Kωνσταντίνος Χολέβας

Οι τελευταίες εξελίξεις στον διάλογο Τσίπρα-Ζάεφ καταδεικνύουν ότι η ελληνική κυβέρνηση αντιμετωπίζει το ζήτημα των Σκοπίων με ελλιπή προετοιμασία. Τα Σκόπια από τον Αύγουστο του 2017 κινούνται με την εμφανή στήριξη της Σόφιας, ενώ από την ελληνική πλευρά λείπει- δυστυχώς- η σοφία. Αν αληθεύει ότι αποδεχόμαστε, έστω και για αρχική συζήτηση, την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ίλιντεν», τότε έχουμε εισέλθει στο πιο ολισθηρό σημείο της διαδρομής. Ας σταματήσουν τώρα οι συζητήσεις, διότι το επόμενο βήμα θα είναι πιο οδυνηρό!

Από την ημέρα της εκλογής του Ζόραν Ζάεφ στην κυβέρνηση των Σκοπίων έχει αρχίσει μία ταχεία και εντυπωσιακή φιλοβουλγαρική στροφή. Στις 2 Αυγούστου 2017 (20 Ιουλίου με το παλαιό ημερολόγιο) οι Σκοπιανοί και οι Βούλγαροι ανακοίνωσαν ότι δεν θέλουν να τους διχάζει η επέτειος της εξέγερσης του Ίλιντεν της 20.7.1903. Οι Βούλγαροι θα συνεχίζουν να τιμούν τους πρωτεργάτες ως Βούλγαρους κομιτατζήδες, οι Σκοπιανοί θα τους τιμούν ως «Μακεδόνες», αλλά θα αρχίσουν να εργάζονται μικτές επιτροπές για να επισημάνουν τα κοινά στοιχεία στην Ιστορία και στην εθνολογία.

Την επομένη των ενωτικών εορτασμών η Εκατερίνα Ζαχαρίεβα, Υπουργός Εξωτερικών της Βουλγαρίας, ανακοίνωσε ότι η Σόφια ενδιαφέρεται ζωηρά για το τελικό όνομα της ΠΓΔΜ και απορρίπτει τους γεωγραφικούς προσδιορισμούς, δηλ. τα ονόματα Άνω Μακεδονία, Βόρεια Μακεδονία και τα συναφή. Ο λόγος είναι ότι οι Βούλγαροι τα θεωρούν ως στρεφόμενα κατά της βουλγαρικής επαρχίας του Πιρίν στα ΝΔ της χώρας. Άρα στα Σκόπια έμενε μόνον το «Νέα Μακεδονία». Ώσπου εφευρέθηκε και η Ilindenska Makedonija, η οποία βλάπτει διπλά την Ελλάδα! Δικαιώνει και τοιν ψευδομακεδονικό, αλλά και τον βουλγαρικό εθνικισμό. Η δήθεν επανάσταση του Ίλιντεν το 1903 είχε ως στόχο να εξαπατήσει τους κατά πλειοψηφίαν ελληνικούς πληθυσμούς της τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας και να τους εντάξει κάτω από τις διαταγές της βουλγαρικής ΒΜΡΟ (ελληνικά ΕΜΕΟ= Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση). Η εξέγερση φαινομενικά εστρέφετο κατά των Τούρκων. Στην πραγματικότητα ο αντίπαλος ήταν η ελληνική ταυτότητα των Μακεδόνων. Αποδοχή του Ίλιντεν σημαίνει αποδοχή ταυτοχρόνως της Μεγάλης Βουλγαρίας και της ιδεολογίας του Τίτο για απελευθέρωση της «Μακεδονίας του Αιγαίου». Και τα δύο ιδεολογήματα στρέφονται κατά της Ελληνικής Μακεδονίας.

Σημειώνω ότι αμέσως η κυβέρνηση της Σόφιας ετάχθη υπέρ της χρήσης του όρου Ίλιντεν. Η ΥΠΕΞ Ζαχαρίεβα, που προαναφέραμε, και ο Υπουργός Αμύνης Καρακατσάνοφ, αρχηγός εθνικιστικού μικρού κόμματος, δήλωσαν ότι η Βουλγαρία ασμένως αποδέχεται το όνομα αυτό.

Αυτές, όμως, είναι ασκήσεις επί ιστορικού χάρτου. Η Ελλάς έχει παγιδευθεί με τη σύνθετη ονομασία και είναι ανάγκη να απαγκιστρωθεί το συντομότερο. Είτε Νέα, είτε Άνω (Gorna), είτε Ίλιντεν, είναι το πρώτο συνθετικό, πώς θα δεσμευθεί η πλευρά των Σκοπίων; Θεωρώ βέβαιο ότι τα Σκόπια θα υπογράψουν μία σύνθετη ονομασία για να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ με την ελληνική έγκριση και μετά από 1-2 χρόνια θα απορρίψουν με απόφαση της Βουλής τους το πρώτο συνθετικό και θα κρατήσουν μόνον τον όρο «Μακεδονία». Όσο και αν φωνάζει η Ελλάδα, τότε δεν θα μπορεί να κάνει τίποτε. Θυμίζω ότι η Ιορδανία ως προτεκτοράτο βρετανικό από το 1921 ονομαζόταν Υπεριορδανία (Transjordan). Μόνοι τους οι Ιορδανοί το 1946 με απόφαση της Βουλής απέβαλαν το Trans και κράτησαν το ιστορικά και συναισθηματικά φορτισμένο Jordan (το όνομα του Ιορδάνη ποταμού).

