Άρθρα

Εύγε στους δημιουργούς, εύγε και στο κοινό που ψήφισε ένα μελωδικό παραδοσιακό τραγούδι! Η Αστερομάτα με τραγουδίστρια την Κλαυδία θα μάς εκπροσωπήσει στον διαγωνισμό τραγουδιού της  EUROVISION  τον Μάιο στην Ελβετία.

Οι δημιουργοί και η τραγουδίστρια πήγαν αντίθετα προς το ρεύμα και δεν διάλεξαν ένα τραγούδι με αγγλικό στίχο και με μουσική δήθεν «εμπορική»  και πανομοιότυπη με άλλα τραγούδια που διαγωνίζονται στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό. Αντί να επιδείξουν μιμητισμό προτίμησαν να σεβασθούν την ελληνική παράδοση και να διαφημίσουν ότι αυτός ο λαός έχει τις δικές του μουσικές ρίζες που αντλούν από το μακρινό παρελθόν. Το τραγούδι είναι πράγματι σύγχρονο, διότι ανταποκρίνεται στο επίκαιρο αίτημα για αναστροφή της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης και για προβολή της πολιτιστικής ταυτότητας κάθε λαού.

Τα λόγια αναφέρονται στον πόνο της προσφυγιάς και στον ξεριζωμό από την πατρίδα. Δεν κάνουν κάποια συγκεκριμένη ιστορική αναφορά και ο καθένας μπορεί να σκεφθεί διάφορα ιστορικά γεγονότα. Το θετικό είναι ότι το ελληνικό τραγούδι δεν ακολουθεί την τάση ορισμένων τραγουδιών που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό και τα οποία προπαγάνδιζαν υπέρ της woke κουλτούρας και άλλων … νεωτερισμών.

Χαίρομαι που το ελληνικό κοινό υπερψήφισε ένα παραδοσιακό τραγούδι. Υπάρχουν ακόμη ευαισθησίες, διατηρείται η αγάπη στις ρίζες μας. Το μήνυμα του κοινού απευθύνεται προς διάφορες κατευθύνσεις. Θέλουμε να διαφυλάξουμε την ταυτότητά μας και την ιστορική μνήμη μας.

Κάποιοι ενοχλήθηκαν. Η γείτων Τουρκία ανακάλυψε Ποντιακό δάκτυλο πίσω από τους στίχους χωρίς να υπάρχει κάποια σαφής αναφορά. Προφανώς η τουρκική ηγεσία όλων των κομμάτων και όλων των αποχρώσεων αισθάνεται ότι απειλείται από την ιστορική αλήθεια. Αναζητούν συγκεκριμένες ιστορικές αναφορές πίσω από το τραγούδι και απειλούν ότι θα διαμαρτυρηθούν στα αρμόδια όργανα για δήθεν πολιτικό μήνυμα στον στίχο. Θυμίζω ότι το 1976 αρνήθηκαν να μεταδώσουν το τραγούδι της Μαρίζας Κωχ «Παναγιά μου, Παναγιά μου»  από τον διαγωνισμό της EUROVISION, διότι το θεώρησαν ως μήνυμα κατά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Την ώρα του τραγουδιού στους δέκτες των Τούρκων έπεσε μαύρο!

Ασχέτως των στίχων είναι προφανές ότι η ενοχή των Τούρκων δεν τους αφήνει να δουν το παρελθόν με καθαρή ματιά. Όταν κάποια νεώτερη γενιά αποφασίσει να ζητήσει συγγνώμην από τους Έλληνες, τους Αρμενίους, τους Ασσυρίους κ.ά. για όσα συνέβησαν από το 1914 μέχρι το 1923, τότε το όφελος θα είναι διπλό. Εσωτερικά, διότι θα απελευθερωθούν από το βάρος των εγκλημάτων των Οθωμανών, των Νεοτούρκων και των Κεμαλικών. Εξωτερικά, διότι θα αποδείξουν ότι τότε πράγματι θα είναι έτοιμοι για τη βελτίωση των σχέσεών τους με τους άλλους λαούς.

Η σημερινή Γερμανία έχει αναγνωρίσει με κάθε τρόπο τα εγκλήματα του Ναζιστικού καθεστώτος και τα θυμίζει στις νεώτερες γενιές ώστε να μην επαναληφθούν. Γι΄ αυτό κατέστη δυνατή η συγγραφή κοινού βιβλίου Ιστορίας από ομάδα Γάλλων και Γερμανών ιστορικών. Αντιθέτως η Τουρκία επί 100 και περισσότερα χρόνια αρνείται πεισματικά να δει την αλήθεια κατάματα. Οφείλουμε ως Έλληνες να διδάξουμε σωστά την Ιστορία στα παιδιά μας και να επιδιώξουμε τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης!

