Είναι κυρίως εύποροι άνθρωποι και έχουν δημιουργήσει μία ομάδα μπάσκετ, το Όρτοντοξ Κλάμπ, που έχει πάρει πολλές φορές το πρωτάθλημα καλαθόσφαιρας στην Ιορδανία.

Η βασιλική οικογένεια ακολουθεί το σουνιτικό Ισλάμ, αλλά για ιστορικούς λόγους διάκειται φιλικά προς την Ορθοδοξία. Ο λόγος είναι ότι ο πατέρας του σημερινού βασιλέως, ο γνωστός μας Χουσσεϊν, όταν ήταν 15 ετών σώθηκε από δολοφονική απόπειρα με τη βοήθεια ενός Έλληνα Ορθοδόξου κληρικού του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, του Θεοδοσίου. Το 1951 ό Χουσσεϊν με τον παππού του, τότε βασιλέα, επισκέφθηκαν για προσευχή την Ιερουσαλήμ. Μία ομάδα φανατικών Αράβων δολοφόνησε τον παππού και επιχείρησε να σκοτώσει και τον εγγονό. Η  παρουσία και η άμεση αντίδραση του Ιερομονάχου Θεοδοσίου βοήθησαν τον νεαρό Χουσσεϊν να διαφύγει. Από τότε ο σεβασμός της βασιλικής οικογένειας του Χασεμιτικού βασιλείου της Ιορδανίας προς την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι έντονος και εκδηλώνεται με  ποικίλους τρόπους.

Ενώ η ελληνική πολιτιστική κληρονομιά εκτιμάται στην Ιορδανία, η Τουρκία δεν είναι ιδιαιτέρως συμπαθής. Άλλωστε οι περισσότεροι Άραβες  θεωρούν τους Οθωμανούς ως κατακτητές. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι πρόγονοι των σημερινών Ιορδανών πολέμησαν κατά των Τούρκων στην Άκαμπα και αλλού.

Ας αξιοποιήσουμε την πολιτιστική διπλωματία μας!

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 31.7.2021

πηγή φωτογραφίας: Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού / ΠΑΠΑΜΗΤΣΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Ο Αττίλας επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Με την επίσκεψή του στην Κατεχόμενη περιοχή της Κύπρου ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν αποκάλυψε τον πραγματικό στόχο του: Τη δημιουργία ενός εκτρωματικού νομικού και πολιτειακού σχήματος, μέσω του οποίου η Τουρκία θα ελέγχει πλήρως τον Βορρά και μερικώς τον Νότο. Στην επέτειο της τουρκικής εισβολής ο Ερντογάν μαζί με τον εκλεκτό του, τον Τουρκοκύπριο ψευδοπρόεδρο Τατάρ, έδειξαν ότι συνεχίζουν την επιθετικότητα και τη νεο-οθωμανική γραμμή και αδιαφορούν για τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και για τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Από τις δηλώσεις του Τατάρ κρατώ τρία σημεία που δείχνουν καθαρά τα τουρκικά σχέδια: Ο Ερσίν Τατάρ, που εξελέγη από τους εποίκους και όχι τόσο από τους Τουρκοκυπρίους, μεταξύ άλλων έκανε λόγο για ρατσιστική νοοτροπία των Ελληνοκυπρίων, εξαιτίας της οποίας δεν μπόρεσε από το 1963 μέχρι σήμερα, ούτε με το σχέδιο Ανάν, ούτε στο Κραν Μοντάνα, ούτε στη Γενεύη, να βρεθεί μια λύση στη βάση της ομοσπονδίας.

Τον Δεκἐμβριο του 1963 άρχισε η ανταρσία των Τουρκοκυπρίων με τη μυστική στήριξη Τούρκων αξιωματικών κατά της νόμιμης κυβερνήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία οδήγησε  στη χάραξη της πράσινης γραμμής στον χάρτη της Λευκωσίας και στον βομβαρδισμό αμάχων Ελληνοκυπρίων στην Τυλληρία το καλοκαίρι του 1964. Με την ανταρσία και την αποχώρηση Τουρκοκυπρίων υπουργών και βουλευτών από τα όργανα του Κυπριακού κράτους δόθηκε η ευκαιρία για την υλοποίηση ενός βήματος προς τη διχοτόμηση. Οι Τουρκοκυπριακοί πληθυσμοί συγκεντρώθηκαν σε ελεγχόμενες περιοχές-θύλακες, με αυστηρό διαχωρισμό από τους Ελληνοκυπρίους. Ήταν ένα από τα βήματα που είχε προτείνει το 1956 ο συνταγματολόγος Νιχάτ Ερίμ για να προετοιμάσει την εισβολή και την τουρκοποίηση της Κύπρου.

