Kωνσταντίνος Χολέβας

Ακούμε συχνά δημοσιογράφους και πολιτικούς να μας προειδοποιούν «να μην κατηγορηθούμε ως αδιάλλακτοι», «να μην μείνουμε με τον μουντζούρη στο χέρι» και γενικότερα να μην είμαστε οι χαμένοι στο λεγόμενο blame game. Δηλαδή σε μία διαπραγμάτευση με την Τουρκία να προσέξουμε μήπως κατηγορηθούμε από φίλους, εταίρους και διεθνείς οργανισμούς ως υπαίτιοι για τη μη πρόοδο των συνομιλιών. Να δώσουμε καλή εικόνα προς τα έξω.

Ουδείς συνετός άνθρωπος θέλει να είναι μονίμως η χώρα του η αδιάλλακτη, η μη συνεργάσιμη. Όμως και η συνεχής φοβία «μην μας πουν το ένα ή μην μας πουν το άλλο» εγκυμονεί κινδύνους. Και ένας κίνδυνος είναι να κάνουμε υποχωρήσεις επί της ουσίας των εθνικών θεμάτων, απλώς και μόνο για να σώσουμε τους τύπους. Τα εθνικά θέματα απαιτούν να βλέπουμε την ουσία. Η αδιάλλακτη στάση ορισμένες φορές θα μπορούσε να αποφέρει κέρδη. Αν κάνουμε υποχωρήσεις σε θέματα ουσίας το παιχνίδι χάθηκε. Δεν  θα ξανακερδίσουμε τα χαμένα. Αν μείνουμε σταθεροί στις θέσεις μας ίσως χαρακτηριστούμε αδιάλλακτοι, αλλά αυτό σύντομα θα ξεχαστεί. Θα έχουμε, πάντως, περισώσει τα εθνικά συμφέροντα.

Δίνω ένα παράδειγμα. Το 2002- 2004 υπήρχαν συνέλληνες στην Ελλάδα και στην Κύπρο, οι οποίοι πρότειναν πάση θυσία να πούμε ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν, διότι κινδυνεύαμε να κατηγορηθούμε ως απορριπτικοί. Τι θα πουν οι ξένοι; Τι θα πουν οι Ευρωπαίοι; Δεν αδικώ αυτούς που το έλεγαν, πιστεύω ότι ήσαν καλοπροαίρετοι. Όμως είχαν άδικο. Η πραγματικότητα δικαίωσε τους «αδιάλλακτους». Αυτούς που ψήφισαν ΟΧΙ τον Απρίλιο του 2004 και γλύτωσαν την Κυπριακή Δημοκρατία από τη διάλυση. Έσωσαν την Κύπρο από ένα σχέδιο διχοτομικό, ρατσιστικό, αντιδημοκρατικό και δυσλειτουργικό. Τελικά αυτή η «αδιάλλακτη»  Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το blame game δεν τρόμαξε την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων. Κάποιοι στην Ευρώπη ενοχλήθηκαν, αλλά σήμερα η Κύπρος είναι πλήρες μέλος της Ένωσης και μπορεί ανά πάσαν στιγμήν να εμποδίσει την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας.

Θα είναι μεγάλο σφάλμα να παρασυρθούμε από τα φοβικά σύνδρομα του καλού παιδιού και να ακούσουμε αυτούς που μας προτείνουν να τα συζητήσουμε όλα με την Τουρκία. Οι κόκκινες γραμμές πρέπει να τηρηθούν. Συζητούμε μόνον για τις θαλάσσιες ζώνες. Το Καστελλόριζο είναι ελληνικό και έχει επήρεια στην χάραξη της ΑΟΖ. Η τουρκική κατοχή στην Κύπρο είναι παράνομη. Η Ελλάς δικαιούται να έχει στρατιωτικές δυνάμεις στα νησιά της. Στη Θράκη η μειονότητα είναι θρησκευτική και όχι τουρκική. Στην Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο η Τουρκία είναι εκείνη που παραβιάζει τα δικαιώματα των Ελλήνων.

Η επέτειος των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση  δίνει την ευκαιρία να θυμηθούμε την απάντηση του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη σε μία αντίστοιχη πρόταση. Ο Άγγλος πλοίαρχος Χάμιλτον τού πρότεινε να σταματήσουν οι εχθροπραξίες με βρετανική μεσολάβηση, δηλαδή να σταματήσει η επανάσταση. Ο Γέρος του Μωριά δεν φοβήθηκε κανένα blame game και του απάντησε ότι «ο βασιλέας μας συνθήκη δεν έκαμε»  εννοώντας τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, ο οποίος αρνήθηκε τις προτάσεις του Μωάμεθ για παράδοση της Πόλης. Γι αυτό και εμείς δεν θα συνθηκολογήσουμε. Και ο Χάμιλτον δεν τόλμησε να του ξαναμιλήσει για συνθηκολόγηση!