Καλή επιτυχία στην Αστερομάτα!

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 8.2.2025

Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος (Γιαννουλάτος) κατόρθωσε το ακατόρθωτο! Με  προσευχή, με ευρυτάτη μόρφωση, με υπομονή και επιμονή αναστήλωσε την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αλβανία κυριολεκτικά εκ του μηδενός.

Από το 1991 ως Τοποτηρητής και από το 1992 ως Αρχιεπίσκοπος, μετά από ορθή επιλογή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο Αναστάσιος οικοδόμησε πνευματικά και υλικά την Εκκλησία μέσα σε μία  ιδιόμορφη κατάσταση. Θυμίζω τα κυριώτερα προβλήματα που αντιμετώπισε:

1. Από το 1967 μέχρι το 1990 το κομμουνιστικό καθεστώς της Αλβανίας είχε καταργήσει κάθε θρησκευτική εκδήλωση και επέβαλε την αθεϊστική προπαγάνδα. Ιδιαιτέρως καταπιεστική ήταν η κατάσταση για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Ναοί έγιναν σταύλοι και κινηματογράφοι, ιερείς φυλακίσθηκαν, οι οικογένειες έκρυβαν τις εικόνες για να μην συλληφθούν από τη μυστική αστυνομία.
2. Το  Ορθόδοξο ποίμνιο στην Αλβανία δεν είναι εθνολογικά ενιαίο. Οι δύο μεγάλες ομάδες είναι οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες και οι Αλβανοί Ορθόδοξοι. Υπάρχουν και οι Μαυροβούνιοι στον Βορρά καθώς και λίγοι σλαβόφωνοι στην περιοχή της Πρέσπας. Στην Ελληνική Εθνική Μειονότητα ανήκουν και οι  μαχητικοί Βλαχόφωνοι.
3. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν αποτελούν την πλειοψηφία, όπως στην Ελλάδα, αλλά ανέρχονται στο 20% του αλβανικού πληθυσμού. Υπάρχουν πολλοί Μουσουλμάνοι Σουνίτες, Μουσουλμάνοι Μπεκτασήδες, Χριστιανοί Ρωμαιοκαθολικοί, άθεοι κ.ά.
4. Πολλές χώρες παρεμβαίνουν στην πολιτική και θρησκευτική ζωή της Αλβανίας για εξυπηρέτηση δικών τους συμφερόντων όπως πχ η Τουρκία, η Ιταλία, η Ρουμανία κ.ά.
5. Λόγω εθνικισμού η αρχική στάση των αλβανικών κυβερνήσεων ήταν αρνητική απέναντι στον Αναστάσιο, επειδή ήταν Έλληνας. Αργά αλλά σταθερά κατόρθωσε με το ήπιο ύφος του και με το έργο του να γίνει σεβαστός. Πάντως θυμίζω ότι το 1994 ο Σάλι Μπερίσα ήθελε να αλλάξει το Σύνταγμα και να αποκλείσει την παρουσία Έλληνα Αρχιεπισκόπου στην Εκκλησία της Αλβανίας. Ευτυχώς το σχέδιο Συντάγματος απορρίφθηκε με δημοψήφισμα στις 6.11.1994.

Παρ’ όλα αυτά τα εμπόδια ο μακαριστός Αναστάσιος επέτυχε πλήρως στα πνευματικά καθήκοντά του. Ίδρυσε ναούς, σχολεία και νοσοκομεία, εκπαίδευσε και χειροτόνησε ιερείς, αξιοποίησε την επιστημονική του κατάρτιση και τη γνώση του περί του Ισλάμ, επέλεξε αξιόλογους συνεργάτες. Συνέχισε το έργο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του οποίου τα λείψανα φυλάσσονται στα γραφεία της Αρχιεπισκοπής στα Τίρανα.

Πίστευε στην οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας και στην ειρηνική συνύπαρξη των πολιτισμών,  αλλά ταυτοχρόνως ζητούσε τον σεβασμό της εθνικής ταυτότητας κάθε λαού. Στο βιβλίο του «Παγκοσμιότητα και Ορθοδοξία» επικρίνει την παγκοσμιοποίηση και τον διεθνισμό και επισημαίνει: «Η άκριτη αποδοχή της κινήσεως προς ισοπέδωση των πάντων σ’ ένα ομοιόμορφο, ή καλύτερα άμορφο,  «διεθνισμό»  του συρμού,  με παραγνώριση της εθνικής κληρονομιάς και ιδιοτυπίας θα ήταν εξ ίσου απαράδεκτη. Το λάθος που έγινε στο παρελθόν από ορισμένες ευρωπαϊκές χριστιανικές Εκκλησίες και Ομολογίες, η ένοχη δηλαδή συμμαχία με εθνικιστικά συνθήματα και κεφαλαιοκρατικά ιδεώδη των χωρών τους, δεν επιτρέπεται να επαναληφθεί με αλόγιστη αποδοχή των αντιστρόφων θέσεων ενός διεθνιστικού οδοστρωτήρος».

