Kωνσταντίνος Χολέβας

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Ο λαός μας σέβεται την εθνική ταυτότητα και δεν πέφτει εύκολα θύμα των διαφόρων αποδομητικών τάσεων. Χιλιάδες τόννοι μελανιού έχουν χυθεί για να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της Επαναστάσεως του 1821 και για να αμφισβητηθεί το Κρυφό Σχολειό, αλλά οι Έλληνες, στη μεγάλη πλειοψηφία μας, δεν δεχόμασε αμάσητες τις διάφορες προπαγάνδες. Αυτό τουλάχιστον καταδεικνύει η έρευνα Κοινής Γνώμης για την Επανάσταση του 1821, την οποία διενήργησε το Κέντρο Φιλελευθέρων Μελετών σε συνεργασία με την εταιρία δημοσκοπήσεων Marc.

Η έρευνα, η οποία παρουσιάσθηκε στις 8.7.2020, καταγράφει την πεποίθηση του 90,4% των ερωτηθέντων ότι η Επανάσταση ήταν πρωτίστως εθνική. Υπάρχουν απαντήσεις γύρω στο 50% για τον κοινωνικό, φιλελεύθερο ή θρησκευτικό χαρακτήρα του 1821. Θεωρώ ευχάριστη έκπληξη το μεγάλο ποσοστό της σωστής απάντησης. Όλα τα κείμενα των πρωταγωνιστών και οι Διακηρύξεις των Εθνικών Συνελεύσεων μιλούν για μία εξέγερση Ελλήνων Ορθοδόξων εναντιον ενός αφόρητου ζυγού από δύναμη αλλοεθνή και αλλόθρησκη. Έχει σημασία η αφύπνιση των Ελλήνων, διότι επί δεκαετίες κατεβλήθη εργώδης προσπάθεια απο τη μαρξιστική προπαγάνδα να τονισθεί ο ταξικός- δήθεν- χαρακτήρας της επαναστάσεως.

Από τις άλλες απαντήσεις της έρευνας κρατώ τη μεγάλη δημοτικότητα του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, καθώς και την πολύ χαμηλή δημοτικότητα του Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου, οπαδού της πλήρους υποταγής στη Μεγάλη Βρετανία. Τον Μαυροκορδάτο προβάλλουν ως πρότυπο πολιτικού ορισμένοι από τους σύγχρονους μελετητές του 1821. Ευτυχώς οι Έλληνες προτιμούμε τον απροσκύνητο, ευφυή αλλά και συνειδητά πιστό Χριστιανό Θ. Κολοκοτρώνη.

Το Κρυφό Σχολειό ήταν υπαρκτό, υποστηρίζει το 71,7 % των ερωτηθέντων. Και βέβαια ήταν υπαρκτό, διότι μέχρι το 1650 δεν ήταν καθόλου εύκολο να λειτουργήσουν ελεύθερα σχολεία για τους υποδούλους. Αλλά και αργότερα η αυθαιρεσία του κατακτητή τα άνοιγε και τα έκλεινε χωρίς να δίνει λόγο. Οι αμφισβητίες του Κρυφού Σχολειού εξυπηρετούν δύο στόχους: Πρώτον, να υπονομεύθεί ο πατριωτικός ρόλος του Ορθοδόξου Κλήρου και δεύτερον να εξωραϊσθεί η Τουρκοκρατία ως μία περίοδος «αρμονικής συνυπάρξεως εθνοτήτων». Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχουν παρουσιασθεί σοβαρά και ακλόνητα στοιχεία για το πώς και πότε λειτούργησε η κρυφή παιδεία των Ελλήνων.

Η Εκκλησία διαδραμάτισε σημαντικό και θετικό ρόλο κατά την Επανάσταση, απαντά το 72, 1 % των ερωτηθέντων. Παρά τις επιθέσεις και τα ανιστόρητα επιχειρήματα, που ακούγονται κατά καιρούς, περισσότεροι από τους 7 στους 10 Έλληνες αναγνωρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία ως παράγοντα αγωνιστικότητος και ως πνευματικό καθοδηγητή του Έθνους σε δύσκολες στιγμές.

Τα αποτελέσματα της έρευνας επιβεβαιώνουν τη θετική επίδραση των τεκμηριωμένων βιβλίων και των υποστηρικτών της ελληνορθόδοξης παράδοσης. Πιστοποιούν επίσης την αποτυχία των αποδομητών.