Προτείνω, λοιπόν, να αλλάξουμε στρατηγική και τακτική στο ζήτημα των Σκοπίων.

1. Να δηλώσουμε ότι επιθυμούμε την καλή γειτονία και τη διεύρυνση των οικονομικών σχέσων, αλλά αποχωρούμε από τη διαπραγμάτευση, διότι η λογική της σύνθετης ονομασίας ενισχύει τους πάσης φύσεως αλυτρωτισμούς. Όλα τα προταθέντα ονόματα προσβάλλουν την Ιστορία και την Εθνική Αξιοπρέπεια του Ελληνισμού.

2. Να ζητήσουμε να διεξαχθεί αντικειμενική απογραφή στο κράτος των Σκοπίων, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ ή άλλου αξιόπιστου Οργανισμού. Να μάθουμε πόσοι ειναι σήμερα οι Αλβανοί (μάλλον περισσότεροι από 25%), οι οποίοι μέσω της Τέουτα Αρίφι, πρώην αναπληρώτριας Πρωθυπουργού, θα διεκδικήσουν το 2019 το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Να μάθουμε πόσοι δηλώνουν Βούλγαροι, δεδομένου ότι καθημερινά πολλοί Σκοπιανοί αποκτούν και βουλγαρικό διαβατήριο. Να πληροφορηθούμε επιτέλους πόσοι είναι οι καταπιεσμένοι Βλαχόφωνοι Έλληνες και γενικότερα πόσοι αισθάνονται Έλληνες στο γειτονικό μας κράτος. Και τελικά, αφού μετρηθούν όλοι αυτοι μαζί με σερβική, τουρκική και άλλες μειονότητες, να μάθει όλος ο κόσμος πόσοι απομένουν να δηλώνουν «Μακεδόνες». Είναι πάνω από 50%; Διότι αν δεν είναι, τότε πώς απαιτεί μία μειοψηφία να επιβάλει το όνομά της σε ολόκληρο το κράτος;

3. Αν οι ΗΠΑ όντως πιέζουν για μια ταχεία επίλυση του προβλήματος να τούς εξηγήσουμε ότι η ρωσική επιρροή στα Βαλκάνια, την οποία φοβούνται, δεν θα απομακρυνθεί με ονόματα τύπου Νέα Μακεδονία ή Μακεδονία του Ίλιντεν. Το Μακεδονικό ζήτημα δημιουργήθηκε στα τέλη του 19^ου αιώνος από τον ρωσικό Πανσλαβισμό. Η Μεγάλη Βουλγαρία σχεδιάσθηκε το 1872 από τον κόμη Ιγκνάτιεφ, Ρώσο Πρέσβυ στην Κωνσταντινούπολη. Η ανοχή προς τον σκοπιανό αλυτρωτισμό επαναφέρει τα παλαιά σχέδια για κάθοδο των Σλάβων στο Αιγαίο, άρα εμμέσως ή αμέσως ενισχύει τη ρωσική πολιτική.

Ώρα για αλλαγή πορείας στο Σκοπιανό. Σε τελευταία ανάλυση γιατί να είμαστε εμείς οι επισπεύδοντες; Τα Σκόπια μάς έχουν ανάγκη πολλαπλώς.

Άρθρο στην ιστοσελίδα liberal.gr 20.5.2018

φωτο: capital.gr

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Απορώ γιατί η Κυβέρνηση συνεχίζει τον μάταιο διάλογο με τα Σκόπια για το όνομα. Είναι προφανές ότι οι βόρειοι γείτονές μας θολώνουν τα νερά και στην πραγματικότητα δεν έχουν τη διάθεση να ικανοποιήσουν έστω και αυτά τα λίγα που ζητεί επισήμως η ελληνική πλευρά.

Είναι καιρός να σταματήσει κάθε συζήτηση με βάση τη σύνθετη ονομασία. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το εύρος της χρήσης (erga omnes) και η αναθεώρηση του Συντάγματος των Σκοπίων. Η σύνθετη ονομασία είναι μία τελείως εσφαλμένη βάση συζητήσεως. Αν τούς χαρίσουμε το ιστορικό όνομα, άρα και την πολιτιστική κληρονομιά της Μακεδονίας, πολύ γρήγορα το Άνω ή το Νέα ή το Ilindenska και οποιοδήποτε άλλο συνθετικό θα φύγει και θα μείνει μόνο ο όρος «Μακεδονία». Και μάλιστα – αυτό είναι το χειρότερο- με την υπογραφή μας.

Πάντως η επάνοδος του θέματος στο προσκήνιο μάς βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε ορισμένα γεγονότα και να μάθουμε χρήσιμες πληροφορίες.

Συνειδητοποιήσαμε ότι ο λαός μας ούτε αδρανεί ούτε αδιαφορεί για τα εθνικά θέματα παρά την οικονομική κρίση. Τα δύο συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα εξέπληξαν τους πάντες και έδωσαν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα εθνικής αφυπνίσεως.

Μάθαμε ότι σε όλες τις δημοσκοπήσεις η απόρριψη της σύνθετης ονομασίας υπερβαίνει το 70%. Έλληνες από όλα τα κόμματα ζητούν μία εξωτερική πολιτική με αξιοπρέπεια και πυγμή.