Ήταν πράος, αλλά και διεκδικητικός. Ο Αναστάσιος δεν δίστασε να διαμαρτυρηθεί για άδικες και παράτυπες αποφάσεις ή διαδικασίες των αλβανικών κυβερνήσεων. Το 2011 αρνήθηκε να αποδεχθεί την επίσημη αλβανική απογραφή, η οποία παρουσίαζε ανακριβή στοιχεία για να εμφανίσει μικρότερο τον αριθμό των Ορθοδόξων Χριστιανών στη χώρα.  Αιωνία η μνήμη του!

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 1.2.2025

Στις 25 Ιανουαρίου 2019 κυρώθηκε από 153 βουλευτές της Βουλής των Ελλήνων η Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία υποστηρίχθηκε κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ. Έξι χρόνια μετά ο απολογισμός είναι αρνητικός. Η σκοπιανή πλευρά παραβιάζει συστηματικά τη Συμφωνία. Τώρα με την κυβέρνηση   του Μίτσκοσκι (VMRO-DPMNE) και προηγουμένως με την κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών – Ζάεφ.

Οι περισσότεροι επικριτές της Συμφωνίας επισημαίνουν ορθώς ότι υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ του επισήμου ονόματος (Βόρεια Μακεδονία) και των προβλέψεων για γλώσσα, εθνικότητα και ταυτότητα. Η Συμφωνία δίνει το δικαίωμα στους βόρειους γείτονές μας να ονομάζονται Μακεδόνες και να έχουν γλώσσα «μακεδονική». Θα μπορούσε στα θέματα αυτά να γίνει διαπραγμάτευση πιο πιεστική από ελληνικής πλευράς;  Σαφώς ναι, όπως δείχνει το παράδειγμα της Βουλγαρίας.

Η Σόφια έχει δηλώσει από το 2022 ότι θέτει δύο όρους για να άρει το Βέτο της έναντι της ευρωπαϊκής πορείας των Σκοπίων. Πρώτον, να γίνει δήλωση για τη γλώσσα. Τα Σκόπια έκαναν μία μεσοβέζικη δήλωση στις 19.7.2022 ενώπιον των Aρχών της Ευρ. Ένωσης. Παραδέχονται ότι η  γλώσσα που χρησιμοποιείται σήμερα δημιουργήθηκε το 1945, άρα  από το κομμουνιστικό καθεστώς του Τίτο στην τότε Γιουγκοσλαβία. Δεύτερον, η βουλγαρική κυβέρνηση (με ενιαία υπερκομματική γραμμή) ζητεί να αναγραφεί στο κανονιστικό μέρος του Συντάγματος ότι η βουλγαρική εθνότητα είναι συστατικό στοιχείο του λαού των Σκοπίων, όπως οι λεγόμενοι «Μακεδόνες», οι Αλβανοί κ.ά. Η κυβέρνηση του Μίτσκοσκι είναι απρόθυμη και το θέμα έχει βαλτώσει.

Μπορούσαμε, λοιπόν, και εμείς να πιέσουμε. Πιστεύω, όμως, ότι από την αρχή το κύριο πρόβλημα της Συμφωνίας ήταν ο γεωγραφικός προσδιορισμός. Η σημερινή Πρόεδρος της Δημοκρατίας Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα και ο νυν Πρωθυπουργός Χρίστιαν Μίτσκοσκι κατά κανόνα χρησιμοποιούν μόνο τον όρο «Μακεδονία». Στην παγκόσμια ιστορία έχουμε δει ότι η μοίρα των γεωγραφικών προσδιορισμών είναι να αχρηστεύονται. Η Υπεριορδανία έγινε Ιορδανία. Η Ανατολική Δημοκρατία της Ουρουγουάης διεθνώς αποκαλείται Ουρουγουάη. Οι γεωγραφικοί προσδιορισμοί έχουν νόημα μόνον όταν δίπλα στη Βόρεια υπάρχει και μία Νότια (βλέπε Κορέα).