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 23.1.2021

Η Πενταμερής διάσκεψη για το Κυπριακό με τη συμμετοχή Ελλάδος, Τουρκίας, Βρετανίας, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων (και του ΟΗΕ ) προκαλεί ανησυχίες. Έχει ονομασθεί άτυπη, αλλά όταν καθίσεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τη Τουρκία πρέπει να θυμάσαι ότι η παραμικρή υποχώρηση θα είναι η αφετηρία από την οποία θα ξεκινήσει ο επόμενος γύρος συζητήσεων.

Καταθέτω πέντε προϋποθέσεις για να μην βγει χαμένος ο Ελληνισμός από τις εξελίξεις.

1. Να μην λησμονούμε ότι το Κυπριακό είναι πρωτίστως ζήτημα εισβολής και κατοχής. Πριν αρχίσει η οποιαδήποτε συζήτηση πρέπει να το θέτουμε στο τραπέζι . Υπάρχουν ψηφίσματα του ΟΗΕ που καταδικάζουν την εισβολή. Δεν είναι λογικό να μετέχει η Ελλάδα και η Κύπρος σε διαπραγματεύσεις -έστω και άτυπες- υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και να αφήνουμε να ξεχαστεί τι έχει πει ο Οργανισμός αυτός για την παράνομη παρουσία του Αττίλα από το 1974 μέχρι σήμερα.
2. Η Πενταμερής εγκυμονεί κινδύνους για τη διεθνή υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν πρέπει να εξομοιώνεται ο Πρόεδρος της Κύπρου, χώρας μέλους του ΟΗΕ και της Ευρ. Ένωσης, με τον ψευδοπρόεδρο Τατάρ, ο οποίος εκπροσωπεί απλώς μία κοινότητα. Ο Νίκος Αναστασιάδης δεν είναι ο εκπρόσωπος των Ελλήνων της Κύπρου, αλλά ο ηγέτης ενός κράτους με διεθνή αναγνώριση.
3. Δεν πρέπει να λησμονούμε το πρόβλημα του εποικισμού της Κύπρου από αναρίθμητους Τούρκους που ήλθαν από την Ασιατική ενδοχώρα μετά την εισβολή. Τον Τατάρ δεν τον εξέλεξε η ψήφος των Τουρκοκυπρίων, αλλά σε μεγάλο βαθμό η ψήφος των εποίκων. Κατά το Διεθνές Δίκαιο ο εποικισμός και η βιαία μεταβολή των πληθυσμιακών και εθνολογικών δεδομένων μετά από στρατιωτική εισβολή είναι παράνομη πράξη. Να προσέξουμε και στην Αθήνα και στη Λευκωσία μήπως δικαιώσουμε τα παράνομα αποτελέσματα και τετελεσμένα της εισβολής – κατοχής.
4. Η Τουρκία δεν κατέχει το 40% της Κύπρου απλώς και μόνον για να «προστατεύσει» τους Τουρκοκυπρίους. Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, πρώην Πρωθυπουργός και επί πολλά έτη μέντορας του Ερντογάν,  μας το έχει πει σαφώς μέσω του βιβλίου του «Το Στρατηγικό Βάθος».  Ότι δηλαδή η Τουρκία θα επιδίωκε ούτως ή άλλως τη στρατιωτική  παρουσία της στην Κύπρο, έστω και αν δεν υπήρχε ούτε ένας Τουρκοκύπριος. Η Κύπρος βρίσκεται στο μαλακό υπογάστριο (soft underbelly) της Τουρκίας και η στρατηγική θέση της είναι σημαντική. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει χαρακτηρισθεί ως αβύθιστο αεροπλανοφόρο.
5. Ο Ελληνισμός έχει παρουσία αιώνων στην Κύπρο και πρέπει να συνεχίσει να ζει εκεί ασφαλής. Από την εποχή που οι Αχαιοί έφτασαν στη Μεγαλόνησο μέχρι και σήμερα η ιστορία, ο πολιτισμός και η Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση  της Κύπρου έχουν άρρηκτα συνδεθεί με την ελληνικότητα. Οι Κύπριοι δεν είναι ξεχωριστό έθνος, όπως κάποιες προπαγάνδες προσπάθησαν να πουν κατά καιρούς.  Είναι οι Έλληνες του Νότου, αποτελούν μία δεύτερη Ελλάδα και μετείχαν σε όλους τους αγώνες του Έθνους. Η επέτειος των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση μάς δίνει την ευκαιρία να αποτίσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής στη μνήμη του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και των άλλων κληρικών και προκρίτων που θανατώθηκαν από τους Τούρκους στη Λευκωσία τον Ιούλιο του 1821.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 16.1.2021

Η επέτειος των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση του 1821  δίνει την ευκαιρία να θυμηθούμε ότι ήταν μία εθνική επανάσταση , η οποία δημιούργησε εθνικό κράτος. Το έθνος των Ελλήνων προϋπήρχε, δεν διεκόπη η ύπαρξή του επί Βυζαντίου και Τουρκοκρατίας. Το έθνος δημιούργησε κράτος. Δεν έχουμε τη γέννηση ενός έθνους, αλλά τη γέννηση ενός κράτους.