Συνειδητοποιήσαμε ότι οι ηγέτες του κράτους που διεκδικεί την πλαστή μακεδονική ταυτότητα είναι οι ίδιοι απτές αποδείξεις της κατασκευής εθνοτήτων από το κομμουνιστικό καθεστώς του Τίτο στη Γιουγκοσλαβία. Ο πρώην Πρωθυπουργός των Σκοπίων Λιούπτσο Γκεοργκίεφσκι δηλώνει Βούλγαρος, ο νυν Πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ αποκαλύπτει ότι έχει αλβανική καταγωγή, ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκολα Ντιμιτρόφ είχε παππού που δήλωνε Έλληνας και πατέρα που δήλωνε Βούλγαρος. Όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι είναι θύματα της βιαίας «μακεδονοποιήσεως», την οποία επέβαλε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς με βία και προπαγάνδα.

Μάθαμε ότι ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς θεωρεί ότι οι Βλαχόφωνοι Έλληνες στο κράτος των Σκοπίων είναι μόνο 400, ενώ το 1993 ειδικοί απεσταλμένοι του ελληνικού ΥΠΕΞ τούς είχαν υπολογίσει σε πολύ μεγαλύτερο αριθμό. Τις συγκλονιστικές εμπειρίες του από εκείνη την αποστολή κατέγραψε σε άρθρα του ο αείμνηστος Τάσος Μητσόπουλος, τότε συνεργάτης του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών και αργότερα Υπουργός Αμύνης της Κύπρου.

Συνειδητοποιήσαμε ότι η εκκλησιαστική πτυχή του προβλήματος απαιτεί μεγάλη προσοχή. Η Εκκλησία της Ελλάδος ορθώς απορρίπτει κάθε συνεργασία με τη σχισματική «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία», αλλά η Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία έκανε ορισμένες παράτυπες κινήσεις.

Τα Σκόπια έχουν ανάγκη την ψήφο μας για να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και στην Ευρ. Ένωση. Εκείνοι ας υποχωρήσουν. Λέμε ΟΧΙ στη σύνθετη ονομασία.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 20.5.2018

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Η επικαιρότητα επιβάλλει να θυμηθούμε σήμερα (Μάϊος 2018) την ψευδοεπανάσταση του Ίλιντεν. Μαθαίνουμε από δημοσιογραφικές πηγές ότι ο κ. Ζάεφ, πρωθυπουργός των Σκοπίων, πρότεινε στον Έλληνα πρωθυπουργό το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ίλιντεν». Η λέξη Ίλιντεν στα βουλγαρικά σημαίνει: ημέρα του Προφήτη Ηλία. Στις 20 Ιουλίου 1903 στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία οι Βούλγαροι κομιτατζήδες της οργανώσεως ΒΜΡΟ (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση) προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον αγροτικό χριστιανικό πληθυσμό με το ψευδές σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες». Ανατίναξαν δύο τηλεγραφικούς στύλους, ξήλωσαν λίγα μέτρα σιδηροδρομικής γραμμής, εισήλθαν για λίγο σε ορισμένα χωριά και μετά εξαφανίσθηκαν αφήνοντας τον τακτικό τουρκικό στρατό να ξεσπάσει σε αθώους.

Θύματα της οθωμανικής εκδικήσεως ήσαν τρεις βλαχόφωνες ελληνικές κωμοπόλεις. Το Κρούσοβο, που ανήκει σήμερα στα Σκόπια, η Κλεισούρα και το Νυμφαίο στη Δυτική Μακεδονία. Η εξέλιξη αυτή αφ’ ενός μεν ξεσκέπασε τα σχέδια των κομιταζήδων, ότι ουσιαστικά ενδιαφέρονταν για τη Μεγάλη Βουλγαρία, αφ’ ετέρου δε αφύπνισε διπλωμάτες, στρατιωτικούς και εθελοντές στην ελεύθερη Ελλάδα. Η ένοπλη φάση του Μακεδονικού Αγώνα κορυφώθηκε από το 1903 έως το 1908 με σημαντικές επιτυχίες του Ελληνισμού. Η εξέγερση του Ίλιντεν είχε ανθελληνική στόχευση, έγινε με όραμα τη Μεγάλη Βουλγαρία και οποιαδήποτε συμπερίληψή της στο όνομα των Σκοπίων θα υπενθυμίζει τον χάρτη του βουλγαρικού εθνικισμού που περιλάμβανε τη Θεσσαλονίκη και όλη τη Μακεδονία.

Η εξέγερση του Ίλιντεν αξίζει να μελετάται και σήμερα για δύο κυρίως λόγους:

Πρώτον, διότι έχουν δημοσιευθεί από το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνος οι εκθέσεις των Προξένων των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων. Στα κείμενα αυτά, που εστάλησαν το 1903 από τη Θεσσαλονίκη προς τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι Πρόξενοι πουθενά δεν ομιλούν για «Μακεδονικό Ἐθνος». Η σύγκρουση ήταν μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων κάτω από το βλέμμα των Οθωμανών που κατείχαν τότε τη Μακεδονία. Το «Μακεδονικό Έθνος» κατασκευάσθηκε το 1944 από τον Τίτο.