Αν δεν αντιδράσουμε με κάθε νόμιμο και αποτελεσματικό τρόπο φοβούμαι ότι το επόμενο βήμα θα είναι να ενταθούν οι αλυτρωτικές δηλώσεις, όπως αυτή που έκανε προ ολίγων ημερών στις ΗΠΑ ο Σκοπιανός Πρωθυπουργός. Ο Χρίστιαν Μίτσκοσκι είπε ότι το «μακεδονικό»  ζήτημα είναι άλυτο και υπαρκτό και κάλεσε τους συμπατριώτες του της Διασποράς να καταγάγουν νίκες, προφανώς εναντίον της Ελλάδος!

Σε μία εποχή που η Ελλάς διαμαρτύρεται δικαίως για την ισλαμοποίηση Ορθοδόξων Bυζαντινών Ναών και Μνημείων είναι απαραίτητο να διαφυλάξουμε τη βυζαντινή κληρονομιά και ιστορία του Μακεδονικού Ελληνισμού. Η Συμφωνία των Πρεσπών  περιλαμβάνει μία πρόβλεψη (που δεν τηρείται) για να προστατεύσει την αρχαία ελληνική ιστορία, αλλά δεν γράφει τίποτε για την περίοδο του Βυζαντίου, της Τουρκοκρατίας και των Νεωτέρων Χρόνων. Το αποτέλεσμα είναι να διεκδικούν Βούλγαροι και Σκοπιανοί την ταυτότητα των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, των δύο Ελλήνων Θεσσαλονικέων Ιεραποστόλων του 9ου αιώνος.

Δεν συμφωνώ με όσους μιλούν περί μονομερούς καταγγελίας της Συμφωνίας. Οι διεθνείς συμφωνίες όταν παραβιάζονται παραπέμπονται σε διεθνή δικαστήρια. Ας ακούσουμε επ΄αυτού τους ειδικούς του Διεθνούς Δικαίου. Ας λάβουμε, όμως, τα κατάλληλα μέτρα για να προβάλλεται σωστά η ιστορία μας εντός και εκτός Ελλάδος.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 25.1.2025

«Τα Δωδεκάνησα δεν νοούνται χωρίς την Τουρκία»  δηλώνει ο αρχηγός του ακραίου Εθνικιστικού Κόμματος ΜΗΡ της Τουρκίας Ντεβλέτ Μπαχτσελί, ο οποίος είναι κυβερνητικός εταίρος και στηρίζει το κόμμα ΑΚΡ του Ερντογάν.

Γιατί έχει αποθρασυνθεί ο Μπαχτσελί και γενικότερα ο τουρκικός επεκτατισμός; Μία από τις αιτίες είναι και τα λάθη που έγιναν κατά την περίοδο 1996-2004 από τους πολιτικούς εκπροσώπους του ελληνικού «εκσυγχρονισμού». Επειδή μετά τον θάνατο του Κώστα Σημίτη ακούσθηκαν υπερβολικοί έπαινοι για την ιδεολογία του δήθεν εκσυγχρονισμού θεωρώ χρήσιμο να θυμηθούμε πώς οι Έλληνες εκσυγχρονιστές αντιμετώπισαν την πρώτη κυβερνητική παρουσία του εξτρεμιστή Ντεβλέτ Μπαχτσελί. Τον αποδοκίμασαν; Δυστυχώς όχι! Αντιθέτως τον αποθράσυναν δίνοντας μηνύματα στενής συνεργασίας με την κυβέρνηση εκείνη.

Ο Μπαχτσελί είχε βρεθεί  παλαιότερα στην εξουσία ως Αναπληρωτής Πρωθυπουργός. Δεν είναι η πρώτη φορά που συγκυβερνά στην Τουρκία. Από το 1999 μέχρι το 2002 συμμετείχε με το κόμμα του σε μία τρικομματική συνεργασία με τον Μπουλέντ Ετσεβίτ (Δημοκρατική Αριστερά)  και με τον Μεσούτ Γιλμάζ (Κόμμα Μητέρας Πατρίδας).  Ο Ετσεβίτ, όπως θυμόμαστε, ήταν Πρωθυπουργός το 1974 και διέταξε την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο. Υπουργός Εξωτερικών στην τρικομματική κυβέρνηση ήταν ο μακαρίτης Ισμαήλ Τζεμ. Επιζητώντας φιλία με αυτή την κυβέρνηση ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος Γιώργος Παπανδρέου χόρεψε τον Ιούνιο του 2001 ζεϊμπέκικο υπό τα χειροκροτήματα του Τζεμ. Δηλαδή ο Γ. Παπανδρέου χόρευε με τους  λύκους, για  να θυμηθούμε την  ταινία με τον Κέβιν Κόστνερ.