Η Α΄ Εθνοσυνέλευση των αγωνιζομένων Ελλήνων, η οποία συνεδρίασε στην Πιάδα Αργολίδος  από τις 20.12.1821 έως τις 15.1.1822 συνέταξε το Προσωρινόν Πολίτευμα της Επιδαύρου και διακήρυξε προς τα πολιτισμένα έθνη ότι επαναστάτησαν οι «απόγονοι του σοφού και φιλανθρώπου έθνους των Ελλήνων» και ότι  «ο κατά των Τούρκων πόλεμος … είναι πόλεμος εθνικός, πόλεμος ιερός».

Στην εποχή μας γράφονται διάφοροι μύθοι και γίνονται ουτοπικές προβλέψεις για τη λεγόμενη μεταεθνική εποχή. Πιστεύουν ορισμένοι ότι τα έθνη, τα εθνικά κράτη και οι εθνικές ταυτότητες είναι ξεπερασμένοι θεσμοί και ότι οι λαοί είναι έτοιμοι για μία ισοπέδωση ταυτοτήτων και υιοθέτηση νέων ηθών και εθίμων χωρίς εθνικό χρωματισμό. Ουσιαστικά προτείνουν μια πολτοποίηση των εθνικών πολιτισμών και ζητούν να γίνουμε όλοι μία άχρωμη μάζα. Νομίζουν ότι έτσι θα καταργηθούν οι πόλεμοι και ότι τα μεταεθνικά ιδεολογήματα θα εγκαθιδρύσουν ειρήνη και δημοκρατία.

Όμως η πραγματικότητα τούς διαψεύδει.

Πρώτον, είναι πολύ πρόωρο να μιλήσουμε για κατάργηση των εθνικών κρατών, όταν μάλιστα η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων οδήγησε στην κατάρρευση της πολυεθνικής ΕΣΣΔ και της πολυεθνικής Γιουγκοσλαβίας και στη δημιουργία εθνικών κρατών.

Υπερεθνικές συνεργασίες βεβαίως υπάρχουν και τις χρειαζόμαστε, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά και εκεί ουδείς θεωρεί εφικτή την κατάργηση των εθνικών κρατών. Υπάρχει απλώς μία εκούσια εκχώρηση ορισμένων και όχι όλων των αρμοδιοτήτων Άλλωστε ο ρεαλιστής πρώην Πρόεδρος της Ευρ. Επιτροπής (Commission)  Ζάκ Ντελόρ, ο οποίος ήταν και πιστός Χριστιανός Ρωμαιοκαθολικός, είχε προβλέψει προ 30 ετών ότι η Ένωση θα έχει μέλλον μόνον ως μία χαλαρή Ομοσπονδία εθνικών κρατών.

Ένας σημαντικός Αμερικανός πολιτειολόγος, ο Φράνσις Φουκουγιάμα, αναθεωρεί την άποψή του για το «τέλος της Ιστορίας» και στο τελευταίο βιβλίο του υπό τον τίτλο «Ταυτότητα»  παραδέχεται ότι πάνω από την οικονομία ισχυρότερη δύναμη είναι ο πολιτισμός και ότι τα εθνικά κράτη και οι εθνικές ταυτότητες θα συνεχίσουν να υπάρχουν ως σημαντικοί παράγοντες του διεθνούς συστήματος. Μάλιστα ο Φουκουγιάμα εκφράζει την πεποίθηση  ότι η δημοκρατία λειτουργεί καλύτερα σε ένα εθνικό κράτος παρά σε  ένα υπερεθνικό  περιβάλλον.

Εξ άλλου τα παραδείγματα είναι οφθαλμοφανή. Αν παρατηρήσουμε την προσπάθεια της Σκωτίας να γίνει ανεξάρτητο κράτος θα καταλάβουμε ότι τα περί μεταεθνικής εποχής είναι μύθοι για αφελείς.

