Άρθρα

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Το Συμβούλιο της Επικρατείας έδωσε τη λύση και σεβάσθηκε το Σύνταγμα και την κοινή λογική. Ακυρώνει τα πολυθρησκειακά Θρησκευτικά των κ.κ. Φίλη και Γαβρόγλου και ορίζει ότι το μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να έχει Ορθόδοξο Χριστιανικό περιεχόμενο. Οι σχετικές αποφάσεις του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου προσφέρουν θετική υπηρεσία στην ελληνική κοινωνία για πολλούς λόγους:

Α) Ερμηνεύουν και εφαρμόζουν το Σύνταγμα, τους νόμους και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Β) Σέβονται την εθνική, θρησκευτική και πολιτιστική ταυτότητα του λαού μας. Το ελεύθερο ελληνικό κράτος ιδρύθηκε από αγωνιστές, οι οποίοι ήσαν συνειδητοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, εσέβοντο τη διαχρονική ιστορία και γλώσσα του Έθνους μας και έθεσαν ως Προοίμιο στα Συντάγματα της Ελληνικής Επαναστάσεως την επίκληση στην Αγία Τριάδα.

Γ) Δίδουν σαφείς κατευθύνσεις όχι μόνο για το μάθημα των Θρησκευτικών, αλλά εμμέσως και για άλλα μαθήματα εξηγώντας ότι το Σύνταγμα θεσπίζει ένα εθνικό κράτος των Ελλήνων και η Παιδεία πρέπει να καλλιεργεί την ελληνική εθνική συνείδηση και την Ορθόδοξη Χριστιανική κληρονομιά (άρθρο 16,2).

Δ) Καταργούν ένα πείραμα παιδαγωγικώς προβληματικό, το οποίο υποχρέωνε τα παιδιά από την Τρίτη Δημοτικού, πριν καν καταλάβουν τον εαυτό τους και το οικογενειακό περιβάλλον τους, να διδάσκονται κουραστικές λεπτομέρειες για άλλα θρησκεύματα και άλλους πολιτισμούς.

Ε) Επαναφέρουν το μάθημα των Θρησκευτικών στα πρότυπα που επικρατούν στις χώρες της Ευρ. Ενώσεως. Στην Ευρώπη ο κανόνας είναι να διδάσκεται στα σχολεία η επικρατούσα θρησκεία (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία κ.α). Σε ορισμένες χώρες (Σουηδία, Αγγλία) το μάθημα έχει θρησκειολογικό χαρακτήρα, αλλά η κάθε θρησκεία διδάσκεται σε ξεχωριστά κεφάλαια. Αυτό που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ στα σχολεία μας δεν ήταν καν θρησκειολογία. Ήταν μία μείξη ετεροκλήτων στοιχείων, ένα συνονθύλευμα γνώσεων και πληροφοριών για δεκάδες θρησκεύματα μέσα στο ίδιο κεφάλαιο, ώστε να οδηγηθούν οι μαθητές μόνον στα κοινά σημεία των θρησκευτικών κοινοτήτων και να απαλειφθούν οι διαφορές.

Το τί θα γίνει από εδώ και στο εξής θα το αποφασίσει το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο έχει συνεχή επικοινωνία με την Εκκλησία της Ελλάδος, όπως προβλέπει και ο Νόμος 590/77, δηλαδή ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος. Για να δώσω μία προσωπική πρόταση θα υπενθυμίσω τί έγινε με το επιστημονικώς απορριπτέο βιβλίο Ιστορίας του «συνωστισμού». Ο τότε Υπουργός Παιδείας Ευριπίδης Στυλιανίδης το απέσυρε (όχι με απόφαση του ΣτΕ, αλλά με γνωμοδότηση της Ακαδημίας) και επανέφερε επί ένα έτος το προηγούμενο σχολικό εγχειρίδιο. Ταυτοχρόνως ανέθεσε σε ομάδα εγκρίτων ιστορικών να γράψουν ένα καλό βιβλίο, το οποίο διδάσκεται σήμερα στη Στ΄ Δημοτικού.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας είναι σαφές: Τα Θρησκευτικά των Φίλη και Γαβρόγλου καταργούνται, δεν αναμορφώνονται!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 29.9.2019