Το ζεϊμπέκικο του 2001 έδωσε λανθασμένα μηνύματα στην Άγκυρα και μάλιστα όταν στην εξουσία ήταν ο εισβολέας της Κύπρου με συγκυβερνήτη τον υπερεθνικιστή  Μπαχτσελί. Αξίζει να αναφερθεί ότι την ίδια ημέρα που ο Έλληνας Υπουργός χόρευε ζεϊμπέκικο, ο Υπουργός Αμύνης της Κύπρου Σωκράτης Χάσικος ήταν παρών σε μνημόσυνο αγνοουμένων από την εισβολή των Τούρκων στη Μεγαλόνησο. Τα ζεϊμπέκικα και γενικότερα η τακτική άνευ όρων προσέγγισης με την Τουρκίας δεν βελτίωσαν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αντιθέτως αποθράσυναν την Άγκυρα, η οποία έχει μία σταθερή διεκδικητική γραμμή, όποια κυβέρνηση κι αν είναι στην εξουσία.

Τα λάθη των εκσυγχρονιστών στα ελληνοτουρκικά δεν σταμάτησαν εκεί. Καλλιέργησαν την θεωρία του «εξευμενισμού και κατευνασμού του θηρίου». Δηλαδή να κάνουμε τα πάντα για να δείξουμε τη φιλία μας. Ένα από τα λάθη ήταν και η αντίληψη ότι θα παύσει η τουρκική επιθετικότητα, αν αλλάξουμε τα σχολικά μας βιβλία και αν σβήσουμε τις αναφορές στα εγκλήματα των Οθωμανών και των Νεοτούρκων. Μέσα σε αυτό το κλίμα παραγγέλθηκε το 2003 το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού με τον «συνωστισμό» και με δεκάδες άλλα ατοπήματα, τα οποία επισήμανε και η Ακαδημία Αθηνών. Εμείς διαγράφαμε τους ήρωες και τους μάρτυρες. Η άλλη πλευρά δεν άλλαξε το παραμικρό στα βιβλία.

Οι χειρισμοί των δήθεν εκσυγχρονιστών στα ελληνοτουρκικά υπήρξαν τελείως λανθασμένοι. Αντί να βελτιώσουν τις σχέσεις αποθράσυναν τον τουρκικό επεκτατισμό. Σήμερα απαιτείται μία διαφορετική αντιμετώπιση της γείτονος χώρας. Επιβάλλεται η διπλωματική και αμυντική θωράκιση του Ελληνισμού (Ελλάδος και Κύπρου),  με σαφείς κόκκινες γραμμές στο μέτωπο Θράκης-Αιγαίου-Κύπρου,  και με ορθή διδασκαλία της Ιστορίας στα ελληνόπουλα. Να  καταγράψουμε τις αποτυχίες και τις αστοχίες της πολιτικής του «κατευνασμού» και να μην τις επαναλάβουμε.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 18.1.2025

Ο Lawrence Durrell, Άγγλος συγγραφέας γνωστός στο ελληνικό κοινό, υπηρέτησε κατά την περίοδο 1954- 1956 στη  Βρετανική Αποικιακή Διοίκηση  στην Κύπρο. Έζησε το ξεκίνημα του Αγώνα του 1955-59 για την Αυτοδιάθεση- Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Στο βιβλίο του με τίτλο:  Bitter Lemons of Cyprus (Πικρολέμονα της Κύπρου) παρουσιάζει με αρνητικούς χαρακτηρισμούς τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ (Εθνικής Οργανώσεως Κυπρίων Αγωνιστών), τους οποίους ο Ελληνισμός ορθώς τιμά ως ήρωες. Δείχνει έκπληξη  γιατί ο ίδιος και οι Βρετανοί συνάδελφοί του δεν μπόρεσαν να προβλέψουν την ένοπλη εξέγερση των Ελλήνων της Κύπρου. Παραδέχεται, λοιπόν, ότι και αυτός και οι συμπατριώτες του δεν είχαν κατανοήσει την εθνική ταυτότητα και την ψυχοσύνθεση των Κυπρίων.

Σε ένα κεφάλαιο αυτοκριτικής, που περιέχεται στο βιβλίο, κάνει μια επισήμανση που παραμένει επίκαιρη. Παρατηρεί ότι η ταυτότητα του Κυπριακού Ελληνισμού διαμορφώθηκε κατά τη Βυζαντινή Περίοδο, τη Φραγκοκρατία και την Τουρκοκρατία από τον μαχητικό ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η Εκκλησία κράτησε το εθνικό φρόνημα και τη γλώσσα. Η Εκκλησία έδωσε τους πρώτους μάρτυρες το 1821, όταν οι Κύπριοι ήταν έτοιμοι να συμμετάσχουν στον Πανελλήνιο ξεσηκωμό. Έτσι,  λοιπόν, και στην περίοδο πριν από το 1955 οι Ναοί και τα Κατηχητικά ήταν τα εργαστήρια της αγωνιστικότητας και της ιστορικής συνείδησης. Οι περισσότεροι νέοι που απαγχονίσθηκαν ή συνελήφθησαν και βασανίσθηκαν από τους Βρετανούς ήταν παιδιά γαλουχημένα με την ελληνορθόδοξη παιδεία. Πριν οδηγηθούν στην αγχόνη έψαλλαν τροπάρια από την Ορθόδοξη Υμνογραφία και βεβαίως τον Εθνικό Ύμνο.