Το δεύτερο γεγονός που αναφέρει ο ψευδοπρόεδρος Τατάρ είναι η απόρριψη του σχεδίου Ανάν από τους Ελληνοκυπρίους. Και μόνο το γεγονός ότι ο Τατάρ θρηνεί, μας δείχνει πόσο καλή για τα εθνικά μας συμφέροντα ήταν η απόρριψη. Η Τουρκία πίστευε ότι με το σχέδιο Ανάν θα αποκτούσε δικαίωμα παρέμβασης και στην περιοχή που θα διοικούσαν οι Έλληνες της Κύπρου. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα διαλυόταν, θα επικρατούσε ακυβερνησία λόγω του δικαιώματος βέτο των Τουρκοκυπρίων και η Άγκυρα θα παρενέβαινε εμμέσως στις αποφάσεις της Ευρ. Ενώσεως ελέγχοντας το νέο κυπριακό μόρφωμα, Ευτυχώς που ο Κυπριακός Ελληνισμός είπε ΟΧΙ κατά 76% ακολουθώντας τη συμβουλή του αειμνήστου Τάσσου Παπαδόπουλου.

Το Κρανς Μοντανά ήταν το ελβετικό ορεινό κέντρο διακοπών όπου παρ΄ ολίγον να διακοπεί η ζωή της Κυπριακής Δημοκρατίας το 2017. Η Τουρκία   ζητούσε και μετά από τη “λύση” του Κυπριακού να έχει δικαίωμα αστρατιωτικής παρουσίας και παρεμβάσεως. Αυτό δεν έγινε δεκτό από την Αθήνα και τη Λευκωσία και ο Τατάρ το θεωρεί ως μία χαμένη ευκαιρία για ένα ομοσπονδιακό  σχέδιο λύσης.

Ο νέος οθωμανισμός επιδεικνύει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Αμμόχωστο, διότι θυμάται την οθωμανική πολιορκία και κατάληψη της πόλης το 1571. Ο Ερντογάν αξιοποιεί όλους τους συμβολισμούς που θυμίζουν το οθωμανικό παρελθόν. Η Αθήνα και η Λευκωσία πρέπει να αξιοποιήσουν κάθε συμμαχία και κάθε διεθνές βήμα για να τονίσουν ότι αν δεν αποχωρήσουν τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής, δεν δεχόμαστε καμία “λύση”.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 24.7.2021

πηγή φωτογραφίας: EPA, TURKISH PRESIDENT PRESS OFFICE HANDOUT

Είχα την τιμή να υπηρετήσω επί 28 μήνες στο ένδοξο Πυροβολικό μας και αισθάνομαι ιδιαίτερη συγκίνηση τώρα που έφτασαν στην Ελλάδα τα ελάχιστα αναγνωρισθέντα και ταυτοποιηθέντα οστά του – τότε –  Αντισυνταγματάρχη Στυλιανού Καλμπουρτζή, του ηρωικού Διοικητή της 181 ΜΠΠ (Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού) της Εθνικής Φρουράς. Τα οστά παρέλαβε από την Κύπρο ο Υφυπουργός Εθνικής Αμύνης Αλκιβιάδης Στεφανής και από την  Παρασκευή 23 Ιουλίου 2021 θα είναι θαμμένα σε προβεβλημένο χώρο στη Σχολή Πυροβολικού στο Μεγάλο Πεύκο Αττικής. Εκεί υπάρχει ήδη η προτομή του ήρωος.

Η μάχη της 23.7.1974 έξω από το χωριό Συγχαρί, στο ορεινό πέρασμα του Μπέλλα Παϊς, ήταν μία από τις σπανιότατες περιπτώσεις στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία, κατά την οποία στρατιώτες του Πυροβολικού αντιμετώπισαν σώμα με σώμα τις  Ειδικές Δυνάμεις του αντιπάλου. Υπό την ηγεσία του Θεσσαλονικέως Διοικητού τους οι Κύπριοι πυροβολητές πολέμησαν με πείσμα εναντίον Τούρκικών δυνάμεων Πεζικού και Καταδρομέων. Δεν παρέδωσαν τα πυροβόλα τους, αλλά θυσιάσθηκαν επάνω σ’ αυτά. Ας σημειωθεί ότι οι Τούρκοι είχαν παραβιάσει την εκεχειρία που συμφωνήθηκε το απόγευμα της 22.7.1974, δύο ημέρες μετά την εισβολή της 20.7.1974.