                                                                                                                          
Κωνσταντῖνος Χολέβας – Πολιτικός Ἐπιστήμων

Ὁ ἰδιαίτερος σεβασμός μου γιά τόν πολιοῦχο τῆς γενέτειράς μου Θεσσαλονίκης, τόν Ἅγιο Δημήτριο τόν Μυροβλήτη, μέ ὁδήγησε νά μελετήσω τά διάφορα Ἐγκώμια πρός τό πρόσωπό του, δηλαδή κείμενα συγγραφέντα πρός τιμήν τοῦ μάρτυρος. Μεταξύ αὐτῶν ἀνέγνωσα μέ εὐχάριστη ἔκπληξη καί ἕναν Ἐγκωμιαστικόν Λόγον πρός τόν Ἅγιον Δημήτριον, τόν ὁποῖο συνέγραψε ὁ Κύπριος Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος περί τά τέλη τοῦ 12ου μ.Χ. αἰῶνος. Μάλιστα ὁ Ἅγιος Νεόφυτος ἐπαινεῖ τόν Ἅγιο Δημήτριο ὄχι μόνο ὡς ἀθλήσαντα ὑπέρ Πίστεως, ἀλλά καί ὑπέρ Πατρίδος, ἀναφερόμενος προφανῶς στίς θαυματουργικές ἐπεμβάσεις τοῦ Ἁγίου κατά τῶν ἐπιδρομέων.

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεοφύτου τιμᾶται στίς 28 Σεπτεμβρίου. Ἡ Ἐγκλείστρα εἶναι τό σπήλαιο, στό ὁποῖο ἀσκήτευσε ὁ Ἅγιος ἐπί πολλά ἔτη. Τό λάξευσε ὁ ἴδιος στόν βράχο τοῦ ὄρους Μελισσοβούνου καί ἔκτισε ἐκεῖ μικρό Ναό τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἐκεῖ εὑρίσκεται ὁ τάφος του, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ Παγκύπριο προσκύνημα. Τά λείψανά του ἔχουν μεταφερθεῖ στό Καθολικό τῆς κυρίως Μονῆς, ἡ ὁποία κτίσθηκε τόν 16ο αἰῶνα καί ἀπέχει μερικές δεκάδες μέτρα ἀπό τήν Ἐγκλείστρα. Ἐπί Πατριαρχείας Κυρίλλου Λουκάρεως, τόν 17ο αἰῶνα, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀνεκήρυξε Σταυροπηγιακή τήν Μονή τοῦ Ἁγίου Νεοφύτου. Τόν Ἰούνιο τοῦ 2007, ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἀνεβίβασε στόν βαθμό τοῦ Ἐπισκόπου τόν ἡγούμενο Λεόντιο. Ἡ Μονή εἶναι κτισμένη σέ ὑψόμετρο 412 μέτρων ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας καί προσφέρει ἐξαιρετική θέα πρός τήν πόλη τῆς Πάφου.

Ὁ ἱδρυτής τῆς Μονῆς Ἅγιος Νεόφυτος γεννήθηκε τό 1134 στήν κώμη τῶν Λευκάρων. Οἱ γονεῖς του δέν μερίμνησαν γιά τήν μόρφωσή του καί μέχρι τήν ἡλικία τῶν 18 ἐτῶν ἦταν ἀναλφάβητος. Ἔβοσκε πρόβατα σέ διάφορα μέρη τῆς Κύπρου, ἀλλά ἡ φιλομάθειά του καί ὁ ἔνθεος ζῆλος του τόν ὁδήγησαν νά μάθει γράμματα μόνος του καί νά ἀποστηθίσει τό Ψαλτήριον. Ἐμόνασε στή Μονή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου τοῦ Κουτσοβέντη καί γιά σύντομο χρονικό διάστημα ἐπεσκέφθη τους Ἁγίους Τόπους. Οἱ συγκρούσεις Σταυροφόρων καί Μουσουλμάνων στήν Ἁγία Γῆ τόν ἀπεμάκρυναν καί τελικῶς ἡ Θεία Πρόνοια ἔφερε τά βήματά του στό σημεῖο ὅπου ἔκτισε τήν Ἑγκλείστρα του. Ὁ Ναός τῆς Ἐγκλείστρας ἐγκαινιάσθηκε στίς 14 Σεπτεμβρίου 1160, ἑορτή τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Τό 1170 ὁ Ἐπίσκοπος Πάφου Βασίλειος Κίνναμος χειροτόνησε τόν Νεόφυτο ἱερέα καί ἡ φήμη του ἄρχισε νά ἐξαπλώνεται στήν Κύπρο.