Οι Έλληνες Κύπριοι κατά τη διάρκεια της Αγγλοκρατίας αντιμετώπισαν την  καταπίεση της ελληνικής παιδείας και συνείδησης. Στα Οκτωβριανά του 1931 έδειξαν με έντονο τρόπο τη διάθεσή τους για Ένωση. Το αίτημα επαναλήφθηκε με το δημοψήφισμα του Ιανουαρίου 1950 και με τον ηρωικό Αγώνα του 1955- 1959. Τούς καθοδηγούσε η πίστη στη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Θαύμαζαν τους Αρχαίους Έλληνες, όπως έδειχνε η επιθυμία τους να δίνουν στα παιδιά τους αρχαιοελληνικά ονόματα. Ήταν κληρονόμοι της Ορθόδοξης Βυζαντινής Παράδοσης και «του καημού της Ρωμιοσύνης», κατά τον Γιώργο Σεφέρη. Ένιωθαν συνεχιστές του 1821. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου σε σχολική θεατρική παράσταση έπαιξε τον ρόλο του Εθνομάρτυρα Αρχιεπισκόπου Κυπριανού που εκτελέσθηκε στις 9 Ιουλίου 1821.

Η επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού, 70 χρόνια μτά τον Αγώνα και 51 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, θα βασισθεί σε δύο πυλώνες: Στην υλική αμυντική θωράκιση (Εθνικη Φρουρά, εξοπλισμοί, ενίσχυση του Κυπριακού Πολεμικού Ναυτικού) και στην πνευματική θωράκιση. Η διαφύλαξη της ελληνικής ταυτότητας, η ενίσχυση της ελληνορθόδοξης παιδείας, η καλλιέργεια αγωνιστικού πνεύματος, είναι τα απαραίτητα θεμέλια για ένα καλύτερο μέλλον. Οι προσπάθειες ελαχίστων να καλλιεργήσουν μία νεοκυπριακή συνείδηση στο όνομα της επαναπροσέγγισης με τους Τουρκοκυπρίους είναι και ανιστόρητη και επιζήμια.

Αθήνα και Λευκωσία καλούνται να ενδυναμώσουν τον Ενιαίο Αμυντικό και Πολιτιστικό Χώρο των δύο κρατών. Δεν αποκλείεται η Τουρκία να αντιμετωπίσει στο προσεχές μέλλον προβλήματα από την υπερεπέκταση των στρατιωτικών δυνάμεών της και από τη δημιουργία αντισυσπειρώσεων εναντίον της. Γι’ αυτό ας μην αποδεχθούμε διχοτομικές λύσεις τύπου σχεδίου Ανάν. Πρέπει να αξιοποιήσουμε τις τριμερείς και πολυμερείς συμμαχίες και την ευρωπαϊκή ένταξη Ελλάδος και Κύπρου. Με συγκρατημένη αισιοδοξία, χωρίς ηττοπάθεια.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 11.1.2025

Επισκέφθηκα πριν από αρκετά χρόνια την Ιορδανία. Στα Γέρασα (Τζέρας) ο ξεναγός ήταν χαρούμενος που έβλεπε Έλληνες να επισκέπτονται μία περιοχή με σημαντικά μνημεία της ελληνιστικής-μακεδονικής περιόδου και της πρωτοχριστιανικής-βυζαντινής περιόδου. Όταν τον ρώτησα αν οι Ιορδανοί Άραβες συμπαθούν τους ομόθρησκους Τούρκους μού απήντησε: «Μα και εμείς ήμασταν υπόδουλοι επί αιώνες στους Οθωμανούς Τούρκους. Το μόνο καλό που μάς άφησαν είναι ο καφές τους» !

Πράγματι η μελέτη του ιστορικού παρελθόντος μάς θυμίζει ότι από τις αρχές του 16ου αιώνος μέχρι και το 1918 η σημερινή περιοχή της Συρίας, του Λιβάνου, της Ιορδανίας και άλλες γειτονικές περιοχές με αραβικό πληθυσμό ήσαν υπόδουλες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Γάλλος ιστορικός Μαξίμ Ροντινσόν στο βιβλίο του “Οι Άραβες” παρατηρεί ότι στην αραβική ιστοριογραφία η Οθωμανική περίοδος καταγράφεται ως η παρακμή του αραβικού πολιτισμού.