Μία πρόβλεψη: Τώρα κάποιοι θα αρχίσουν να συκοφαντούν τον Κολοκοτρώνη!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 12.7.2020

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Στις 23.6.2020 το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατέταξε στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας τον μακαριστό Μητροπολίτη Εδέσσης Καλλίνικο (Πούλο). Ο νέος Άγιος της Εκκλησίας μας διεποίμανε την Ιερά Μητρόπολη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας από το 1967 μέχρι την εκδημία του το 1984. Είναι ο πρώτος Επίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος αναγνωρίζεται ως Άγιος. Γεννήθηκε στα Σιταράλωνα Αιτωλίας, κοντά στο χωριό του Πατροκοσμά.

Την αγιότητά του μαρτυρούν όσοι διετέλεσαν στενοί συνεργάτες του και κυρίως οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Ναυπάκτου Ιερόθεος και Εδέσσης Ιωήλ. Ο οσιακός βίος του και η προσήλωσή του στην Ορθόδοξη Παράδοση είχαν σχολιασθεί ευμενώς από τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη. Ο τάφος του βρίσκεται σήμερα στο Δημοτικό Κοιμητήριο της Έδεσσας.

Αξίζει ιδιαιτέρως να υπογραμμισθεί η πατριωτική δράση του Αγίου Καλλινίκου. Κατετάγη στις Δυνάμεις Καταδρομών στη δύσκολη περίοδο 1946-1949, όταν ο Εθνικός Στρατός αγωνιζόταν εναντίον των δυνάμεων που ήθελαν να αποσχίσουν από την Ελλάδα τη Μακεδονία και τη Θράκη. Υπηρέτησε ως Ιεροκήρυκας και ενίσχυσε το φρόνημα των Καταδρομέων. Θυμίζει τον πατριωτισμό του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη, τον οποίο τιμά η Εκκλησία στις 5 Ιουλίου. Ο Άγιος Αθανάσιος το 960 προσευχόταν δίπλα στον στρατηγό Νικηφόρο Φωκά για την εκδίωξη των Αράβων κατακτητών από την Κρήτη. Ο Φωκάς, που αργότερα στέφθηκε αυτοκράτωρ στην Κωνσταντινούπολη, ενίσχυσε οικονομικά τον Αθανάσιο και έτσι ιδρύθηκε η πρώτη κοινοβιακή Μονή του Αγίου Όρους, η Μεγίστη Λαύρα (το 963).

Ο Άγιος Καλλίνικος, Μητροπολίτης Εδέσσης, μιλούσε για την Πατρίδα, τους ήρωες, το 1821. Η εθνική δράση του ενόχλησε τους λίγους φιλοσκοπιανούς που δρούσαν στην περιοχή του. Με διάφορα μέσα άσκησαν αήθη πολεμική εναντίον του. Ο Άγιος Καλλίνικος ουδέποτε λησμόνησε ότι τα χώματα, τα οποία εποίμανε, ήταν ποτισμένα από το αίμα γνωστών και αγνώστων Μακεδονομάχων, όπως του Καπετάν Άγρα και του Αντώνη Μίγγα, που απαγχονίσθηκαν το 1907 κοντά στην Έδεσσα.

Η αγιοκατάταξη ενός Επισκόπου με σημαντικό ποιμαντικό και εθνικό έργο αποδεικνύει ότι η Εκκλησία μας αποδέχεται και τιμά τον υγιή και αφανάτιστο πατριωτισμό. Απορρίπτει τα δύο άκρα: Τον εθνοφυλετισμό και τον ρατσισμό αφ’ ενός και τον εθνομηδενισμό και την ηττοπάθεια αφ’ ετέρου. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός διδάσκει να αγαπούμε την Πατρίδα όπως αγαπούμε τη μητέρα μας. Το ίδιο έλεγε και ο Άγιος Παΐσιος: «Η πατρίδα είναι μία μεγάλη οικογένεια».

Ο Άγιος Καλλίνικος ως Μητροπολίτης Εδέσσης αγωνίσθηκε για την ανάδειξη της θυσίας των Νεομαρτύρων επί Τουρκοκρατίας. Εόρταζε με την προσήκουσα τιμή την Αγία Χρυσή, η οποία μαρτύρησε στην περιοχή της Αλμωπίας τον 18^ο αιώνα. Για να τιμήσουμε τη μνήμη του ας ξαναμιλήσουμε στα παιδιά μας για τους Νεομάρτυρες.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 5.7.2020

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Διάβασα το προσφάτως εκδοθέν βιβλίο των δημοσιογράφων Μιχάλη Ιγνατίου και Νίκου Μελέτη με τίτλο: «Από Τα Ίμια στη Μαδρίτη: Η Συμφωνία που γκρίζαρε το Αιγαίο» (εκδόσεις Πεδίο). Οι δύο συγγραφείς αποδεικνύουν, με τη χρήση αμερικανικών και άλλων εγγράφων, ότι η οκταετής περίοδος της κυβερνήσεως Κώστα Σημίτη διαπνεόταν από την αφελή και αναποτελεσματική αντίληψη του εξευμενισμού της Τουρκίας. Μία αντίληψη που οδήγησε σε συνεχείς εθνικές υποχωρήσεις και τελικά αποθράσυνε περισσότερο τη γείτονα χώρα.