Ὁ Ἅγιος Νεόφυτος, ἄν καί δέν ἔλαβε συστηματική μόρφωση μέ τά κοσμικά κριτήρια, διεκρίθη ὡς ἕνας ἀπό τούς πολυγραφότερους ἐκκλησιαστικούς συγγραφεῖς τῆς Μεσοβυζαντινῆς περιόδου. Τό Ἅγιον Πνεῦμα ἀνεπλήρωνε τά ἐλλείποντα. Τά ἔργα του ἐξεδόθησαν προσφάτως ἀπό τήν Μονή του σέ πολύτομη σειρά. Ἐκτός ἀπό κηρύγματα ἔγραψε ἑρμηνευτικά στήν Ἁγία Γραφή καί πολλά ἄλλα ἔργα. Προσωπικά θά σταθῶ σέ μία ἐπιστολή του, ἡ ὁποία περιέχεται στόν Ε΄ Τόμο τῶν Ἔργων του καί ξεχωρίζει διότι ἔχει ἱστορικό καί πατριωτικό περιεχόμενο. Ἔχει τόν τίτλο «Περί τῶν κατά κατά χώραν Κύπρον σκαιῶν» καί περιγράφει ἐν συντομίᾳ τά δεινά καί τίς συμφορές τῆς Κύπρου καί τῶν ἑλληνορθοδόξων κατοίκων της λόγῳ τῶν διαφόρων εἰσβολῶν καί κατακτήσεων. Περιγράφει ἐπίσης τίς περιπέτειες τῶν Ἁγίων Τόπων, ὅπου Σταυροφόροι καί Ἄραβες συνεκρούοντο ἐπάνω ἀπό τά ἱερά προσκυνήματα τῆς Ἱερουσαλήμ. Τό κείμενο αὐτό τοῦ Ἁγίου ἐνέπνευσε τόν ποιητή καί Νομπελίστα Γιῶργο Σεφέρη, ὅταν ἔγραψε τό ποίημα «Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος μιλᾶ».

Στό κείμενο αὐτό τοῦ Ἁγίου Νεοφύτου παρατηροῦμε τή διάθεση τοῦ συγγραφέως νά ἐξιστορήσει τά δεινά τῆς Νήσου ἀπό τήν ἀνταρσία τοῦ Ἰσαακίου Κομνηνοῦ καί ἀπό τήν ἐναλλαγή κατακτητῶν, ἀλλά καί τήν σαφῆ πρόθεσή του νά νουθετήσει τούς συμπατριῶτες του καί νά τονώσει τόν πατριωτισμό τους. Ἀξίζει αὐτό εἰδικά τό κείμενο νά διαβάζεται ἀπό ὁρισμένους συγχρόνους διανοητές, οἱ ὁποῖοι διερωτῶνται ἄν ὁ Χριστιανός πρέπει νά ἐνδιαφέρεται γιά τήν πατρίδα του καί τήν ἐλευθερία της. Φυσικά ἡ Χριστιανική μας πίστις εἶναι πρωτίστως πανανθρώπινη καί οἰκουμενική. Αὐτό, ὅμως, δέν πρέπει νά χρησιμοποιεῖται ὡς πρόσχημα γιά νά ἀδιαφοροῦμε γιά τά ἐθνικά καί ἱστορικά ζητήματα. Ὅταν ὁ Ἅγιος Νεόφυτος γράφει ὅτι λόγῳ τῶν κατακτήσεων «καί λαός ἀλλότριος ἐπληθύνθη ἐν τῇ γῇ ἡμῶν» δέν καλλιεργεῖ μίσος κατά τῶν ἀλλοεθνῶν, ἀλλά καλεῖ τούς Ἕλληνες τῆς Κύπρου νά διαφυλάξουν τήν ταυτότητά τους.

