Kωνσταντίνος Χολέβας

Κάθε απόπειρα βιαίας ανατροπής μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβερνήσεως είναι καταδικαστέα. Όμως τα γεγονότα στην Τουρκία πρέπει να μας προβληματίσουν ευρύτερα δεδομένης της μόνιμης τουρκικής επιθετικότητας. Ο Ερντογάν εγκαθιδρύει ένα ισλαμοφασίζον καθεστώς, για το οποίο ήδη οι Ευρωπαίοι Επίτροποι και οι Υπουργοί Εξωτερικών ισχυρών χωρών εξέφρασαν την ανησυχία τους.

Συμφωνώ ότι οι Κεμαλικοί στρατιωτικοί, που οργάνωσαν την αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, είναι επικίνδυνοι για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Θυμόμαστε το αποκαλυφθέν σχέδιο «Βαριοπούλα», το οποίο προέβλεπε στρατιωτικό πραξικόπημα σε συνδυασμό με επίθεση σε ελληνικό νησί. Όμως και ο Ερντογάν δεν είναι τόσο ειρηνιστής και ακίνδυνος, όσο θέλουν να τον παρουσιάσουν οι εν Ελλάδι θαυμαστές του. Αυτός μέχρι πρότινος είχε στενές σχέσεις με τους Τζιχαντιστές της Συρίας και του Ιράκ, αυτός μάς δημιούργησε τις ογκώδεις μεταναστευτικές ροές, αυτός στέλνει κατά καιρούς υπουργούς του στην ελληνική Θράκη για να εκφράσουν αποσχιστικά και ανθελληνικά αιτήματα.

Το πραξικόπημα θα ήταν εκτροπή. Αλλά και αυτά που διαδραματίζονται μπροστά στις κάμερες με την εκδίκηση των ισλαμιστών, με αποκεφαλισμούς και βασανιστήρια, αποτελούν ντροπή. Ενώπιον της εκτροπής και της ντροπής η ελληνική αντίδραση πρέπει να είναι η αποτροπή. Να κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχει καλός και κακός τουρκικός εθνικισμός. Η Τουρκία, παρά την εναλλαγή κυβερνήσεων, έχει μία σταθερή διεκδικητική γραμμή. Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος βρίσκονται μονίμως στο στόχαστρό της. Όποιοι κι αν κυβερνούν στην Άγκυρα οι διεκδικήσεις μένουν σταθερές.

Με ενοχλεί ως Έλληνα ότι σε ελληνικό έδαφος, στο δικαστήριο της Αλεξανδρουπόλεως, ακούστηκαν απειλές από Τούρκο αξιωματούχο προς τους 8 συμπατριώτες του που ζητούν άσυλο. Με ανησυχεί ως Έλληνα ότι ο Ερντογάν θα εφαρμόσει ακόμη πιο φανατικά την ιδεολογία του νέου Οθωμανισμού, όπως αυτή αποκρυσταλλώνεται με τη βεβήλωση της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Με θορυβεί ως Έλληνα η είδηση ότι η ισλαμική ιδεολογία του Ερντογάν επηρεάζει και τους Τουρκοκυπρίους. Με ποιο λαό καλούνται να συνυπάρξουν οι Έλληνες της Κύπρου; Η διζωνική και δικοινοτική Ομοσπονδία που συζητείται μεταξύ Αναστασιάδη και Ακιντζί ποιούς θα ενώσει; Τους Ορθοδόξους Έλληνες της Κύπρου με τους εκκολαπτόμενους ισλαμιστές των κατεχομένων, οι οποίοι ακολουθούν τον ισλαμισμό του Ερντογάν;

Ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ μάς προειδοποιεί για την ισλαμοποίηση των Τουρκοκυπρίων: «Και μαζί με την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα αυτό συμβαίνει και στη δική μου χώρα… Φτάσαμε στο πρωί με προσκλητήρια για προσευχή στη Λευκωσία. Με ρυθμικές επαναλήψεις της λέξης Αλλάχ…. Ούτε και οι διαμένοντες εδώ κοιμούνται. Είναι και οι διαμένοντες εδώ έτοιμοι να ξεχυθούν στους δρόμους, να κόψουν κεφάλια»! (Κυπριακή εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ, 18.7.2016).

Ας ξαναμελετήσουμε τα σχέδια λύσης του Κυπριακού. Πόσο ασφαλείς θα είναι οι Ελληνοκύπριοι σε μία ισλαμοποιημένη Κύπρο;

Άρθρο μου στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 24 Ιουλίου 2016

Οι μαθητές που μετείχαν στη φετινή Βουλή των Εφήβων αποδείχθηκαν ωριμότεροι από πολλούς ενηλίκους που διευθύνουν τις τύχες του τόπου. Χαρακτηριστικές ήσαν οι παρεμβάσεις τους υπέρ των Αρχαίων Ελληνικών, των Ορθοδόξων Θρησκευτικών και των μαθητικών παρελάσεων, οι οποίες ανάγκασαν τον Υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη να καταφύγει σε ανακριβείς και ανιστόρητες απαντήσεις.

Στον μαθητή που είπε ότι τα Αρχαία Ελληνικά είναι η ρίζα των Νέων Ελληνικών και ότι δεν μπορεί ένα φυτό να επιβιώσει χωρίς ρίζες, ο Υπουργός απήντησε ότι τα Αρχαία είναι νεκρή γλώσσα!

Κι όμως, κ. Φίλη, δεν μπορείτε να χαρακτηρίζετε «νεκρή» μία μορφή της ενιαίας ελληνικής, η οποία χρησιμοποιείται καθημερινά εδώ και πολλούς αιώνες στη Θεία Λατρεία και στις Ακολουθίες της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δεν είναι νεκρή η Αρχαία Ελληνική, η οποία δημιούργησε και συνεχίζει να δημιουργεί καινούργιες λέξεις στα Νέα Ελληνικά, αλλά και στη διεθνή ορολογία (π.χ. Τηλεματική). Δεν είναι νεκρή η Αρχαία Ελληνική, στην οποία βασίζεται η σύγχρονη ιατρική ορολογία. Όταν ο επιστήμονας, αλλά και ο μη ειδικός, αναφέρεται σε ωάρια, υδατάνθρακες, οισοφάγο κ.λπ., αποδεικνύει καθημερινά  πόσο απαραίτητη είναι σήμερα η εκμάθηση των παλαιοτέρων μορφών της γλώσσας μας.