Δεύτερον, διότι από την κατασκευή του τεχνητού «Μακεδονικού Έθνους» το 1944 μέχρι πέρσυ (2017) ο εορτασμός της επετείου δίχαζε Σκοπιανούς και Βουλγάρους. Οι Σκοπιανοί θεωρούν τους ηγέτες των εξεγερθέντων ως «Μακεδόνες», ενώ οι Βούλγαροι τους θεωρούν Βουλγάρους και ήρωες της εθνικής αφύπνισης του λαού τους. Μετά το 2017 έχει αρχίσει μία εμφανής πολιτική, εκκλησιαστική και πολιτιστική προσέγγιση μεταξύ των δύο κρατών και ο Ζόραν Ζάεφ σε αρκετές δηλώσεις του δείχνει να προσεγγίζει τις βουλγαρικές απόψεις.

Την Ελλάδα δεν την αφορά η διμερής διαμάχη Σκοπιανών και Βουλγάρων ιστορικών. Την ενδιαφέρει να μην χρησιμοποιηθεί ένας όρος που εκφράζει σήμερα δύο αλυτρωτισμούς και επεκτατισμούς: Τον ψευδομακεδονικό και τον βουλγαρικό.

Και σε τελευταία ανάλυση η όλη συζήτηση για τη σύνθετη ονομασία είναι λανθασμένη. Ποιος μας εγγυάται ότι θα τιμωρηθούν τα Σκόπια, αν μετά από λίγους μήνες αλλάξουν το όνομά τους με απόφαση της Βουλής; Δηλαδή αν απορρίψουν τον προσδιορισμό (Άνω, Νέα, Ίλιντεν κλπ) και κρατήσουν μόνον τον όρο «Μακεδονία»; Το εθνικό συμφέρον επιβάλλει να σταματήσει τώρα κάθε διαπραγμάτευση, η οποία οδηγεί σε απαράδεκτη εθνική υποχώρηση!

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Στο τεύχος 111 του περιοδικού ΑΡΔΗΝ (Ιανουάριος- Μάρτιος 2018) ο συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής Γιώργος Καραμπελιάς «ανακαλύπτει» ένα όχι και τόσο γνωστό κείμενο του Ιωάννη Καποδίστρια από την περίοδο που ο Κερκυραίος λόγιος και διπλωμάτης διέμενε στη Γενεύη. Το κείμενο εγράφη του 1823, όταν ο Καποδίστριας είχε αποχωρήσει από τη Ρωσία χωρίς να παύσει να ανήκει στη ρωσική διπλωματία και στους συνεργάτες του Τσάρου. Το 1822 παραιτήθηκε από το αξίωμα του συν-υπουργού των Εξωτερικών, πιθανότατα για να βοηθήσει χωρίς δεσμεύσεις την εκραγείσα Ελληνική Επανάσταση. Πρόκειται για μία επιστολή προς τον Μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας (σημερινής Ρουμανίας) Ιγνάτιο, με ημερομηνία 12/24 Απριλίου 1823, η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΑΙΩΝ των Αθηνών στις 30-9-1850.

Ο Κερκυραίος υπερασπιστής των ελληνικών δικαίων δηλώνει ότι ετοιμάζει ένα βιβλίο για την κατάσταση του Ελληνικού Έθνους, το οποίο ίσως εκδοθεί μαζί με ένα σχετικό πόνημα του Ιακωβάκη Ρίζου-Νερουλού. Είναι εντυπωσιακή η πίστη του Καποδίστρια στη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού, την οποία αρνούνται σήμερα ορισμένοι αποδομητές ιστορικοί. Ο Καποδίστριας γράφει χαρακτηριστικά:

«Παριστάνων εις το πρώτον βιβλίον την κατάστασιν των Ελλήνων επί της περιόδου της Μουσουλμανικής δυνάμεως, θέλω αποδείξει ότι ουδέποτε έπαυσαν να αποτελώσιν εν έθνος. Διότι α) διέσωσαν καθαράν την κοινήν καταγωγήν των. β) εσυλλογίσθησαν και ωμίλησαν εις την γλώσσαν των πατέρων αυτών. γ) και υπήκουσαν εις μίαν μόνην και αμετάβλητον εξουσίαν, εις την εξουσίαν της Εκκλησίας των. Ούτοι δε οι τρεις όροι είανι οι μόνοι, οίτινες εκ μιας συνενώσεως ανθρώπων αποτελούσιν ό,τι καλείται εν έθνος».

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο Καποδίστριας, λίγα χρόνια πριν αναλάβει το αξίωμα του πρώτου Κυβερνήτου της ελεύθερης και μικρής Ελλάδος, αναγνωρίζει τη διαχρονική και αδιάκοπη συνέχεια του Ελληνισμού και διαπιστώνει ότι η πίστη στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί συστατικό της εθνικής ταυτότητος του λαού μας. Κοινή καταγωγή, γλώσσα ελληνική και Ορθόδοξη Πίστη, αυτή είναι η ταυτότητα του Έλληνα, και γι’ αυτά τα ιδανικά έδινε το Έθνος τον υπέρ πάντων αγώνα, κατά την περίοδο συγγραφής της επιστολής.