Ο ήρωας Καλμπουρτζής αντιστάθηκε με τον ατομικό οπλισμό του όσο μπορούσε. Με τη θυσία του καθυστέρησε τον εχθρό ούτως ώστε να διαφύγουν οι περισσότεροι στρτατιώτες του. Τους αποκαλούσε ¨παιδιά μου¨ και τους προστάτευσε σαν πατέρας. Έπεσε υπέρ Πατρίδος και δηλώθηκε ως αγνοούμενος.  Οι επιζώντες Ελληνοκύπριοι πυροβολητές της 181 ΜΠΠ διηγούνται με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη τη μάχη του Καλμπουρτζή και των συμπολεμιστών του. Γενναίοι ως Έλληνες. Αιωνία η μνήμη τους.

Όσοι θέλουν να μάθουν περισσότερα για τη μάχη του Στυλιανού Καλμπουρτζή και των πυροβολητών του, στις 23 Ιουλίου 1974, μπορούν να βρουν στο διαδίκτυο το τεκμηριωμένο  ντοκυμανταίρ «Το βουνό της σιωπής» του ΡΙΚ. Είναι μία παραγωγή του Παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων Πυροβολητών. Προς το παρόν παραθέτω ένα σύντομο βιογραφικό του ήρωος Καλμπουρτζή από το ιστολόγιο sigmalive της Κύπρου.

Ο Αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού Στυλιανός Καλμπουρτζής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 31 Ιανουαρίου 1921. Κατετάγη στις Ένοπλες Δυνάμεις στις 17 Οκτωβρίου 1945 για τριετή εθελοντική υπηρεσία. Την 1η Μαρτίου 1949 εισήχθη στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από την οποία αποφοίτησε στις 17 Αυγούστου 1950 και κατετάγη στο Πεζικό. Την 1η Δεκεμβρίου 1958 μετατάχθηκε στο Πυροβολικό. Τον Αύγουστο του 1973 μετατέθηκε στην Κύπρο και ανέλαβε διοικητής της 181 Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού, η οποία είχε την έδρα της στο χωρίο Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου. 

Στις 20 Ιουλίου 1974, με την εκδήλωση της τουρκικής εισβολής, η Μοίρα είχε αναπτυχθεί στην περιοχή Ασιεντρούσα της διάβασης Πέλλα Πάις, περίπου 2,5 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του χωριού Συγχαρί, στον ανατολικό Πενταδάκτυλο. Μετά από πολλές ώρες άνισης μάχης με καταδρομείς του τουρκικού στρατού, ο Στυλιανός Καλμπουρτζής έπεσε ηρωϊκά μαζί με 37 άνδρες του, στην διάβαση Πέλλα Πάις – Συγχαρί, στην οροσειρά του Πενταδακτύλου. Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο ήρωας κατέβαλε υπεράνθρωπη προσπάθεια, βάλλοντας μόνος από προωθημένη θέση για να καλύψει την ασφαλή αποχώρηση των στρατιωτών του. 

Στις 11 Απριλίου 2011, ο τέως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, απένειμε μετά θάνατον στον Στυλιανό Καλμπουρτζή τον βαθμό του Αντιστρατήγου, κατά την διάρκεια της τελετής των αποκαλυπτηρίων προτομής του στην Σχολή Πυροβολικού στο Μεγάλο Πεύκο. 

Το όνομα του ήρωα Στυλιανού Καλμπουρτζή, φέρει το στρατόπεδο της διοίκησης Πυροβολικού της Εθνικής Φρουράς στην Κύπρο. 

Τα οστά του Στυλιανού Καλμπουρτζή ταυτοποιήθηκαν τον Απρίλιο του 2015.

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μία εθνικώς επιζήμια συμφωνία. Έχει ήδη προκαλέσει αρνητικές συνέπειες στην περιοχή αναζωπυρώνοντας πάθη και εθνικισμούς σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η βουλγαρική αντίδραση. Και ας μην βιαστούν κάποιοι στα Σκόπια να πανηγυρίσουν που δεν μπήκε στη Βουλή της Σόφιας το εθνικιστικό κόμμα ΒΜΡΟ. Τα υπόλοιπα βουλγαρικά κόμματα, παρά τις άλλες διαφωνίες τους, έχουν συμφωνήσει ότι στο ζήτημα της ευρωπαϊκής πορείας των Σκοπίων θα ισχύσει το βουλγαρικό βέτο.