Είναι ανιστόρητη και ανακριβής η απάντησή σας για τις παρελάσεις, κ. Υπουργέ. Είπατε στους μαθητές ότι είναι μία μορφή στρατιωτικοποιήσεως και ότι καθιερώθηκαν από τη δικτατορία του Ιωάννου Μεταξά το 1937. Το να διδάσκει το σχολείο στα παιδιά μας να περπατούν με  αγέρωχο παράστημα και με πειθαρχημένο και συντονισμένο βήμα είναι στρατιωτική άσκηση; Δεν θα τούς χρειασθεί η πειθαρχία και ο συντονισμός στην επαγγελματική ζωή τους; Μήπως πρέπει να αλλάξετε τους συμβούλους που σας έδωσαν λανθασμένες ιστορικές πληροφορίες; Σας ενημερώνουμε, λοιπόν, ότι μαθητικές παρελάσεις υπήρχαν πριν από τον Μεταξά. Το 1920 στην  ελεύθερη Σμύρνη παρήλασαν τα σχολεία της πόλεως με ελληνικές σημαίες μπροστά στον  Μητροπολίτη Χρυσόστομο που μαρτύρησε το 1922. Το 1921 όλα τα σχολεία των Αθηνών παρήλασαν στους κεντρικούς δρόμους για να τιμήσουν τα 100 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως. Το καταγράφουν οι εφημερίδες της εποχής.

Ισχυρίζεστε, κ. Φίλη, ότι τα Θρησκευτικά σήμερα διδάσκονται με τρόπο κατηχητικό. Λάθος. Τα βιβλία που καθιερώθηκαν μετά το 2003 δεν παρέχουν κατήχηση, αλλά πληροφόρηση, πάντα υπό το Ορθόδοξο πρίσμα. Άλλωστε στη Β΄ Λυκείου διδάσκονται και τα άλλα  θρησκεύματα.  Προτείνετε ένα σχολείο «ουδετερόθρησκο». Αυτή η ορολογία χρησιμοποιείται  στη Γαλλία, όπου υπάρχει ακόμη έντονη επίδραση από τα αντιχριστιανικά μηνύματα της Γαλλικής Επαναστάσεως. Την Ελλάδα, κ. Φίλη, την απελευθέρωσαν συνειδητοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί και όχι ουδετερόθρησκοι. Σεβασθείτε την Ορθόδοξη κληρονομιά μας, το Σύνταγμα και τις δικαστικές αποφάσεις.

Όχι άλλες ανακρίβειες!

Άρθρο μου στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 17 Ιουλίου 2016

           Στίς 14 Ἰουλίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τή μνήμη τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (1749-1809). Ἔζησε στό ταραγμένο δεύτερο ἥμισυ τοῦ 18^ου αἰῶνος καί ἀνῆκε στούς λεγόμενους Κολλυβάδες. Προσέφερε πολλά στό Γένος μέ τόν τρόπο του, τόν Φιλοκαλικό, τόν πνευματικό, τόν Ἡσυχαστικό, τόν συγγραφικό. Ὁ Μοναχός ἀπό τή Νάξο μέ τήν ἐντυπωσιακή θεολογική καί φιλολογική κατάρτιση, ὁ ἄνθρωπος πού συνέδεσε τό ὄνομά του μέ τό Ἅγιον Ὄρος, ὁ σπουδαῖος αὐτός νεοπατερικός συγγραφεύς τοῦ 18^ου καί τῶν ἀρχῶν τοῦ 19^ου αἰῶνος ἔδωσε χωρίς τυμπανοκρουσίες τόν δικό του ἀγῶνα. Μέ τό κομποσχοῖνι, μέ τή νοερά προσευχή, μέ τήν πένα, μέ τά βιβλία, μέ τόν γνήσιο πατριωτισμό του, τόν ὁποῖο διακρίνουμε στά γραπτά του ὅσο κι ἄν προσπαθεῖ νά τόν παρουσιάσει μέ ἤπιο τρόπο.

            Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης βοήθησε τήν προετοιμασία τοῦ Ἀγῶνος στηρίζοντας τήν Χριστιανική Πίστη καί τό ἑλληνορθόδοξο φρόνημα τοῦ ὑποδούλου λαοῦ μας. Διδάσκοντας τήν ὀρθή Θεολογία, καταγράφοντας τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας (Πηδάλιον), συμβουλεύοντας κληρικούς καί λαϊκούς (Συμβουλευτικόν Ἐγχειρίδιον), καλλιεργῶντας τόν πνευματικό ἀγῶνα κατά τῶν παθῶν  (Ἀόρατος Πόλεμος), ἀνθολογῶντας τά σπουδαιότερα νηπτικά- ἡσυχαστικά κείμενα (Φιλοκαλία τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν), ὑπομνηματίζοντας τόν Ἀπόστολο Παῦλο καί ὑμνῶντας τήν Παναγία μας θύμιζε στούς σκλαβωμένους Ρωμηούς ὅτι μόνο διά τῆς ἐμμονῆς στήν Ὀρθοδοξία θά σωθοῦν καί ἀτομικά καί ἐθνικά. Μέ τήν διδασκαλία καί μέ τά συγγράμματά του στερέωσε τήν Ὀρθή Πίστη, τήν Ὀρθοδοξία καί ἀπέτρεψε τούς ἐξισλαμισμούς συνεχίζοντας ἔτσι τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Κσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Ἄλλωστε ὁ Ἅγιος Νικόδημος συναντήθηκε στή Νάξο μέ τόν Χρύσανθο τόν Αἰτωλό, κατά σάρκα ἀδελφό τοῦ μαρτυρικοῦ Πατροκοσμᾶ.