Ὁ πατριωτισμός τοῦ Ἁγίου δέν εἶναι τοπικισμός οὔτε ἀφορᾶ μόνο τήν Πάφο καί τήν Κύπρο. Θεωρεῖ ὡς πατρίδα του τήν ἑλληνορθόδοξη αὐτοκρατορία πού σήμερα συνηθίζουμε νά ὀνομάζουμε Βυζαντινή. Τότε τό ὄνομα τοῦ κράτους ἦταν Ρωμανία (ἀπό τήν Νέα Ρώμη =Κωνσταντινούπολη). Γράφει χαρακτηριστικά ὁ Ἅγιος στό προαναφερθέν ἱστορικό ἔργο του: «Χώρα ἐστίν Ἰγκλιτέρρα, πόρρω τῆς Ρωμανίας κατά βορρᾶν, ἐξ ἧς νέφος Ἰγκλίνων σύν τῷ ἄρχοντι αὐτῶν εἰς πλοῖα μεγάλα λεγόμενα νάκκας συνεισελθόντες τόν πλοῦν πρός Ἱεροσόλυμα ἔδρων». Δηλαδή: Ὑπάρχει μία χώρα πού λέγεται Ἀγγλία καί βρίσκεται μακρυά πρός βορρᾶν τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους, ἀπό τήν ὁποία μεγάλος ἀριθμός Ἄγγλων μαζί μέ τό ἡγεμόνα τους εἰσῆλθαν σέ μεγάλα πλοῖα πού ὀνομάζονται νάκκαι καί ξεκίνησαν τό ταξίδι πρός τά Ἱεροσόλυμα. Ὁ πατριωτισμός τοῦ Ἁγίου Νεοφύτου δέν εἶναι ἐθνοφυλετισμός, ἀλλά ἡ συνείδηση τοῦ ἑλληνορθοδόξου Γένους, ἡ ὁποία θεμελιώνεται στήν Ὀρθόδοξη Πίστη, στήν ἑλληνική γραμματεία καί στήν οἰκουμενική ἀντίληψη τοῦ πολιτισμοῦ μας.

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Ένας καλός φίλος μού έστειλε το ακόλουθο σύντομο κείμενο, που ανήρτησε στο διαδίκτυο το 2017 ο αείμνηστος ιστορικός και φιλόλογος Σαράντος Καργάκος:

«Εἶναι ἀστεῖο στόν παρόντα καιρό νά ἀκούγονται κοάσματα περί τῆς δῆθεν ἀσυνέχειας τοῦ ἑλληνικοῦ κόσμου, πού ἄν ἦταν ἄλλος θά εἶχε ἐξαφανισθεῖ μετά τήν ρωμαϊκή ὑποταγή (ὅπως ἐξαφανίστηκαν οἱ γαλατικοί πληθυσμοί) καί κυρίως μετά τήν τουρκική κατάκτηση. Καί ὅμως μετά τήν ἅλωση τοῦ 1453 ξεπήδησε, ὅπως ὁ Πήγασος ἀπό τό αἷμα τῆς σφαγμένης Μέδουσας, ἕνας σφριγηλός ἑλληνικός κόσμος πού, λόγῳ συνθηκῶν, θαυματουργεῖ στήν Δύση. Τό 1514 ὁ περίφημος λόγιος Μάρκος Μουσοῦρος ἐκδίδει τούς διαλόγους καί τήν «Πολιτεία» τοῦ Πλάτωνος καί προτάσσει μιά μεγαλειώδη «Ὠδήν εἰς Πλάτωνα», μέ τήν ὁποία ἐκφράζει τόν πόθο νά δεῖ τήν Ἑλλάδα ἐλεύθερη. Τριάντα χρόνια ἀργότερα (1544) ὁ Κερκυραῖος Ἀντώνιος Ἔπαρχος ἐκδίδει τόν «Θρῆνον εἰς τήν καταστροφήν τῆς Ἑλλάδος» καί ἕναν αἰῶνα μετά τό 1641 ὁ Λέων Ἀλλάτιος συγγράφει ὑψιπετῆ ὕμνο ὑπό τόν τίτλο «Ἑλλάς»! Βεβαίως καί λέγεται ὅτι αὐτά ἦσαν «καμώματα» ἑλληνολατρῶν λογίων καί ὅτι δέν εἶχαν καμμιά ἐπίδραση στούς κατοίκους τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου. Ἀλλά τότε πῶς λέγεται καί ὑπερλέγεται ὅτι εἶχαν ἐπίδραση μετά τό 1750 οἱ ἰδέες τοῦ Διαφωτισμοῦ; Μήπως ἐν τῷ μεταξύ οἱ ραγιάδες εἶχαν μάθει γαλλικά; Ἄς μήν εἴμαστε ἀφελεῖς. Πρός τούς Ἕλληνες -καί μόνον πρός τούς Ἕλληνες- ἀπευθύνεται ὁ Ἀνώνυμς τῆς «Ἑλληνικῆς Νομαρχίας», χωρίς νά ἀφήνει πουθενά ὑποψία ὅτι τούτη ἡ ἑλληνικότητα ἦταν δάνειο ἀπό κάποιο τότε Διεθνές Πνευματικό Ταμεῖο!».