Στις 6 Μαΐου 1916 ο αιμοσταγής Νεότουρκος (Κομιτάτο Ένωση και Πρόοδος)  και σφαγέας των Αρμενίων Τζεμάλ Πασάς, ως κυβερνήτης της Οθωμανικής επαρχίας της Συρίας, έδωσε εντολή για τον απαγχονισμό των αρχηγών του Αραβικού εθνικού κινήματος (Χριστιανών και Μουσουλμάνων) στην πλατεία Μερτζιέ της Δαμασκού και στην πλατεία Μπουρζ της Βηρυτού. Σήμερα και οι δύο πλατείες ονομάζονται πλατείες των Μαρτύρων.  Συνολικά 34 ηγέτες της Αραβικής εξέγερσης κατά των Τούρκων εκτελέσθηκαν από τον Τζεμάλ. Η μνήμη των μαρτύρων τιμάται με τελετές στις 6 Μαΐου κάθε χρόνο. Η ιστορική μνήμη των Αράβων δεν διαγράφει εύκολα τα εγκλήματα των Νεοτούρκων.

Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και με τη βοήθεια των Βρετανών οι Άραβες πολέμησαν σκληρά εναντίον των Τούρκων, όπως βλέπουμε και στη διάσημη ταινία «Ο Λώρενς της Αραβίας».

Το 1923 η Κοινωνία των Εθνών έδωσε Εντολή (mandate) στη Γαλλία για να διοικήσει προσωρινά τη σημερινή Συρία και τον Λίβανο  μέχρι να «ωριμάσουν» πολιτικά οι τοπικοί πληθυσμοί. Η Εντολή προέβλεπε να δημιουργηθούν τέσσερις αυτόνομες οντότητες: Συρία με έδρα τη Δαμασκό, Λίβανος, περιοχή Αλαουιτών και περιοχή Δρούζων. Οι Γάλλοι σε συμπαιγνία με τη Τουρκία επέτρεψαν την εγκατάσταση τουρκικού πληθυσμού στην περιοχή της Αλεξανδρέττας και της ιστορικής Αντιόχειας. Το 1939 οι περιοχές αυτές αποσπάσθηκαν από τη Γαλλική Εντολή και προσαρτήθηκαν στην Τουρκία. Η Αντιόχεια είναι σήμερα μία πόλη στη ΝΑ Τουρκία και λέγεται Αντάκια. Οι Σύροι δεν λησμονούν ότι η Τουρκία κατέχει σήμερα ιστορικά συριακά εδάφη με αραβόφωνο πληθυσμό (χριστιανικό και μουσουλμανικό). Το σαντζάκι της Αλεξανδρέττας (Χάταϊ) θεωρείται από όλα τα αραβικά κράτη κατεχόμενο αραβικό έδαφος.

Η Τουρκία, αν και σήμερα προβάλλεται ως η προστάτις των Σουννιτών Μουσουλμάνων, σε καίριες στιγμές τάχθηκε κατά των Αράβων. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1961, όταν λειτουργούσε η δικοινοτική συνύπαρξη στο Κυπριακό Κοινοβούλιο, οι 35 Έλληνες Κύπριοι Βουλευτές πρότειναν Ψήφισμα υπέρ του αγώνος των Αλγερινών Αράβων κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας. Οι 15 Τούρκοι Κύπριοι βουλευτές, με οδηγία από την Άγκυρα, αρνήθηκαν να υπογράψουν το Ψήφισμα.

Το μέλλον της περιοχής είναι αβέβαιο. Κάθε πρόβλεψη μπορεί να ανατραπεί.  Το ιστορικό παρελθόν παρουσιάζει περισσότερες βεβαιότητες. Αξίζει να το ερευνούμε και να το αναδεικνύουμε για να κατανοήσουμε ότι οι παρεμβάσεις της Τουρκίας στην περιοχή πιθανόν να αναζωπυρώσουν αρνητικές μνήμες.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 4.1.2025

Η πορεία της Αλβανίας και των Σκοπίων προς την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αρχίσει και αναμένεται να εξελιχθεί με αργά βήματα λόγω σοβαρών εμποδίων. Η Ελλάς πρέπει να θέτει ερωτήματα και ως προς τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και του κράτους δικαίου, αλλά και ως προς την τήρηση όρων και συμφωνιών που αφορούν στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Στην περίπτωση της Αλβανίας πιστεύω ότι κανένα νέο κεφάλαιο δεν πρέπει να ανοίξει αν δεν διενεργηθεί νέα και αντικειμενική απογραφή εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων. Η απογραφή του Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2023 καταγγέλθηκε ως ανακριβής και μη αντικειμενική από την Ελληνική Κυβέρνηση και από την οργάνωση ΟΜΟΝΟΙΑ της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας.