Ο Ελληνισμός είχε δημιουργήσει τρία εθνικά κράτη ήδη από τον 13^ο αιώνα και δεν περίμενε τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό  για να ακούσει περί εθνικών κρατών. Μετά τη Δ΄ Σταυροφορία και την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως (1204) οι Έλληνες οργανώθηκαν στην Αυτοκρατορία της Νικαίας, στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας και στο Δεσποτάτο της Ηπείρου. Αυτά ήταν κράτη με ελληνικό και όχι πολυεθνικό χαρακτήρα.

Ας ξαναδιαβάσουμε τα κείμενα των Εθνοσυνελεύσεων του Αγώνος. Θα δούμε ότι η Ορθοδοξία και η εθνική ταυτότητα συνδυάσθηκαν με τις φιλελεύθερες ιδέες της Ευρώπης.

Άρθρο στην εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 9.1.2021

Το 2021 θα είναι η χρονιά της Κύπρου, ελπίζω με την καλή έννοια. Αν γίνουν λάθη από την Αθήνα και τη Λευκωσία υπάρχει κίνδυνος να καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και να αποκτήσει η Τουρκία πλήρη έλεγχο στον Βορρά και μερικό έλεγχο στον Νότο. Ακούγοντας την προπαγάνδα του Ερντογάν και του Τουρκοκύπριου Τατάρ περί δύο κρατών στη Μεγαλόνησο θυμήθηκα το σχέδιο του Τούρκου Συνταγματολόγου Νιχάτ Ερίμ, το οποίο εκπονήθηκε το 1956. Τότε οι Ελληνοκύπριοι αγωνίζονταν για την Ένωση με την Ελλάδα  και κατά των Βρετανών. Το σχέδιο έχει ως εξής, όπως το έχει κωδικοποιήσει σε πολλές ομιλίες του ο Μητροπολίτης Πάφου κ. Γεώργιος.

Ο Νιχάτ Ερίμ, που αργότερα έγινε και πρωθυπουργός της Τουρκίας, υπέβαλε στον τότε πρωθυπουργό Μεντερές και στον τότε υπουργό εξωτερικών Ζορλού το σχέδιο, που φέρει το όνομά του, και που έγινε δεκτό ως ο σχεδιασμός της Τουρκίας για την Κύπρο.

Το σχέδιο προνοεί την ανάκτηση της Κύπρου  (την θεωρούσαν Οθωμανική, την έχασαν και ζητούν να την ανακτήσουν) σε έξι στάδια, με την υλοποίηση έξι επί μέρους στόχων. Τα πέντε στάδια έχουν ήδη ολοκληρωθεί. Μένει προς υλοποίηση ο τελευταίος στόχος.

Πρώτος στόχος ήταν η παρεμπόδιση της απόδοσης της Κύπρου στην Ελλάδα. Επετεύχθη.

Δεύτερος στόχος ήταν η απόκτηση από την Τουρκία νόμιμων δικαιωμάτων επί της Κύπρου. Επετεύχθη με τη βοήθεια και της Βρετανίας.

Τρίτος στόχος ήταν η συγκέντρωση των διασκορπισμένων σε όλη την Κύπρο Τουρκοκυπρίων σε θυλάκους, ώστε να αποτελέσουν συμπαγείς, ομοιογενείς, μάζες. Τα κατάφεραν,  σ’ ένα μεγάλο ποσοστό, με την ανταρσία των Τουρκοκυπρίων από τα Χριστούγεννα του 1963 μέχρι τους βομβαρδισμούς του καλοκαιριού 1964 από την τουρκική Αεροπορία.

Τέταρτος στόχος ήταν να θεραπευθεί η αριθμητική μειονεξία τους. Οι Τούρκοι της Κύπρου ήταν το 18% και οι Έλληνες το 82%. Και τον στόχο αυτό τον υλοποίησαν. Μετά την Τουρκική εισβολή μετέφεραν και εξακολουθούν να μεταφέρουν εκατοντάδες χιλιάδες εποίκους στα κατεχόμενα μέρη της Κύπρου. Ο εποικισμός αντίκειται στο Διεθνές Δίκαιο και στις αρχές του ΟΗΕ, αλλά ήδη δημιουργείται τετελεσμένο. Τον ψευδοπρόεδρο Τατάρ τον εξέλεξαν οι ψήφοι των εποίκων.

Πέμπτος στόχος ήταν να αποκτήσουν τον στρατιωτικό έλεγχο της περιοχής. Ο Αττίλας σήμερα διαθέτει δύναμη 40.000 τουλάχιστον επί Κυπριακού εδάφους, ενώ τα πολεμικά και ερευνητικά σκάφη του τουρκικού Ναυτικού περιπολούν απειλητικά..