            Ἡ ἐμμονή στήν Ὀρθοδοξία βοηθοῦσε τόν Χριστιανό νά μή χάσει τήν μοναδική ὁδό γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς του, ἀλλά ἐπιπροσθέτως βοηθοῦσε τόν Ἑλληνισμό νά μή χάνει τά παιδιά του. Ἐπί Τουρκοκρατίας ὅποιος χανόταν γιά τήν Ὀρθοδοξία χανόταν καί γιά τόν Ἑλληνισμό. Ὅποιος ἐξισλαμιζόταν εἴτε βιαίως εἴτε ἐκουσίως ἔλεγαν ὅτι «τούρκεψε». Ἔχασε, δηλαδή, καί τήν θρησκευτική καί τήν ἐθνική του ταυτότητα. Οἱ ἐξισλαμισμένοι μετετρέποντο σέ φανατικούς γενιτσάρους καί ἀρνητές τῶν πατρώων παραδόσεων καί ἐχρησιμοποιοῦντο ὡς οἱ σκληρότεροι διῶκτες τῶν Ὀρθοδόξων. Πολλά δεινά ὑπέστη τό Γένος μας ἀπό τό μένος τῶν νεοφωτίστων πού ἐξισλαμίζοντο καί ἤθελαν νά ἀποδείξουν τήν ἀφοσίωσή τους στή νέα θρησκεία καί στήν Ὀθωμανική ἐξουσία.

            Ἀκόμη καί στά νεώτερα χρόνια καταγράφονται ἐγκλήματα κατά Ἑλλήνων στή Μικρά Ἀσία ἀπό Τουρκοκρητικούς, δηλαδή ἐξισλαμισμένους πρώην Ὀρθοδόξους Ἕλληνες τῆς Κρήτης. Πολλοί Τουρκοκύπριοι ἀπό αὐτούς πού ὀργάνωσαν παραστρατιωτικές ὁμάδες κατά τῶν Ἑλληνοκυπρίων τό 1964-1974 προέρχονται ἀπό ἐξισλαμισμό Ὀρθοδόξων. Τό ἴδιο βλέπουμε καί στά Βαλκάνια. Οἱ σημερινοί Βοσνιομουσουλμάνοι προέρχονται ἀπό ἐξισλαμισμένους Σέρβους Ὀρθοδόξους, μέ τούς ὁποίους συγκρούσθηκαν πολλάκις καί ἐνόπλως. Ἀντιθέτως ὅσοι παρέμεναν στήν Ὀρθοδοξία διατηροῦσαν τήν ἐθνική τους ταυτότητα ἀκόμη καί ἄν εἶχαν ἀναγκασθεῖ νά μιλκοῦν τουρκικά. Κλασσικό παράδειγμα οἱ τουρκόφωνοι Ἕλληνες τῆς Καππαδοκίας, τούς ὁποίους διακόνησε ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ἀπό τά Φάρασα. Ἄρα τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου, ὅπως καί τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, τοῦ Ἁγίου Μακαρίου Κορίνθου καί ἄλλων κληρικῶν τοῦ 18^ου αἰῶνος ἀφ’ ἑνός μέν βοήθησε τήν Ἐκκλησία νά μή χάσει και ἄλλα παιδιά της, ἀφ΄ἑτέρου δέ βοήθησε τήν Πονεμένη Ρωμηοσύνη νά περιορίσει τίς ἐθνικές ἀπώλειες, νά μή βλέπει τά παιδιά της νά ἐξισλαμίζονται.

            Ἡ κορυφαία ἐθνική προσφορά τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου πιστεύω ὅτι εἶναι ἡ συγγραφή τοῦ Νέου Μαρτυρολογίου. Πρόκειται γιά ἕνα βιβλίο, τό ὁποῖο περιλαμβάνει τό συναξάρι (βίο και μαρτύριο) 87 ἀγωνιστικῶν μορφῶν πού προτίμησαν νά θυσιασθοῦν παρά νά ἀλλαξοπιστήσουν. Αὐτοί εἶναι οἱ Νεομάρτυρες, οἱ πρῶτοι ἀντιστασιακοί τῆς δουλείας. Παράλληλα μέ τό Κρυφό Σχολειό καί τούς κλεφταρματολούς, οἱ ταπεινοί αὐτοί ἀγωνιστές τῆς Πίστεως καί τοῦ Γένους μέ τήν προσευχή τους καί τήν Ὁμολογία τους «εἶμαι Χριστιανός, δέν τουρκεύω» ἄνοιξαν τόν δρόμο γιά τήν λευτεριά, στερέωσαν τήν ἑλληνορθόδοξη συνείδηση, ἔδωσαν μαρτυρία Χριστοῦ καί Ἑλλάδος, τόνωσαν τό φρόνημα τῶν ἀδελφῶν τους, μείωσαν καί περιόρισαν τούς ἐξισλαμισμούς. Μέ τό βιβλίο του αὐτό, τό ὁποῖο φέρει ἡμερομηνία 1794, ἀλλά ἐτυπώθη στήν Βενετία τό 1799, ὁ Ἅγιος Νικόδημος τολμᾶ κάτω ἀπό τή μύτη τοῦ κατακτητῆ νά δώσει μήνυμα ἀντιστάσεως, νά καλλιεργήσει ἐλπίδα Ἀναστάσεως ψυχικῆς καί ἐθνικῆς, νά προτείνει καί σέ ἄλλους νά μιμηθοῦν τούς Νεομάρτυρες. Στό προοίμιό του γράφει τά ἑξῆς λόγια πού θά μποροῦσαν νά τοῦ στοιχίσουν βάσανα καί φυλακίσεις δεδομένου ὅτι τό σύγγραμμα διαδόθηκε καί διαβάσθηκε εὐρέως στόν χῶρο τοῦ τουρκοκρατουμένου Ἑλληνισμοῦ: «Κατ’ ἀλήθειαν τοῦτο εἶναι θαῦμα παρόμοιον ὡσάν νά βλέπῃ τινάς μέσα εἰς τήν καρδίαν τοῦ χειμῶνος ἐαρινά ἄνθη καί τριαντάφυλλα….. Ἐν τῷ καιρῷ τῆς αἰχμαλωσίας νά βλέπῃ ἐλευθερίαν»!