Η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει καταγράψει προ 10 ετών τους Έλληνες της Αλβανίας σε αριθμό που προσεγγίζει τις 280.000. Η αλβανική κυβέρνηση συνεχίζει τα παιχνίδια με τους αριθμούς που ήταν κανόνας επί κομουνιστικών καθεστώτων. Αν δεν ξέρουμε πόσοι είναι και πού ακριβώς κατοικούν οι Έλληνες πώς θα τους προστατεύσουμε;

Επίσης πρέπει να καταγγελθεί η εθνικιστική προπαγάνδα του Έντι Ράμα για δήθεν αλβανική μειονότητα στην Ελλάδα και να ζητηθεί αυστηρά να παύσει κάθε αναφορά πολιτικών προσώπων περί Τσάμηδων. Να είμαστε προσεκτικοί, διότι η καταπίεση στη Χειμάρα και αλλού συνεχίζεται. Γιατί να ανοίγουν κεφάλαια με ελληνική συναίνεση χωρίς τήρηση των στοιχειωδών προϋποθέσεων;

Τα Σκόπια παραβιάζουν κατάφωρα την Συμφωνία των Πρεσπών. Πρόεδρος,  Πρωθυπουργός,  δημόσιοι οργανισμοί χρησιμοποιούν μόνο τον όρο Μακεδονία χωρίς τον γεωγραφικό προσδιορισμό. Όσοι ταχθήκαμε σαφώς κατά της Συμφωνίας δικαιωνόμαστε. Οι γεωγραφικοί προσδιορισμοί αργά ή γρήγορα φεύγουν. Ας μην δώσουμε ευρωπαϊκά εύσημα σε μία χώρα, η οποία με κάθε τρόπο παραχαράσσει την Ιστορία μας.

Επειδή γίνονται και εντός Ελλάδος προσπάθειες από Πανεπιστημιακά Τμήματα και από σωματεία να διδαχθεί και να διαδοθεί η «μακεδονική γλώσσα»  θυμίζω ότι στις 19 Ιουλίου 2022 η κυβέρνηση των Σκοπίων με επίσημη δήλωση ενώπιον της Ευρ. Ένωσης παραδέχθηκε: α. Ότι η γλώσσα που χρησιμοποιούν είναι κατασκευασμένη το 1945, άρα είναι δημιούργημα του κομμουνιστικού καθεστώτος του Τίτο. β. Ότι η σημερινή γλώσσα τους προέρχεται από διαλέκτους που ομιλούνται μόνο μέσα στο κράτος τους. Άρα δέχονται ότι η γλώσσα που ονομάζουν «μακεδονική»  δεν έχει συγγένεια με κάποια σλαβόφωνα ιδιώματα, τα οποία ομιλούν ελάχιστοι κάτοικοι της Βορείου Ελλάδος.

Θυμίζω την επίσημη δήλωση:

«Η λογοτεχνική μακεδονική γλώσσα κωδικοποιήθηκε το 1945. Σύμφωνα με τις γνώσεις που καθιερώνονται με πράξεις, τις ευρέως αποδεκτές θεωρίες και εμπειρικές έρευνες των σύγχρονων παγκόσμιων σλαβικών και γλωσσολογικών επιστημών, η μακεδονική γλώσσα, ως σλαβική, έχει τη δική της γλωσσική, χωρική και χρονική συνέχεια. Αυτή η συνέχεια βασίζεται στην ιδιαίτερη ανάπτυξη των διαλέκτων που βρίσκονται στη βάση της και διαδόθηκαν στο έδαφος της σημερινής Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας. Η μακεδονική γλώσσα ορίζεται ως μια σλαβική γλώσσα, η οποία ανήκει στη νοτιοσλαβική ομάδα γλωσσών, η οποία με τους αιώνες αναπτύχθηκε, αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε σε μια υπερδιαλεκτική, εθνική τυπική γλώσσα του μακεδονικού λαού».

Αλβανία και Σκόπια δεν πληρούν τις προϋποθέσεις. Αντιθέτως η πορεία της Σερβίας προς την Ε.Ε. πρέπει να στηριχθεί. Το Κόσσοβο δεν το αναγνωρίζουμε ως κράτος και ορθώς. Καλή Χρονιά με ειρήνη παντού!

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 28.12.2024