Στη Μαδρίτη, στις 8.7.1997, η κυβέρνηση Σημίτη αναγνώρισε εγγράφως «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο» και ανέλαβε την υποχρέωση να απέχει η Ελλάδα από μονομερείς κινήσεις. Η Τουρκία ερμήνευσε αυτή τη Συμφωνία με τον δικό της τρόπο. Θεωρεί μέχρι και σήμερα ότι η χώρα μας δεσμεύθηκε να μην επεκτείνει στα 12 μίλια τα χωρικά της ύδατα. Επιπλέον βρήκε την ευκαιρία να γκριζάρει το Αιγαίο και να αναπτύξει τη θεωρία των 130 νησιών, νησίδων και βραχονησίδων, στα οποία αμφισβητείται η ελληνική κυριαρχία.

Στο ίδιο βιβλίο διαβάζουμε μία άλλη εκδήλωση της λανθασμένης ελληνικής τακτικής: Να πιέσουμε την Ευρώπη υπέρ της Τουρκίας ώστε να «μας συμπαθήσει η Άγκυρα». Μάλιστα οι συγγραφείς αναφέρουν ότι, όταν οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες χαρακτήρισαν την Τουρκία ως ακατάλληλη χώρα για να ενταχθεί στην Ευρ. Ένωση, η κυβέρνηση Σημίτη δήλωσε ότι η Τουρκία ανήκει στην Ευρώπη! Σήμερα αυτή η πολιτική ευτυχώς έχει αλλάξει. Ο νέος Οθωμανισμός του Ερντογάν έχει αποβάλει κάθε προσωπείο και έχει αφυπνίσει την ελληνική διπλωματία και την ελληνική κοινή γνώμη.

Εν όψει του 2021 είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι στο πλαίσιο της πολιτικής της περιόδου 1996-2004 για εξευμενισμό της Τουρκίας επιχειρήθηκε η αλλαγή των σχολικών βιβλίων Ιστορίας, ώστε να προετοιμασθεί η ελληνική κοινωνία. Οι Οθωμανοί και οι Νεότουρκοι έπρεπε να εξωραϊσθούν, να ξεχαστούν τα εγκλήματά τους και οι Έλληνες να είναι έτοιμοι να αποδεχθούν κάθε υποχώρηση απέναντι στην «φίλη Τουρκία». Το 2000, αμέσως μετά τις εκλογές , το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος δημιούργησε ειδική ιστοσελίδα με το όνομα greece.gr. Ένα από τα πρώτα άρθρα που δημοσιεύθηκαν είχε ως θέμα τα «στερεότυπα» που καλλιεργούνται στα σχολικά βιβλία και καλούσε την Ελλάδα και την Τουρκία να αλλάξουν τον τρόπο παρουσίασης της εικόνας του «άλλου».

Τελικά οι Τούρκοι δεν άλλαξαν ούτε τελεία στα βιβλία τους, ενώ στην πατρίδα μας εμφανίσθηκε το γνωστό βιβλίο του «συνωστισμού», το οποίο παραγγέλθηκε το 2003 από την κυβέρνηση Σημίτη. Εντάχθηκε σε μία γενικότερη αλλαγή των σχολικών βιβλίων, η οποία προβλεπόταν από το Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγραμμάτων Σπουδών, που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 303 της 13.3.2003. Χρειάσθηκαν τρία χρόνια για τη συγγραφή και την εκτύπωση του βιβλίου και έτσι εμφανίσθηκε στα σχολεία τον Σεπτέμβριο του 2006. Το βιβλίο αποσύρθηκε τον Σεπτέμβριο του 2007 από τον Υπουργό Παιδείας Ευριπίδη Στυλιανίδη και με κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή.