Μένει ανεκπλήρωτος ο έκτος στόχος τους που προνοεί τον πλήρη πολιτικό έλεγχο της Κύπρου Αυτός ο στόχος επιδιώκεται να υλοποιηθεί από την Άγκυρα και τον πρόθυμο Τατάρ με τη λύση των δύο κρατών. Παρά τη φρασεολογία αυτή η Τουρκία σήμερα δεν ενδιαφέρεται για την ενσωμάτωση των Κατεχομένων. Προτιμά μία λύση Συνομοσπονδίας, μία χαλαρή ένωση δύο ισοτίμων κρατών (ή πολιτειών), έτσι ώστε να ελέγχει πλήρως το τουρκοκυπριακό κράτος και να μπορεί να παρεμβαίνει –με διάφορες δικαιολογίες- στο ελληνοκυπριακό κράτος.

Ας θυμηθούμε τα περίφημα λόγια του αειμνήστου Τάσσου Παπαδόπουλου στο διάγγελμά του της Μεγάλης Τετάρτης του 2004 κατά του Σχεδίου Ανάν: Παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα! Και εγώ θα έλεγα: Την Κυπριακή Δημοκρατία και τα μάτια μας. Τα δύο κράτη δεν είναι λύση, θα είναι διάλυση.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 2.1.2021

Το 2021 θα εορτάσουμε την επέτειο των 200 ετών από τη Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση. Ας προσπαθήσουμε να συνδυάσουμε αυτή τη χρονιά με εθνικές επιτυχίες και να αποφύγουμε τις παγίδες στα εθνικά μας θέματα.

Στο Κυπριακό πρωταρχική μέριμνά μας πρέπει να είναι η διαφύλαξη της Κυπριακής Δημοκρατίας και η εθνική ασφάλεια και επιβίωση του Ελληνισμού στη Μεγαλόνησο. Η άτυπη Πενταμερής, που προγραμματίζεται για το τέλος Ιανουαρίου, κρύβει παγίδες. Θα μετάσχουν η Βρετανία, η Ελλάς, η Τουρκία και οι δύο κοινότητες της Κύπρου υπό την αιγίδα του Γεν. Γραμματέως του ΟΗΕ. Ανησυχώ, διότι δημιουργείται η εντύπωση ότι εξισώνονται η Κυπριακή Δημοκρατία (κράτος μέλος της Ε.Ε.) με το ψευδοκράτος, το οποίο η Άγκυρα προωθεί στη διεθνή σκακιέρα. Η πρόταση του Ερντογάν και του Τατάρ (Τουρκοκύπριου ηγέτη) για δύο κράτη και η απόρριψη της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας ανοίγει τον δρόμο για μία χαλαρή Ομοσπονδία (μάλλον Συνομοσπονδία) στην Κύπρο με δύο συνιστώσες ισότιμες πολιτείες. Έτσι η Τουρκία θα επιτύχει τον στόχο της, δηλαδή πλήρη τουρκική κυριαρχία στον Βορρά και συγκυριαρχία με δυνατότητα παρέμβασης στον Νότο. Αυτό πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί. Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν πρέπει να καταργηθεί αμέσως η εμμέσως.

Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Ε.Ε, για αναβολή των κυρώσεων κατά της Τουρκίας  περιλαμβάνει και την πρόταση για Πολυμερή Διάσκεψη που θα συζητήσει το μέλλον της Ανατλικής Μεσογείου. Η Ελληνική  Κυβέρνηση αρχικά την αποδέχεται ως ιδέα, αλλά θέτει όρους και ορθώς. Το κυριώτερο που πρέπει να εξασφαλίσουμε είναι ο σεβασμός προς το Διεθνές Δίκαιο. Εκφράζονται φόβοι ότι η Τουρκία και κάποιοι φίλοι της θα επιχειρήσουν μέσω της Πολυμερούς να υπερκεράσουν το «εμπόδιο» του Διεθνούς Δικαίου και να επιβάλουν ρυθμίσεις βλαπτικές για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Η Τουρκία απέτυχε τον Φεβρουάριο – Μάρτιο του 2020 να εργαλειοποιήσει τους μετανάστες για να εισβάλει στη χώρα μας μέσω των συνόρων του Έβρου. Η ελληνική άμυνα ήταν σθεναρή και σωστά οργανωμένη. Η επισημοποίηση του συντονιστικού οργάνου για τη συνεργασία Ελληνικού Στρατού και Αστυνομίας έδωσε και θα συνεχίσει να δίνει ουσιαστικά αποτελέσματα. Ο Ερντογάν έχασε μία μάχη, αλλά πιστεύει ότι θα κερδίσει την επόμενη. Προβλέπω ότι εντός του 2021 η Τουρκία θα προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει και πάλι τους ταλαίπωρους μετανάστες για μία νέα «εισβολή»,  αυτή τη φορά σε κάποιο νησί του Αιγαίου.

