Ο αείμνηστος Διονύσης Σαββόπουλος δεν ανήκε σε κόμματα, παρατάξεις ή ιδεολογίες. Ανήκε σε όλον τον Ελληνισμό. Είχε ευρυτάτη παιδεία, διάβαζε, αναζητούσε, ενίοτε άλλαζε απόψεις. Τελικά έδωσε ένα ποιητικό και μουσικό έργο με συνείδηση ταυτότητας. Σε μία εποχή που η παγκόσμια συζήτηση για την εθνική, γλωσσική και θρησκευτική ταυτότητα επανέρχεται στο προσκήνιο ο Διονύσης αποδεικνύεται λίαν επίκαιρος, διαχρονικά ελληνικός, παραδοσιακός και συνάμα σύγχρονος.
Η αγάπη του για τη γενέθλια πόλη, τη Θεσσαλονίκη, και η γνώση της Ελληνικής Ιστορίας και Παράδοσης τον βοήθησαν να κατανοήσει το ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας, το οποίο ακόμη δεν έχει λυθεί. Η Συμφωνία των Πρεσπών παραβιάζεται καθημερινά από όλους τους επισήμους παράγοντες των Σκοπίων, αλλά έχει και εγγενείς αδυναμίες. Ο Σαββόπουλος είχε την ευαισθησία να πάρει το μήνυμα του Οδυσσέα Ελύτη, της Ιωάννας Τσάτσου, του Μανόλη Ανδρόνικου και άλλων πνευματικών ανθρώπων, οι οποίοι δήλωσαν δημοσίως ότι «το όνομά μας είναι η ψυχή μας». Εννοούσαν τον ιστορικό όρο: Μακεδονία.
Στον δίσκο του με τίτλο «Μη πετάξεις τίποτα!», που κυκλοφόρησε το 1994, ακριβώς τη χρονιά των μεγάλων συλλαλητηρίων για την προστασία του ονόματος και της ελληνικής κληρονομιάς της Μακεδονίας, ο ταλαντούχος συνθέτης, ποιητής και τραγουδιστής περιέλαβε το τραγούδι «Οι Ακτίνες του Βορρά». Εκεί καταθέτει την αγωνία του για την αγαπημένη του Μακεδονία, τον Βορρά του Ελληνισμού, με τους εξής στίχους:
Η ψυχή σου και το όνομά σου ένα, κεραυνών δισκοθήκη πίστας κραδασμός
με της Πέλλας τα άλογα λυμένα ο βορράς σου χορεύει πάντα ελληνικός.
Της Βεργίνας το ανάκτορο συνδέει με τα κέντρα του ήχου και των ταξιμιών
και σαν μαύρο τριαντάφυλλο χορεύει μ’ αετούς στην ακρόπολη των μοναχών
κι αντηχεί στα μεγάφωνα των φάρων, μ’ ένα ντέφι ροκάδικο παντοτινό
κι απ’ τη σκούφια του βγαίνουν σμήνη γλάρων κι ένα αεροπλανοφόρο δες, βυζαντινό!……………………………………………………………………………..
Πέλλα, Βεργίνα, Άγιον Όρος και Βυζάντιο δένουν αρμονικά μέσα στη θαυμάσια έμπνευση του τραγουδοποιού. Διδάσκει ιστορία στα νέα παιδιά. Κινείται αντίθετα προς το πνεύμα των δήθεν προοδευτικών, οι οποίοι ειρωνεύονται ακόμη και σήμερα όσους ενδιαφερόμαστε για το όνομα που πράγματι είναι η ψυχή μας.
Ως μελετητής του Οικουμενικού Ελληνισμού ήταν φυσικό να ενδιαφερθεί για τη διαχρονική Ελληνική Γλώσσα. Διαφώνησε με σθένος και με επιχειρήματα με την – προσωρινή ευτυχώς- κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών στο Γυμνάσιο (1976-1990) και με την κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων, η οποία αποφασίσθηκε τον Φεβρουάριο του 1982. Με την πολύτιμη βοήθεια του φιλοσόφου Στέλιου Ράμφου και άλλων συνεργατών ο Σαββόπουλος οργάνωσε τον Φεβρουάριο του 1984 στο κλειστό γήπεδο του Μίλωνα μία ημερίδα για τη Γλώσσα. Χρησιμοποιώντας μαγνητόφωνο και παρουσιάζοντας στο πολυάριθμο ακροατήριο ηχογραφήσεις σε επαγγελματικό στούντιο έδειξε ότι το Πολυτονικό είναι άρρηκτα δεμένο με τη μουσικότητα της γλώσσας μας.
Στις 24.11.2017, όταν ανακηρύχθηκε Επίτιμος Διδάκτωρ του Τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ, ο Σαββόπουλος υπογράμμισε ότι οι Αλεξανδρινοί φιλόλογοι προσέθεσαν στη γλώσσα μας πνεύματα και τόνους «για να μην χαθεί ο ήχος από τη λέξη και για να μην αλλοιωθεί».
Η Μακεδονία, η Βόρειος Ήπειρος, η Κύπρος, όλη η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει αποχαιρετά τον Διονύση Σαββόπουλο.
Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 1.11.2025