Η διαγραφή ηρώων και μαρτύρων αποκρύπτει την αλήθεια και ενισχύει την τουρκική επιθετικότητα.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 29.6.2020

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη δαβάζοντας τα Μυστικά του Βάλτου και άλλα βιβλία για την Ιστορία της Μακεδονίας και τον Μακεδονικό Αγώνα. Μου έκανε εντύπωση ο αριθμός και η μαχητικότητα των Μανιατών που είχαν έλθει ως εθελοντές να βοηθήσουν τους προγόνους μου να απελευθερώσουν τη Μακεδονία από Τούρκους και Βουλγάρους. Ο Τσοτάκος, ο Αναγνωστάκος, ο Παπατζανετέας, ο Μαντούβαλος (Καπετάν Ταΰγετος), ο Δεμέστιχας (Καπετάν Νικηφόρος) και πολλοί άλλοι συνεργάσθηκαν άριστα με τους εντοπίους και υλοποίησαν το έξυπνο σχέδιο του Ίωνος Δραγούμη και του Λάμπρου Κορομηλά (1903- 1908).

Αισθάνομαι, λοιπόν, ως Μακεδών ιδιαίτερη υποχρωση να μελετώ και να προβάλλω τους αγώνες των Μανιατών υπέρ της των Ελλήνων Ελευθερίας. Και όταν πλησιάζει το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουνίου κλίνω ευλαβικώς το γόνυ στην ηρωική μνήμη των ανδρών και των γυναικών που αντιμετώπισαν με σθένος και με ευφυΐα τον Ιμπραήμ και τους Αιγυπτίους το 1826. Ο Αιγύπτιος πρίγκηπας είχε έλθει να βοηθήσει τα στρατεύματα του Σουλτάνου να καταπνίξουν την Ελληνική Επανάσταση. Κατέλαβε σχεδόν όλη την Πελοπόννησο, αλλά τη χερσόνησο της Μάνης δεν την υπέταξε. Προσπάθησε δύο φορές. Τον Ιούνιο και τον Αύγουστο του 1826. Ήξερε ότι η Μάνη τροφοδοτεί με πολεμιστές την υπόλοιπη Ελλάδα.

Όμως δεν υπολόγισε την πολεμική πείρα των κατοίκων αυτής της βραχώδους χερσονήσου και την αίσθηση υπερηφάνειας που τούς διέκρινε. Είχαν υποχρέωση να διαφυλάξουν την κληρονομιά των αρχαίων Λακεδαιμονίων και του Λεωνίδα της Σπάρτης. Στα δημοτικά τραγούδια τους ονομάζονταν «Σπαρτιατόγγονα», δηλαδή εγγόνια των αρχαίων Σπαρτιατών. Στις 22 Ιουνίου ο Ιμπραήμ επιχείρησε διπλή επίθεση. Πρώτον στη Βέργα Αλμυρού, λίγα χιλιόμετρα μετά την Καλαμάτα και δεύτερον- για αντιπερισπασμό- στον Διρό, νοτιώτερα. Στην πρώτη περίπτωση οι Μανιάτες νίκησαν με την παλληκαριά τους και με την ταχύτητα με την οποία ανήγειραν οχυρωματικό τείχος. Στη δεύτερη μάχη η έκπληξη ήλθε από τις γυναίκες όλων των ηλικιών. Στον Διρό ήταν η εποχή του θερισμού και οι Μανιάτισσες κρατώντας δρεπάνια απέκρουσαν τους Αιγυπτίους! Ο Ιμπραήμ απέτυχε πλήρως να καθυποτάξει την αδούλωτη Μάνη.

Διαβάζοντας τη σχετική ομιλία, που πραγματοποίησε το 2017 σε επιστημονικό Συνέδριο της Εκκλησίας ο αείμνηστος Σαράντος Καργάκος, καταγράφουμε τα ονόματα των πρωταγωνιστών και των εμψυχωτών της νίκης: Ο Επίσκοπος Μαΐνης (Μάνης) Ιωσήφ Βουδικλάρης, ο Πρωτοσύγκελλος Ρηγανάκος, ο Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Κουλουφάκος, ο Ηλίας Κατσής Μαυρομιχάλης, η μάνα του Πετρόμπεη (Πέτρου) Μαυρομιχάλη, η θρυλική Πιέρραινα, ο δεκαοκτάχρονος πυροβολητής Λουκάς Λουκέας, ο γιος του Πετρόμπεη Δημήτριος, η Πανώρηα Βοζίκη και άλλοι. Γράφει ο Καργάκος: «Παρά τους 1000 κανονιοβολισμούς που έριξαν τα αιγυπτιακά πλοία προς εκφοβισμό, τίποτε δεν μπορούσε να ανακόψει την ορμή των Μανιατών και Μανιατισσών».