Σε μία σχετική συνέντευξή του ο Μανιάτης ιστορικός υπενθύμισε ότι κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ο απλός λαός είχε ως δημοφιλέστερο ανάγνωσμα τη «Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου», η οποία γνώρισε δεκάδες συνεχόμενες εκδόσεις και μιλούσε στους Έλληνες για τα κατορθώματα του Μακεδόνα στρατηλάτη. Όλα αυτά τα έλεγε ο Καργάκος για να απαντήσει σε ορισμένους «μεταμοντέρνους» ιστορικούς, οι οποίοι αρνούνται τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Αυτή η ομάδα ερμηνευτών παραβλέπει σκοπίμως (ή από άγνοια;) τις πάμπολλες ιστορικές πηγές και θέλει να μας πείσει ότι μέχρι το 1780 οι πρόγονοί μας δεν ήσαν Έλληνες, αλλά απλώς Ελληνόφωνοι. Ισχυρίζονται ότι ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση μάς άνοιξαν τα μάτια και διαμόρφωσαν την ελληνική εθνική συνείδηση.

Κι όμως καθ’ όλη τη διάρκεια της μακράς και σκληρής δουλείας, παράλληλα με τους όρους Ρωμηός και Γραικός, στα κείμενα εμφανίζονται συχνότατα οι όροι Έλλην και Ελλάς για να δηλώσουν την εθνική μας ταυτότητα. Οι επαναστάτες του 1821 γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι συνεχιστές της Αρχαιότητος και του Βυζαντίου. Για τα αρχαία μάρμαρα πολεμήσαμε, λέει ο Μακρυγιάννης, ως συνεχιστής του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ομιλεί ο Κολοκοτρώνης στον Άγγλο Χάμιλτον!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 22.9.2019

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Οι πρόσφατες δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας για τον σκοπό του μαθήματος της Ιστορίας κινούνται προς την ορθή κατεύθυνση και τονίζουν ότι το μάθημα πρέπει να καλλιεργεί την εθνική συνείδηση και να μην μετατρέπεται σε κοινωνιολογική ανάλυση. Ο ΣΥΡΙΖΑ και διάφοροι άλλοι δήθεν προοδευτικοί ενοχλήθηκαν. Δεν θέλουν να ακούν για έθνος, εθνική ταυτότητα και εθνική συνείδηση.

Κι όμως το Σύνταγμά της Ελλάδος θεσπίζει σαφώς την ανάγκη καλλιέργειας της εθνικής ταυτότητας. Στο άρθρο 16, 2 ορίζεται ως ένας εκ των στόχων της Παιδείας η ανάπτυξη εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως. Επίσης στο άρθρο 1 η παράγραφος 3 ορίζει ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και υπάρχουν υπέρ του λαού και του Έθνους. Ο συνταγματικός νομοθέτης προσθέτει και την έννοια του Έθνους, η οποία είναι γεωγραφικά και ιστορικά ευρύτερη από τον λαό, τους υπηκόους. Το Έθνος περιλαμβάνει και τον εκτός συνόρων Ελληνισμό, αλλά και τον σεβασμό προς τους προγόνους μας και προς τα ιδανικά που τούς ενέπνευσαν στους αγώνες τους.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μεν μία προσπάθεια υπερεθνικής συνεργασίας, σε καμία όμως περίπτωση δεν ζητεί την κατάργηση των εθνικών ταυτοτήτων. Αντιθέτως όλα τα επίσημα κείμενά της προβλέπουν τον σεβασμό της εθνικής ταυτότητας των λαών που την συναποτελούν.

Καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν δέχεται υποχωρήσεις σε θέματα εθνικής ταυτότητας. Ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν, λίγες ημέρες μετά την εκλογή του, κατέθεσε στεφάνι στο άγαλμα της Ζαν ντ’ Αρκ δηλώνοντας ότι η ιστορία της Γαλλίας δεν αρχίζει με τη Γαλλική Επανάσταση. Οι Ισπανοί, όταν εντάχθηκαν στην Ε.Ε, αποφάσισαν να εισάγουν από τις άλλες χώρες- μέλη μόνον πληκτρολόγια Η/Υ με την περισπωμένη στο γράμμα Ν, ώστε να διαφυλαχθεί η γλώσσα τους ως θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητάς τους.

Οι οπαδοί του μαρξισμού έχουν ακόμη μία ουτοπική προσήλωση στον διεθνισμό, αλλά η Ιστορία τούς διαψεύδει. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα κατέρρευσαν, η εθνική ταυτότητα επεβίωσε. Η πρώην Σοβιετική Ένωση διασπάσθηκε σε 16 εθνικά κράτη. Το πρότυπο του σοβιετικού πολίτη απέτυχε. Οι Ρώσοι παραμένουν Ρώσοι, οι Γεωργιανοί Γεωργιανοί και όλοι οι λαοί διατήρησαν τον σεβασμό στην Ιστορία τους, στη γλώσσα τους και στη θρησκεία τους.