Σε επόμενη παράγραφο της επιστολής γράφει προς τον Ιγνάτιο: «Οι Έλληνες μανθάνοντες να σέβωνται αυτοί εαυτούς, θέλουσιν επιτύχει και το σέβας των άλλων»! Να μάθουμε πρώτα να σεβόμαστε τον εαυτό μας, την Ιστορία μας, τη Γλώσσα μας, την Ορθόδοξη Παράδοσή μας και μόνον τότε θα μάς σεβασθούν οι ξένοι, διδάσκει ο ευφυής και έμπειρος Καποδίστριας. Μάθημα ες αεί για τους Έλληνες, οι οποίοι μερικές φορές έχουμε την τάση να υποτιμούμε τους πνευματικούς θησαυρούς μας και τείνουμε προς τη μίμηση ξένων προτύπων.

Ο Καποδίστριας μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει πρότυπο πολιτικού και διπλωμάτη για την εποχή μας. Παραμένει επίκαιρος, διότι το ήθος του και οι ικανότητές του συνέθεταν μία προσωπικότητα διαχρονικής και οικουμενικής αξίας και εμβέλειας. Δεν εμπνέει μόνον τους Έλληνες, αλλά και τους Ρώσους, τους Ελβετούς, τους Γάλλους και άλλους λαούς. Τους Έλληνες τούς βρήκε ματωμένους, διχασμένους, φτωχούς και με τον Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο και έδωσε αγώνα για να δημιουργήσει κράτος και να καθορίσει τα σύνορά του. Οι Ρώσοι τον αξιοποίησαν ως Υπουργό Εξωτερικών, οι Ελβετοί τον τιμούν ως θεμελιωτή της Ελβετικής Συνομοσπονδίας των καντονίων, οι Γάλλοι τον ευγνωμονούν, διότι εμπόδισε τον Τσάρο και τους άλλους ηγέτες από το να τεμαχίσουν την ηττημένη Γαλλία του Ναπολέοντα. Η Ευρώπη του αναγνωρίζει την αρχική ιδέα και το όραμα για μία μορφή Ενώσεως χωρίς να καταργηθούν τα εθνικά κράτη.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν ευλαβής, προσευχόμενος και μελετητής των θησαυρών της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Από τον Κερκυραίο πατέρα του και την Κυπρία μητέρα του είχε διδαχθεί την πίστη στον Χριστό και στην Εκκλησία και έφερε πάντα μαζί του την εικόνα της Παναγίας Πλατυτέρας από το ομώνυμο μοναστήρι της Κέρκυρας.

Η Ορθοδοξία ήταν η βάση κάθε σκέψης και πράξης του. Θεμελίωσε την παιδεία με κύριο μάθημα τα Ορθόδοξα Θρησκευτικά. Ζήτησε από τον Ανδρέα Μουστοξύδη να συγγράψει βιβλίο Θρησκευτικών ως το πιο απαραίτητο για τα σχολεία του νέου κράτους. Ίδρυσε στον Πόρο Ιερατική Σχολή. Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων είναι ιδέα του Καποδίστρια, ο οποίος τότε το ονόμασε Γραμματεία των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως.

Στα πρώτα βήματά του ως Κυβερνήτης στην Αίγινα πήγαινε τακτικά στον Μητροπολιτικό ναό, την Μεγάλη Παναγία, όπου και σήμερα σώζεται το στασίδι του. Αλλά και το φονικό βόλι τον βρήκε έξω από τον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο όπου πήγαινε να εκκλησιασθεί από όρθρου βαθέος.

Προέβαλλε την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων γράφοντας στους ξένους πολιτικούς ότι Έλληνες είναι εκείνοι, οι οποίοι παρά την δουλεία δεν έπαυσαν να ομολογούν την πίστη τους στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και να μιλούν τη γλώσσα των πατέρων τους. Αυτά που γράφει στην προαναφερθείσα επιστολή του προς τον Ιγνάτιο το 1823, τα επαναλάμβανε ως βαθειά πεποίθησή του όταν εξηγούσε σε δυτικούς πρίγκηπες και διπλωμάτες ποιοι είναι οι Έλληνες, τους οποίους κυβερνούσε μετά το 1828.

Ο Καποδίστριας ήταν πρότυπο εντιμότητας. Δεν κρατούσε τον μισθό που εδικαιούτο, αλλά τον χάριζε στις χήρες και στα ορφανά. Ο Ελληνορθόδοξος Καποδίστριας είναι πρότυπο πολιτικού, αλλά και υπερασπιστού της ελληνορθόδοξης ταυτότητας.

Άρθρο στην ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ 16.5.2018

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Το απόγευμα της Τετάρτης 9.5.2018 παρακολούθησα μία δημόσια συζήτηση, η οποία φιλοξενήθηκε στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και είχε ως θέμα τις δύο πρόσφατες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας για το μάθημα των Θρησκευτικών. Τη διοργάνωση είχαν αναλάβει δύο επιστημονικά σωματεία, τα οποία ήθελαν να δείξουν τη δυσφορία τους για τις δύο αποφάσεις. Είδαμε, λοιπόν, πώς αντιδρούν οι «προοδευτικοί», όταν διαφωνούν με μία δικαστική απόφαση. Είχαν ορίσει πέντε ομιλητές, που τάχθηκαν κατά των αποφάσεων του ΣτΕ, και μόνον έναν που έλαβε θέση υπέρ. Τον δύσκολο ρόλο του μοναδικού υπερασπιστού των αποφάσεων ανέλαβε με επιτυχία και τεκμηριωμένες τοποθετήσεις ο Νομικός Σύμβουλος της Εκκλησίας της Ελλάδος, Θεόδωρος Παπαγεωργίου.