Νίκη ή Θάνατος! Αυτό το σύνθημα ήταν γραμμένο στην επαναστατική σημαία της Μάνης με τον γαλάζιο σταυρό.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 22.6.2020

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Στις 17 Ιουνίου συμπληρώνονται δύο χρόνια από την υπογραφή μιας κακής Συμφωνίας, με την οποία η Κυβέρνηση του κ. Τσίπρα παραχώρησε σε ένα μικρό και πολυεθνικό κράτος των Βαλκανίων το όνομα, την ιστορία και την κληρονομιά της Μακεδονίας.

Η Συμφωνία των Πρεσπών υπεγράφη στο χωριό Ψαράδες του Νομού Φλωρίνης στις 17 Ιουνίου 2018 και κυρώθηκε από 153 βουλευτές στη Βουλή των Ελλήνων στις 25 Ιανουαρίου 2019.

Αναπάντητο παραμένει το ερώτημα: Η Ελλάς του 1903, όταν άρχιζε η ένοπλη φάση του Μακεδονικού Αγώνα, είχε τη βούληση και την αποτελεσματικότητα να διαφυλάξει την ελληνικότητα της Μακεδονίας απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (κατακτητή) και στο όραμα της Μεγάλης Βουλγαρίας (υποψήφιο κατακτητή). Ενώ είχαν περάσει ελάχιστα χρόνια από την πτώχευση του 1893, τη στρατιωτική ήττα του 1897 και την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου του 1898. Γιατί η Ελλάς του 2018 δεν ήθελε ή δεν μπόρεσε (;) να κρατήσει τις εθνικές κόκκινες γραμμές 150 ετών, αν και είναι κράτος μέλος της Ευρ. Ενώσεως και έχει στρατιωτική και οικονομική ισχύ μεγαλύτερη από τα Σκόπια;

Με τη Συμφωνία παραχωρήθηκε στο γειτονικό κράτος η «μακεδονική» γλώσσα και η (ιστορικώς ανύπαρκτη) «μακεδονική» εθνότητα. Δεν θα σας ταλαιπωρήσω με τις διαφωνίες περί του όρου nationality που αναφέρει η Συμφωνία. Θα θυμίσω μονον το άρθρο 7, παρ.3, στο οποίο δίδεται ο ορισμός της μακεδονικής ταυτότητας, την οποία μπορούν να αξιοποιούν τα Σκόπια δίνοντας τη δική τους ερμηνεία: Πολιτισμός, ιστορία και κληρονομιά.

Από την αρχή ο υπογράφων επέμενε ότι δεν προστατεύεται η ιστορία μας και η διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Με τα άρθρα 7, παρ. 4, και 8, παρ. 1 υποτίθεται ότι φραστικά υποχρεώνονται τα Σκόπια να μην διεκδικούν την αρχαιοελληνική κληρονομιά της Μακεδονίας. Το ερώτημα, όμως, παραμένει: Γιατί οι σχεδιαστές και υποστηρικτές της Συμφωνίας δεν προστάτευσαν τη Χριστιανική, Βυζαντινή και Νεώτερη κληρονομιά του Ελληνισμού της Μακεδονίας; Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των δύο Θεσσαλονικέων Αγίων και ιεραποστόλων του 9^ου μ.Χ. αιώνος: Του Κυρίλλου και του Μεθοδίου, των Φωτιστών των Σλάβων. Ενώ στα κείμενα της εποχής τους αναφέρονται ως Έλληνες, σήμερα τους διεκδικούν επισήμως η Βουλγαρία και τα Σκόπια. Η καταγωγή των δύο Αγίων αποτέλεσε ένα από τα θέματα των διαπραγματεύσεων στη Μεικτή Επιστημονικη Επιτροπή Βουλγαρίας και Σκοπίων.

Η αντίστοιχη Επιστημονική Επιτροπή Ελλήνων και Σκοπιανών ιστορικών, αν και λειτουργεί από τον Σεπτέμβριο του 2018, δεν μας έχει δώσει σαφή δείγματα προοόδου. Διορθώθηκαν τα βιβλία του γειτονικού κράτους; Μάλλον όχι. Υποτίθεται ότι με τη Συμφωνία θα εξαλείφαμε τις αλυτρωτικές αναφορές και τους χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας», αλλά μετά από δύο χρόνια δεν βλέπουμε θετικά αποτελέσματα!