            Ὅταν ὁ Ἅγιος ἐκοιμήθη σέ ἡλικία 60 ἐτῶν στό κελλί τῶν Σκουρταίων -ἔξω ἀπό τίς Καρυές τοῦ Ἁγίου Ὄρους- τό μήνυμά του εἶχε διαδοθεῖ πανελληνίως: Ἀξίζει νά ζῆς καί νά πεθαίνεις ὡς Ὀρθόδοξος Ἕλλην! Μετά ἀπό μόλις 12 χρόνια ἡ σημαία τοῦ Σταυροῦ κυμάτιζε ὑπερήφανα στούς προμαχῶνες τῶν ἐπαναστατημένων καί ὁ ἀέρας ἔφερνε παντοῦ τό σύνθημα: Ἐλευθερία ἤ Θάνατος! Τό αἷμα τῶν Νεομαρτύρων καί ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου δέν πῆγαν χαμένα. Ἡ σπορά ἀπέδωσε καρπούς.

Άρθρο μου στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

(Μέ ἀφορμή τήν 12^η Ἰουλίου, ἡμέρα  μνήμης τοῦ Ἁγίου)

Πολλές διδαχές καί προφητεῖες ἀποδίδονται ἀπό ὑπευθύνους ἤ ἀνευθύνους στόν Ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη μέ ιδιαίτερη ἔμφαση στά ἐθνικά θέματα. Το διαδίκτυο βρίθει ἀνακριβειῶν καί πρέπει νά εἴμαστε προσεκτικοί. Μέχρι καί μία θολή εἰκόνα σέ βίντεο μέ  φωνή πού μοιάζει μέ ἐκείνην τοῦ Ἁγίου, ἀλλά ἀνήκει σέ ἄλλο πρόσωπο, ἔχουν ἐπιστρατεύσει γιά να μᾶς πείσουν ὅτι δῆθεν προέβλεψε δεινά καί καταστροφές. Εἶναι ἐξ ἄλλου δυσάρεστη ἡ διαπίστωση ὅτι ὁρισμένοι συγγραφεῖς καί δημοσιογράφοι  κερδίζουν χρήματα προσβάλλοντας τή μνήμη του καί κατασκευάζοντας ἀνύπαρκτες προφητεῖες καί προτροπές τοῦ ἀσκητικοῦ Γέροντος. Κάθε φορά πού ἐξέρχεται στό Αἰγαῖο ἀπό τά Δαρδανέλλια ἕνα ρωσικό πολεμικό πλοῑο διαβάζουμε βαρύγδουπες προβλέψεις ὅτι δῆθεν ἔρχεται ὁ πόλεμος, τόν ὁποῖο προέβλεψε ὁ Ἅγιος. Μέχρι καί ψευδεῖς ἐμφανίσεις του σέ μοναχούς ἔχουν ἐπινοήσει οἱ πλαστογράφοι. Λέγουν ὅτι π.χ. τήν τάδε ἡμέρα ἐμφανίσθηκε στόν δεῖνα μοναχό τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τοῦ εἶπε νά ἀγοράσει τρόφιμα, διότι θά ἔλθει πεῖνα καί καταστροφή. Βεβαίως ὅλα αὐτά διαψεύδονται.

Ὅλοι αὐτοί, εἴτε εἶναι καλοπροαίρετοι, εἴτε εἶναι κακοπροαίρετοι, τελικῶς κάνουν τήν ἴδια ζημιά. Προσβάλλουν τή μνήμη τοῦ Ἁγίου καί ὑπονομεύουν τήν ἀξιοπιστία του. Γι’ αὐτό ὅσον ἀφορᾶ στά ἐθνικά θέματα προτείνω νά βασισθοῦμε στά τρία βιβλία, τά ὁποῖα θεωρῶ ὡς τά πλέον ἀκριβῆ καί γνήσια, διότι ἐγράφησαν ἀπό μοναχούς καί μοναχές, οἱ ὁποῖοι καί οἱ ὁποῖες ὄντως ἦσαν κοντά του καί ἔχαιραν τῆς ἐμπιστοσύνης του.

Ἀπό τό βιβλίο τοῦ μοναχοῦ Ἰσαάκ μέ τίτλο «Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου», τό ὁποῖο ἐξεδόθη τό 2004 ἀπό τό Ἱερό Ἡσυχαστήριο Τιμίου Προδρόμου Χαλκιδικῆς, μαθαίνουμε ὅτι ὁ Ἅγιος τόνιζε ὅτι πρέπει νά ἀγαποῦμε τήν πατρίδα, διότι εἶναι καί αὐτή μία μεγάλη οἰκογένεια. Ἀκολουθῶντας ἀντίστοιχες διδασκαλίες τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας (βλέπε τή ρήση τοῡ Μεγάλου Βασιλείου: «Τήν ἐνεγκοῦσαν καί θρέψασαν πατρίδα ἴσα γονεῦσιν τιμᾶν») ὁ Ἅγιος καλλιεργοῦσε τόν ὑγιῆ καί ἀφανάτιστο πατριωτισμό. Ἀγαποῦμε τήν πατρίδα μας χωρίς νά μισοῦμε τίς πατρίδες τῶν ἄλλων. Ὅπως ἀγαποῦμε τήν οἰκογένειά μας, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι μισοῦμε τίς οἰκογένειες τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.

Τό Μακεδονικό ζήτημα ἀπησχόλησε ἐντόνως τή  Ὁσιακή αὐτή μορφή τῆς ἐποχῆς μας. Ἔγραψε γράμμα στόν ἀείμνηστο Ὑπουργό καί συγγραφέα Νίκο Μάρτη, μέ τό ὁποῖο τόν συνέχαιρε γιά τά βιβλία του καί τούς ἂγῶνες του ὑπέρ τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας μας. Πάντως ἦταν αἰσιόδοξος γιά τήν τελική ἔκβαση τοῦ ἀγῶνος. Προέβλεψε ὅτι κάποια στιγμή τό κράτος τῶν Σκοπίων θά διαλυθεῖ, διότι, ὅπως ἔλεγε χαριτολογῶντας, δέν εἶναι κτισμένο μέ κανονικά τοῦβλα, ἀλλά μέ χαλβάδες Φαρσάλων σέ σχῆμα τούβλου! Ἤδη τά γεγονότα,  22 χρόνια μετά τήν κοίμηση τοῦ Γέροντος, τόν  δικαιώνουν. Τό 2001 ἡ πολυάριθμη Ἀλβανική κοινότητα τῆς ΠΓΔΜ πῆρε τά ὅπλα καί ζήτησε αὐτονόμηση ἤ καί απόσχιση ἀπό τήν ψευδομακεδονία. Ἔκτοτε οἱ σχέσεις Ἂλβανῶν καί Σλάβων εἶναι τεταμένες ἕως καί ἀνύπαρκτες μέσα στό κράτος αὐτό. Στίς 20.5.2015 ὁ Ρῶσος Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε μέσα στή Ρωσική Βουλή ὅτι δέν ἀποκλείεται νά δισπασθεῖ τό σκοπιανό κρατίδιο σέ δύο μέρη, ἐκ τῶν ὁποίων τό ἕνα θά ἑνωθεῖ μέ τό Κόσσοβο στό πλαίσιο τῆς ἀλβανικῆς Μεγάλης Ἰδέας , καί τό ἄλλο μέ τή Βουλγαρία.