Αυτό που συγκράτησα από την όλη εκδήλωση ήταν η απρέπεια και η επιθετικότητα συγκεκριμένου «προοδευτικού», ο οποίος ανάγκασε τον παριστάμενο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ να αποχωρήσει. Πάντως μετά από τρεις ώρες εισηγήσεων και παρεμβάσεων δεν δόθηκε καμία εξήγηση για την ουσία των Νέων Προγραμμάτων: Το πρόβλημα δεν είναι μόνον η επιλογή μεταξύ ομολογιακού (ορθοδόξου) και θρησκειολογικού περιεχομένου. Η σύγχυση προκαλείται σήμερα από την ανάμιξη της Ορθοδοξίας με άλλα δέκα διαφορετικά δόγματα και θρησκεύματα μέσα στο ίδιο κεφάλαιο. Γιατί οι συντάκτες των Νέων Προγραμμάτων δεν παρέθεσαν σε ξεχωριστά κεφάλαια τα στοιχεία που αφορούν τις άλλες θρησκείες; Γιατί επέλεξαν το μίξερ θρησκειών, το οποίο διδάσκεται στα σχολεία μας και το οποίο αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία; Ουδείς λογικός άνθρωπος αρνείται την ενημέρωση των παιδιών μας σχετικά με άλλες θρησκευτικές αντιλήψεις, αλλά αυτό πρέπει να γίνεται με τρόπο τελείως διακριτό και όχι εις βάρος της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης και Παράδοσης.

Επειδή ορισμένοι εκ των ομιλητών υπογράμμισαν την ανάγκη διαλόγου και κατανοήσεως μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής καταγωγής και θρησκείας, παρατηρώ πόσο επίκαιρη είναι και σήμερα η μαρτυρία και η μορφωτική υποδομή των Θεσσαλονικέων αδελφών Κυρίλλου και Μεθοδίου, των Φωτιστών των Σλάβων. (Η μνήμη τους τιμάται στις 11 Μαΐου). Οι δύο Βυζαντινοί λόγιοι και ιεραπόστολοι έζησαν τον 9^ο αιώνα και απεστάλησαν από τον Πατριάρχη και τον Αυτοκράτορα της Κωνσταντινουπόλεως πρώτα στους Άραβες Μουσουλμάνους της Βαγδάτης και ύστερα στους Σλάβους Χριστιανούς της Μοραβίας. Το έργο τους έχει οικουμενικές διαστάσεις και οι μορφές τους κατέστησαν σεβαστές σε όλον τον σλαβικό κόσμο.

Ποια παιδεία είχαν: Την Ορθοδοξία και τα αρχαιοελληνικά κείμενα! Η ελληνορθόδοξη αγωγή τούς εμπόδισε στον διάλογο; Όχι. Σεβάσθηκαν και βοήθησαν τους άλλους λαούς. Είχαν ελληνική συνείδηση; Ναι, και ήσαν υπερήφανοι. Ο Κωνσταντίνος- Κύριλλος λέει προς τους Άραβες ότι από τους προγόνους μας (Αρχαίους Έλληνες) πήραν όλοι οι λαοί τη σοφία.

Πραγματική παιδεία διαλόγου είναι η ελληνορθόδοξη παιδεία. Πάντα επίκαιρη και οικουμενική!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 13.5.2018

φωτο: kathimerini.gr

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Στο ενδιαφέρον ιστολόγιο anixneuseis.gr της Θεσσαλονίκης διάβασα προσφάτως μία αποκαλυπτική έρευνα του δημοσιογράφου Χρήστου Νικολαΐδη για την πραγματική καταγωγή του Σκοπιανού Υπουργού Εξωτερικών Νίκολα Ντιμιτρόφ. Μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι ο Σκοπιανός αξιωματούχος, που αγωνίζεται διεθνώς να πείσει περί της υπάρξεως «Μακεδονικού Έθνους», κατάγεται από τους Τσάκους Αλμωπίας (του Νομού Πέλλης) και το ελληνικό του όνομα είναι Νικόλαος Παπαδημητρίου. Ο παππούς του ήταν ιερεύς και είχε ελληνική συνείδηση, ενώ ο πατέρας του βρέθηκε στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο μετά τα δραματικά γεγονότα του 1946-49.

Ο πατέρας του Υπουργού άλλαξε το όνομά του σε Ντίμιταρ Ντιμιτρόφ και δήλωνε Βούλγαρος. Έγινε καθηγητής Πανεπιστημίου στα Σκόπια και ακολουθώντας την προπαγάνδα του Τίτο κάποια στιγμή προσχώρησε στο τεχνητό «Μακεδονικό Έθνος». Ο Νίκολα Ντιμιτρόφ είναι η ζωντανή απόδειξη της κατασκευής ενός «έθνους», το οποίο δημιουργήθηκε με τις μεθόδους λεηλασίας συνειδήσεων των κομμουνιστικών ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Την ομολογία για την καταπίεση και την κατασκευή συνειδήσεων επί Τίτο έχει κάνει προ μηνός και ο Πρωθυπουργός των Σκοπίων Ζόραν Ζάεφ. Έχει παραδεχθεί ότι οι παππούδες του ήταν Αλβανοί, οι οποίοι αναγκάσθηκαν να προσχωρήσουν βιαίως στον «μακεδονισμό». Ο ίδιος μάλιστα κατέφερε ένα καίριο πλήγμα στον μύθο των ψευδομακεδόνων λέγοντας ότι στην περιοχή Πιρίν της Βουλγαρίας δεν κατοικούν «Μακεδόνες», αλλά Βούλγαροι.