Η αναβάπτιση του Ελληνισμού στην Ορθοδοξία μάς εκπαίδευσε ώστε να αγαπούμε την πατρίδα μας και την ιστορία μας σεβόμενοι την κοινωνική αλληλεγγύη και τα δικαιώματα των άλλων. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός αφ’ ενός μεν δίδασκε στους Έλληνες να μιλούν στο σπίτι τους μόνον ελληνικά και όχι ξένες διαλέκτους και αφ’ ετέρου συμβούλευε τους ακροατές του να σέβονται τα δικαιώματα των αθιγγάνων.

Ας διδάξουμε στα παιδιά μας την Ιστορία του Ελληνισμού μακρυά από φανατισμούς και από «συνωστισμούς στη Σμύρνη»!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 15.9.2019

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Τον Νοέμβριο του 1992 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος κατέταξε επισήμως στη χορεία των Αγίων τον μαρτυρικό Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο και τους άλλους κληρικούς που βρήκαν τον θάνατο στα χέρια των Τούρκων.

Οι Μητροπολίτες Ικονίου Προκόπιος, Μοσχονησίων Αμβρόσιος, Κυδωνιών Γρηγόριος και ο Επίσκοπος Ζήλων Ευθύμιος (μαρτύρησε στον Πόντο το 1921) ανήκουν, μαζί με 350 περίπου απλούς κληρικούς, στον μακρύ κατάλογο των εθνοϊερομαρτύρων. Πολλοί από αυτούς σταυρώθηκαν, πεταλώθηκαν, ετάφησαν ζωντανοί και γενικώς υπέφεραν απερίγραπτα μαρτύρια στα χέρια των τακτικών ή ατάκτων Τούρκων ενόπλων.

Η μνήμη τους τιμάται σε όλους τους ναούς μας την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Φέτος, το 2019, αντιστοιχεί στις 8 Σεπτεμβρίου και συμπίπτει με τον εορτασμό του Γενεσίου της Θεοτόκου.

Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος Καλαφάτης είχε θεολογική και ευρύτερη μόρφωση και φλεγόταν από αγάπη για την Εκκλησία και την Πατρίδα. Ήταν εκφραστής έργω και λόγω της Ελληνορθόδοξης Παράδοσής μας και πίστευε ότι οι Ορθόδοξοι κληρικοί δικαιούνται, αλλά και υποχρεούνται, να εργάζονται για την εθνική αφύπνιση και για την καλλιέργεια του αγνού πατριωτισμού.

Αγωνίσθηκε κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνος (1904-1908) ως Μητροπολίτης Δράμας, Ζιχνών και Νευροκοπίου και κυνηγήθηκε από Τούρκους και Βουλγάρους. Όταν οι Οθωμανοί τον έδιωξαν από τη Δράμα ο Γεώργιος Σουρής τον τίμησε με το ακόλουθο τετράστιχο στην εφημερίδα «Ο Ρωμηός»:

Έπαινος και για τον Δράμας

Τον παπά, τον ήρωά μας

Δείχνει στήθος μαχητού

Μπρος στις λόγχες του εχθρού!

Το Πατριαρχείο τον τοποθέτησε στη Σμύρνη και από εκεί ο Χρυσόστομος κατέγραψε τις πρώτες σφαγές και εκτοπίσεις Ελλήνων από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Ήταν ο διωγμός του 1914, τον οποίο κατήγγειλε το Οικουμενικό Πατριαρχείο με τη σχετική Μαύρη Βίβλο του 1919. Οι διωγμοί του 1914 καταδεικνύουν ότι οι Νεότουρκοι, που πήραν την εξουσία από τον Σουλτάνο, ήσαν ρατσιστές και οπαδοί της εξοντώσεως όλων των Χριστιανικών κοινοτήτων. Τα γεγονότα του 1914 απαντούν επίσης σε ορισμένους σύγχρονους ιστορικούς, οι οποίοι δικαιολογούν τα τουρκικά εγκλήματα και λέγουν ότι όσα έγιναν το 1922 (Γενοκτονία και όχι «συνωστισμός») ήταν η απάντηση των Τούρκων στην παρουσία του Ελληνικού Στρατού στη Μικρά Ασία. Όμως ο Στρατός μας αποβιβάσθηκε στη Σμύρνη τον Μάιο του 1919, ενώ οι σφαγές κατά των Ελλήνων άρχισαν πριν από 5 ολόκληρα χρόνια: Το 1914.