Στη χώρα μας η Συμφωνία προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις. Για να την καταλάβει κάποιος και κυρίως για να ασκήσει ουσιαστική κριτική πρέπει να έχει στοιχειώδεις γνώσεις Ιστορίας και Διεθνούς Δικαίου. Φυσικά οι περισσότεροι Έλληνες αντιδρούν ενστικτωδώς, διότι καταλαβάινουν ότι προσβάλλεται η εθνική μας αξιοπρέπεια. Τους κατανοώ, διότι και εγώ ως Μακεδών πρώτα αντέδρασα συναισθηματικά και μετά διάβασα λεπτομερώς τη Συμφωνία.

Η άγνοια ή η υποτίμηση της Ιστορίας χαρακτηρίζει εκείνη την ομάδα αρθρογράφων που μιλούν στο όνομα των «προοδευτικών» ιδεών ή του διεθνισμού ή ακόμη και της σταθερότητος. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι η συμφωνία είναι καλή και ότι πρέπει να στηρίξουμε τα Σκόπια παρά τις παρασπονδίες του Ζάεφ.

Κάνουν λαθος. Καμία συμφωνία δεν μπορεί να επιβιώσει και πολύ περισσότερο να φέρει αποτελέσματα όταν προσβάλλει το εθνικό φιλότιμο ενός λαού και όταν διαστρεβλώνει την ιστορική αλήθεια. Το «μακεδονικό έθνος» είναι ένα κατασκεύασμα του ολοκληρωτικού κομμουνιστικού καθεστώτος του Τίτο μετά το 1944, βασισμένο σε ιδεολογήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς της δεκαετίας του 1920. Σε καμία Οθωμανική απογραφή, σε καμία αναφορά δυτικών διπλωματών δεν υπάρχει αναφορά σε «μακεδονικό» έθνος κατά τη διάρκεια του 19^ου αιώνος και κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνος του 1903- 1908. Με κατασκευάσματα ανελεύθερων καθεστώτων δεν πρόκειται να εδραιωθεί η σταθερότητα στα Βαλκάνια, ειδικά μάλιστα όταν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αισθάνεται προσβεβλημένη.

Διάβασα και μία ανάλυση που μας καλεί να στηρίξοιυμε τη συμφωνία για να σώσουμε τα Σκόπια από τη Μεγάλη Αλβανία.  Δεν είδα, όμως, τους οπαδούς αυτής της αντίληψης να διαμαρτύρονται όταν η ιδεολογία της Μεγάλης Αλβανίας προβάλλει τα αιτήματα των Τσάμηδων ή όταν ο Ράμα καταπατεί τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών. Θεωρούν ότι ο αλβανικός εθνικισμός είναι επικίνδυνος όταν απειλεί τα Σκοπια, αλλά είναι ακίνδυνος ή πιθανόν ανύπαρκτος, όταν βλάπτει τα συμφέροντα του Ελληνισμού. Μονά – ζυγά η Ελλάδα πρέπει να υποχωρεί, κατά την αντίληψή τους!

Από την άλλη πλευρά και με αντίθετη στόχευση έχουμε τους αγνοούντες το Διεθνές Δίκαιο. Θεωρούν ότι η συμφωνία είναι ένα κουρελόχαρτο και ότι μπορούμε να την σχίσουμε χωρίς συνέπειες. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Το Διεθνές Δίκαιο έχει κανόνες, προβλέπει δεσμεύσεις και υποχρεώσεις. Η αλήθεια είναι ότι αν αποχωρήσουμε μονομερώς από τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν επανερχόμαστε στο ΠΓΔΜ- FYROM. Η Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995 έχει καταργηθεί. Άρα κινδυνεύουμε να δούμε τις περισσότερες χώρες του κόσμου να ονομάζουν τα Σκόπια: «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Μακάρι καποτε να απαγκιστρωθούμε. Προς το παρόν ας ξαναδιαβάσουμε το βιβλίο του Άγγελου Συρίγου και του Ευάνθη Χατζηβασιλείου για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Αυτοί γνωρίζουν και Ιστορία και Διεθνές Δίκαιο.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 17.7.2021