Καλό είναι να θυμηθούμε ότι και ο πρώην Πρωθυπουργός των Σκοπίων Λιούπτσο Γκεοργκίεφσκι καταρρακώνει το ψευδομακεδονικό κατασκεύασμα δηλώνοντας ότι είναι Βούλγαρος και όχι «Μακεδόνας». Επίσης αξίζει να σημειώσουμε ότι από το 2017 και εξής όλες οι εκθέσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Αλβανία χαρακτηρίζουν ως Βουλγάρους τους μουσουλμάνους Γκοράνι της ΝΑ Αλβανίας. Οι Σκοπιανοί διαμαρτύρονται, διότι θέλουν να τους παρουσιάζουν ως «μακεδονική» μειονότητα εκτός συνόρων.

Συνοψίζω: Μέσα στα Σκόπια κυβερνούν άνθρωποι ελληνικής, αλβανικής και βουλγαρικής καταγωγής, οι οποίοι δηλώνουν «Μακεδόνες», διότι οι ίδιοι ή οι γονείς τους πέρασαν από την μηχανή του κιμά, την οποία χρησιμοποίησε το καθεστώς του Τίτο για να κατασκευάσει «Μακεδόνες» και για να διεκδικήσει τη Βόρειο Ελλάδα. Καθημερινά έχουμε αποκαλύψεις του ανθρωπίνου δράματος, το οποίο εκτυλίχθηκε κατά την περίοδο 1944-1990 και οδήγησε άλλους μεν σε αλλαγή εθνικής ταυτότητος και άλλους σε φυλακίσεις και διώξεις.

Πέραν, όμως, της θλίψεως για τα ανθρώπινα δράματα, στην περίπτωση της Ελλάδος εμφανίζεται ο κίνδυνος να υποστούμε πολιτιστική γενοκτονία, αν αναγνωρίσουμε το πλαστογραφημένο όνομα του κράτους και την εθνότητα των ψευδομακεδόνων. Όταν αυτό το συνονθύλευμα πρώην Ελλήνων, Αλβανών, Βουλγάρων και άλλων ομάδων διεκδικεί σήμερα την κληρονομιά του Αλεξάνδρου, του Αριστοτέλη, του Αγίου Δημητρίου, του Αγίου Όρους και των Μακεδόνων αγωνιστών της Ελληνικής Επαναστάσεως, η λύση είναι μία: Να μην νομιμοποιήσουμε τη λεηλασία συνειδήσεων και το τεχνητό «έθνος».

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 6.5.2018

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Με δύο αποφάσεις του το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) χαρακτηρίζει ως αντίθετο με το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών για τα Θρησκευτικά. Τυπικά οι δύο αποφάσεις του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου ακυρώνουν την Υπουργική Απόφαση του πρώην Υπουργού Ν. Φίλη, αλλά στην ουσία αφορούν και την ύλη που διδάσκεται σήμερα, η οποία κατά 90% είναι ίδια με αυτή του κ. Φίλη. Οι αποφάσεις είναι η 660/2018, η οποία αναφέρεται στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο, και η 926/2018, η οποία αναφέρεται στα Θρησκευτικά του Λυκείου.

Το πώς θα διδάσκεται από εδώ και στο εξής το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία είναι ένα θέμα που θα αποφασισθεί μετά από ειλικρινή διάλογο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, με τη συμμετοχή της Εκκλησίας της Κρήτης. Πιστεύω ότι πρέπει να ακουσθεί και η γνώμη των μαχίμων εκπαιδευτικών Θεολόγων, οι οποίοι εκφράζονται από την Πανελλήνιο Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ). Εκείνο που σήμερα θέλω να σχολιάσω δεν είναι το πώς πρέπει να είναι το μάθημα. Αλλά το πώς ΔΕΝ πρέπει να είναι. Βασίζομαι στις δύο αμετάκλητες αποφάσεις του ΣτΕ και παρατηρώ ότι το μεγαλύτερο μειονέκτημα των Νέων Προγραμμάτων Σπουδών, τα οποία εφαρμόσθηκαν πιλοτικά (με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα) από το 2011 και υποχρεωτικά σε όλη την Ελλάδα από το 2016, είναι η άκριτη, αντιπαιδαγωγική και αντισυνταγματική ανάμιξη της Ορθόδοξης Χριστιανικής διδασκαλίας και Παραδόσεως με στοιχεία άλλων θρησκειών και δοξασιὠν. Αποτέλεσμα να προκαλείται σύγχυση στα παιδιά μας.