Αντίπαλος του Χρυσοστόμου στάθηκε ο Ύπατος Αρμοστής της Ελλάδος στη Σμύρνη, ο μυστηριώδης Αριστείδης Στεργιάδης. Απαγόρευε στους Ιεράρχες να έχουν πατριωτικό λόγο. Το ίδιο επιθυμούν και ορισμένοι μιμητές του Στεργιάδη στην εποχή μας. Τους θυμίζω ότι ο Στεργιάδης διέφυγε με αγγλικό πλοίο, ενώ ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος έμεινε εκεί και θανατώθηκε μαρτυρικώς υπέρ του ποιμνίου του.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 8.9.2019

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Οι θρησκευτικές γιορτές και τα πανηγύρια του καλοκαιριού αποτελούν μία ευκαιρία για πνευματική αναβάπτιση και για εξαγωγή ελπιδοφόρων συμπερασμάτων.

Εόρτασα την ημέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Ιερά Μονή Αγίου Ιλαρίωνος, στους Προμάχους Αριδαίας. Πίσω μας υψωνόταν η οροσειρά του Βόρα που χωρίζει την πατρίδα μας από το κράτος των Σκοπίων. Είδα πολλά νέα αγόρια και κορίτσια να έρχονται στον Ναό, να διαβάζουν τα αναγνώσματα με πλήρη επίγνωση της ιερότητας του κειμένου, να βοηθούν τους ψάλτες και να συμμετέχουν με χαρά στις Ακολουθίες. Είδα ανθρώπους από τα γύρω χωριά να κάθονται μετά τον Εσπερινό στο υπαίθριο αρχονταρίκι της Μονής και να συζητούν επί ώρες για διάφορα θέματα με τον Πνευματικό της Μονής.

Έζησα την πίστη και την ευλάβεια των Ελλήνων παρακολουθώντας τον Εσπερινό και τη λιτάνευση της εικόνας σε μία αστική ενορία σε προάστιο των Αθηνών. Εντυπωσιακή η συμμετοχή. Και την επόμενη ημέρα πολυάριθμοι ήσαν αυτοί που μετέλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων, μικροί και μεγάλοι.

Είχα την ευλογία να ζήσω από κοντά τη λαοθάλασσα που προσήλθε στη Μονή της Παναγίας του Προυσού, στην Ευρυτανία, για την εορτή της Αποδόσεως της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (τα Εννιάμερα που λέει ο λαός μας). Η πίστη των Ελλήνων είναι ζωντανή παρά τις προσπάθειες που κατέβαλαν και καταβάλλουν διάφοροι για να την ξεριζώσουν ή να την χλευάσουν. Είδα με τα μάτια μου εκατοντάδες νέους να έρχονται με τα πόδια περπατώντας πολλά χιλιόμετρα είτε από τον δρόμο του Αγρινίου είτε από τον δρόμο του Καρπενησίου. Η Παναγιά μέσα στη σπηλιά στήριξε τις ελπίδες των αγωνιστών του 1821 και εμψύχωσε τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.

Πήρα δυνάμεις και ενίσχυσα την αισιοδοξία μου στο Θέρμο Αιτωλίας συμμετέχοντας στον εορτασμό της μνήμης του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Στο ομώνυμο μοναστήρι, το οποίο βρίσκεται ένα χιλιόμετρο μακριά από το σπίτι που γεννήθηκε ο Άγιος (χωριό Μέγα Δένδρο), παρατηρούσα επί ώρες ολόκληρες στον Εσπερινό και στη Θεία Λειτουργία χιλιάδες Ορθοδόξους Χριστιανούς να προσκυνούν το λείψανο του Αγίου και την εικόνα που απεικονίζει το μαρτύριό του (Κολικόντασι Βορείου Ηπείρου, 1779).

Και τότε αναλογίσθηκα ότι δεν πρέπει να μάς καταλαμβάνει απαισιοδοξία για το μέλλον του Ελληνισμού. Μάς ταλαιπώρησε η οικονομική κρίση, αλλά οι ρίζες μας έμειναν αλώβητες και βγάζουν καινούργια κλαδιά. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας σέβεται την Εκκλησία και τους Αγίους, αναζητεί τις ιστορικές ρίζες μας, πιστεύει στη διαχρονική συνέχεια του Έθνους, απορρίπτει τους αποδομητές.

Γράφει σοφά ο Κωστής Παλαμάς στη «Φλογέρα του Βασιλιά»:

«Κοπρίσματα, ανεμορριπές, κλαδέματα, πλημμύρες

Σταλώσανε (σ.σ. περιόρισαν) η λυγίσανε το δέντρο, δεν τ’ αλλάξαν».