Σημαντική ἐπισήμανση: Ὁ Ἅγιος ἐνθάρρυνε τούς Χριστιανούς νά ἀσχολοοῦνται μέ τά ἐθνικά θέματα, ἀλλά ὑπογράμμιζε ὅτι πρωτεῦον καθῆκον εἶναι ἡ πνευματική ἐν Χριστῷ προετοιμασία. Χωρίς αὐτήν ὁ Ὀρθόδοξος Ἕλληνας κινδυνεύει νά ὑποπέσει σέ σφάλματα καί νά βλάψει, ἀντί νά ὠφελήσει τήν πατρίδα.

Γιά τήν Τουρκία ἐπίσης προέβλεπε διαλυτικές τάσεις καί βλέπουμε ἤδη τήν ἔνοπλη ἐξέγερση τῶν Κούρδων στις ἡμέρες μας. Ἔλεγε χαρακτηριστικά ὅτι ἡ χώρα αὐτή δέν ἔχει μέλλον, διότι «ἔχει τά κόλλυβα στό ζωνάρι της». Ὅμως δέν ἔδωσε ποτέ συγκεκριμένες ἡμερομηνίες γιά τήν ὑλοποίηση τῶν προβλέψεών του. Γι’ αὐτό θεωρῶ ὅτι δέν πρέπει νά σπεύδουμε νά συνδέουμε κάθε σύγχρονη ἐξέλιξη μέ ὅσα εἶπε ὁ Γέρων  Παΐσιος. Τίς θεόπνευστες προφητεῖες μόνον θεόπνευστοι μποροῦν νά ἑρμηνεύσουν!

Ἀπό τό βιβλίο «Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης», τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος (Βασιλικά Θεσσαλονίκης, 2015), μαθαίνουμε ὅτι ὁ Ἅγιος εἶχε ἐπιδείξει θερμό ἐνδιαφέρον γιά τόν Ἑλληνισμό τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὁ ὁποῖος τότε ὑπέφερε τά πάνδεινα ἀπό τό κομμουνιστικό καθεστώς τῶν Χότζα κάι Ἀλία. Ἐπίσης ἐπισκέφθηκε τή Θράκη καί ἐκεῖ γνώρισε τούς Πομάκους. Πληροφορούμενος ὅτι πρόκειται περί ἐξισλαμισθέντων πρώην Χριστιανῶν, πρότεινε νά ἐπαναφέρουμε στήν Ὀρθοδοξία ὅσους μποροῦμε, πάντα μέ τήν ἐλεύθερη βούλησή τους.

Κάθε φορά πού ἀπειλεῖτο θερμό ἐπεισόδιο στό Αἰγαῖο ὁ Ἅγιος ἐπεκαλεῖτο τήν Παναγία Ἅγία Σκέπη καί ἐκείνη βοηθοῦσε τήν Ἑλλάδα. Φυσικά ἀμέσως μετά ἔσπευδε νά τήν εὐχαριστήσει μέ προσευχή καί μέ δάκρυα.

Ὁ Ἅγιος ἐλυπεῖτο πού ἡ Πατρίδα μας δέν ἔχει ἡγέτες Μακκαβαίους μέ ἰδανικά, ἀνιδιοτέλεια, παλληκαριά καί θυσία. Γι’ αυτό καί τήν 1^η Αὐγούστου (μέ τό παλαιό Ἡμερολόγιο) τοῦ ἔτους 1984, μνήμη τῶν Ἁγίων Ἑπτά Παίδων, τῶν Μακκαβαίων, ἔγραψε ἔνα κείμενο γιά τόν Ἥρωα Στρατηγό Μακρυγιάννη, τόν ὁποῖο ὁρισμένοι χλεύαζαν ὡς θρησκόληπτο. Γράφει, λοιπόν, ὁ Πατήρ Παΐσιος ὅτι ὁ Λιδωρικιώτης Στρατηγός «ἀγωνίσθηκε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδος μας ἀπό τόν βάρβαρο τουρκικό ζυγό, καί στή συνέχεια ἀγωνίσθηκε μέ θεῖον ζῆλο γιά νά μήν ὑποδουλωθοῦμε πνευματικά ἀπό τούς Φράγκους».

Οἱ μοναχές, πού τόν περιέθαλπαν στή Σουρωτή ὅταν εἶχε σοβαρά προβλήματα ὑγείας, κατέγραψαν τά λόγια του σέ ἔξι τόμους. Ἀπό τόν Α΄ Τόμο, μέ τίτλο «Μέ ἀγάπη καί πόνο γιά τόν Ἄνθρωπο», (Ἱερόν Ἡσυχαστήριον Ἁγίου Ἰωάννου Θεολόγου, Σουρωτή 1998) ἐπιλέγω μία χαρακτηριστική  καί πάντα ἐπίκαιρη ἐπισήμανσή του γιά τήν Ἑλλάδα μας:

«Τήν Ὀρθοδοξία μας σάν Ἕλληνες τήν ὀφείλουμε στόν Χριστό καί τούς Ἁγίους Μάρτυρες καί τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί τήν ἐλευθερία μας τήν ὀφείλουμε στούς ἥρωες τῆς Πατρίδας μας πού ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά μᾶς. Αὐτήν τήν ἁγία κληρονομιά ὀφείλουμε νά τήν τιμήσουμε καί νά τήν διατηρήσουμε καί ὄχι νά τήν ἐξαφανίσουμε στίς ἡμέρες μας. Εἶναι κρῖμα νά χαθῆ ἕνα τέτοιο Ἔθνος»!