Η απόφαση 660/2018 γράφει χαρακτηριστικά:

«Στις εν λόγω ελλείψεις εντάσσεται και η μη οριοθέτηση της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας με επισήμανση των χαρακτηριστικών της στοιχείων που την διακρίνουν από άλλα χριστιανικά δόγματα και άλλες θρησκείες. Αντιθέτως, στο επίμαχο πρόγραμμα σπουδών δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην προβολή στοιχείων κοινών στην διδασκαλία τόσο της ορθόδοξης εκκλησίας όσο και άλλων χριστιανικών δογμάτων και άλλων θρησκειών. Δεύτερος παράγοντας που καθιστά το επίμαχο πρόγραμμα σπουδών απρόσφορο για την ανάπτυξη ορθόδοξης χριστιανικής συνειδήσεως είναι το γεγονός ότι η διδασκαλία στοιχείων της ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως δεν γίνεται αυτοτελώς και διακριτώς, αλλά εκ παραλλήλου -πολλές φορές στο πλαίσιο της ίδιας ώρας διδασκαλίας- και ισοτίμως με τη διδασκαλία στοιχείων, συχνά υπερβολικά λεπτομερειακών, άλλων θρησκειών ή χριστιανικών ομολογιών [π.χ. στην Γ τάξη του Δημοτικού από τις οκτώ θεματικές ενότητες (ΘΕ) μόνο οι ΘΕ 4, 6 και 7 έχουν αμιγώς ή κυρίως χριστιανική, όχι αποκλειστικώς ορθόδοξη, θεματολογία, ενώ οι ΘΕ 1, 4, 5, 6 και 7 έχουν εκτενείς αναφορές και σε άλλες θρησκείες….. Από τα ανωτέρω στοιχεία του εισαγόμενου με την προσβαλλόμενη απόφαση προγράμματος σπουδών καθίσταται σαφές ότι με αυτό δεν παρέχεται μία αμιγώς ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία, αλλά προκαλείται σύγχυση στη θρησκευτική συνείδηση των ορθοδόξων χριστιανών μαθητών, στους οποίους αποκλειστικά, όπως έχει εκτεθεί, μπορεί να απευθύνεται, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 16 παρ. 2 και 13 παρ. 1 του Συντάγματος, το μάθημα των θρησκευτικών, μέσω του οποίου επιτυγχάνεται, κατά την πρώτη από τις συνταγματικές αυτές διατάξεις, ως σκοπός της παιδείας, η ανάπτυξη της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκευτικής συνειδήσεως».

Η δε απόφαση 926/2018 του ΣτΕ αναφέρει ότι το μάθημα των Θρησκευτικών με τη νέα ύλη του Λυκείου «έχει ποιοτική και ποσοτική ανεπάρκεια ως προς τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, προκαλώντας σύγχυση στη θρησκευτική συνείδηση των Ορθοδόξων Χριστιανών μαθητών». Επίσης η απόφαση υπογραμμίζει ότι «δεν επιχειρείται ούτε καν η θρησκειολογικού τύπου μετάδοση γνώσεων και πληροφοριών για τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ορθοδοξίας ή άλλων χριστιανικών θρησκειών, αλλά η επεξεργασία εννοιών οι οποίες ανάγονται σε διάφορες εκτιμήσεις ή διδακτικά αντικείμενα, εξετάζοντας απλώς από θρησκευτικής σκοπιάς, όχι όμως αποκλειστικώς από Ορθόδοξη χριστιανική οπτική γωνία».

Από τα αποσπάσματα που παρέθεσα γίνεται σαφές ότι το Δικαστήριο εκφράζει έκπληξη, διότι το εκσυγχρονισμένο μάθημα Θρησκευτικών, το οποίο επέβαλε άνευ σοβαρής διαβουλεύσεως η παρούσα κυβέρνηση, δεν εντάσσεται σε καμία από τις κατηγοριοποιήσεις που ισχύουν στην Ευρώπη. Ούτε είναι ομολογιακό, δηλαδή βασισμένο αποκλειστικά στην επικρατούσα θρησκεία (όπως είναι το μάθημα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες), ούτε είναι θρησκειολογικό, όπου τα διάφορα θρησκεύματα παρουσιάζονται σε ξεχωριστά κεφάλαια. Πρόκειται για μία περίεργη ανάμιξη θρησκειών και πεποιθήσεων, η οποία ενέχει τον κίνδυνο να απομακρύνει το παιδί από αυτά που διδάχθηκε στο σπίτι και στο οικογενειακό περιβάλλον. Το ΣτΕ και στις δύο αποφάσεις του ομιλεί για παραβίαση της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και όχι μόνον του Συντάγματος της χώρας. Άρα και αν ακόμη αλλάξουν τα σχετικά άρθρα του Συντάγματος μετά από λίγα χρόνια, και πάλι η ανάμιξη των θρησκειών όπως γίνεται στο Νέο Πρόγραμμα των Θρησκευτικών θα αποτελεί πρόβλημα.

Πρέπει να προστατεύσουμε τα μαθήματα που διαμορφώνουν ήθος, χαρακτήρα, αλλά και εθνική ταυτότητα. Τέτοια μαθήματα είναι κυρίως τα Ορθόδοξα Θρησκευτικά, τα Αρχαία Ελληνικά, τα Νέα Ελληνικά και η Ιστορία. Βεβαίως είναι χρήσιμες οι προτάσεις για ανανέωση των παιδαγωγικών μεθόδων ή για συγγραφή βιβλίων περισσότερο ελκυστικών. Δεν θα γυρίσουμε πίσω στο 1950 ούτε όμως δεχόμαστε την αποδόμηση της ελληνορθόδοξης ταυτότητας.

Άρθρο στην ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ 2.5.2018