Το όνομα Βόρεια Μακεδονία φαίνεται ότι θεωρείται προσωρινό από τους γείτονες. Όποτε βρίσκουν ευκαιρία οι ηγέτες των Σκοπίων φωτογραφίζονται μπροστά σε πινακίδες που παρουσιάζουν το όνομα Μακεδονία με τεράστια γράμματα, ενώ η λέξη «Βόρεια» απουσιάζει ή υπάρχει με μικρά γραμματάκια για να μην φαίνεται.

Στη διάρκεια των δύο ετών η Ακαδημία Επιστημών των Σκοπίων επιμένει με εκδόσεις και ανακοινώσεις της ότι η γλώσσα τους είναι μακεδονική. Η προσθήκη: «μέλος της οικογενείας των νοτίων σλαβικών γλωσσών» περιλαμβάνεται στη Συμφωνία, αλλά δεν χρησιμοποιείται!

Παραμένει το ερωτηματικό αν τα μακεδονικά προϊόντα της Βορείου Ελλάδος προστατεύονται ή κινδυνεύουν από τη Συμφωνία. Ανησυχούμε διότι η προσπάθεια της Ελλάδος να κατοχυρώσει διεθνώς το εμπορικό σήμα: Macedonia the GReat (λογοπαίγνιο με το GR= Greece) αντιμετωπίσθηκε με έντονες αντιδράσεις από την κυβέρνηση του γειτονικού κράτους.

Οι υποστηρικτές της Συμφωνίας στην Ελλάδα επιχείρησαν να μας πείσουν ότι έτσι θα απομακρυνόταν η τουρκική επιρροή στους βόρειους γείτονές μας. Ναι, μεν, η Ελλάς ανέλαβε τον έλεγχο του εναερίου χώρου των Σκοπίων, όμως η τουρκική επιρροή παραμένει έντονη στον αμυντικό και οικονομικό τομέα: Τον Ιούλιο 2019 αντιπροσωπεία από τη σκοπιανή κυβέρνηση μετέβη στα Κατεχόμενα της Κύπρου και μετέσχε στους «εορτασμούς» για την τουρκική εισβολή του 1974.

Άραγε η Συμφωνία σταθεροποίησε το εσωτερικό του σκοπιανού κράτους; Όχι, το αντίθετο συνέβη. Το VMRO–DPMNE κατηγορεί τον Ζόραν Ζάεφ και τους Σοσιαλδημοκράτες ως προδότες και δεσμεύεται να καταγγείλει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Η διάσπαση της σλαβικής κοινότητας οδηγεί στην ισχυροποίηση της πολυάριθμης αλβανικής μειονότητας. Προσφάτως ο Αλί Αχμέτι – ηγέτης αλβανικού κόμματος των Σκοπίων- κάλεσε όλα τα αλβανικά κόμματα να συνεργασθούν για να εκλέξουν σε λίγες εβδομάδες Αλβανό Πρωθυπουργό στο κράτος των Σκοπίων. Με το φάσμα της Μεγάλης Αλβανίας να πλανάται, διερωτώμαι ποιο θα είναι το επόμενο βήμα: Μήπως η αυτονόμηση των αλβανικών επαρχιών;

Βοήθησε η Συμφωνία τη σταθερότητα στα Βαλκάνια και την ευρωπαϊκή πορεία των Σκοπίων; Και εδώ το τοπίο είναι θολό. Η Συμφωνία πυροδότησε τις βουλγαρικές αντιδράσεις και ενστάσεις για θέματα ιστορίας, γλώσσας και εθνότητας. Οι Βούλγαροι πολιτικοί και ιστορικοί δεν αναγνωρίζουν «μακεδονική γλώσσα». Την θεωρούν παρακλάδι της βουλγαρικής. Το ερώτημα: «Μακεδόνας» ή Βούλγαρος; έχει προκαλέσει ψυχρότητα στις σχέσεις Σόφιας και Σκοπίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ερίζουν για την εθνική ταυτότητα διαφόρων οπλαρχηγών της περιόδου 1893-1908, οι οποίοι έδρασαν κατά του Ελληνισμού. Ήδη ο Υπουργός Αμύνης της Βουλγαρίας Κονσταντίν Καρακατσάνοφ έχει αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο ενός βουλγαρικού ΒΕΤΟ στη μελλοντική ένταξη των Σκοπίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Θεωρώ πολύ επιτυχή τη διαπίστωση του Αντώνη Σαμαρά στο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας τον Δεκέμβριο 2019, ότι η Συμφωνία των Πρεσπών «δεν περπατάει». Το ερώτημα είναι πώς θα αποδεσμευθούμε από αυτήν χωρίς να χρεωθεί μονομερώς η Ελλάς την ευθύνη. Είναι μία κακή Συμφωνία, αλλά δυστυχώς δεν είναι κουρελόχαρτο για να την σχίσουμε, όπως νομίζουν ορισμένοι.