Ἅγιε Παΐσιε, πρέσβευε ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Γένους!

(Δημοσιεύθηκε τόν Σεπτέμβριο 2015  στό Περιοδικό ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας)

photo by Anadolu agency

Η συζήτηση για το μέλλον της Ευρ. Ενώσεως έχει ανοίξει μετά την απόφαση του βρετανικού λαού. Πιστεύω ότι ένα από τα πρώτα θέματα, για τα οποία θα ληφθούν αποφάσεις, πρέπει να είναι και η λεγόμενη διεύρυνση, δηλαδή η εισδοχή νέων κρατών-μελών. Τα μηνύματα των λαών και η άνοδος των ευρωφοβικών κομμάτων σε διάφορες χώρες καθιστούν προφανή την απάντηση: Η Ένωση ας λύσει πρώτα τα εσωτερικά της θέματα και μετά ας ασχοληθεί με την ενδεχόμενη διεύρυνση.

Απαραίτητη είναι η αποσαφήνιση της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Θέλει η Ε.Ε. να ξαναβρεί τις χριστιανικές, ελληνικές και ρωμαϊκές ρίζες της ή θα πνιγεί στα θολά νερά της πολυπολιτισμικότητας; Θα πάρει ξεκάθαρη απόφαση ότι ισλαμίζουσες και μη δημοκρατικές χώρες όπως η Τουρκία δεν έχουν καμμία θέση ως μέλη; Θα δηλώσει η Ένωση προς την Αλβανία και τα Σκόπια ότι δεν πρόκειται να έχουν ευρωπαϊκό μέλλον αν δεν εγκαταλείψουν τα αλυτρωτικά οράματα της Μεγάλης ή «Φυσικής»  Αλβανίας και της Μεγάλης «Μακεδονίας»;

Η Τουρκία και ειδικά η σημερινή Τουρκία του Ερντογάν δεν έχει θέση στην Ευρ. Ένωση. Ο Πρόεδρός της οδηγεί τον λαό στον ισλαμισμό και εφαρμόζει περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών. Ερωτοτροπούσε μέχρι τώρα με τους τζιχαντιστές (ISIS), αδυνατεί να ελέγξει το αυτονομιστικό αντάρτικο των Κούρδων και για να το πω πολύ απλά: Ο Ερντογάν κάνει τα πάντα για να δείξει ότι η χώρα του δεν είναι ευρωπαϊκή, ούτε θέλει, ούτε μπορεί.

Δεν έχει θέση στην Ε.Ε. μία Τουρκία, η οποία κατέχει το 40% της Κυπριακής Δημοκρατίας, χώρας μέλους της Ενώσεως.

Δεν έχει θέση στην Ε.Ε. μία Τουρκία, η οποία διατηρεί την απειλή κηρύξεως πολέμου εναντίον μας για τα 12 μίλια και η οποία αμφισβητεί τις Οινούσσες και δεκάδες άλλα ελληνικά νησιά.

Δεν έχει θέση στην Ε.Ε. μία Τουρκία, η οποία δεν σέβεται την ιστορία της Αγίας Σοφίας και χρησιμοποιεί ως ισλαμικό τέμενος έναν χώρο ιερό για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό.

Σε προηγούμενες δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις υποστήριξαν τα ευρωπαϊκά οράματα της Άγκυρας. Η τακτική αυτή δεν ωφέλησε. Ούτε καλοπιάσαμε τους Τούρκους ούτε γίναμε αρεστοί στους Ευρωπαίους. Η μεν τουρκική πολιτική έγινε ακόμη πιο προκλητική, οι δε εταίροι μάλλον κατανόησαν ότι  δεν συμφέρει στην Ε.Ε. να εντάξει μία πολυπληθή μουσουλμανική χώρα.

Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο προ ολίγων ημερών η συντονίστρια Εξωτερικής Πολιτικής της Ε.Ε. Φεντερίκα Μογκερίνι παρουσίασε το έγγραφο με τίτλο «Παγκόσμια Στρατηγική για την Ασφάλεια». Αν εγκριθεί και υλοποιηθεί, τότε η Ένωση θα αποκτήσει δική της στρατιωτική δύναμη και δεν θα εξαρτάται αποκλειστικά από το ΝΑΤΟ, στο οποίο μετέχει η Τουρκία.

Ναι σε μία ειδική σχέση. Όχι στην Τουρκία ως πλήρες μέλος.

Άρθρο μου στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 10 Ιουλίου 2016

Εικόνα από bbc.com

Προσωπικά δεν εξεπλάγην από το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος. Η Βρετανία ήθελε πάντα να τονίζει τις πολιτικές, νομισματικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητές της. Μάς δίνει πάντως την αφορμή για μία βαθύτερη συζήτηση ως προς το μέλλον της Ενώσεως. Άλλοι σπεύδουν να μιλήσουν για διάλυση. Άλλοι προτείνουν μία Ευρώπη-υπερκράτος με μεγαλύτερη μείωση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών. Άλλοι προτείνουν την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων με σκληρό πυρήνα τη ζώνη του Ευρώ ή τα έξι αρχικά ιδρυτικά μέλη και τους υπόλοιπους στη δεύτερη ζώνη/ταχύτητα.

Η τελική απόφαση πιστεύω ότι πρέπει να ληφθεί αφού καταγραφούν τα μέχρι σήμερα επιτεύγματα, αλλά και τα κενά και οι αποτυχίες του εγχειρήματος.

Η Ευρ. Ένωση κατόρθωσε να διατηρήσει το έδαφός της μακρυά από πολέμους και χάρισε στη γηραιά Ήπειρο μία περίοδο ειρήνης εξήντα ετών, γεγονός σπάνιο για τη νεώτερη ευρωπαϊκή Ιστορία. Αν αναλογισθούμε τους πολέμους μεταξύ Γάλλων και Γερμανών κατά τον 19^ο και 20ό αιώνα θα διαπιστώσουμε ότι από την ίδρυσή της ΕΟΚ το 1957, η ευρωπαϊκή ενοποιητική προσπάθεια επέτυχε τη δημιουργική προσέγγιση των δύο ισχυρών αυτών κρατών. Η ΕΟΚ εξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση και αποτελεί μία νησίδα δημοκρατίας και σεβασμού των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε έναν ταραγμένο κόσμο. Υπογραμμίζω ότι στις χώρες της Ε. Ε. έχει καταργηθεί η θανατική ποινή. Θυμίζω επίσης την ελεύθερη μετακίνηση φοιτητών και εργαζομένων και τα χιλιάδες ελληνόπουλα που μορφώνονται εκτός Ελλάδος με προγράμματα Erasmus και άλλες σχετικές ευκαιρίες.