Το δέντρο είναι ο Ελληνισμός, ο οποίος αντιμετωπίζει περιπέτειες και ταλαιπωρίες, αλλά διαφυλάσσει την ταυτότητά του.

Άρθρο στην Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 1.9.2019

φωτο: https://ikk.gr/

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Στις 14 Αυγούστου έφυγε από κοντά μας ο κορυφαίος μελετητής της Νεώτερης Ιστορίας Κωνσταντίνος Σβολόπουλος. Ο εκλιπών διετέλεσε Καθηγητής των Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης και Αθηνών, Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών και Πρόεδρος του Ινστιτούτου Μελετών Χερσονήσου τυ Αίμου. Ορθώς τιμήθηκε από την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας.

Ο Κ. Σβολόπουλος συνέδεσε το ονομά του με τη μελέτη και αξιοποίηση των Αρχείων του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή. Στα μελετήματά του διαπιστώνουμε το ενδιαφέρον του συγγραφέως για τη σύνδεση της ιστορικής ερευνας με την άσκηση Εξωτερικής Πολιτικής. Μελετούσε την Ιστορία χωρίς φοβο και πάθος, με σεβασμό στην εθνική μας ταυτοτητα και στη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Αντιτάχθηκε με ήπιο ύφος στην αποδομητική σχολή, η οποία επιχειρεί να αποσυνδέσει τον Ελληνισμό από την Ορθοδοξία και από το ιστορικό παρελθόν.

Κρίνω σκόπιμο να προσθέσω τρεις επισημάνεις στα όσα ελέχθησαν μέχρι τώρα.

Ο Κωνσταντίνος Σβολόπουλος είχε καταλήξει μέσα από τις μελέτες του ότι οι αγώνες του Έθνους ήσαν και είναι άρρηκτα δεμένοι με τους αγώνες και την παράδοση της Ορθόδοξης Εκκκλησίας. Ήταν τακτικός επισκέπτης του Αγίου Όρους. Από το 2012 μέχρι την ημέρα της εκδημίας του ήταν ο Πρόεδρος της Επιστημονικής Επιτροπής της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία έχει αναλάβει να διοργανώσει 10 επιστημονικά συνέδρια μέχρι το 2021 ώστε να τιμηθούν τα 200 χρόνια από τη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση. Ο Σβολόπουλος συνεργάσθηκε άριστα με κληρικούς και λαϊκούς, μέλη της αρμόδιας Συνοδικής Επιτροπής υπό τον Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο, πρότεινε αξιόλογους ομιλητές, συνετέλεσε στην έκδοση των Πρακτικών και γενικότερα βοήθησε με το κύρος του ώστε να έχει ευρύτερη απήχηση αυτή η προσπάθεια.

Ο εκλιπών υπήρξε ο κύριος συντάκτης της κριτικής, την οποία άσκησε η Ακαδημία Αθηνών στο σχολικό βιβλίο της Μαρίας Ρεπούση. Βεβαίως έδωσαν τις απόψεις τους και άλλοι Ακαδημαϊκοί, αλλά ο καθ’ ύλην αρμόδιος, ως ειδικός στην Ιστορία των Νεωτέρων Χρόνων, ήταν ο Κωνσταντίνος Σβολόπουλος. Φρόντισε να καταγραφούν τα λάθη και οι παραλείψεις με σοβαρότητα και με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια. Δεν επεδίωξε μία ιδεολογική κριτική στις απόψεις περί «συνωστισμού» και έτσι βοήθησε την ελληνική κοινωνία να διαμορφώσει μία καθαρή εικόνα για τα προβλήματα του εν λόγω σχολικού εγχειριδίου. Σ’ αυτόν οφείλεται κατά μεγάλο μέρος η απόσυρση του βιβλίου από τα σχολεία.

Ο Κ. Σβολόπουλος ανήκε στον ευρύτερο κεντροδεξιό χώρο, αλλά η κρίση του ήταν αντικειμενική. Δεν δίσταζε να προτείνει για βράβευση από την Ακαδημία συγγραφείς από άλλους ιδεολογικούς χώρους, όπως τον Γιώργο Καραμπελιά για το βιβλίο του περί Ρήγα Βελεστινλή.

Εύχομαι οι νεώτεροι ιστορικοί να διδαχθούν από τη μεθοδικότητα και το ήθος του Κ. Σβολόπουλου.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 26.8.2019