Άρθρο στην ιστοσελίδα www.thepresident.gr / 17.6.2020

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Η πρόσφατη απόπειρα αποδομήσεως της προσωπικότητος και του έργου του Ιωάννου Καποδίστρια με οδήγησε να ξαναδιαβάσω τις απόψεις που εξέφρασαν για τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδος διακεκριμένοι αντίπαλοι και επικριτές του. Εκεί, λοιπόν, βλέπουμε ότι όλοι παραδεχονται την αγνή αγάπη του για την Ελλάδα. Ομολογούν μάλιστα ότι χρησιμοποίησε τη θέση του ως υπουργού εξωτερικών της Ρωσίας κυρίως για να εξυπηρετήσει τον μοναδικό εθνικό στόχο του: Την απελευθέρωση των Ελλήνων από τον τουρκικό ζυγό.

Ο Χένρυ Κίσσιγκερ (Kissinger), πρώην υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ και αντιπαθής στον Ελληνισμό λόγω Κυπριακού, στη διδακτορική διατριβή του μελετά τη σύγκρουση του Αυστριακού Καγκελλαρίου Μέττερνιχ και του Καποδίστρια- τότε συμβούλου του Τσάρου Αλεξάνδρου- για θέματα που αφορούσαν την ευρωπαϊκή διπλωματία μετά την ήττα του Ναπολέοντος. Ο ίδιος ο Μέττερνιχ παραδέχεται ότι: «Ο Καποδίστριας θέλει με τη βοήθεια της Ρωσίας να τελειώσει το ελληνικό ζήτημα, αλλά όχι … σύμφωνα με τις επιδιώξεις της Ρωσίας». (Χ. Κίσσιγκερ, Ένας αποκατεστημένος κόσμος, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2003, σελ. 527).

Ο Σπυρίδων Τρικούπης, αν και άσκησε αυστηρή κριτική στο έργο του Καποδίστρια, έγραψε στην Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως: « Ουδενός Έλληνος η καρδία ήτο ελληνικωτέρα. – υπέρ της Ελλάδος μετήλθεν την ρωσικήν επιρροήν και ουχί υπέρ της Ρωσίας την ελληνική Αρχήν του» (Τόμος Δ, σελ. 276).

Ο Ντάγκλας Ντέικιν (Douglas Dakin), Βρετανός ιστορικός που ειδικεύθηκε στην Ελληνική Ιστορία, έγραψε το βιβλίο: Ο Αγώνας των Ελλήνων για την Ανεξαρτησία 1821-1833, το οποίο εξεδόθη στα ελληνικά από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ) το 1983. Εκεί ο συγγραφεύς δείχνει αρνητική στάση προς το έργο του Καποδίστρια στην Ελλάδα (1828- 1831), αλλά και αυτός ομολογεί ότι: «Σε καμία στιγμή της σταδιοδρομίας του δεν θυσίασε εσκεμμένα τα ελληνικά συμφέροντα χάριν των ρωσικών ή για την προσωπική του άνεση και γαλήνη» (σελ. 377). Ο Ντέικιν καταγράφει ότι η προσήλωση του Καποδίστρια στο καθήκον και στην Εκκλησία τον έκανε δημοφιλή στις μάζες, αλλά ο ίδιος δημιούργησε εχθρούς ανάμεσα στις ηγετικές προσωπικότητες του τόπου.

Όταν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος έπεισε το 1825 πολλούς Έλληνες αγωνιστές να υπογράψουν την «Πράξη υποταγής», δηλαδή μονομερούς υποτέλειας στην Αγγλία, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. ο Δημήτριος Υψηλάντης, ο Νικηταράς και άλλοι έστειλαν στη Γενεύη, όπου διέμενε ο Καποδίστριας, ένα αντίστοιχο κείμενο που εξέφραζε την «Πράξη υποταγής» στη Ρωσία. Ο Ντέικιν γράφει ότι «ο Καποδίστριας κάθε άλλο παρά έδωσε τις ευλογίες του. Αν η «Πράξη υποταγής» στην Αγγλία τού είχε προξενήσει αποστροφή, η έκκληση στη Ρωσία δεν τού προκαλούσε καν περιφρόνηση» (σελ. 210).