Οι σχέσεις μας με την Αλβανία φαινομενικά έχουν βελτιωθεί μετά τη συμφωνία για κοινή προσφυγή στο Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου ώστε να οριοθετήσουμε τις θαλάσσιες ζώνες. Όμως η τουρκική επιρροή στα Τίρανα παραμένει ισχυρή και πολύπλευρη και υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να ανατραπεί και αυτή η ελληνοαλβανική συμφωνία. Ταυτοχρόνως δεν πρέπει να λησμονούμε τις συνεχιζόμενες πιέσεις εις βάρος της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας (μπουλντόζες στη Χειμάρρα, αμφισβήτηση ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, σκοτεινά σημεία στη δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα κ.ά). Εντός του 2021 θα διενεργηθεί απογραφή του πληθυσμού στην Αλβανία με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να απαιτήσουμε την αυστηρή ευρωπαϊκή και διεθνή επιτήρηση και την  αντικειμενική  καταγραφή των μελών της Ελληνικής Μειονότητας. Η προηγούμενη απογραφή του 2011 καταγγέλθηκε ως διαβλητή από την οργάνωση ΟΜΟΝΟΙΑ, επίσημο εκφραστή της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας. Η Αλβανία αναγνωρίζει μόνο 60.000 πολίτες ελληνικής εθνικής καταγωγής, η ΟΜΟΝΟΙΑ το 2012 απέγραψε 285.000.  Αν προστατευθούν οι ομοεθνείς μας θα εκφράσουν ελεύθερα την εθνική και θρησκευτική ταυτότητά τους.

Η Συμφωνία των Πρεσπών αποδεικνύεται ως μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής με ευθύνη των κ.κ. Τσίπρα και Κοτζιά. Στα Σκόπια παραβιάζεται καθημερινά, στην Ελλάδα συγκεντρώνει τη δυσαρέσκεια του 75%- 80% της κοινής γνώμης. Στη Βουλγαρία αναζωπύρωσε τον εθνικισμό και προκάλεσε το Βέτο κατά της ευρωπαϊκής ένταξης των Σκοπίων, αλλά και τη Σερβία δυσαρέστησε και γενικά προκάλεσε αναταραχή στα Βαλκάνια. Όσο δε για το επιχείρημα των υποστηρικτών της Συμφωνίας, ότι θα απομάκρυνε την τουρκική επιρροή στο κράτος των Σκοπίων,  αυτό διαψεύδεται πανηγυρικά. Η πρόσφατη επίσκεψη του Προέδρου της Τουρκικής  Εθνοσυνέλευσης Μουσταφά Σεντόπ και οι φιλοτουρκικοί ύμνοι του Σκοπιανού Προέδρου Σάσο Πενταρόφσκι επιβεβαιώνουν την ενίσχυση  της τουρκικής επιρροής. Καλό θα ήταν  να απαγκιστρωθούμε από τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά  με τρόπο σύμφωνο προς το Διεθνές Δίκαιο και χωρίς να χρεωθούμε μονομερώς την ευθύνη.

Το πρώτιστο μέλημά μας εντός του 2021 θα είναι η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, η αμυντική θωράκιση και η σωστή ενημέρωση του λαού μας ώστε να υπάρχει πανεθνική εγρήγορση. Για να μας υπολογίζουν οι Σύμμαχοι και οι εταίροι πρέπει να αποδεικνύουμε καθημερινά ότι είμαστε έτοιμοι και αποφασισμένοι να υπερασπίσουμε -έστω και μόνοι μας-  τα εθνικά μας μας συμφέροντα και την εδαφική μας ακεραιότητα. Κανείς δεν θέλει για σύμμαχο μία χώρα ηττοπαθή και υποχωρητική!

Άρθρο στην ιστοσελίδα www.liberal.gr, 27.12.2020

Το επετειακό έτος 2021, στο οποίο θα εισέλθουμε σε λίγες ημέρες, μας δίνει την ευκαιρία να ξαναμελετήσουμε την Ελληνική Επανάσταση και τη διπλωματία της και να εξαγάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα για τα σημερινά προβλήματα.

Από την πρώτη στιγμή οι εξεγερμένοι Έλληνες έκαναν προσπάθειες να αναγνωρισθούν από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής εκείνης, δηλαδή από την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Ρωσία, την Πρωσσία και την Αυστριακή Αυτοκρατορία. Το κλίμα, όμως, δεν ευνοούσε τις εθνικές επαναστάσεις, διότι η Ιερά Συμμαχία, που ιδρύθηκε το 1815   από  τη Ρωσία, την Αυστρία και την Πρωσσία,  ήταν εχθρική προς κάθε αναταραχή και προστάτευε τις πολυεθνικές αυτοκρατορίες.

