Η προσοχή μας και πάλι στρέφεται στη Μέση Ανατολή για τρεις λόγους: Πρώτον, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος κήρυξε την εβδομάδα που διανύουμε (Στ΄ Εβδομάδα των Νηστειών) ως εβδομάδα προσευχής υπέρ των χειμαζομένων, φονευομένων και διωκομένων Χριστιανών στη Βόρειο Αφρική και στη Μέση Ανατολή. Δεύτερον, διότι στην Υεμένη εξερράγη φιλοϊρανικό πραξικόπημα. Η Σαουδική Αραβία εισέβαλε με πρόσχημα την αποκατάσταση της τάξης και ουσιαστικά για να εμποδίσει την διείσδυση του Ιράν στη γειτονιά της. Τρίτον, οι μάχες του Ισλαμικού Κράτους συνεχίζονται κατά του Ιρακινού στρατού και κατά των Κούρδων της Συρίας με συνεχή τηλεοπτικά ντοκουμέντα φρίκης και φανατισμού.
Η Εκκλησία μας πάντοτε ήταν και είναι αρωγός και αδελφικός συμπαραστάτης των Χριστιανικών πληθυσμών στις αραβικές και άλλες μουσουλμανικές χώρες. Τρία Ορθόδοξα Πατριαρχεία επιβίωσαν μέχρι σήμερα στην καυτή ζώνη της Μέσης Ανατολής, και συγκεκριμένα τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων. Σήμερα όμως ένα εξ αυτών, το Αντιοχείας που εδρεύει στή Δαμασκό της Συρίας, πλήττεται ανεπανόρθωτα και κινδυνεύει να δει το ποίμνιό του να συρρικνώνεται ή να εκτοπίζεται. Το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο ποιμαίνει κυρίως αραβοφώνους Ορθοδόξους, οι οποίοι δηλώνουν ότι είναι Ρουμ Ορτοντόξ, δηλαδή Ρωμηοί Ορθόδοξοι, απόγονοι και πνευματικοί κληρονόμοι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας.
Η σύγκρουση Σαουδαράβων και φιλοϊρανών στην Υεμένη έρχεται να προστεθεί στη γενικότερη σύγκρουση μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας ως προστάτιδος των Σουνιτών Μουσουλμάνων, και του Ιράν, το οποίο εμφανίζεται ως ο προστάτης των Σιιτών Μυσουλμάνων. Η διαμάχη των Σουνιτών με τους Σιίτες έχει βαθιές ρίζες και αφορά την διαδοχή του Προφήτη Μωάμεθ. Σήμερα αποκτά νέα διάσταση λόγω των ενεργειακών αποθεμάτων της περιοχής (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, νερά των ποταμών). Σαουδάραβες και Ιρανοί ουσιαστικά συγκρούονται και στη Συρία, όπου το Ιράν στηρίζει τόν Πρόεδρο Άσσαντ και η Σαουδική μοναρχία τους αντικυβερνητικοιύς αντάρτες, μεταξύ των οποίων και πολλοί φανατικοί ισλαμιστές. Το Ιράν εκμεταλλεύεται την προσέγγισή του με τις ΗΠΑ για τη μείωση των πυρηνικών αντιδραστήρων του και επιχειρεί να διαδραματίσει ευρύτερο ρόλο στην περιοχή.
Το «Ισλαμικό Κράτος» φαίνεται να χάνει έδαφος. Στο Κομπάνι της Συρίας από τους Κούρδους και στο Ιράκ από τον Ιρακινό Στρατό. Τελικά αποδεικνύεται μία μεγάλη οικονομική επιχείρηση, διότι οι τζιχαντιστές διαχειρίζονται τις πετρελαιοπηγές, στα εδάφη που ελέγχουν. Η στρατολόγηση γίνεται κυρίως από το Ιράκ και άλλες αραβικές χώρες, όπου οι μισθοί είναι πολύ χαμηλοί και η ανεργία των νέων υψηλή. Οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους λαμβάνουν 400 δολλάρια τον μήνα και οι αξιωματικοί 1200 δολλάρια, ποσό ελκυστικό για τα δεδομένα της περιοχής. Το επικίνδυνο είναι ότι στρατολογούν νεαρούς μουσουλμάνους από αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Κι αν ακόμη εξασθενήσει η δύναμη του Ισλαμικού Κράτους, δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε, διότι υπάρχουν πολλές παρεμφερείς ομάδες ακραίων αντιλήψεων και μεθόδων στη Μέση Ανατολή.
Οι προτεραιότητες της Ελλάδος πρέπει να είναι δύο: Πρώτον, η έμπρακτη βοήθεια στους Χριστιανούς της περιοχής και κυρίως στους Ορθοδόξους, οι οποίοι αποτελούν πολιτιστικό βραχίονα του Ελληνισμού στη ιστορική αυτή περιοχή. Το Υπουργείο Εξωτερικών ανακοίνωσε τη διοργάνωση Διεθνούς Συνεδρίου με αυτό το θέμα, αλλά χρειάζονται επιπλέον πρακτικές κινήσεις, όπως πχ. η αναζήτηση της τύχης των δύο απαχθέντων Σύρων Μητροπολιτών. Δεύτερον, η θωράκιση των συνόρων μας και της εσωτερικής μας ασφάλειας για να μην μπορέσουν οι τζιχαντιστές να διεισδύσουν ή να στρατολογήσουν στελέχη στη χώρα μας. Γι’ αυτό οι ψευδοπροοδευτικές νομοθεσίες υπέρ των παρανόμων μεταναστών πρέπει να εγκαταλειφθούν πάραυτα.
Ταυτοχρόνως η Ελλάς και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έχουμε υποχρέωση να μελετήσουμε διεξοδικά το πολύπλοκο φαινόμενο του ισλαμιστικού φανατισμού και να καταστήσουμε πανευρωπαϊκή πολιτική την προστασία των Χριστιανικών πληθυσμών.
Άρθρο μου στην εφημερίδα Δημοκρατία, Τρίτη 31 Μαρτίου 2015