Τον αγνό πατριώτη Ιωάννη Καποδίστρια αξίζει να προβάλουμε ως πρότυπο στους νέους.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 14.6.2020

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Βλέπω ότι κάποιοι ενοχλούνται από τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο (1815-1891). Ο εθνικός μας ιστορικός κατηγορείται ότι αποκατέστησε το Βυζάντιο και «ενέπλεξε την Ιστορία στα γρανάζια της εθνικής ιδεολογίας». Κι όμως, όποιος διαβάσει τα κείμενα των ανθρώπων που προετοίμασαν το 1821 και αυτών που πρωταγωνίστησαν στην Ελληνική Επανάσταση, θα διαπιστώσει ότι το Βυζάντιο/Ρωμανία ήταν καταγεγραμμένο στην εθνική μνήμη όλων των Ελλήνων, λαϊκών και κληρικών, αγραμμάτων και λογίων, από το 1453 μέχρι και το 1821, αλλά και αργότερα.

Οι γιαγιάδες και οι μανάδες που εμψύχωναν τα ελληνόπουλα στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας με τον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά είχαν επηρεασθεί από τον Κ. Παπαρρηγόπουλο; Χρονικώς αδύνατον! Απλώς εξέφραζαν τους μύχιους πόθους ενός λαού.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, όταν είπε στον Άγγλο Πλοίαρχο Χάμιλτον ότι δεν δέχεται να συνθηκολογήσει με τους Τούρκους, διότι «ο βασιλέας μας συνθήκη δεν έκαμε», μιλούσε ως συνεχιστής των αγώνων του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Είχε διαβάσει Παπαρρηγόπουλο; Όχι βέβαια. Αλλά έλεγε αυτό που υπήρχε μέσα στην καρδιά των αγωνιζομένων. Πίστευαν στη Μεγάλη Ιδέα, πίστευαν ότι είναι συνεχιστές του Βυζαντίου.

Όταν ο Δυτικομακεδών πολεμιστής και συγγραφεύς Νικόλαος Κασομούλης έγραψε στην Εισαγωγή των Στρατιωτικών Ενθυμημάτων του ότι «μετά την πτώσιν του Βασιλείου μας» η Εκκλησία διαφύλαξε τη γλώσσα και την εθνική ταυτότητα, χαρακτήριζε το Βυζάντιο ως βασίλειό μας, ημών των Ελλήνων. Το αισθανόταν δικό του, όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες. Δεν χρειάσθηκε να τους το επιβάλει κάποιος ούτε ενεπλάκησαν σε … μυστηριώδη γρανάζια. Την εθνική ιδεολογία την έμαθαν από την οικογένεια, την Εκκλησία, το φανερό ή κρυφό σχολειό. Ήταν ο σκοπός της ζωής τους.

Αλλά και ο Γεώργιος Γαζής, γραμματικός του Γ. Καραϊσκάκη, γράφει για την ιδέα που ξεσήκωνε τους Έλληνες: «Στις ψυχές των απλών Χριστιανών που ήταν υποτελείς στο κράτος της Τουρκίας ….διαφυλασσόταν η ιδέα και η ελπίδα της απελευθέρωσης και ανάκτησης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με το όνομα «Ρωμαίικον». Το Βυζάντιο ήταν γραμμένο, λοιπόν, στις ψυχές των Χριστιανών και ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος κατέγραψε αυτό το γεγονός ως συνειδητός ιστορικός.

Και στις ψυχές των Ελλήνων του 20ού αιώνος ήταν εδραιωμένο το Βυζάντιο/Ρωμανία. Ο Γιώργος Σεφέρης διηγείται ότι στις 6 Απριλίου 1941, όταν ο στρατός του Χίτλερ επετέθη στην Ελλάδα, το πλήθος στην οδό Σταδίου αυθόρμητα έψαλε τον βυζαντινό ύμνο: Τη Υπερμάχω! Κι ας μην είχαν διαβάσει Παπαρρηγόπουλο.

Σοφή η διαπίστωση του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου: «Το Ελληνικόν Έθνος δεν διεσώθη … ειμή (παρά μόνον) διά της μετά του Χριστιανισμού συμμαχίας». Δηλαδή η Ορθόδοξη Εκκλησία διέσωσε τον Ελληνισμό στα δύσκολα χρόνια. Ο Παπαρρηγόπουλος στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους απέδειξε ότι η Ορθοδοξία είναι θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητάς μας.

Άρθρο στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Σάββατο – Κυριακή 6-7.6.2020