Οι απεσταλμένοι της Α΄ Εθνικής Συνελεύσεως  πήγαν τον Οκτώβριο του 1822 στο Συνέδριο των Μεγάλων Δυνάμεων στη Βερόνα της Ιταλίας, αλλά δεν έγιναν δεκτοί. Μάλιστα το Συνέδριο στην τελική ανακοίνωσή του καταδίκασε την Ελληνική Επανάσταση. Εξ άλλου και ο Πάπας δεν δέχθηκε τον Επίσκοπο Παλαιών Πατρών Γερμανό, ο οποίος είχε σταλεί από τους Έλληνες προς το Παπικό Κράτος για να ζητήσει υποστήριξη και αναγνώριση.

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν μετά τα δύο πρώτα χρόνια της Επαναστάσεως, διότι οι πρόγονοί μας είχαν νίκες και κατέγραφαν επιτυχίες. Όσο διήρκεσε η ομοψυχία οι αγωνιζόμενοι Έλληνες ανάγκασαν με το σπαθί τους –κυριολεκτικά- την ευρωπαϊκή διπλωματία να τους δει με διαφορετικό μάτι. Κέρδισαν τον σεβασμό, διότι έδειξαν πυγμή και αποφασιστικότητα. Καίριο μάθημα και για το σήμερα; Μόνον αν αποδείξεις ότι είσαι έτοιμος  να αμυνθείς και  να προστατεύσεις τα συμφέροντα σου σου, τότε σε λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν οι σύμμαχοι και οι εταίροι.

Πράγματι το 1824 το πρώτο αγγλικό δάνειο προς τους αγωνιζόμενους Έλληνες χαρακτηρίσθηκε από τη βρετανική κυβέρνηση ως sovereign debt, δηλαδή δάνειο προς κυρίαρχη χώρα. Ήταν ένα σημαντικό βήμα για να αναγνωρισθούν οι Έλληνες ως υπό σύστασιν κράτος και να παύσουν να θεωρούνται πειρατές και παράνομοι, που απειλούσαν την ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ακολούθησε, τον Οκτώβριο του 1827, η Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Ο αγγλικός, ο γαλλικός και ο ρωσικός στόλος, αν και είχαν αρχική εντολή απλώς να εμποδίσουν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο να βγαίνει από τον κόλπο της Πύλου και να ανεφοδιάζει τουρκικές φρουρές (Πάτρα κ.ά.), τελικά κατατρόπωσε τον στόλο του Ιμπραήμ και δημιούργησε θετικά διπλωματικά δεδομένα για την αγωνιζόμενη Ελλάδα.

Οι τρείς δυνάμεις που νίκησαν στο Ναυαρίνο δεν μας αγάπησαν ξαφνικά ούτε έδρασαν απλώς και μόνο υπό την πίεση των Φιλελληνικών κομιτάτων. Ο καθένας φοβόταν την επιρροή των άλλων δύο στο υπό ίδρυσαν ελληνικό κράτος και δεν ήθελε να απέχει. Μας βοήθησαν διότι κατανόησαν  ότι οι Έλληνες ήσαν αποφασισμένοι να δημιουργήσουν κράτος  με ισχυρό ναυτικό και με ενδιαφέρουσα γεωπολιτική θέση.

Ο Άγγλος ιστορικός Chris Woodhouse παραδέχεται στο βιβλίο του «1821, ο Πόλεμος της Ελληνικής Ανεξαρτησίας» ότι παρά τις εμφύλιες διαμάχες, οι Έλληνες είχαν έναν ισχυρό ενοποιητικό δεσμό: Τη θρησκεία τους. Η Ορθόδοξη Πίστη αφύπνισε το Έθνος και χαλύβδωσε ψυχές. Χωρίς αυτή τη δύναμη ενότητας η διχόνοια ίσως να είχε καταστρέψει  όσα πετύχαμε στο πεδίο των μαχών.

Για να μας σέβονται οι Σύμμαχοι ας παραμείνουμε ενωμένοι, εθνικά αξιοπρεπείς και αμυντικά ισχυροί!

Άρθρο στην εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 24-26.12.2020

Τώρα με την αναβολή των κυρώσεων, προσφάτως ή παλαιότερα με άλλα θέματα, το ερώτημα έρχεται στα χείλη όλων μας: Γιατί οι Δυτικοί σύμμαχοί  μας, οι  Ευρωπαίοι (και οι Αμερικανοί), στηρίζουν ή έστω επιδεικνύουν υπερβολική ανοχή προς την Τουρκία; Πολλές απαντήσεις έχουν δοθεί. Ότι η Τουρκία είναι μεγάλη αγορά, ότι αγοράζει μαζικά δυτικά όπλα, ότι γειτνιάζει με την Ρωσία, ότι είναι δίοδος σημαντικών ενεργειακών αγωγών κ.λπ.