Όμως υπάρχουν και ερωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί. Πόσο έλαβαν σοβαρά υπ’ όψιν τους οι Ευρωπαίοι τα μηνύματα της επιβιώσεως των εθνών και των εθνικών ταυτοτήτων, που έγιναν έντονα μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, της Γιουγκοσλαβίας και άλλων πολυεθνικών κρατών; Πόσο διάβασαν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών την ιστορία, που μας διδάσκει ότι δεν μπορείς και δεν πρέπει να υποτιμάς και να περιορίζεις πέραν ενός ορίου την εθνική κυριαρχία και την εθνική υπερηφάνεια των λαών; Πώς μπορούσε να προχωρήσει μία Ένωση η οποία στηρίζεται μόνο στο οικονομικό υπόβαθρο και λησμονεί τις πολιτιστικές της ρίζες;

Νομίζω ότι η παρακμή των ευρωπαϊκών θεσμών άρχισε όταν η Ε.Ε. εγκατέλειψε τις αξίες και τις αρχές των ιδρυτών της, δηλαδή την Χριστιανική κληρονομιά, την Ελληνική Παιδεία και το Ρωμαϊκό Δίκαιο. Όταν είδαμε ότι από το σχέδιο για ένα ευρωπαϊκό Σύνταγμα (2002-2004) απαλείφθηκαν οι αναφορές στον Χριστιανισμό και στον Ελληνισμό (αγνοήθηκε ο ορισμός του Θουκυδίδη περί δημοκρατίας), τότε κατέστη προφανές ότι η Ευρώπη έχασε τον δρόμο της.

Η λύση είναι αυτή την οποία έχει προτείνει ο πρώην Πρόεδρος της Κομμισσιόν Ζακ Ντελόρ: Μία χαλαρή Ομοσπονδία εθνικών κρατών!

Άρθρο μου στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 3 Ιουλίου 2016

           Ὑπῆρξαν στιγμές κατά τίς ὁποῖες ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐδιώχθη ἀπό τούς κρατοῦντες καί ἀνέδειξε πλῆθος μαρτύρων. Ὑπῆρξαν, ὅμως, καί ἱστορικές ἐποχές κατά τίς ὁποῖες οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου συνεργάσθηκαν κατά τρόπο θαυμαστό μέ τούς Ἁγίους καί τούς Πατέρες. Ἡ συνεργασία αὐτή ἀπέβη λίαν ἐπωφελής γιά τήν Ἐκκλησία καί τήν πατρίδα. Ἕνα τέτοιο παράδειγμα συνεργασίας μέ λαμπρά ἀποτελέσματα εἶναι καί ἡ συνάντηση τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου (ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 5 Ἰουλίου) μέ τόν στρατηγό καί μετέπειτα αὐτοκράτορα Νικηφόρο Φωκᾶ, ἀπό τήν ὁποία προέκυψε ἡ  οἰκοδόμηση τῆς Μονῆς τῆς Μεγίστης Λαύρας καί οὐσιαστικά ἡ ἵδρυση τῆς μοναστικῆς πολιτείας τοῦ Ἄθωνος.

            Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος γεννήθηκε στήν Τραπεζοῦντα τοῦ Πόντου μεταξύ τοῦ 927 καί τοῦ 930. Σπούδασε στήν Κωνσταντινούπολη καί μόνασε ἀρχικά στή Μονή τοῦ Κυμινᾶ, τῆς ὁποίας ἡγούμενος ἦταν ὁ Μιχαήλ Μαλεΐνος, θεῖος τοῦ Νικηφόρου Φωκᾶ. Ὁ Ἅγιος εἶχε βίαιο θάνατο πέφτοντας ἀπό ὕψος στή Μονή τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους τό ἔτος 1001. Οἱ βιογράφοι του καταγράφουν τήν ἔντονη παρουσία τῆς Παναγίας στή ζωή του καί τίς ἐμφανίσεις της, ὅταν τόν καθοδηγοῦσε νά κτίσει τό μοναστῆρι. Κοντά στή Μονή ὁ σημερινός ἐπισκέπτης μπορεῖ νά προισκυνήσει στό Ἁγίασμα, τό ὁποῖο ἀναβλύζει ἀπό τό σημεῖο ὅπου ὁ Ἀθανάσιος εἶδε τή μορφή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὁ Ἅγιος συνέγραψε τό θαυμαστό Τυπικό τῆς Μονῆς, πού θεωρεῖται τό θεμέλιο τοῦ Ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ, καθώς καί δύο ἄλλα σημαντικά κείμενα, τήν Ὑποτύπωση καί τήν Διατύπωση. Καταγράφονται πάμπολλα θαύματά του καί ἐν ζωῇ καί μετά τήν κοίμησή του. Ὁ τάφος του βρίσκεται στό καθολικό τῆς Μεγίστης Λαύρας, ὅπου μπορεῖ νά προσκυνήσει ὁ εὐλαβής ἐπισκέπτης.

            Ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς, γόνος μεγάλης οἰκογενείας στρατηγῶν καί ἀρχόντων, βασίλευσε ἀπό τό 963 ἕως τό 969,  ὁπότε δολοφονήθηκε. Στή σύντομη βασιλεία του δόξασε τό Ἑλληνορθόδοξο κράτος τῆς Ρωμανίας, αὐτὀ πού σήμερα ἀποκαλοῦμε Βυζαντινό.

