Υποκλίνομαι με σεβασμό στην ηρωική μνήμη των δύο παλληκαριών, ιπταμένων αξιωματικών της Πολεμικής Αεροπορίας μας, που έπεσαν στο Ιόνιο Πέλαγος. Εύχομαι ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή της και να δώσει δύναμη και παρηγορία στις οικογένειές τους.
Έρχομαι στο κυρίως θέμα του σημερινού προβληματισμού: Ποιον προτιμούμε να κερδίσει στις τουρκικές Προεδρικές εκλογές; Τον Ερντογάν ή τον άγνωστο μέχρι σήμερα – τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές- εκπρόσωπο των έξι κομμάτων της Αντιπολίτευσης; Απαντώ αμέσως: Ούτε τον ένα ούτε τον άλλο. Μας ενδιαφέρει η ενίσχυση της Άμυνας και η διπλωματική μας θωράκιση. Όποιος κι αν εκλεγεί, λίγα πράγματα θα αλλάξουν τα ελληνοτουρκικά.
Δεν ανήκω σε αυτούς που ενθουσιάζονται με τη διακήρξη των 6 κομμάτων της Αντιπολίτευσης. Εξ αυτών ας σημειώσουμε ότι μόνο ο Κιλιτσντάρογλου και η Ακσενέρ έχουν κόμματα με αξιόλογο ποσοστό. Οι άλλοι δύο, Μπαμπατζάν και Νταβούτογλου, είναι πρώην συνεργάτες του Ερντογάν, οι οποίοι προσφάτως σχημάτισαν κόμμα, και οι έτεροι δύο εκφράζουν πολύ μικρά κόμματα. Διαβάζω, λοιπόν, ότι οι έξι αρχηγοί δεσμεύονται να λύσουν τις ελληνοτουρκικές διαφορές με βάση «το Διεθνές Δίκαιο και την ευθυδικία, χωρίς να διακυβεύονται τα εθνικά συμφέροντα της Τουρκίας». Δηλαδή εμμέσως δηλώνουν ότι αν δεν τους συμφέρει το Διεθνές Δίκαιο θα βάλουν σε προτεραιότητα μία άλλη λύση ή ερμηνεία ώστε να προασπίσουν αυτό που εκείνοι ορίζουν ως εθνικό συμφέρον της Τουρκίας.
Γράφουν επίσης ότι: «δεν θα επιτρέψουμε καμία εξέλιξη που μπορεί να βλάψει τα πεδία κυριαρχίας μας στο Αιγαίο Πέλαγος» . Με μία μονοκονδυλιά ακυρώνουν όλα τα ειρηνόφιλα ευχολόγια που περιλαμβάνει η διακήρυξή τους και λένε ωμά ότι θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο- όχι κατ΄ανάγκην ειρηνικό- για να κατοχυρώσουν αυτά που θεωρούν ως πεδία κυριαρχίας στο Αιγαίο με τη δική τους ανάγνωση, η οποία δεν συμπίπτει με τη δική μας ή με την καλώς νοούμενη εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θαλάσσης.
Εν αντιθέσει με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα η Τουρκία έχει σταθερές γραμμές στην εξωτερική πολιτική της και δεν παρουσιάζει μεγάλες διακυμάνσεις όποτε αλλάζει η κυβέρνηση. Αποχρώσεις διακριτές υπάρχουν, όχι όμως εντυπωσιακή αλλαγή πολιτικής. Τα εθνικά συμφέροντα ταυτίζονται με τα κρατικά συμφέροντα και με ένα Κράτος θεοποιημένο, το οποίο υπερτερεί και υπερέχει των κομματικών διαφορών. Με απλά λόγια η Ελλάς πρέπει να είναι έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο και να μην επαναπαύεται με θεωρήσεις του τύπου: Οι επόμενοι, αν εκλεγούν, θα είναι ηπιότεροι και λιγότερο επιθετικοί.
Ο Κιλιτσντάρογλου εκφράζει τους Κεμαλιστές και κατηγορεί τον Ερντογάν για ενδοτισμό. Η Ακσενέρ προέρχεται από τους ακραίους εθνικιστές του Μπαχτσελί. Την εισβολή στην Κύπρο την έκανε ως Πρωθυπουργός ο σοσιαλδημοκράτης Ετσεβίτ. Και την κρίση στα Ίμια την προκάλεσε η κυβέρνηση της Τανσού Τσιλέρ, η οποία εμφανιζόταν ως φιλοδυτική και εκσυγχρονίστρια.
Ναι, μας ανησυχεί η ρητορική επιθετικότητα του νυν Προέδρου Ερντογάν. Αλλά δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις ότι αν εκλεγεί Πρόεδρος από την Αντιπολίτευση θα λυθούν όλα με μία μαγική ράβδο.
Ένας προκλητικός γείτονας δεν αντιμετωπίζεται με υποχωρήσεις, όπως προτείνουν κάποιες φωνές, αλλά με πειστική Αποτρεπτική ισχύ, με συμμαχίες και με εθνική ενότητα.
Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 4.2.2023