Όλα αυτά ευσταθούν. Όμως την ουσιαστικότερη ερμηνεία την έχει δώσει ο μεγάλος Βρετανός ιστορικός ARNOLD TOYNBEE.  Στο βιβλίο του THE WORLD AND THE WEST – THE CIVILISATION ON TRIAL,  που εξεδόθη το 1966 στη Νέα Υόρκη, γράφει ότι η Δύση εχθρεύεται το Ισλάμ κυρίως επειδή το Ισλαμικό πολιτιστικό πρότυπο αντιτίθεται στην κατανάλωση. Η Τουρκία μετά το  Κεμαλικό πείραμα είναι η πρώτη χώρα με σαφές μουσουλμανικό υπόβαθρο που δυτικοποιήθηκε, έστω και επιφανειακά. Η Δύση την χρειάζεται ως πρότυπο απέναντι στις υπόλοιπες ισλαμικές κοινωνίες. Γι αυτό, λέει ο TOYNBEE, ο Δυτικός κόσμος είναι διατεθειμένος να ανεχθεί όλες τις αταξίες της Τουρκίας, ακόμη και τα εγκλήματά της!

Αυτήν την ίδια διαπίστωση για την χρησιμότητα της Τουρκίας σε ρόλο «πολιτιστικού προτύπου» δυτικοποιημένης χώρας με επίφαση δημοκρατικότητας, π.χ. εκλογές, κόμματα κ.ά., επανέλαβε και ο διακεκριμένος Αμερικανός αναλυτής GRAHAM FULLER σε άρθρο του σχετικό με το πολιτικό Ισλάμ, που δημοσιεύθηκε στο τεύχος Μαρτίου-Απριλίου 2002 του γνωστού περιοδικού της αμερικανικής διεθνολογικής κοινότητας FOREIGN AFFAIRS (σελίδα 59). Από την άλλη πλευρά οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν πρόκειται να εντάξουν την Τουρκία στην Ευρ. Ένωση ως πλήρες μέλος  κυρίως διότι φοβούνται την ανεξέλεγκτη ροή Τούρκων εργατών-μεταναστών, οι οποίοι δεν ενσωματώνονται στις ευρωπαϊκές κοινωνίες αντί της πλήρους εντάξεως, όμως, και επειδή την χρειάζονται, φοβούμαι ότι θα της δώσουν άλλα ανταλλάγματα.  Ελπίζω αυτά να μην αποβούν εις βάρος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων.

Η ανάλυση του TOYNBEE και του FULLER, που προανέφερα, ήταν βάσιμη πριν από την άνοδο του Ερντογάν στην εξουσία και την επιβολή καθεστώτος ημι-δικτατορικού και ισλαμιστικής κατεύθυνσης.  Γι’ αυτό, λοιπόν, προτείνω η Ελλάδα και η Κύπρος να οργανώσουν την αντίδρασή τους με ενέργειες όπως πχ οι εξής:

Να προβάλλουμε με κάθε τρόπο την αντιδημοκρατική και ισλαμιστική δομή του καθεστώτος Ερντογάν και τη συνεργασία του με ακραίες ομάδες στη Μέση Ανατολή.

Να ενισχύσουμε και να διαφημίσουμε τη συνεργασία μας με τα αραβικά κράτη που αντιτίθενται στον Ερντογάν, π.χ. Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Αίγυπτο κ.ά. Έτσι θα φανεί ότι η Τουρκία έχει αποκοπεί από τους Άραβες μουσουλμάνους και δεν αποτελεί πλέον πρότυπο ή ηγέτιδα δύναμη για τους Άραβες.

Να ζητούμε τη στήριξη των Ευρωπαίων όχι απλώς και μόνον επειδή είμαστε εταίροι, αλλά επειδή εμείς εφαρμόζουμε το Διεθνές Δίκαιο. Να μην φαινόμαστε ότι  ζητούμε συμπάθεια, αλλά ζητούμε την εφαρμογή των διεθνών κανόνων.

Να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο την άμυνά μας και να μην περιμένουμε ότι κάποιος άλλος θα πολεμήσει τον δικό μας πόλεμο. Οι ξένοι σε υπολογίζουν όταν δείχνεις πυγμή και όχι όταν εμφανίζεσαι αδύναμος.

Να εμμείνουμε στις κόκκινες γραμμές μας: Δεν συζητούμε τίποτε άλλο,  παρά μόνο για τις θαλάσσιες ζώνες.

Άρθρο στην εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 19.12.2020