            Ἡ συνάντηση τῶν δύο ἀνδρῶν ἔγινε στή Μονή τοῦ Κυμινᾶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὅταν ὁ Νικηφόρος ἐπεσκέφθη τόν θεῖο του Μιχαήλ Μαλεΐνο. Ὁ στρατηγός γοητεύθηκε ἀπό τήν ἀσκητική καί πνευματική μορφή τοῦ Ἀθανασίου καί τοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι συντόμως θά ἐγκαταλείψει τά κοσμικά ἀξιώματα καί θά μονάσει κοντά του. Αὐτή ἡ ὑπόσχεση δέν τηρήθηκε, ὅμως ὁ σεβασμός τοῦ Νικηφόρου πρός τόν Ἅγιο παρέμεινε ἀδιάπτωτος καί ὁ δεσμός τους κατέστη ἰσχυρός. Τό 961 ὅταν ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς ἐστάλη στήν Κρήτη γιά νά τήν ἀπελευθερώσει ζήτησε μετ’ ἐπιτάσεως νά ἔχει κοντά του τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο. Παρά τόν ἀρχικό δισταγμό του ὁ Ἅγιος ἦλθε στήν Κρήτη καί προσηύχευτο συνεχῶς ὑπέρ τῆς ἐπιτυχίας τῶν ἑλληνικῶν στρατευμάτων. Ὁ Νικηφόρος τόν ὑπεδέχθη μέ συγκίνηση καί τόν κράτησε κοντά του ἐπί μῆνες ὡς σύμβουλο. Ὅταν ἀπελευθερώθηκε  ὁ Χάνδαξ, τό σημερινό Ἡράκλειο, οἱ Ἄραβες ὑπέγραψαν συνθήκη καί ἀπεχώρησαν ἀφήνοντας πολλά λάφυρα. Ἀπό αὐτά τά λάφυρα προῆλθαν τά πρῶτα χρήματα τά ὁποῖα ἔδωσε ὁ Φωκᾶς στόν Ἀθανάσιο γιά τήν οἰκοδόμηση τῆς Λαύρας. Βλέπουμε ὅτι ὁ Ἅγιος εἶχε πατριωτικά αἰσθήματα καί βοήθησε πνευματικά στήν ἀπελευθέρωση ἑλληνικῶν ἐδαφῶν. Παρατηροῦμε ἐπίσης ὅτι ἡ ἵδρυση τοῦ πρώτου καί ἱστορικοῦ μοναστηριοῦ τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὀφείλεται σέ χρήματα πού προῆλθαν ἀπό ἕναν ἀπελευθερωτικό ἀγῶνα τῶν Βυζαντινῶν Ρωμηῶν καί ἀπό τήν εὐλάβεια  ἑνός στρατηγοῦ καί μετέπειτα αὐτοκράτορος.

            Ὅταν τό 963 ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς ἐστέφθη αὐτοκράτωρ, διότι ἦσαν ἀνήλικα τά τέκνα τοῦ ἀποθανόντος Ρωμανοῦ Β΄,  τότε ὁ Ἀθανάσιος τόν ἐπεσκέφθη στήν Κωνσταντινούπολη καί ὁ βασιλεύς ἐξέδωσε Χρυσόβουλλο, διά τοῦ ὁποίου χορηγήθηκε στήν Λαύρα βοήθεια ἐκ 244 χρυσῶν νομισμάτων. Στήν ἴδια Μονή παρεχωρήθη καί ἡ Μονή τῶν Περιστερῶν, ἡ ὁποία βρισκόταν στήν Θεσσαλονίκη. Κατά τήν ἐπίσκεψή του αὐτή ὁ Ἅγιος ἔλαβε ἀπό τόν Νικηφόρο βοήθεια χρηματική καί γιά τήν οἰκοδόμηση τοῦ Ναοῦ τοῦ Πρωτάτου, κατόπιν αἰτήματος τῶν μοναχῶν τῶν Καρυῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Γιά τήν ἀποπεράτωση τῆς Λαύρας, ἡ ὁποία ἔχει μορφή καστροπολιτείας, τόν Ἀθανάσιο βοήθησαν ἀργότερα καί ἄλλοι αὐτοκράτορες, ὅπως ὁ Ἰωάννης Τσιμισκῆς, ὁ Βασίλειος Β΄ ὁ Μακεδών (Βουλγαροκτόνος), ὁ Μιχήλ Στ΄Στρατιωτικός, ὁ Κωνσταντῖνος Ι΄ Δούκας καί ὁ Ἀλέξιος Α΄ Κομνηνός.

            Στό Τυπικόν τῆς Μεγίστης Λαύρας, τό ὁποῖο ἐγράφη μεταξύ τοῦ 970 καί τοῦ 975 ὁ Ἀθανάσιος ἀναφέρεται τιμητικά καί στόν ἀοίδιμο πλέον Νικηφόρο. Τόν χαρακτηρίζει ζηλωτή τοῦ μοναχικοῦ βίου, μέγαν ἐν βασιλεῦσι καί πολύν τήν ἀνδρείαν καί τήν ἀρετήν, τόν ὁποῖον ὁ ἀπροιστοτέχνης Θεός τόν ἀξίωσε «ὡς γέρας (βραβεῖον) ἄξιον» νά ἐκπορθήσει τίς βαρβαρικές πόλεις. Ὅμως δέν κατόρθωσε νά ἐπληρώσει τήν φιλόθεο πρόθεσή του νά γίνει μοναχός, διότι κατέλαβε «τά τῆς βασιλείας τῶν Ρωμαίων σκῆπτρα». Τόν ἐπαινεῖ ἐπίσης, διότι ἔζησε μέσα στόν κόσμο ὡς μοναχός μέ μακρές νηστεῖες καί κοιμώμενος κάτω στό σκληρό πάτωμα, γεγονός πού βεβαιώνουν καί οἱ βιογράφοι τοῦ αὐτοκράτορος Νικηφόρου. Ὁ Ἀγιος Ἀθανάσιος τιμᾶ τόν Νικηφόρο γράφοντας ὅτι ξεπέρασε τούς μοναχούς τῶν ὀρέων μέ τίς ἀγρυπνίες του καί τίς συνεχεῖς γονυκλισίες .

            Ἄς εὐχηθοῦμε ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος νά πρεσβεύει ὑπέρ τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν του. Ἐπίσης ἄς προσευχηθοῦμε ὁ Ἑλληνορθόδοξος λαός μας νά βρεῖ καί σήμερα κυβερνῆτες μέ πίστη καί πατριωτισμό, σάν τόν Νικηφόρο Φωκᾶ.

Άρθρο μου στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016